Η αισθητική του καμηλιέρη…

Φαντάζομαι ότι πολλοί από τους προέδρους, πρωθυπουργούς, υπουργούς και κάθε λογής αξιωματούχoυς διαφόρων χωρών, εκπροσωπώντας διαφορετικά πολιτισμικά συστήματα και σε διάφορες και ποικίλες χρονικές συγκυρίες, θα έχουν περάσει κάποιες ώρες σε μία θέση θεάτρου, παρακολουθώντας μία παράσταση ή ακούγοντας μία συναυλία, ενώ θα προτιμούσαν να κάνουν κάτι άλλο.

Ο διανοούμενος και ο λαλάκης...

Σαφώς, η παρουσία ενός πρωθυπουργού στην πρεμιέρα μιας όπερας, στη συναυλία μιας μεγάλης ορχήστρας, στην παράσταση ενός πειραματικού θεάτρου ή μιας εθνικής σκηνής, έχει περισσότερο συμβολισμό από ουσία. Η παρουσία των βασιλέων στις πρεμιέρες του Εθνικού Θεάτρου, της Λυρικής Σκηνής, ή ακόμη και σε κινηματογραφικές προβολές στο «Παλλάς», επιτελούσε ένα σκοπό.

Συχνά, πολλοί από τους βασιλείς ή τους προέδρους άφηναν τη φαντασία τους αδέσμευτη από τα διαδραματιζόμενα στη σκηνή και προσπαθούσαν στο ημίφως να χαλαρώσουν και να ανασυντάξουν τις σκέψεις τους ή να καταπολεμήσουν, όχι πάντα με επιτυχία, την ακατανίκητη επιθυμία για κλείσιμο των βλεφάρων…

Λίγοι βρίσκονταν εκεί επειδή πραγματικά το ήθελαν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που πήγαινε συχνά στο Ηρώδειο (το οποίο, χάρη στις δικές του κυβερνήσεις, λειτούργησε ως στέγη του Φεστιβάλ Αθηνών) και πριν από το 1963 και μετά το 1974, σηματοδοτούσε με την παρουσία του την εκτίμηση που είχε πρώτα απ’ όλα στη λειτουργία ενός τέτοιου χώρου.

Φίλοι του ήταν ο Χορν και ο Χατζιδάκις. Ο Κουν τον εκτιμούσε και ερχόταν να τον χαιρετίσει στο Ηρώδειο.

Ίσως ο Κώστας Σημίτης να είναι η εξαίρεση των τελευταίων δεκαετιών, καθώς, λόγω προσωπικής κουλτούρας (την οποία διαπιστώνουμε διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του) αντιλαμβανόταν τα σήματα της τέχνης. Έδινε το παρών.

Και ο Κωστής Στεφανόπουλος, όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εμφανιζόταν συχνά σε παραστάσεις, και ήταν και άλλοι και σε χαμηλώτερα αξιώματα, ο καθένας για κάποιο λόγο.

Και φτάσαμε επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, στη διάρκεια των οποίων βιώνουμε την ενσάρκωση του αδιανόητου. Να υπηρετείται η πιο χυδαία έκφραση της δήθεν καλλιτεχνικής δημαγωγίας και να επιβραβεύεται με τον πιο απροσχημάτιστο και χοντροκομμένο τρόπο. Να πηγαίνει το πρωθυπουργικό ζεύγος να παρακολουθήσει το (τόσο καίριο) «Θεέ μου, τι σου κάναμε;» ακολουθούμενο από κονκλάβιο υπουργών και υπουργίσκων και εκπροσώπους της νέας κωμικοτραγικής νομενκλατούρας που από επίπεδο κουλτούρας το «χιούμορ» του Λαζόπουλου είναι το ταβάνι που μπορεί να φτάσει.

Ο νέος αυτός χυλός, ο οποίος εννοείται ότι δεν μπορεί να έχει θέση και ρόλο σε καμία ανοικτή, δημοκρατική, ευρωπαϊκή κοινωνία, είναι η νέα τάξη πραγμάτων που πάση θυσία προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία.

Αναρωτιέμαι σε τι διέφερε η αισθητική της δικτατορίας; Θα έρθει η ώρα, δεν αργεί, που όσοι φωτογραφίζονται δίπλα σε αυτούς τους εκπροσώπους του εθνολαϊκισμού θα κατασκευάζουν δικαιολογίες για να ελαφρύνουν τη θέση τους. Αλλά η ευθύνη είναι τώρα. Καταγεγραμμένη και με όλες της δάφνες της ψευδοεπιστημονικής δημαγωγίας.

Άλλωστε, τα μόλις προ ολίγων ετών επιθετικά κείμενα προς τον Λαζόπουλο, γίνονται τώρα γαργάρα πίσω από φιλάρεσκα χαμόγελα δίπλα (ή μάλλον πίσω) από τον καμηλιέρη που σέρνει το καραβάνι και που δεν ακούει ούτε τα σκυλιά που ουρλιάζουν.

Νίκος Βατόπουλος

Andro