Φταίνε μόνο οι παπατζήδες του Σύριζα;

Το Δεκέμβριο του ’14, έναν μήνα πριν από τις εκλογές, ο Τσίπρας δήλωσε ότι η Ελλάδα (το 0,7% της οικονομίας της Ευρωζώνης και το μηδέν, κόμμα μηδέν κάτι της παγκόσμιας οικονομίας) «θα βαράει το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». Τι παραπάνω χρειάζεσαι, για να πεις «σε παπατζήδες πέσαμε, πάμε να φύγουμε»;

Εδώ όμως η δήλωση προκάλεσε παραλήρημα ενθουσιασμού. Τόσο, ώστε μία εβδομάδα αργότερα επαναλήφθηκε στο Ηράκλειο. Όπου η ρουμελιώτικη εκδοχή της Λαμίας μετατράπηκε σε κρητική: «Θα παίζουμε λύρα και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη»…

Όποιος ήθελε να δει έβλεπε. Εάν δεχτούμε ότι ένας στους δύο Έλληνες αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ότι τα μνημόνια δε καταργούνται «με ένα νόμο και ένα άρθρο», ότι ο ΕΝΦΙΑ θα παρέμενε, ότι το διαλυμένο ασφαλιστικό σύστημα δεν άντεχε να δώσει 13η σύνταξη και ότι οι πιθανότητες να αρνηθεί η Μέρκελ την πρόταση του Τσίπρα ήταν όχι 1% αλλά 100%, αυτό σημαίνει ότι η χώρα δεν χρειάζεται απλώς ευχέλαιο. Πάσχει από ομαδική πνευματική υστέρηση.

Αλλά η Ελλάδα, παρά τη φτωχή σχέση της με τον ορθολογισμό, δεν είναι χώρα πνευματικά καθυστερημένων. Ξέρει ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Απλώς κάθε ομάδα συμφερόντων κοιτάζει μόνο το συμφέρον της και όλα τα άλλα κομμάτια να γίνουν.

Ο κόσμος που έλεγε ανερυθρίαστα «τρία από τα δέκα να κάνει, πάλι κερδισμένος είμαι» πίστευε ότι τα τρία από τα δέκα θα σώσουν τα δικά του «κεκτημένα».

Ο φαρμακοποιός επειδή ο Λουράντος μετέτρεψε 11.000 φαρμακεία σε 11.000 εκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγρότης, επειδή ο Τσίπρας είχε βγάλει λόγους πάνω στα τρακτέρ. Και ο δημόσιος υπάλληλος επειδή του είχαν εγγυηθεί ότι δεν θα κλείσει κανένας από τους 400 τόσους αδήλωτους εποπτευόμενους οργανισμούς που οι φορολογούμενοι ακόμη πληρώνουν και πως δεν θα γίνει αξιολόγηση στο δημόσιο. Εκείνο που δεν υπολόγιζε ήταν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα άφηνε τίποτε όρθιο.

Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούστηκε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα είναι ότι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, για να αποδοκιμάσουν το «παλιό πολιτικό σύστημα».

Απλή αριθμητική: Το 2009 το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει 44% και ο ΣΥΡΙΖΑ 4,6%. Το 2015 το ΠΑΣΟΚ πήρε 4,7% και ο ΣΥΡΙΖΑ 37%.

Κατά βάση αυτή η μετάσταση διαμόρφωσε το νέο πολιτικό σκηνικό. Δέκα στους έντεκα ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι το 2009 όλος αυτός ο κόσμος δεν είχε αντιρρήσεις για το «παλιό πολιτικό σύστημα». Τις απέκτησε ξαφνικά! Όχι επειδή του μείωσαν το μισθό, όχι επειδή δεν μπορούσαν να διορίσουν το παιδί του «κάπου», όχι επειδή του αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης αλλά ανιδιοτελώς. Ξαφνικά κατάλαβε ότι έχει να κάνει με φαύλους! Ο αθώος!

Δικαιολογίες για μικρά παιδιά. Η αλήθεια είναι κυνική: Όταν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν πια να προσφέρουν όσα προσέφεραν στους κακομαθημένους ψηφοφόρους και με τα οποία εξαγόραζαν τις ψήφους τους, βρέθηκε απέναντι ένας ταλαντούχος λαϊκιστής, που τους υποσχέθηκε να συνεχίσει το παιχνίδι της αμοιβαίας διαπλοκής με ακόμη καλύτερες προσφορές. Και εκείνοι έτρεξαν. Αυτό και τίποτε περισσότερο…

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία