Η κατάσταση πλέον, όπως έχει διαμορφωθεί (και
δεν κρίνω, αυτή την στιγμή, με ποιανού ευθύνη, αποκλειστική ή μη, έχει συμβεί),
δεν είναι απλώς έκρυθμη… Η μπάλα χάθηκε. Και η χώρα κινδυνεύει με κατάρρευση.
Το προσφυγικό αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα μιας χώρας που αρνείται να έχει
επαφή με την πραγματικότητα.
Μάθαμε στις νέες ορολογίες («μεταναστευτικές
ροές», «βαλκανική οδός» και άλλα θλιβερά παρόμοια) και τις χρησιμοποιούμε χωρίς
να σκεφτόμαστε, δυστυχώς, ούτε τη σημασία όσων κρύβει η καλλιέπεια της
περιγραφής του προβλήματος ούτε, πολύ περισσότερο, τι κρύβεται πίσω από την
ορολογία (ή την αργκό) που χρησιμοποιούμε για να προσδιορίσουμε το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα…
Ποιος, ωστόσο, αποφάσισε ότι πρέπει να αναμειχθεί όλη η Βαλκανική σε τούτη την υπόθεση - και κυρίως τα Δυτικά Βαλκάνια;
Ποιος, επίσης, έδωσε το δικαίωμα στην Αυστρία, παίζοντας τον ρόλο του μέντορα, να ρυθμίζει τις περίφημες «ροές» προς την Ευρώπη;
Στο σημείο αυτό, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δεν πρέπει να κρύβεται. Ούτε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δικαιούται να καλύπτει άλλο τον υπουργό του. Τέρμα τα καλαμπούρια. Ο πρωθυπουργός χρειάζεται να στείλει τώρα στο σπίτι του τον υπουργό του - στο σπίτι του και στο προηγούμενο επάγγελμά του, αν θυμάμαι καλά είναι, κατά δήλωσή του, καθηγητής σε ορισμένα σπουδαία πανεπιστήμια, οπότε δεν θα κακοπερνά.
Δεν είναι δυνατόν υπό τέτοιες διεθνείς συνθήκες, με επαπειλούμενες και επισυμβαινόμενες τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, να έχει η χώρα μας τέτοιον υπουργό… Τουλάχιστον αυτό, κ. Πρωθυπουργέ, την αποπομπή του από το υπουργείο, κάν' τη τώρα, μήπως και σωθεί η παρτίδα…
Είναι καλύτερα να μην έχουμε υπουργό Εξωτερικών, παρά να έχουμε αυτόν. Κι αν, φεύγοντας, πάρει από κοντά και τον Μάρδα, που έχει ήδη καταλύσει κάθε έννοια λαθρεμπορίας στα πετρέλαια και αναπτύσσει τώρα τον Όλυμπο παίζοντας με λέγκο, ακόμη καλύτερα….
Επί οχτώ χρόνια, η Ευρώπη, πλήρωσε δισεκατομμύρια ευρώ στο πρόγραμμα Marco Polo, προκειμένου να συνδεθεί η Μαύρη Θάλασσα με τη Βόρεια Θάλασσα, μέσα από τα ποτάμια και τα κανάλια.
Και αποτελεί αυτό, από όσα μπορώ να γνωρίζω, το καύχημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για ένα μεγάλο έργο, σπουδαίας σημασίας, που διευκολύνει ιδιαιτέρως τις συνδυασμένες μεταφορές.
Ποιος όμως μας είπε μετά ότι αφορά τις μεταφορές αγαθών αποκλειστικά;
Ποιος μας είπε ότι δεν αφορά και τους ανθρώπους, και τη μετακίνηση προσφύγων, από την μιαν άκρη της Ευρώπης στην άλλη;
Βέβαια, δεν περιμένει κανείς από ρέκτες αντιευρωπαϊστές (έστω κι αν δεν κατανοούν τη σημασία του αντιευρωπαϊσμού τους), που νομίζουν ότι ασκούν πολιτική και εξουσία, να το σκεφτούν.
Οι άλλοι όμως; Τα σαΐνια; Οι φιλοευρωπαίοι; Πού βρίσκονται, άραγε, οι φιλοευρωπαίοι;
Το ύφος και η αγωνία της ερώτησης, όσο δραματικό τόνο και να αποκτά, αφορά την ύπαρξη μας ως χώρα. Ακόμα λοιπόν και αν θεωρηθεί το ύφος μου επιτηδευμένα δραματικό, η ουσία παραμένει και είναι μία: αυτό που κρίνεται είναι αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει και μεθαύριο…
Η κατάρρευση είναι παντελής και δεν σηκώνει μαγκιές, ότι αυτοί φταίνε κι όχι οι άλλοι…
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες διάλυσης, οι μεν αποφάσισαν και κάνουν συνέδρια και συνδιασκέψεις και τρίχες κατσαρές, για να συζητήσουν το καταστατικό και ποιος είναι μέλος και ποιος φίλος - και οι δε, ποιος είναι εθελοντής και ποιος ακούσιος βλαξ…
Δεν έχουμε, ούτε αυτή την ύστατη στιγμή, καταλάβει τίποτε…
Μπορούν να προταθούν λύσεις για το μεταναστευτικό εδώ και τώρα; Λύσεις βιώσιμες και πραγματικές;
*Να μαζευτούν, για παράδειγμα, οι μετανάστες, σε μεγάλες συγκεντρώσεις στη Βόρεια Ελλάδα, κυρίως, και να εκπαιδευτούν, στο τρίμηνο που προβλέπεται, για την επαναπροώθηση…
*Να τους εκπαιδεύσεις σε δουλειές, που είναι αναγκαίες εκεί όπου θα πάνε, πίσω στις πατρίδες τους…
*Να τους εκπαιδεύσεις σε δουλειές, που μπορούν να ξεκινήσουν, επίσης, από μόνοι τους, για την επιβίωση τους, πίσω στις πατρίδες τους…
Και μετά, με το «χαρτζιλίκι» τους στο χέρι, που το προβλέπουν και το κοινωνικό ταμείο και το ειδικό ταμείο το οποίο φτιάχτηκε φέτος μαζεύοντας όλα τα κονδύλια για τα θέματα αυτά, στο αεροπλάνο και πίσω στην πατρίδα…
Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που καλούμαστε να απαντήσουμε και να κερδίσουμε Πώς πείθόνται οι χώρες καταγωγής να δεχτούν πίσω όσους έφυγαν απ' εκεί. Το βοήθημα που, όσοι επιστρέφουν, κουβαλάνε μαζί τους είναι ένα δέλεαρ… Αλλά δεν φτάνει…
Το άλλο, το γνωρίζετε πολύ καλά, όλοι όσοι μπλεχτήκατε στο παιχνίδι «διεκδίκηση της Ολυμπιάδας» και «κυνήγι της ψήφου» από τους αθανάτους, απ' όλο τον τρίτο κόσμο - και πάει λέγοντας…
Μιχάλης Τριανταφυλλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου