Ο εθισμός στον ολοκληρωτισμό…

Στην πενηντάχρονη δημοσιογραφική μου πορεία μπορώ να πω ότι η γνωριμία μου με τον ολοκληρωτισμό και την απεχθή φυσιογνωμία του είναι βαθύτατη.

Γι αυτό και κυριολεκτικά σιχαίνομαι τους ανθρώπους που τον εκπροσωπούν. 

Πρόκειται για άτομα διεστραμμένα και με μεγάλες δόσεις ψυχρής βαρβαρότητας στον εσωτερικό τους κόσμο.

Είναι όλοι τους δυνητικοί ιεροεξεταστές και απάνθρωποι δήμιοι. Είναι τα πιο αποκρουστικά απόβλητα, που μόνον η ανοχή της δημοκρατίας τούς επιτρέπει να ζουν στον κόσμο των ανθρώπων... 

Τους καταλαβαίνω δε από τις πρώτες λέξεις που λένε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί το δημοκρατικό ανοσοποιητικό σύστημα κινητοποιείται αμέσως και έτσι το νοητικό σύμπαν δεν μπαίνει στην φάση της διαβρώσεώς του από το πνευματικό Aids του ολοκληρωτισμού –κατά κανόνα φαιοκόκκινου, αλλά και με αρκετές παραλλαγές στις αναπτυγμένες κοινωνίες.

Πολύ φοβούμαι, από την άποψη αυτή, ότι η ελληνική κρατολατρική και σε μεγάλο βαθμό απαίδευτη κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της ανηκέστου βλάβης. Ο πνευματικός ιός του ολοκληρωτισμού έχει εισχωρήσει βαθειά μέσα της τα τελευταία 40 χρόνια και σε μεγάλο βαθμό έχει εξουδετερώσει τα αντανακλαστικά της. 

Τα παρακάτω λόγια της κυρίας Ε. Σταματοπούλου, καθηγήτριας της αγγλικής φιλολογίας, περιγράφουν με τρόπο απλό αλλά πλήρως διαπεραστικό μία κατάσταση που μόνον κρύον ιδρώτα θα έπρεπε να προκαλεί σε κάθε Έλληνα δημοκράτη. 

Ιδού τι έγραψε στο Protagon.gr:

«Την πρώτη μέρα, μας ενημερώνουν ότι το πρώτο τους μέλημα είναι να βγάλουν έξω τον Ξηρό και δεν λέμε τίποτα. Τη δεύτερη μέρα, δίνουν μπόνους 6 ευρώ στους ΔΕΗτζήδες για ένα σαντουιτσάκι, όπως λένε, και δεν λέμε τίποτα. Την τρίτη νύχτα, διορίζουν τον ξάδελφο Τσίπρα, τη σύζυγο Παπαϊωάννου, τον αδελφό Κουντουρά, τον αδελφό και τον σύντροφο Δούρου, τον ανιψιό Κουρουμπλή, τη σύντροφο Παρασκευόπουλου, τον μνηστήρα της κόρης του Κοτζιά, τον ανιψιό του Βούτση, την Πετρούλα Σαρτζετάκη, την κόρη της Χρυσοβελώνη και τη γραμματέα της, τη σύντροφο Βίτσα και άλλους πολλούς και δεν λέμε τίποτα (ούτε καν ψελλίζουμε τα γνωστά περί πελατειακού κράτους). Την τέταρτη μέρα, κάνουμε παρελάσεις με κλαρίνα και εθνικούς, αλήστου μνήμης χορούς κι εμείς χορεύουμε, σχεδόν παγανιστικά. Πάλι κιχ.Την πέμπτη μέρα, ο Υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς εξοβελίζει την αριστεία θεωρώντας τη “ρετσινιά και στρεβλή φιλοδοξία”. 

Πάλι δεν λέμε τίποτα. 

Την έκτη μέρα, παρατηρούμε άφωνοι την Πρόεδρο της Βουλής να ανακρίνει ψυχροπολεμικά τους υποψήφιους για το ΔΣ της ΕΡΤ, ζητώντας τους καθαρά πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Πάλι στη μούγκα εμείς.

Την έβδομη μέρα, μας ειρωνεύεται ο κ. Φίλης (των 7.500 ευρώ) υπονοώντας ότι είμαστε ανθρωπάκια και φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα 300 ευρουδάκια μας. Μόκο εμείς. Μετά την έβδομη μέρα, ο Θεός αναπαύθηκε αλλά ο κ. Τσίπρας εκεί, ακούραστος.

