Ακόμη πιο πολυπλόκαμο το μνημονιακό κυβερνητικό τέρας…

«Το κυβερνητικό σχήμα που συγκροτήσαμε είναι σαφώς μικρότερο σε σχέση με κάθε προηγούμενο και περιλαμβάνει μόνο 10 υπουργεία, έναντι 18 της προηγούμενης δομής. Αποδείξαμε ότι τηρούμε τις δεσμεύσεις μας» έλεγε ο Τσίπρας στην πρώτη συνεδρίαση του πρώτου κυβερνητικού συμβούλιου των Τσιπροκαμμένων.

Τα υπουργεία ήταν, βέβαια, 12 (συμπεριλαμβανόμενων των δύο «Ηρακλέων του στέμματος» Παππά και Φλαμπουράρη) και συν τον αντιπρόεδρο Δραγασάκη 13. Και δίπλα στους 13 υπουργούς είχαμε 20 αναπληρωτές υπουργούς και 6 υφυπουργούς, συνολικά 40 νοματαίους, που καθιστούσαν την πρώτη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων μία από τις πολυανθρωπότερες στην ιστορία του ελληνικού αστικού κοινοβουλευτισμού. Την ξεπερνούσαν μόνο οι συγκυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, με 45 νοματαίους η καθεμιά, αν και αυτές είχαν περισσότερους υφυπουργούς παρά υπουργούς και αναπληρωτές…

Ο Τσίπρας, όμως, αποφάσισε να τους πάρει το ρεκόρ. Ετσι, η δεύτερη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων αποτελείται από 46 άτομα. Εναν αντιπρόεδρο, 16 υπουργούς, 16 αναπληρωτές υπουργούς και 12 υφυπουργούς. Θυμίζουμε ότι ο Παπαδήμος, με στήριξη από τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) είχε 1 αντιπρόεδρο, 18 υπουργούς, 6 αναπληρωτές υπουργούς και 20 υφυπουργούς και ο Σαμαράς, με στήριξη επίσης από τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) είχε 1 αντιπρόεδρο και υπουργό, 18 υπουργούς, 6 αναπληρωτές υπουργούς και 20 υφυπουργούς.
«Αλλάζουμε την κυβερνητική   δομή, φτιάχνουμε ένα πραγματικό μικρό και ευέλικτο σχήμα με 10 μόνο υπουργεία που θα προέλθουν από συγχωνεύσεις στη βάση της αποτελεσματικότητας, της λειτουργικότητας και της συνάφειας αντικειμένου», δήλωνε ο Τσίπρας σε αποκλειστική συνέντευξή του στο «Βήμα» που κυκλοφόρησε στις 24 Γενάρη, παραμονή των εκλογών, προαναγγέλλοντας τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την πρωθυπουργοποίησή του.

Και στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της πρώτης συγκυβέρνησής του με τον Καμμένο επανερχόταν: «Η επιλογή αυτή δεν είναι μόνο συμβολικού χαρακτήρα. Είναι μια κίνηση ουσίας που σηματοδοτεί την έναρξη της μεταρρύθμισης για τις αναγκαίες τομές στη δημόσια διοίκηση από το υψηλότερο επίπεδο». Στο πρώτο non paper που μοίρασε ο Μιχόπουλος, εγκαινιάζοντας την τακτική του «πάρε γραμμή και γράψε», σημειωνόταν: «Το κυβερνητικό σχήμα που συγκροτήσαμε είναι σαφώς μικρότερο σε σχέση με κάθε προηγούμενο και περιλαμβάνει μόνο 10 υπουργεία, έναντι 18 της προηγούμενης δομής. Αποδείξαμε ότι τηρούμε τις δεσμεύσεις μας»!
Οι συριζαίοι ισχυρίζονταν τότε ότι έφτια-ξαν τα λεγόμενα υπερυπουργεία (με έναν υπουργό και δυο-τρεις αναπληρωτές υπουργούς), προκειμένου να υπηρετήσουν το αναπτυξιακό τους σχέδιο.

Ισχυρίζονταν ότι έφτιαξαν «δυνατές ομάδες», οι οποίες θα δουλέψουν συλλογικά και θα προωθούν με ενιαίο σχέδιο την ανάπτυξη, ξεπερνώντας τα εμπόδια που θέτει η διάσπαση των αντικειμένων ανάμεσα σε υπουργεία με συγγενή σκοπό σε σχέση με την ανάπτυξη.

Τα υπερυπουργεία-καμάρια ήταν δύο. Το Ανάπτυξης με υπουργό τον Σταθάκη (στο οποίο μάζεψαν Τουρισμό, Ναυτιλία, Δημόσια Εργα κτλ.) και το Παραγωγικής Ανασυγκρότησης με υπουργό τον Λαφαζάνη (στο οποίο μάζεψαν Περιβάλλον, Ενέργεια, αλλά και Αγροτική Ανάπτυξη).

Τώρα, αυτά τα υπερυπουργεία-καμάρια έσπασαν. Από το Ανάπτυξης έφυγε η Ναυτιλία και τα Δημόσια Εργα και αποτέλεσαν δυο χωριστά υπουργεία, ενώ από το Παραγωγικής Ανασυγκρότησης έφυγε το Αγροτικής Ανάπτυξης και έγινε ξανά χωριστό υπουργείο. Ετσι, από τα 13 υπουργεία (10, συν 2 υπουργεία Μαξίμου, συν 1 αντιπρόεδρος) φτάσαμε στα 16 (13, συν 2 υπουργεία Μαξίμου, συν 1 αντιπρόεδρος).
Προς τι οι αλλαγές; Επρεπε να αναβαθμιστούν κάποια στελέχη. Από αναπληρωτές να γίνουν υπουργοί.

Αν αυτό ισχύει για τον Δρίτσα (δεν υπουργοποιήθηκε η σύζυγος, όμως διορίστηκε βουλευτής) και για τον Αποστόλου (επέδειξε ιδιαίτερη στοχοπροσήλωση στο «ναι σε όλα», εγκαταλείποντας τους Λαφαζανικούς), δε θα μπορούσε να ισχύσει για τον μέχρι πρότινος πασόκο Σπίρτζη, ο οποίος δε θα έλεγε τίποτα αν παρέμενε αναπληρωτής υπό τον Σταθάκη.

Υπάρχουν, όμως, και οι εργολάβοι που θέλουν το «δικό τους» υπουργείο. Κι ο Σπίρτζης, ως πασόκος πρώην πρόεδρος του ΤΕΕ, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Και οι εφοπλιστές ήθελαν πάντοτε χωριστό, «δικό τους» υπουργείο. Και δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τον Δρίτσα (αν είχαν, θα το είχαν εκφράσει, δημόσια μάλιστα, γιατί ειδικά αυτοί δεν διαθέτουν το «σαβουάρ βιβρ» των υπόλοιπων καπιταλιστών). Κι ο Δρίτσας έπνιξε τον «πόνο» του για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ (τον εξέφραζε ακόμα και κατά την προεκλογική περίοδο) με μια αναβάθμιση από αναπληρωτής σε υπουργό με «δικό του» υπουργείο.
Τα παραμύθια περί συντονισμένης δουλειάς για την ανάπτυξη, μέσω της συγκέντρωσης των υπουργείων, έλαβαν τέλος με την επαναδιάσπαση των υπουργείων που υποτίθεται ότι συμβόλιζαν αυτή την αναπτυξιακή στρατηγική. Τι έμεινε;

Εμεινε ένα πολυπλόκαμο κυβερνητικό τέρας που θα εφαρμόσει τη μνημονιακή πολιτική. Γιατί χρειάζεται ένα τέτοιο πολυπλόκαμο τέρας; Ισχύουν στο ακέραιο αυτά που γράφαμε το Γενάρη, μετά το σχηματισμό της πρώτης συγκυβέρνησης των Τσιπροκαμμένων: «Το άμεσο αποτέλεσμα θα είναι η απόλυτη μπαχαλοποίηση της δημόσιας διοίκησης, όπως είχε γίνει και επί Γιωργάκη Παπανδρέου, που είναι ο πρώτος διδάξας τις συγχωνεύσεις υπουργείων και τη δημιουργία υπερυπουργείων. Τώρα, με τόσους υπουργούς και αναπληρωτές υπουργούς το μπάχαλο θα είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Αυτό το μπάχαλο δε θα είναι μια βλαβερή συνέπεια από κάποιους άστοχους χειρισμούς, αλλά μια σκοπούμενη κατάσταση. Στόχος είναι να νομοθετούν οι υπουργοί και οι αναπληρωτές υπουργοί μέσω των γραφείων τους, παρακάμπτοντας τη διοικητική ιεραρχία, άρα και τον έλεγχο νομιμότητας από φιλότιμους δημόσιους υπάλληλους που δε δέχονται να συνεργήσουν σε παρανομίες και σε εξυπηρετήσεις καπιταλιστικών συμφερόντων. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι πίσω από τα φανταχτερά λόγια περί “ευελιξίας’’, “χτυπήματος της γραφειοκρατίας’’ και “αποτελεσματικότητας’’ κρυβόταν (και θα εξακολουθήσει να κρύβεται) η διαπλοκή με τα καπιταλιστικά συμφέροντα, που τσαλαπατά κι αυτή την αστική νομιμότητα.
Αυτό το πολυπλόκαμο κυβερνητικό τέρας, με τους 33 υπουργούς και αναπληρωτές υπουργούς, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι ευέλικτο. Θα είναι ευέλικτο μόνο στην αδιαφανή εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων που ήδη έχουν συνάψει σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή που διαφάνηκε ότι αυτός θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση».
Φυσικά, όπως κάθε φορά που σχηματίζεται μια αστική κυβέρνηση, είχαμε τις γνωστές βυζαντινές ίντριγκες και τις καραμπόλες.

