Συνταξιοδοτικό. Ναι, φταίει κυρίως ο λαός …

Σε μία εταιρία, το συμβούλιο των μετόχων (οι εκπρόσωποι όλων όσων κατέχουν μετοχές), εκλέγουν τον πρόεδρο της εταιρίας για να διοικήσει. Ακόμα κι αν ο εκλεχθείς πρόεδρος τα «ΘΑΛΑΣΣΩΣΕΙ», υπεύθυνοι είναι οι μέτοχοι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε μια χώρα με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι πολίτες εκλέγουν μια κυβέρνηση. Αν τα «θαλασσώσει», την ευθύνη αποκλειστικά την έχει ο λαός. «ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΨΗΦΟΦΟΡΕ»…

Το 2001 ο Γιαννίτσης, υπουργός εργασίας και κοινωνικών ασφαλίσεων της κυβέρνησης Σημίτη, έφερε μέσω του Γιάννη Σπράου, έγκριτου καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ένα νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που θα έδινε βιωσιμότητα στο μέλλον του ασφαλιστικού, στη χώρα μας. Το σχέδιο, μεταξύ άλλων, πρότεινε μια μικρή αύξηση των ορίων ηλικίας των εργαζομένων και μικρές αυξήσεις εισφορών ώστε να μπορέσει το ασφαλιστικό σύστημα να είναι βιώσιμο. Τότε σύσσωμος ο ελληνικός λαός των δανεικών και της καλοπέρασης, κατέβηκε στους δρόμους δημιουργώντας πολιτικό σεισμό. Ο Σημίτης αναγκάστηκε να το αποσύρει άρον άρον, λέγοντας: «Άσ’ τους, ας το βρούν μπροστά τους σε δέκα χρόνια». Ο Σπράος έφυγε «νύχτα και με ελικόπτερο».

Αυτή είναι η ωριμότητα του λαού μας (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου). Πολλές φορές γνωρίζουμε μέσα μας την αλήθεια, αλλά την καταπίνουμε επειδή δεν μας αρέσει. Άλλες φορές αρνούμαστε ν ακούσουμε, όπως ακριβώς κάποιοι αρνούνται να πάρουν τις ιατρικές τους εξετάσεις, από φόβο για το αποτέλεσμα. Και βαδίζουμε με την ελπίδα. Με πίστη σε θεό και πολιτικούς. Με άρνηση για ρεαλιστική θεώρηση.

Ποντάρουμε σε λαοπλάνους, παπατζήδες, κοράκια της πολιτικής. Και μετά λέμε με περίσσιο θράσος, πως ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ.

Μια κυρία πριν λίγες μέρες με ρώτησε αποδοκιμαστικά: «Δηλαδή, είσαι υπέρ της μείωσης των συντάξεων. Γιατί δε βοηθάει η Ευρώπη;».

Δεν είμαι υπέρ της μείωσης συντάξεων. Απλά τα κουκιά ΔΕΝ βγαίνουν. Ας τα πάρουμε λογικά.

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι χοντρικά 3,6 εκ. Οι συνταξιούχοι 2,7. Μετρήστε τώρα τα 13 εγκλήματα.

1. Μεγάλος αριθμός νέων συνταξιούχων (Σταματούν να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές λόγω πρόωρης συνταξιοδότησης. Εισπράττουν σύνταξη, νέοι, και για πολλά χρόνια, λόγω αυξημένου προσδόκιμου ζωής. Στερούν θέση εργασίας από νέους, καθώς βρίσκουν άλλη δουλειά, παράλληλα με τη σύνταξη)

2. Απώλεια κεφαλαίων ταμείων λόγω ζημιάς κρίσης χρηματιστηρίου. Και κακής, εν γένει διαχείρισης, από άσχετα πρόσωπα του κόμματος, που εμείς εκλέξαμε, ως κυρίαρχος λαός.

3. Απαξίωση ιδιωτικού τομέα, από πολλές κυβερνήσεις (κυρίως της σημερινής) που θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, άρα και συνταξιοδοτικές εισφορές

4. Αδήλωτη εργασία

5. Μαύρα χρήματα μισθοδοσίας, από πολλές επιχειρήσεις προς εργαζομένους.

