Λαϊκισμός … αυτή η κατάρα!

Δεκαετίες τώρα, ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ την Ελλάδα… το φάντασμα του λαϊκισμού.

Που τρέφεται και συμπληρώνεται από το εξίσου απαίσιο τέρας, αυτό του λεγόμενου «πολιτικού κόστους».

Δυο φαινόμενα απεχθή, που όμως αποτελούν απαραίτητα συμπληρώματα της πολυφωνικής, πλουραλιστικής,  κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Και που στην Ελλάδα, όπως άλλωστε σε κάθε άλλο τομέα, όπου τα πάντα γιγαντώνονται σε τερατώδη μορφή, όπου γίνονται καρικατούρες, όπου η υπερβολή αποτελεί τον κανόνα, ο λαϊκισμός και το πολιτικό κόστος είναι αυτά που στην ουσία ρυθμίζουν την πολιτική μας κατάσταση, εξ ου και όλο πάμε κατά διαόλου…

Λαϊκισμός είναι η συνήθεια των πολιτικάντηδων να χαϊδεύουν τα αφτιά των ψηφοφόρων, υποσχόμενοι την κάθε ανέφικτη παπαριά και εκστομίζοντας την κάθε απίθανη αρλούμπα… για ψηφαλάκια. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι άλλοι πληρώνουν…

Και το πολιτικό κόστος είναι αυτό που φρενάρει την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, η οποία αν τυχόν πάει να εφαρμοστεί, στέλνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον άτυχο πολιτικό που την σκέφτηκε και που προσπάθησε να την υλοποιήσει.

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία (κατά τον Τσόρτσιλ) είναι μάπα, αλλά παράλληλα είναι καλύτερο σύστημα απ’ όλα τα υπόλοιπα.

Βέβαια, κοινοβουλευτική δημοκρατία έχουν και όλες οι αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, χωρίς να έχουν τα δικά μας χάλια… χωρίς δηλαδή να μεσουρανούν στην πολιτική τους σκηνή σούργελα στυλ Ραχήλ, Δραχμαζάνη, Χαϊκάλη, Λεβέντη, και δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) παρόμοιοι πολιτικοί απατεώνες.

Γιατί όμως εκεί στην Εσπερία, οι Τσιτσολίνες, οι Γκρίλο, και άλλοι παρόμοιοι καραγκιόζηδες δεν κυριαρχούν;

Γιατί εκεί το σύστημα (πολιτικό, δημοσιονομικό, και οικονομικό) προχωράει κανονικά, χωρίς να παρασύρεται από τις πομφόλυγες των μισότρελων «σωτήρων», όπως εδώ στη μπανανία μας;

Η απάντηση είναι ότι το εκεί σύστημα της εκτελεστικής εξουσίας, της γραφειοκρατίας, του κράτους, λειτουργεί διότι είναι αποκομμένο από την καθημερινότητα της πολιτικής.

Μπορεί δηλαδή να σφάζονται οι πολιτικοί, μπορεί να λένε ότι θέλουν, αλλά το κράτος λειτουργεί. Η ρουτίνα του δεν επηρεάζεται από τον κάθε σαλτιμπάγκο, και από την κάθε κόβα ηλιθίων.

Άσχετα δηλαδή αν στην εξουσία είναι το τάδε ή το δείνα κόμμα, άσχετα αν στη βουλή υπάρχουν φρούτα, το σύστημα εκεί λειτουργεί. Και δεν εξαρτάται η λειτουργία του από την κάθε ζουρλή, ακόμη και να είναι θεσμική (χώρια που εκεί θα την είχαν μαζέψει). Ούτε εξαρτάται το κράτος από την κάθε πορεία, την κάθε κατάληψη, και την κάθε αναρρίχηση  σε κάγκελα κάποιου βλαμμένου πολιτικάντη.

