Ουδέν κακόν αμιγές καλού…

Ποιο είναι το κακό;

Όλο αυτό που μας συμβαίνει εδώ και εννέα μήνες περίπου που όμοιό του δεν έχουμε ματαζήσει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ζήσει ποτέ σ' ένα σοβαρό κράτος. Ας μην το πιάσω από την ίδρυσή του γιατί δε θα τελειώσω ποτέ. Ας το πιάσω από την μεταπολίτευση.

Στην αρχή είχαμε την επάρατο δεξιά. Μας έβαλε όμως στην Ε.Ο.Κ. Το μόνο καλό που έκανε. Μετά είχαμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το ρουσφετολογικό δεξιό κράτος ισορρόπησε σε λίγα χρόνια με τους πρασινοφρουρούς που στοίχειωσαν το δημόσιο.

Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη, λάδωσε το εντεράκι του ο κάθε πικραμένος και νέα τζάκια δημιουργήθηκαν αφού οι επιδοτήσεις της Ε.Ε. αντί να πηγαίνουν για τις υποδομές και την ανάπτυξη της χώρας πήγαιναν σε τσέπες ημετέρων. Τότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο λαϊκισμός και μέχρι σήμερα πρωταγωνιστεί στον δημόσιο βίο μας…

Ένας φτωχός στην πλειοψηφία του λαός βρέθηκε με λεφτά – δανεικά λεφτά – κι άρχισε να καταναλώνει ασύστολα. Ο νεοπλουτισμός και η κακογουστιά δεν είχαν προηγούμενο. Η φαινομενική ευημερία της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας, έπειτα κι από μια σύντομη αλλά καταστροφική επάνοδο της ΝΔ στην εξουσία, έκλεισε με τρόπο που θα τον ζήλευε κι ο Αισχύλος. Οι αγορές έπαψαν να μας δανείζουν.

Τραγωδία.

Η κρίση θα μπορούσε να ναι μια ευκαιρία για να διορθώσουμε τις παθογένειες της κοινωνίας μας, να πάρουμε τα σωστά μέτρα, να κάνουμε τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις και σε 2-3 χρόνια να ξαναβγούμε στις αγορές με άλλον αέρα πλέον, ώριμοι, συνετοί και συγκροτημένοι εφόσον το πάθημα μας έγινε μάθημα. Αντ' αυτού οι κυβερνήσεις της περιόδου της κρίσης, που προέρχονται από τα κόμματα που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή, προτίμησαν να αποποιηθούν της ευθύνης και να στρέψουν την οργή του κόσμου στους κακούς ξένους, Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ κλπ Ο λαός χωρίστηκε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο κέρδιζε διαρκώς έδαφος, λες και υπήρχε τρόπος να βγούμε από την κρίση χωρίς τα μνημόνια.

Πρώτος διδάξας ο Σαμαράς που αμέσως μετά την εκλογή του έγινε πιο μνημονιακός κι από τους μνημονιακούς προκατόχους του. Δεύτερος ο Τσίπρας που ακολούθησε ακριβώς την ίδια τακτική με τον Σαμαρά. Η κωλοτούμπα του Σαμαρά του στέρησε αρχικά την πρωθυπουργία και αμέσως μετά την αρχηγία του κόμματός του.

Η κωλοτούμπα του Τσίπρα του στέρησε μόνο μια μερίδα πρωτοκλασάτων στελεχών που έκανα δικό τους κόμμα. Στις τελευταίες εκλογές θριάμβευσε και πάλι και σε συνεργασία ξανά με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ σχημάτισε κυβέρνηση απαλλαγμένος πλέον από τους ενοχλητικούς αντιμνημονιακούς δελφίνους του. Καλείται τώρα να εφαρμόσει το πιο σκληρό από τα τρία μνημόνια, το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε.

Στο μεταξύ η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς κάπιταλ κοντρόλ, η οικονομία, παρά τις επί πέντε χρόνια τεράστιες θυσίες του λαού, σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη της αρχής της κρίσης, και το κράτος, οι θεσμοί, τα όργανα κλπ σε πρωτοφανή διάλυση που όμοιά της δεν έχουμε ζήσει ποτέ στο πρόσφατο τουλάχιστον παρελθόν μας των τελευταίων 50 χρόνων.

Ποιο είναι το καλό; Το καλό είναι ότι ωριμάζουμε. Μας κοστίζει κάτι παραπάνω αλλά ωριμάζουμε. Αν εξαιρέσει κανείς μια μερίδα ανεγκέφαλων που στράφηκε στους νεοναζί και μια μερίδα συντηρητικών οπισθοδρομικών που βρήκε ευκαιρία να ξεθάψει τα ιδεώδη του κομμουνισμού, ο υπόλοιπος λαός ωριμάζει και για πρώτη φορά μαθαίνει Α, Β, Γ, Δ στην πολιτική οικονομία αλλά και στο κοινωνικοπολιτικοοικονομικό γίγνεσθαι γενικότερα. Λαλίστατοι συριζαίοι που έγραφαν κατεβατά ολόκληρα μέχρι πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου (μερικοί μέχρι τον Ιούλιο) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν λουφάξει και ανεβάζουν μόνο βιντεάκια με τον Τομ Γουέιτς και τον Ίαν Ντιούρι.

Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους συνειδητοποιούν, αυτό που ο φιλελεύθερος κόσμος γνωρίζει εδώ και χρόνια, ότι δεν υπάρχουν αριστερές και δεξιές λύσεις, δεν υπάρχει μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Η λύση είναι μία, η σοβαρότης. Συνειδητοποιούν ότι σ' ένα περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης οικονομίας το να πιστεύεις ότι μπορεί εσύ, η τελευταία τρύπα του ζουρνά, να ορίσεις τους κανόνες του παιχνιδιού και να μετατρέψεις τον ζουρνά σε ντέφι που θα το χτυπάς και θα κάνεις τους άλλους να χορεύουν εκτός από έπαρση δείχνει και έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.

Συνειδητοποιούν ότι τους κανόνες του παιχνιδιού τους ορίζουν άλλοι, εκείνοι χτυπούν το ντέφι κι εμείς χορεύουμε αλλά χορεύουν κι αυτοί μαζί μας κι αν χορέψουμε καλά θα χτυπάμε κι εμείς το ντέφι και θα χορεύουμε όλοι μαζί και θα συμμετέχουμε και μεις στην διαμόρφωση των κανόνων εφόσον συμφιλιωθούμε πρώτα με τους εαυτούς μας και μετά μ εκείνους.

Πως; Δημιουργώντας ένα φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις. Ποιος δεν θα θελε να επενδύσει σ ένα τέτοιο μοναδικής ομορφιάς οικόπεδο γωνία; Αλλά για να το κάνει αυτό χρειάζεται κάποιες εγγυήσεις. Χρειάζεται σταθερότητα, μείωση της γραφειοκρατίας, πάταξη της διαφθοράς ώστε ν ανεβούμε στην κλίμακα της ανταγωνιστικότητας που τώρα βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις.

Έτσι θα ρθει η ανάπτυξη, έτσι θα μειωθεί η ανεργία, έτσι θα ξανανοίξουν τα μαγαζιά, έτσι θα κινηθεί και πάλι το χρήμα στην αγορά, έτσι θα βγούμε από την κρίση.

Αρχίζουν σιγά σιγά και συνειδητοποιούν ότι είναι μονόδρομος η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το πρώτο βήμα που κάνουν. Δεν είναι καθόλου εύκολο ν' αλλάξουν μυαλά απ την μια στιγμή στην άλλη.

Μέχρι χθες άκουγαν ανάπτυξη, επενδύσεις, αγορές κι έβγαζαν σπυριά. Μέχρι χθες εμπόδιζαν κάθε προσπάθεια αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Τώρα η ίδια η κυβέρνησή τους πούλησε 14 αεροδρόμια. Μέχρι χθες θα μιλούσαν για ξεπούλημα. Τώρα μιλούν κι αυτοί για αξιοποίηση. Βλέπουν την COSCO στο λιμάνι του Πειραιά πόσο ωφέλιμη είναι για την οικονομία του τόπου και πόσες οικογένειες ζουν απ αυτήν. Τώρα σκέφτονται να πιέσουν την κυβέρνησή τους για πώληση και των άλλων λιμανιών της χώρας, αλλά και του Ο.Σ.Ε. και για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, και για απομάκρυνση των επίορκων απ το δημόσιο, και για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ώστε να αναβαθμιστούν τα δημόσια και για τόσα άλλα που μέχρι χθες ήταν γι αυτούς κόκκινο πανί.

Επιτέλους για πρώτη φορά θα χουμε αληθινούς αριστερούς στην χώρα που θέλουν την ιδιωτική οικονομία, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη και αγωνίζονται για σωστές και αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις.

Ο φιλελευθερισμός είναι μονόδρομος δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το παλιό τρίπτυχο του περασμένου αιώνα, αριστερά, κέντρο, δεξιά ορίζεται σήμερα, στην αυγή της νέας χιλιετίας, ως κοινωνικός φιλελευθερισμός, φιλελευθερισμός (σκέτο) και νεοφιλελευθερισμός αντίστοιχα.

Κι αυτοί για πρώτη φορά συνειδητοποιούν ότι πιστεύουν στον κοινωνικό φιλελευθερισμό δηλαδή στην ανάπτυξη με παράλληλη προστασία των εργασιακών σχέσεων και των αδυνάμων.

Είναι φυσικό να είναι αμήχανοι και σοκαρισμένοι. Θα μας κοστίσει μερικά δις ακόμη μέχρι να το εμπεδώσουν αλλά μετά δεν θα μας πιάνει κανείς. Δεν θα χουμε κανένα εμπόδιο για να μεγαλουργήσουμε και να γίνουμε ο πρώτος προορισμός στον πλανήτη.

Αντί να φεύγουμε εμείς όλος ο κόσμος θα ονειρεύεται να ζήσει εδώ.

Κι αυτό δεν είναι λίγο.

Ευδόκιμος Τσολακίδης

Ο Κλόουν