6. Μη έκδοση αποδείξεων που επικροτείται από όλους τους Έλληνες πατριώτες

7. Αναλογία τεσσάρων εργαζομένων προς τρεις συνταξιούχους.

8. Επιχειρήσεις που δε θέλουν (λόγω κομματικών διασυνδέσεων), ή δεν μπορούν (λόγω ύφεσης) να πληρώσουν τα οφειλόμενα ποσά.

9. Ανύπαρκτη επιθεώρηση εργασίας (που χειραγωγείται ανάλογα με την εκάστοτε κυβέρνηση).

10. Υπέρογκες συντάξεις (δυσανάλογες με τα χρόνια εργασίας πχ. πολιτικοί).

11. Δύο και τρεις συντάξεις ανά άτομο (λόγω ανύπαρκτου μηχανογραφικού συστήματος).

12. Κακή νομοθεσία που δεν βάζει πλαφόν στις υψηλές συντάξεις (για ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους).

13. Σημαντικές μειώσεις μισθών, λόγω κρίσης (άρα και χαμηλότερες εισφορές).

Και φτάσαμε στο μη περαιτέρω. ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Το ασφαλιστικό ήταν πάντοτε καταραμένο. Κανείς, λόγω πολιτικού κόστους, δεν αναλάμβανε την επίλυσή του. Όλοι, με κακή ή καλή πρόθεση, όπως ο Σιμήτης, το μετέθεταν για τους επόμενους. Ο λαός, πίστευε στη θεωρία του λεφτόδενδρου. Το έβλεπε όπως «Ο Διάβολος το λιβάνι» και πίστευε στο «Έχει ο Θεός». Αλλά ο Θεός έμεινε ταπί. Το λιβάνι της εξυγίανσης δεν άναψε ποτέ και ο Διάβολος (με τη μορφή του υποκριτή και αχόρταγου πολιτικού και του κομματόσκυλού του, που ζούν για την εξουσία και το φαγοπότι) χορεύει στις εθνικές οδούς που αποκλείονται, στα δεμένα πλοία, στα κλειστά μαγαζιά, στις επιχειρήσεις και στα συντρίμμια της χώρας.

Οι κακοί ευρωπαίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Λένε στον Κατρούγκαλο, (όπως έλεγαν και σε κάθε ανίκανο προκάτοχό του), την αλήθεια, τον πιέζουν για τη σκληρή λύση, αλλά αυτός φοβάται τη συμφορά. Όχι της χώρας, αλλά τη δική του, του κόμματός του). Και για να χρυσώσει το χάπι, ρίχνει (όπως και οι προηγούμενοι) τη λάσπη στους ευρωπαίους. «Εμείς θέλουμε, λένε, οι κακοί ευρωπαίοι δεν μας αφήνουν».

Θαρρείς και έχουν τόση κακία οι ευρωπαίοι που μας θέλουν νεκρούς. Θαρρείς πως μας μισούν, κι ενώ τα πράγματα είναι απλά, εκείνοι θέλουν να μας δουν να υποφέρουμε, επειδή έχουμε ήλιο, παραλίες και γλέντια στη χώρα. Επειδή περνάμε καλά. Επειδή οι «ψεκασμοί» δεν έπιασαν.

Το παράδοξο είναι, πως οι νέοι άνθρωποι ακόμα, που, με μαθηματική ακρίβεια, δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη, στέκονται εναντίον κάθε εξυγίανσης. Τα βάζουν με το λιβάνι αντί με το Διάβολο. Πολεμούν, χωρίς σύνεση, κάθε αλλαγή, παρέα με τους πρεσβύτερους, που πονηρά σκεπτόμενοι, θα παίρνουν γενναίες συντάξεις εις βάρος τους. Κι εκείνοι πιθανώς, με τη νοοτροπία του επαναστάτη, μαζί με όλους τους αγωνιστές της Ελλάδας, θα πολεμήσουν το Διάβολο με τίλιο, όχι λιβάνι.

Γιάννης Τζίτζης

Ο Κλόουν