Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένας ιδιότυπος
διχασμός στην Ελληνική κοινωνία, ο οποίος πλέον τείνει να εξελιχτεί σε ανοικτή
εχθρότητα. Η ουσία είναι ότι στο μέλλον ενδέχεται να χτιστούν καριέρες και
διδακτορικά σχετικά με τον διχασμό της κοινωνίας και τη λυσσώδη αντίδραση σε
ορισμένα σύμβολα του υπόλοιπου ελεύθερου κόσμου, τα οποία υπάρχουν σε ΟΛΕΣ τις
χώρες του πλανήτη και ότι εκεί που ΔΕΝ υπάρχουν ή δεν υπάρχουν σε ικανούς
αριθμούς, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Οι οργίλες και σε πολλές φορές ακατάληπτες
απαντήσεις μέσα από συνεχή… κρωξίματα μας δίνουν την εικόνα μιας κοινωνίας που
αν μη τι άλλο δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει που ανήκει, και απορεί κάθε εχέφρων
άνθρωπος με τα τόσα σύνδρομα μετεφηβικής παλινδρόμησης που συνοδεύουν τις κατά
τα άλλα υπαρκτές τραγωδίες που βλέπουμε γύρω μας. Οι οποίες όμως συνεχίζονται,
επαναλαμβάνονται και βαθύνονται ένεκα της αλλοπρόσαλλης αντιμετώπισης της
πραγματικότητας….
Όπου ένας ολόκληρος λαός, τώρα καταλαβαίνει
ότι μόνο ο κλαυθμός, η οργή, η ομφαλοσκόπηση και το εμμονικό regression στην
προ-γονική μήτρα της ανάμνησης ενός διαιωνιζόμενου εφηβισμού δε σε σώζουν
από την επιταγή του να χρησιμοποιήσεις τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο υπόλοιπος
κόσμος για να σωθεί από παρόμοιες κρίσεις. Ιδίως όταν τρεις χώρες
μπήκαν και βγήκαν από τα μνημόνια και ας είχαν μπει μετά από εμάς, κι’
εμείς ακόμα τρέχουμε…
Βέβαια, όπως κάθε όνειρο το οποίο στηρίζεται στα
λεφτά του μπαμπά, οποιουδήποτε «μπαμπά», ακόμα και του «κράτους πατερούλη»
κάποια στιγμή΄τελειώνουν. Και τότε ο εξαπατών ή την κάνει με μικρά πηδηματάκια
και όσο αθόρυβα μπορεί (έχει συμβεί στη νεώτερη ιστορία μας), είτε εάν δεν
μπορεί η δεν θέλει, γίνεται θρασύτερος, πιο κακόψυχος, πιο ύπουλος, και
πιο επικίνδυνος και βγάζει νύχια, σκούζει, γρούζει και υλακίζει θλιβερά, όντας
πλέον αυτός ο λύκος και η ύαινα που μισεί το καραβάνι των μη κρατικοδίαιτων
πιονέρων που βαστάνε τη χώρα στους ώμους τους όταν περνάει από δίπλα του,
δηλαδή τον υπόλοιπο κόσμο.
Όχι, η αναγνώριση της ήττας, ο ιπποτισμός, είναι
«αστικές συνήθειες, δε μας κάνουν. Ακόμα και την ώρα της ύστατης απόγνωσης
ζητάμε κουτοπόνηρα «συναίνεση» και «κατανόηση» αλλά δεν μπορούμε, ο σκορπιός
μέσα μας θέλει να βγάλει το κεντρί, να βρίσει, «εμείς ή αυτοί», «τους
τελειώνουμε», «γραβάτες», «βόρεια προάστια», εκεί, πεισματικά στον περασμένο
αιώνα!
Εμείς θέλουμε φουλάρια και βουκολικές κάπες αντί
για γραβάτες, έφιπποι στα άγονα βομβαρδισμένα βουνά της ανταρσίας… και όταν το
μέτωπο καταρρέει, ο Γράμμος βομβαρδίζεται, και η Πραγματικότητα προελαύνει, περνάμε
στο επόμενο στάδιο, στη φάση του εγκλεισμού στην καγκελαρία των ιδεοληψιών μας,
στο Untergang,
την Πτώση που καταλήγουν όλοι οι ολοκληρωτικοί, κομπλεξικοί και
μισαλλόδοξοι άνθρωποι.