Το ρεκόρ του Γιωργάκη που ανακοίνωσε ανασχηματισμό στις 3 τα χαράματα δεν το έσπασε ο Τσίπρας (έχει καιρό), όμως έφτασαν μεσάνυχτα για ν’ ανακοινωθεί επιτέλους το κυβερνητικό σχήμα, που αν έπρεπε να το περιγράψουμε μ’ ένα παραπολιτικό σύνθημα, θα λέγαμε «έξω οι Λαφαζανικοί, μέσα οι πασόκοι». Και Τζάκρη (επιτέλους, το υπουργικό συμβούλιο θ’ αποκτήσει γαλλική φινέτσα, γιατί η Κουντουρά αισθανόταν πολύ μόνη) και Μπόλαρης. Αναπληρωτής υπουργός, μάλιστα. «Και γαμώ» τις συμφωνίες έκλεισε ο παλαιο-πασόκος. Με τη μία βουλευτής (χωρίς να κυνηγήσει σταυρό) και υπουργός. Πέρα από τις συμφωνίες, υπάρχει και μήνυμα: όποιος προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ ανταμείβεται (προς το υπό διάλυση Ποτάμι το μήνυμα).
Από τις μετακινήσεις σημασία έχει το «καθάρισμα» στο υπουργείο Παιδείας. Ο Μπαλτάς έγινε υπουργός Πολιτισμού και ο Κουράκης «σουταρίστηκε» (κρίμα το «ναι σε όλα»), μάλλον επειδή από το συντηρητικό συρφετό είχε υποδειχτεί ως «προστάτης των συντεχνιών». 

Υπουργός ο Φίλης, πανέτοιμος να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις της τρόικας, και αναπληρωτής υπουργός η «άχρωμη» Αναγνωστοπούλου. Αλλά και το ξωπέταγμα του Νικολούδη, που τον εμφάνιζαν ως ακλόνητο βράχο που πάνω του θα σπάσουν τα κύματα της διαφθοράς, δεν είναι χωρίς σημασία.

Αντ’ αυτού, αναβαθμίστηκε ο Παπαγγελόπουλος. Η συγκάλυψη σκανδάλων και η θητεία του στην Αντιτρομοκρατική και στην ΕΥΠ/ΚΥΠ θεωρήθηκαν προσόντα. Ο Πανούσης ξωπετάχτηκε γιατί παραείχε σηκώσει προσωπική παντιέρα. Ασε που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ν’ αποκτήσει Νεολαία (έστω και σε επίπεδο φράξιας) και ο Πανούσης λειτουργούσε αποτρεπτικά. Στη θέση του ένας απόστρατος, άνθρωπος του Κοτζιά.

Ο Κουρουμπλής άλλαξε πόστο, μάλλον γιατί κρίθηκε ανεπαρκής σε ένα υπουργείο μνημονιακού ενδιαφέροντος. Η Γεροβασίλη, στην οποία προτάθηκε η θέση, προτίμησε να μείνει στην προβεβλημένη θέση της κυβερνητικής εκπροσώπου, παρά να καθήσει στην ηλεκτρική καρέκλα ενός μνημονιακού υπουργείου.
Παραπονεμένοι έμειναν, ως φαίνεται οι της «Πλατφόρμας 2010», που είδαν τον Μπαλάφα να γίνεται ένας ταπεινός υφυπουργός του Κουρουμπλή. Ο Μπαλάφας, βέβαια, πήγε τρέχοντας και ορκίστηκε με μια γραβάτα «σκέτη παλαμίδα», όμως ο Παπαδημούλης άρχισε να πυροβολεί από το twitter, δηλώνοντας «καθόλου ευτυχής με την υπουργοποίηση ενός προσώπου με ακραίες και ρατσιστικές απόψεις». Εννοούσε τον Δ. Καμμένο των ΑΝΕΛ, που πριν τον έρωτα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στόλιζε τον Τσίπρα πιο χυδαία απ’ όσο ο Μπουμπούκος στόλιζε τον Σαμαρά, όταν ήταν στο ΛΑΟΣ.

Είναι σαν να έχεις φάει ένα πιάτο με σκατά και διαμαρτύρεσαι για μια τρίχα που βρήκες στο τέλος.

Ο Δ. Καμμένος μπήκε στην κυβέρνηση, όχι όμως και ο Νικολόπουλος. Αλλο να έχεις πει «τραβεστί αριστερό» τον Τσίπρα και άλλο να έχεις πει «αδερφή» τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου… 

Κόντρα/Εξέγερση