Εδώ στα καθ’ ημάς, ακόμη και για το παραμικρό, θα πρέπει να επέμβει ο υπουργός, αν όχι ο πρωθυπουργός. Ζητήματα της πολύπλοκης καθημερινότητας που σε άλλα κράτη λύνονται επί τόπου από τις αρμόδιες αρχές, εδώ γίνονται μέγα ζήτημα, ασχολούνται τα κανάλια και οι εφημερίδες, και στο τέλος παρεμβαίνει ο υπουργός, ο οποίος στο 90% των περιπτώσεων είναι αδαής επί του θέματος, ή δεν έχει προλάβει ακόμη να ενημερωθεί για τα του υπουργείου του.

Με αποτέλεσμα να ενδίδει στις κραυγές, και να τα κάνει μπάχαλο, με το σκεπτικό «μακριά απ τον κώλο μου, και βλέπουμε».

Και έτσι περνούν οι μήνες, τα χρόνια και οι δεκαετίες, και η Ελλάδα παραμένει η μόνη αφρικανική χώρα σε ευρωπαϊκό έδαφος. Όμηρος του πεζοδρομίου, και όλων όσων φωνάζουν πιο δυνατά. Όλων όσων έχουν κάποια εκβιαστικό ατού στα χέρια τους. Όμηρος δηλαδή των συντεχνιών.

Και αυτό το βαφτίζουμε δημοκρατία, καταγγέλλοντας συνεχώς τον φασισμό, αγνοώντας ότι ο φασισμός στην ουσία είναι συντεχνιασμός.

Αγνοώντας ότι οι μεγαλύτεροι φασίστες στην ιστορία έδεσαν χειροπόδαρα τον λαό, επικαλούμενοι τα δίκια του!

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Ναι, αλλά με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σημείο η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, το βιος μας, να εξαρτώνται από την κάθε ομάδα, φράξια,  και την κάθε συντεχνία που εν ριπή οφθαλμού αποφασίζει να κλείσει τους δρόμους, να διακόψει τις πτήσεις, να κάνει ντου στη Βουλή, και να πνίξει τις πόλεις στις μολότοφ, μη τυχόν και ξεβολευτεί.

Τέτοιοι μας κυβερνάνε κιόλας εδώ και μερικούς μήνες.

Ιδεοληπτικοί κρετίνοι (πρώην συνδικαλιστές ή άεργοι κομματικοί) που μέχρι και στο νομισματοκοπείο θέλανε να κάνουν ντου, για να μοιράσουν τα λεφτά στον λαό… Τόσο μυαλό κουβαλάνε κάποιοι «σωτήρες» μας.

Και αν όλα αυτά, πορείες, μολότοφ, εμπρησμούς,  τα γλιτώσαμε τους τελευταίους επτά μήνες, που κυβερνούσε η «Ελπίδα», είναι επειδή όλοι ξέρουμε ποιοι και πως ελέγχουν το μπάχαλο. Αυτοί δηλαδή που τα κάνουν ήταν απασχολημένοι με την διακυβέρνηση της χώρας… να τα λέμε αυτά.

Καταστράφηκε μεν η χώρα, αλλά γλιτώσαμε από τα τρακτέρ και τις μολότοφ.

Οσονούπω όμως το βλέπω το έργο να επαναλαμβάνεται.

Τώρα που τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας είναι εξίσου «μνημονιακά», το ένα έστω με μισή καρδιά, ο δρόμος είναι ανοιχτός στον λαϊκισμό, και δευτερευόντως στο μπάχαλο. Και τώρα θα δούμε τα δυο αυτά κόμματα να πλειοδοτούν σε σαχλαμάρες.

Ήδη οι αγρότες της βορείου Ελλάδος βγήκαν στο κλαρί. Χειροκροτούμενοι από τους δραχμιστές, και όχι μόνο, αφού και ο Μεϊμαράκης άρχισε να τα μασάει σε σχέση με την φορολόγησή τους. Ένα ζήτημα, που όπως κι αυτό με την φορολόγηση της εκκλησίας, ήμουνα νιός και γέρασα, και ακόμη μας απασχολεί. Ακόμη είναι ταμπού.