Καλούμε σε προσκλητήριο στα ερειπωμένα στάδια
της Νυρεμβέργης του Τάε-Κβον-Ντο. Φανταζόμαστε ότι υπάρχουν ακόμα οι
αποδεκατισθείσες στρατιές των «αγανακτισμένων», των «μπουτούδων» οι οποίες νομίζουμε πως είναι ακόμα εκεί, στις
πλατείες γύρω από ένα πάγκο με τέσσερις ομιλούσες κεφαλές, άνοιξη του 2011 ή
χορεύοντας Ικαριώτικα και οι οποίες περιμένουν τους νέους Steiner-Βαρουφάκηδες
και Τσακαλώτους. Μόνο που οι αυτές, όντας πιο έξυπνες από αυτούς που
ψήφισαν ήδη ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για άλλους πιο
καπιταλιστικούς παραδείσους (…) αφού όμως προηγουμένως έριξαν την
κουτσουλιά τους στην κάλπη και μας έστειλαν και άλλα δυο και τρία και τέσσερα
χρόνια πίσω να γουστάρουμε…
Το πρόβλημα λοιπόν με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν
θέλει να φύγει σιωπηλά και να αφήσει την παραζαλισμένη κοινωνία,
«σταλεγάκηδες», προδομένους και… ανανήψαντες, να βρουν μια χρυσή τομή. Δε θέλει
να κάνει αυτοκριτική. Και τούτο διότι ο πριν της ώρας του γηράσκων αγύμναστος
και απαίδευτος, υπέρβαρος σωματικά και κακόψυχος, κακότροπος και κακομαθημένος
ψυχικά μετέφηβος δεν μπορεί να πιστέψει ότι θα χάσει μέσα από τα χέρια του το
παιχνίδι της εξουσίας το οποίο Κύριος Οίδε ποιος και με τι υποσχέσεις του το
χάρισε και τώρα πολύ πιθανόν να μην απαντάει καν στα τηλέφωνα…
Και εκείνος εκεί, στρατηλάτης στο
κακοσυντηρημένο στάδιο να απευθύνεται σε στρατιές παρωχημένων δύσμορφων
μεταλλαγμένων πελατών-ομήρων οι οποίοι σε γνώση της ανημποριάς τους και ζώντας
τον είτε με το καλό, είτε με το κακό, επερχόμενο εφιάλτη του αφανισμού τους,
σαν στρατός από βρικόλακες πριν την αυγή παγιδευμένοι μέσα στους γυάλινους
τοίχους της Πραγματικότητας. Περιμένοντας και τρέμοντας μαζί με τον πέτσινο
στρατηλάτη τους τις πρώτες εξαγνιστικές πυρακτωμένες αχτίδες της Νέας
Εποχής.
Ο οποίος, τραγικά λίγος με μόνο όπλο τη σκιά
του, προσπαθεί να εμψυχώσει τα κουρασμένα σκύβαλα με τα ανοιχτά χέρια σαν
ζήτουλες και τους προτρέπει να πάνε λέει στα Βόρεια Προάστια να βρουν τους
προνομιούχους (ξεχνώντας βέβαια ότι πάρα πολλοί τον ψήφισαν και εκεί…),
προτρέπει να πολεμήσουν τους… γραβατοφορεμένους και τους φοροφυγάδες ιδιώτες,
από τη μια ζητάει «συναίνεση», ομνύει στο όνομα του «λαού» που τον ψήφισε και
από την άλλη τον ίδιο «λαό» τον υβρίζει οχυρωμένος μέσα στην Καγκελαρία του
Μαξίμου, διότι «ήξερε ο λαός τι ψήφιζε», οι μεν εγκαλούνται ότι δεν έχουν
«ταξική συνείδηση» επειδή φοβούνται μη χάσουν το μαύρο από τη σκόνη ψωμί που
βγάζουν, οι δε εγκαλούνται διότι… άκουσον-άκουσον φοράνε… γραβάτες, ο ένας του
μυρίζει, ο άλλος του βρωμάει. Διαφυγή καμιά.
Ταυτόχρονα, το πτώμα της δήθεν «ηθικής της
«αριστεράς», έχει αρχίσει και σκουληκιάζει από τα χιλιάδες σκουλήκια που
επικαλούνται οι απατεώνες σφετεριστές, μνήμες νεκρών σαν δικαιολογία για…
διορισμούς (!!!).
Ε λοιπόν, Όχι Ρε φίλε. Δε θα σου κάνουμε
τη χάρη να εξαφανιστούμε. Θα είμαστε συνεχώς μπροστά σας με τα φλογοβόλα της
λογικής για να βγάλουμε από τις ερεβώδεις τρύπες σας όπως οι US Marines
πεζοναύτες της Saipan to 1945 στην εκστρατεία των Μαριαννών νήσων.
Θα πάρουμε πίσω την Πατρίδα μας και αυτή τη φορά
θα την κάνουμε μεγάλη και υποσχόμαστε ότι δε θα την αφήσουμε ξανά στα χέρια
κανενός ανίκανου και θεομπαίχτη, και ΙΔΙΩΣ στα δικά σας.
Διότι από εδώ και εμπρός Εσείς Θα Φοβάστε,
Βρικόλακες. Γιατί η Αυγή της
Λύτρωσης Πλησιάζει.
ΚΚ2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου