Επιτέλους μια θετική ανατροπή…

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί την πρώτη θετική εξέλιξη στο επίπεδο του πολιτικού-κομματικού συστήματος από το 2010 και την είσοδο στη μνημονιακή περίοδο. Μετατοπίζει όχι μόνο τη Ν.Δ. αλλά και τη συνισταμένη του πολιτικού συστήματος προς πιο ορθολογικές, εκσυγχρονιστικές, φιλοευρωπαϊκές κατευθύνσεις.

Είναι η δεύτερη φορά που πέφτω μέσα σε μια -μη δημοφιλή αρχικά- πρόβλεψη. Η πρώτη φορά ήταν το 96, όταν μετά την κυβέρνηση Μιμής και την Ωνασιάδα, έλεγα πως οι πολίτες ζητούν ένα ορθολογικό «κρύο ντους» και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ την αναγέννηση. Κάτι ανάλογο αναζητιόταν τώρα ως απάντηση στην κατεδαφιστική λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά (στη συνέχεια) και στην αναζήτηση δικαίωσης του Καραμανλή του μικρού μέσω του φλερτ με τους κυβερνώντες…

Οι μεγάλες παρατάξεις -όταν δεν καταρρέουν- έχουν αίσθημα αυτοσυντήρησης και οι πολίτες πάντα αναζητούν διεξόδους, όταν τα αδιέξοδα είναι οφθαλμοφανή.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ωφελήθηκε από τη μακρόσυρτη διαδικασία εκλογής, καθώς ήταν ο υποψήφιος με τις πιο σαφείς θέσεις και απόψεις. Και κατώρθωσε στο διάστημα μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου να επιβάλει την ατζέντα: ανανέωση, διεύρυνση, σκληρή αντιπολίτευση από φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική σκοπιά στον ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρότερη πρωθυπουργησιμότητα έναντι.

Η νίκη του Κ. Μητσοτάκη δημιουργεί ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θεωρούσε πως «έπαιζε μόνος του» στο πολιτικό παιγνίδι. Θα έχει τώρα μια αξιωματική αντιπολίτευση που δεν τσαλαβουτά στον πολιτικό της λόγο ακόμα και στον αντιμνημονιακό χυλό. Επιπλέον οι ευρωπαίοι εταίροι μας γνωρίζουν πως υπάρχει -δυνάμει- εναλλακτική λύση και δεν είναι ανάγκη, πλέον, «να βάζουν όλα τα λεφτά τους» στον κ. Τσίπρα.

Η αποψινή εξέλιξη στη Ν.Δ. βάζει ψηλά τον πήχυ για το χώρο της (υπνώτουσας) Κεντροαριστεράς. Οι ηγεσίες των «κομματιδίων» της αισθανόμενες την πίεση από τη νέα ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι πιθανότερο τώρα να γίνουν πιο δεκτικές στην πίεση για τη διαμόρφωση μιας νέας και εννιαίας προοδευτικής, μεταρρυθμιστικής παράταξης. Αλλιώς ούτε η ιστορία ούτε οι πολίτες μπορούν να περιμένουν.

Παράπλευρη αλλά πολύ σοβαρή συνέπεια της νίκης του Κ. Μητσοτάκη, είναι η ήττα του (μικρο)καραμανλισμού, ο οποίος έδωσε τα ρέστα του εναντίον του νέου προέδρου της Ν.Δ. Και τα ρέστα αυτά δόθηκαν σε στενή και εμφανή «διαπλοκή» με το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που σίγουρα κόστισε στον Β. Μεϊμαράκη. 

Η ήττα του «εξόριστου της Ραφήνας» δεν είναι μόνο ήττα των παλαιοκομματικών βαρωνιών στη Ν.Δ., έχει ευρύτερη σημασία. Ο Κ. Καραμανλής (ο μικρός) έπειτα από την καταστροφική πενταετία του στη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία παρόξυνε όλα τα προβλήματα και έστρωσε το δρόμο για την είσοδο στη μνημονιακή περίοδο, επιδίωκε μέσω της εξαετούς αφωνίας του την «αθώωσή» του και, τελευταία, μέσω της αήθους συμμαχίας του με τον ΣΥΡΙΖΑ την επάνοδό του.

Νομίζω πως η ενδοκομματική του ήττα θάβει οριστικά το…. εφιαλτικό του σχέδιο.

Θανάσης Γεωργακόπουλος

Μεταρρύθμιση