Κι ας είχαμε «αριστερή» κυβέρνηση επτά μηνών, κι ας είχαμε τον «λαό στην εξουσία» με το Πασόκ για δυο δεκαετίες. Τις ιερές αγελάδες δεν τις ακουμπά κανείς. Κορόιδο είναι να χάσει ψήφους;

Θα, θα, θα......

Το συμπέρασμα όλων αυτών; Απλά πράγματα… Είτε βγει ο ένας είτε ο άλλος, η ακατάσχετη υποσχεσιολογία θα είναι αυτή που θα επικρατήσει, οι όποιες μεταρρυθμίσεις θα γίνουν με χίλια ζόρια και με το σταγονόμετρο, οι συντεχνίες θα συνεχίσουν να εκβιάζουν και να κάνουν κουμάντο, και στο τέλος το μόνο που θα εφαρμοστεί από το μνημόνιο θα είναι η σκληρή φορολόγηση αυτών που δεν έχουν δύναμη, που δεν έχουν φωνή, που δεν βγαίνουν στους δρόμους καίγοντας το σύμπαν.

Και επειδή έτσι μια χώρα που θέλει να λέγεται σύγχρονη δεν περπατά, στο τέλος της ημέρας οι «κακοί τοκογλύφοι» που πρέπει να μας αξιολογήσουν δυο φορές μέσα στους επόμενους μήνες, για να μας δώσουν την πρώτη δόση,  θα μας σουτάρουν κανονικά από το ευρώ και από την ΕΕ, δίνοντάς μας μια μικρή ανθρωπιστική βοήθεια για να μην αλληλοφαγωθούμε το πρώτο διάστημα, και στη συνέχεια θα πορευτούμε μόνοι και ανεξάρτητοι, με περήφανο εθνικό νόμισμα, πλέρια δημοκρατία, και με πηδαλιούχους τους πιο σαλεμένους όλων, τους Παλαβίτσες και τις Βαλαβάνηδες.

Ζώντας το όραμα του Δραχμαζάνη, όπως δηλαδή στην Βενεζουέλα, που για να μπει κανείς σε σούπερ μάρκετ πρώτα του ελέγχουν το δακτυλικό αποτύπωμα, μη τυχόν κι αγοράσει δεύτερο χαρτί υγείας μέσα στον μήνα…

Και μόλις αποτύχουν κι αυτοί για τα καλά, όπως απέτυχε παταγωδώς ο Σύριζα, τότε πάμε για άλλες καταστάσεις… πιο εξτρίμ, για τους ουρακοτάγκους που έλεγα και σε ένα άλλο σημείωμά μου (πρόσφατα).

Με τα κεφάλια μέσα… και κουρεμένα γουλί (υποχρεωτικώς).

Strange Attractor

ΥΓ- Έβλεπα χθες βράδυ στην τιβί τα ενθουσιασμένα νεανικά πρόσωπα σε μια συγκέντρωση του ΚΚΕ, με τον Κουτσούμπα να έχει βάλει μπροστά την γνωστή κασέτα του, και απόρησα για μια ακόμη φορά. Μα είναι δυνατόν;

Νέα παιδιά και να μασάνε από τέτοιες σαχλαμάρες εν έτει 2015;

Δεν έχουν ανοίξει ένα βιβλίο, να διαβάσουν τι ήταν και τι απέγινε ο «κομμουνισμός» στην ΕΣΣΔ, και στην Αν. Ευρώπη;

Δεν βλέπουν τι γίνεται σήμερα στην Β. Κορέα, στην Κούβα, και αλλού;

Αυτό θέλουν για τους εαυτούς τους; Συσσίτια, μιζέρια, πείνα, καταπίεση;

Θέλουν αριστερή χούντα; Διότι αυτό ήταν τελικά το περίφημο κομμουνιστικό πείραμα της Ευρώπης;

Τόσο πολύ χάζεψε η νέα γενιά;

Τόσο πολύ τους ζάλισε η Ρούλα Κορομηλά, η Μενεγάκη, και ο Λαζόπουλος;