Κάθε δυο - τρία τετράγωνα ένα σουβλατζίδικο ή
ένα μαγαζί με hot dog και στη σειρά μεγαλύτερες ή μικρότερες καφετέριες. Που
ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στη θέση εμπορικών καταστημάτων που έβαλαν
λουκέτο. Αυτό είναι δυστυχώς σήμερα το Greek dream. Ένα σουβλατζίδικο ή μία
καφετέρια. Ανάπτυξη με... πίτα γύρο δηλαδή...
Η υπόθεση "ανάπτυξη" εξακολουθεί να
είναι μία δυσεπίλυτη εξίσωση για την κυβέρνηση. Και το χειρότερο είναι ότι δεν
γίνεται καμία οργανωμένη δράση στην κατεύθυνση αυτή. Το πράγμα έχει αφεθεί στην
τύχη του. Στο Μαξίμου νομίζουν ότι αν πουλήσουν 2-3 assets του δημοσίου θα
εξασφαλιστούν δια μαγείας και ρυθμοί ανάπτυξης. Γελιούνται ασφαλώς και σε αυτό
το θέμα όπως και στα περισσότερα που σχετίζονται με εφαρμογή οικονομικής
πολιτικής. Δεν αρκεί να πουλάς. Πρέπει και να δημιουργείς…
Και από δημιουργία... μηδέν. Στην κυβέρνηση
πιστεύουν ότι από τη στιγμή που ανοίγουν μερικές χιλιάδες καφετέριες ή
σουβλατζίδικα, η οικονομία κινείται. Από τη μία μπαίνει το ένα λουκέτο
μετά το άλλο, χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας, απειλούνται με κλείσιμο
πλέον καθώς τελειώνει η χρονιά ακόμη και εμπορικές επιχειρήσεις που αν βάλουν
λουκέτο θα προκαλέσουν συστημικό κίνδυνο και η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί
ανοίγουν... ντελιβεράδικα.
Αυτό όμως δεν είναι παρά επιχειρηματικότητα
της... απόγνωσης και της απελπισίας.
Ρώτησα έναν καλό φίλο σε τράπεζα πώς
χρηματοδοτούνται όλα αυτά τα "καφέ" και τα μαγαζιά της γρήγορης
εστίασης. Μου εξήγησε λοιπόν ότι τα περισσότερα από αυτά χρηματοδοτούνται
από τα "εφάπαξ" γονιών που βγήκαν σε σύνταξη, από χρήματα που
προήλθαν από εθελούσιες εξόδους τα προηγούμενα χρόνια και
από... λεφτά που ήταν στο στρώμα. Και συμπλήρωσε ότι η μοίρα της
πλειοψηφίας αυτών των μικροεπιχειρήσεων είναι δυστυχώς το... λουκέτο.
Τα καταστήματα αυτά "ανακυκλώνονται"
με περιοδικότητα 2-3 χρόνων μέσα στα οποία τα περισσότερα εξ αυτών
κλείνουν για να ανοίξουν άλλα στη θέση τους. Σουβλατζίδικα, τυροπιτάδικα,
μίνι καφετέριες, hotdogάδικα...
Μαγαζιά αμφίβολης ποιότητας με στόχο το κόστος,
που συνήθως καλύπτονται από προσωπική εργασία ή και απασχόληση πιτσιρικάδων
χωρίς ασφάλιση και με πενιχρές αμοιβές. Ή και καθόλου αμοιβή καθώς
χρησιμοποιούν νεαρούς δήθεν ως μαθητευόμενους και τους διώχνουν μετά από
μερικές ημέρες πληρώνοντας ένα δύο "χαρτζιλίκια".
Με μηδενική σχεδόν προσφορά στην
επιχειρηματικότητα της χώρας είτε από αναπτυξιακή σκοπιά είτε από πλευράς
εισροών. Είναι πάντως να απορεί κανείς. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψει κανείς την
Ατλαντίδα, αρκεί να παρακολουθήσει τι γίνεται γύρω του. Γιατί για παράδειγμα σε
αυτή τη χώρα δεν προωθείται η ανάπτυξη των startups; Γιατί δεν προωθείται η
καινοτομία αντί για την... πίτα με γύρο; Δεν αναφέρομαι σε ευφάνταστα
αναπτυξιακά σχέδια, αλλά στην "αλφαβήτα". Στα βασικά.
Αλλά ποιος να νοιαστεί. Για ποια ανάπτυξη να
μιλήσουμε; Στη χώρα που διώχνει τους σοβαρούς επενδυτές, στη χώρα που το
φορολογικό σύστημα αλλάζει δύο και τρεις φορές το χρόνο, που το κράτος
αιφνιδιάζει και "κλέβει" τον πολίτη και τον επιχειρηματία με φόρους
με αναδρομική ισχύ, στη χώρα που η γραφειοκρατία υπάρχει για να μπλοκάρει κάθε
προσπάθεια υγιούς επιχειρηματικότητας προκειμένου να δημιουργούνται
"παράθυρα" για "αλισβερίσι", διαπλοκή και
"νταραβέρι".
Για να πλουτίζουν ενδιάμεσοι και διεφθαρμένοι
κρατικοί λειτουργοί.
Πώς λοιπόν να υπάρξει σχέδιο για παράδειγμα να
αναβαθμιστούν οι υπηρεσίες στον τουρισμό. Στη χώρα που ζει από τον τουρισμό
εξακολουθεί να κυριαρχεί η πολιτική του "rooms to let". Για να μη
θιγούν τοπικά (και όχι μόνο) συμφέροντα, η χώρα θυμίζει τουριστικά... γύφτικο
τσαντίρι ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει... ελίτ.
Έτσι αντιμετωπίζονται τα πάντα. Με προχειρότητα
και... ό,τι κάτσει.
Πίτα γύρο λοιπόν και έχει ο Θεός.
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου