Ποιος θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά;

Μέσα από έναν απίστευτο κυκεώνα που μαγειρεύτηκε με μέλι και κόλλυβα, οι άνθρωποι που απολύθηκαν από την ΕΡΤ,από την εποχή του «μαύρου» φαίνεται πως πήραν αποζημιώσεις, μερικοί τουλάχιστον.  Όταν η νέα κυβέρνηση την επανίδρυσε, άρχισε να τους πληρώνει, πάλι με επινοημένες διαδικασίες, αφού οι δικαστικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί, κατά μία απόφαση, δεν τους θεώρησαν απολυμένους.

Αλλά στόχος μου δεν είναι να καταγγείλω ακόμη ένα τουρλουμπούκι. Απλώς επισημαίνω κάτι στο οποίο δεν φαίνεται να δόθηκε έκταση: αυτοί που επαναπροσλήφθηκαν, παίρνουν έναν μισθό. Αλλά «χρωστάνε» μια αποζημίωση που έλαβαν. Την οποία, από τις πηγές που διαθέτω, δεν είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν αμέσως. Θα πληρώνονται κανονικά και θα την εξοφλούν με δόσεις…

Την αλήθεια ή το ψέμμα σε όλα αυτά, δεν είναι δουλειά μου να την «αποκαλύψω». Αν αληθεύει, δείχνει έναν τρόπο που βρήκε η κυβέρνηση να είναι νομικώς εντάξει, χωρίς να καταδικάζει τους προσληφθέντες σε αργό θάνατο. Δείχνει επίσης, πόσα σαμαράκια και δυσκολίες είναι δυνατό να ξεπεραστούν, άν η πολιτική βούληση οδηγεί σε φιλική προς τον οφείλοντα διαδικασία. Το ίδιο έγινε και με άλλες κατηγορίες απολυμένων που δεν επέστρεψαν απλώς στην παλιά τους θέση, αλλά ως αστροναύτες. Δεν καθαρίζουν πια- αναβαθμίστηκαν σε υπαλλήλους γραφείου. 

Από τότε που δουλεύω, από την δεκαετία του εβδομήντα, δεν έχω ανταμώσει άλλη διαδικασία παράκαμψης των διαδικασιών πρόσληψης. Το Κράτος προσλαμβάνει έναν αρχαιολόγο ή αρχιτέκτονα ως τεχνίτη, κι έναν άνεργο στην υπηρεσία καθαριότητας. Με την κατάλληλη χρήση εργαλείων «τακτοποίησης», ο τεχνίτης μεταβάλλεται σε ένα ον «αορίστου χρόνου» και κάνει την δουλειά που ξέρει, ενώ ο σκουπιδιάρης βολεύεται πρώτα ως χειριστής φωτοτυπικού, μετά αποκτά γραφειάκι και τηλέφωνο , περνάει από τη θέση του κλητήρα στο πρωτόκολλο, ώσπου να καταλήξει τμηματάρχης σε κάποια υποδιεύθυνση. 

Με λίγα λόγια, ακόμη κι αν υπάρχει ΑΣΕΠ ή άλλη διαδικασία, κανένας πολιτικός δεν δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει τον σωτήριο δρόμο της «τακτοποίησης» της πελατείας του. Αλλά μέσα στο μπάχαλο και την αδυναμία της γραφειοκρατίας, κρύβεται η σωτηρία της: αυτοί που το κράτος επιθυμεί να μη εξοντωθούν οικονομικά, έχουν στη διάθεσή τους εργαλεία διάσωσης. 

Ελάτε τώρα στη θέση ενός καστανά και ενος πωλητή ζαρζαβατικών στις εισόδους μιας λαϊκής. Ελάτε, με λίγα λόγια, στη θέση ενός ιδιώτη. Εκεί, ο νόμος είναι νόμος. Είτε θα χρωστάει τα κέρατά του στην Εφορεία και στα Ταμεία, οπότε δεν επιτρέπεται να αφεθεί στην πώληση της πραμάτειας του χωρις μπαγλάρωμα. Αυτά που χρωστάει ,δεν θεωρούνται «παγωμένες πιστώσεις», αλλά προστίθενται στα ελλείμματα που η Υπηρεσία υπολογίζει πως της λείπουν. Οι προσαυξήσεις και τα γαμησιάτικα αποκλείουν να υπάρξει κάποια ρύθμιση χρέους σε λογική βάση. 

Μέσα στην αθλιότητα και στην δήθεν αυστηρότητα του συστήματος, την οποία παρακαλώ προσώρας να παραβλέψετε, η μαύρη αλήθεια βγαίνει στην επιφάνεια: μόνον η απασχόληση μπορεί να επιτρέπει κάποια ρύθμιση χρέους. Και μέσα στην κουτοπονηριά του , το Κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως μπορεί να εισπράξει τις απαιτήσεις του: με πολλές μικρές δόσεις και χαμηλό επιτόκιο, σε όποιον δουλεύει. Τα υπόλοιπα που οφείλονται ,είναι αξίες προς παραγραφή ή εξαθλίωση του οφειλέτη. 

Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση εργασίας «είμαι το Κράτος και μου λείπουν χίλια, ας μοιραστούμε τη χασούρα» οδηγεί μαθηματικώς στην εξαφάνιση του Κράτους. 

Κατά τα άλλα, όταν βάζουμε φορατζή να ψάχνει ποια τόγκα πρέπει να επιβάλει, κι όταν βάζουμε Τσακαλώτους να ρυθμίζουν στου κασίδη το κεφάλι τρόπους αναδιανομής του εισοδήματος, μη περιμένετε πως η ποθούμενη «συνολική απομείωση του γενικού χρέους» που «απειλείται» που θα αποτελέσει τα νέα μαρμαρένια αλώνια της κυβέρνησης για το 2016, υπάρχει περίπτωση να μας βγάλει από τον σηπτικό βόθρο όπου άπαντες παιδευόμαστε, με τις γνωστές εξαιρέσεις.

Πάνος Θεοδωρίδης

The Greek Cloud