Κάποια μέρα επισκέπτεται τον Τσίπρα η Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία, αφού έχει δηλώσει ότι έχει προσχωρήσει πλέον στην γνωστή αίρεση των αντισυστημικών, με ένα, ομολογώ, ωραιότατο πρωινό συνολάκι, κάθεται μαζί του μιάμιση ώρα για να του παραδώσει, λέει, μια πρόσκληση. Το λέγανε οι γιαγιάδες μας, ο έρωτας και ογκόλιθους κινεί. 

Μπορεί και να μην μας άρεσε, πάντως σχόλια δεν κάναμε. Όταν σχεδόν επαιτούμε στήριξη από τις ΗΠΑ, συναλλασσόμαστε με τον Πούτιν για κανένα ανθρωπιστικό ρούβλι, συνεπείς με το Τσίπρειο άσμα "Ήρθε η ώρα οι ολιγάρχες να βάλουν το χέρι στην τσέπη”. Άναυδοι εμείς. 

Κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων Eurogroups, μας ανακοινώνει ο Λαφαζάνης περιχαρής ότι όπου να’ ναι μπαίνουμε στους ΒRICS. Άχνα εμείς.

Το κανάλι της Βουλής δείχνει κάθε, μα κάθε βράδυ, Δίστομα, Καλάβρυτα, κρεματόρια, Μπέλσεν, πώς πέθανε ο Γκέμπελς, Ρωσική επανάσταση, βαρκάρηδες του Βόλγα, την ιστορία της πολύτιμης Δραχμής μας. Άλαλα τα χείλη μας. 

Η Ραχήλ Μακρή, με τη λούμπεν σπαρτιάτικη περικεφαλαία tattoo στο χέρι, κάνει μήνυση στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του υπενθυμίζει την τύχη που είχαν οι Γερμανοτσολιάδες στην Κατοχή. Μπιζάρισμα εμείς. 

Ένα Σάββατο βράδυ, μας ανακοινώνεται ότι σε πέντε μέρες πάμε για δημοψήφισμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ, στον Τσίπρα, στις εκτρώσεις, στον βασιλιά, στη δραχμή, στον πόλεμο, στο πακέτο Γιούνκερ, κανείς δεν ξέρει. 

Κλείνουν οι τράπεζες. Ουρές οι πλούσιοι που δεν διάγουν λιτό βίο, σκηνές πολέμου εν καιρώ ειρήνης στα ΑΤΜ, αέρα πατέρα εμείς. 

Η κυρία Ξουλίδου των ΑΝΕΛ, μας διαβεβαιώνει ότι ο στρατός μπορεί να παράξει και να τροφοδοτήσει την αγορά με φάρμακα και ο κ. Καμμένος δηλώνει ότι οι ένοπλες δυνάμεις, στις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα μας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό. Ισχνές αντιδράσεις. 

Μετά από όλα αυτά κι αφού διαλαλούμε παντού ότι οι ξένοι (άκου ξένοι) είναι τρομοκράτες, σκουπίδια και ναζί κι εμείς τους γα@@σαμε με το περίτρανο ΟΧΙ, πάμε να διαπραγματευθούμε για μια έντιμη συμφωνία. Κολοκοτρώνηδες εμείς. Πάντα όμως άφωνοι. 

Να μην ξεχάσουμε ότι σε όλο αυτό το διάστημα, η Χρυσή Αυγή, πέρα από μοιραίος συνοδοιπόρος, πέφτει στα μαλακά ήρεμα κι απλά. Βουλωμένη η στοματική μας κοιλότητα.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα, δεν μπορούμε πλέον να πούμε τίποτα».

Στην παραπάνω απελπιστικά ζοφερή εικόνα θα προσθέταμε, εν τούτοις, μία αχτίδα ελπίδας: Οι 30.000-40.000 Έλληνες πολίτες που συγκεντρώθηκαν κατ’ επανάληψη στο Σύνταγμα και στο Στάδιο για να βροντοφωνάξουν το «ναι στην Ευρώπη» διαθέτουν ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. 

Ο ιός του ολοκληρωτισμού δεν τους έχει προσβάλει. Έτσι, απέναντι στους παλιάτσους της Ιστορίας και τα ράκη της ουτοπίας μπορούν ακόμα να αντισταθούν.

Αυτή είναι η χαραμάδα της ελπίδας, μέσα από την οποία μπορεί να εισχωρήσει σε μία ημιθανή πνευματικά κοινωνία το ζιζάνιο της ανανέωσής της.

Δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω την κυρία Ε. Σταματοπούλου για την συμβολή της στην πάλη κατά της ολοκληρωτικής πανώλους.

Αθανάσιος Παπανδρόπουλος

European Business Review