Το χιούμορ γκρεμίζει τον Τσίπρα...

Στις περιόδους της μεγάλης τρομοκρατίας στην ΕΣΣΔ, όποιος τολμούσε να πει ένα ανέκδοτο για το καθεστώς ή εναντίον του πατερούλη Στάλιν άρπαζε δέκα χρόνια καταναγκαστικά έργα στον αρκτικό βορρά των στρατοπέδων γκούλαγκ. 

Ανέκαθεν η αριστερά στερούνταν το χιούμορ, τους αστεϊσμούς, την καλή διάθεση – ιδιαίτερα αν τα αστεία στρέφονται εναντίον της. Τότε ενεργεί αμήχανα, δείχνει αιφνιδιασμένη, προσβεβλημένη και ανήμπορη να αντιδράσει.

Είχε πει ο μεγάλος Ηλίας Πετρόπουλος: «Κάποτε ήμουν αριστερός, δηλαδή συντηρητικός άνθρωπος»…

Δείτε το ύφος των αριστερών, τη σοβαροφάνεια, το περισπούδαστο βλέμμα καθώς ρίχνουν μια τσιτάτα από Μαρξ ή αναπαράγουν τα περιβόητα κλισέ: «πάλη των τάξεων, λαϊκή συμμαχία, ταξική συνείδηση, λαϊκή κυριαρχία» κτλ.

Μη μου προσάψετε πως γενικεύω και ισοπεδώνω όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε ο Χαρίλαος Φλωράκης διέθετε αρκετό πολιτικό χιούμορ (αν και κάπως επαρχιώτικο). 

Βεβαίως και οι άνθρωποι διαθέτουν πολλές διαφορετικές προσωπικότητες και φυσικά υπάρχουν αριστεροί με καλή αίσθηση του χιούμορ, απλά αυτό που θέλω να αναδείξω είναι πως η κυρίαρχη ρητορική της αριστεράς –όπως εκφράζεται και στις ιδιωτικές συναναστροφές–, η μεθύστερη και συνηθέστερη συμπεριφορά των ανθρώπων αυτής της ιδεολογίας, είναι άκαμπτη και ανελαστική στους αστεϊσμούς και εύκολα τους εκλαμβάνουν ως προσβολές.

Ο Αλέξης Τσίπρας σαν άτομο είναι διαφορετικός – άλλωστε τον αποκαλούσαν και cool Αλέξη. Αποδεικνύεται όμως, πως οι επιθέσεις του Μεϊμαράκη τον έχουν αποπροσανατολίσει και τον φέρνουν σε αμυντική στάση.

Μπορεί γελώντας να σχολίασε το χαρακτηρισμό «αυτοφωράκιας» που εξαπέλυσε ο καλαμπουρτζής πολιτικός του αντίπαλος, αλλά μέχρι εκεί. Ο ίδιος δεν διαθέτει τη χιουμοριστική επάρκεια για να εκτοξεύσει μία παρόμοια επίθεση στον Μεϊμαράκη. 

Αν αρχηγός της ΝΔ ήταν ο Σαμαράς, τότε θα ανέπτυσσε καταγγελτικό λόγο, θα αναδείκνυε τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ, τις ανακολουθίες στο πρόγραμμά του, θα ζητούσε την αναγνώριση των σφαλμάτων, θα απαιτούσε συγγνώμη για τη στείρα αντιπολίτευση και θα χρησιμοποιούσε σκληρές και επιθετικές εκφράσεις.

Όχι πως ο Μεϊμαράκης δεν τα κάνει και αυτά, αλλά βρήκε το αδύνατο σημείο των αριστερών και του Τσίπρα (που μπορεί να μη δείχνει άκαμπτος ως χαρακτήρας, αλλά εκπροσωπεί τη σοβαροφανή ιδεολογία), και τους χτυπά από τη θέση του πέναλτι. 

Ο τρόπος που διάλεξε ο αρχηγός της ΝΔ για να αποδομήσει τον Τσίπρα είναι η ειρωνεία, η υποτίμηση, τα πειράγματα, οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί.

Τον είπε και ψευτάκο, και απατεωνάκο που θέλει να «την κάνει» και τελευταία πως ψάχνει για αυτοφωράκηδες. Είναι μία τακτική που μέχρι στιγμής του βγαίνει, γιατί αφενός αποφεύγει να ξυπνήσει τα αγωνιστικά ένστικτα και αντανακλαστικά των πάντα έτοιμων για αγώνες αριστερών και αφετέρου μειώνει το κύρος του αντιπάλου του.

Είμαι περίεργος στο ντιμπέιτ, όσο και διαβασμένος και προετοιμασμένος να είναι ο Τσίπρας, πώς θα μπορέσει να αντιπαρέλθει τον πάντα έτοιμο για ευφυολογήματα Μεϊμαράκη στην περίπτωση που του εκτοξεύσει ένα εύστοχο και ειρωνικό σχόλιο. 

Αυτά είναι πολύ επικίνδυνα πράγματα για να τα παίρνει κανείς αστόχαστα και απερίσκεπτα στην πολιτική. Τουλάχιστον στην εποχή μας, που κυριαρχεί η μιντιακή κουλτούρα και μεγάλο ποσοστό (δυστυχώς) των ψηφοφόρων επηρεάζεται από αστάθμητους ψυχολογικούς παράγοντες, βάζοντας σε δεύτερη θέση την πραγματική πολιτική. 

Μία στιγμή αδυναμίας, ένα δείγμα αμηχανίας σε ένα περιπαιχτικό και προσβλητικό σχόλιο, και καταβαραθρώνονται δημοφιλίες και κατακρημνίζονται ποσοστά.

Δεν ξέρω αν ο Μεϊμαράκης ανακάλυψε τη μαγική συνταγή, αν βρήκε τον τρόπο να ανατρέψει την αριστερά με λεπτή ή βαριά ειρωνεία, πολιτικό φλέγμα ή και χοντροκομμένα χωρατά.

Οφείλουμε όμως να του αναγνωρίσουμε πως δείχνει άνετος και με αυτοπεποίθηση. Και γιατί να μην είναι άλλωστε;

Πότε έγινε τυχαία πρόεδρος του κόμματος και σε ελάχιστες ημέρες διεκδικεί την πρωθυπουργία της χώρας; Αν χάσει τις εκλογές που είναι πλέον ντέρμπι, τότε ο ίδιος δεν έχασε τίποτα. Αν κερδίσει, τότε κέρδισε τα πάντα.

Σε αντίθεση με τον αντίπαλό του Τσίπρα, που αρχίζει να καταλαβαίνει πως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να δει να πραγματοποιείται το σενάριο της αριστερής παρένθεσης και τον εαυτό του παρενθεσία.

Από τη μία έχει να αντιμετωπίσει τον ευδιάθετο Μεϊμαράκη με τις ειρωνείες που τον αποδομούν, και από την άλλη τους βλοσυρούς πρώην συντρόφους του, που αυτοί αντίθετα δεν έχουν καμία διάθεση για αστεία.

Και αυτό δεν είναι καθόλου καλαμπούρι... 

Νίκος Κτιστάκης

Athens Voice