Το παιχνίδι του κόκορα…

Οι απανταχού Βαρουφάκηδες και αποτυχημένοι θεωρητικοί των παιγνίων, μεταξύ άλλων και όσοι περπατούν ξυπόλυτοι στα αγκάθια και νομίζουν ότι μπορούν να πουλούν θράσος και απαιτήσεις, καλό είναι να διδαχτούν από τον τρόπο που η Τουρκία παίζει πολιτικά παιχνίδια.

Αρκεί να παρατηρήσουν την άνεση με την οποία ο Αχμέτ Νταβούτογλου εγείρει απαιτήσεις, εκπροσωπώντας το μαξιμαλισμό μιας χώρας που ενώ θα έπρεπε να την εγκαλούν γιατί αυτή έχει μεγάλο μερίδιο δημιουργίας του προβλήματος, και μεταξύ άλλων δεν έχει παρουσιάσει καμία ενέργεια εναντίον των διακινητών των μεταναστών –για να μην πούμε ότι αυτή τους ενθαρρύνει–, γίνεται και διεκδικητής υπερβολικών απαιτήσεων…

Περισσότερο λογικό θα ήταν η ατζέντα να περιλαμβάνει τις κυρώσεις που θα έπρεπε να επιβάλει η ΕΕ για να συνετιστεί η Τουρκία και να εφαρμόσει τα αυτονόητα. Αλλά ποιος κυβερνά την Τουρκία; Ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, που ενώ εμείς σηκώνουμε όλο το βάρος δεν καταφέραμε να λάβουμε παρά κλάσμα βοήθειας σε σχέση με τους γείτονες που τους χαϊδεύουν;

Η Τουρκία, λοιπόν, εκβιάζει και κοιτάζει κατα πρόσωπο τους Ευρωπαίους ζητώντας περισσότερα προνόμια, διευκολύνσεις και κυρίως χρήματα. Από πού αντλεί την ισχυρογνωμοσύνη, την απαιτητικότητα, τη μαγκιά, αν θέλετε, η Τουρκία ώστε να ψεύδεται ευθέως ότι δήθεν μέχρι τώρα έχει ξοδέψει 10 δις για ανθρωπιστικό έργο στους Σύρους πρόσφυγες; Και να ζητά από τη διεθνή κοινότητα και την ΕΕ για να πράξει τα αυτονόητα, δηλαδή να μην επιτρέπει την παράνομη διέλευση των προσφύγων και μεταναστών, να λάβει 6 δις αντί των τριών που της υποσχέθηκαν –και καταγγέλλει ο Ερντογάν πως καθυστερούν–, και αξιώνει επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων για την ένταξή της στην ΕΕ και κατάργηση της βίζας από τον Ιούνιο για τους Τούρκους που θα ταξιδέψουν σε ευρωπαϊκές χώρες;

Η απάντηση βρίσκεται στη γιγάντωση της τουρκικής οικονομίας που επιτεύχθηκε στη δεκαετία που ο Ερντογάν νοικοκύρεψε τα δημοσιονομικά της, απέβαλε το κρατικιστικό μοντέλο λειτουργίας της οικονομίας που διατηρούσαν οι Κεμαλιστές, έδωσε έμφαση στις ιδιωτικοποιήσεις και κατάφερε να την εισάγει στο κλαμπ των G 20. Το δημόσιο χρέος της από το 95% το 2002 έπεσε στο 36,8% το 2011, από τις αποκρατικοποιήσεις έλαβε 36 δις, το ΑΕΠ της ήταν 232 δις και έφτασε τα 800 δις, δηλαδή σχεδόν τετραπλασιάστηκε, ενώ 115 δις δολάρια εισέρευσαν μέσα στη δεκαετία για επενδύσεις και το 76% των ξένων επενδύσεων προέρχονται από χώρες της ΕΕ.

Η τουρκική αυτοκινητοβιομηχανία βρίσκεται στην 6η θέση παγκοσμίως με 1.200.000 οχήματα ετησίως, ξεπερνώντας την Ιταλία, οι εξαγωγές της ξεπερνούν τα 160 δις δολ., στον κατασκευαστικό - μεταποιητικό κλάδο κατατάσσεται δεύτερη χώρα παγκοσμίως μετά την Κίνα σε ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ είναι μία από τις μεγαλύτερες ναυπηγοεπισκευαστικές χώρες του κόσμου.

Όταν η οικονομία σου είναι ισχυρή, όταν έχουν συσσωρευτεί πακτωλοί επενδυτικών κεφαλαίων από άλλες χώρες, όταν έχεις δημιουργήσει φιλικό περιβάλλον για τις ξένες και εγχώριες επιχειρήσεις, όταν δεν σέρνεσαι και παρακαλάς για δανεικά, όταν τα μακροοικονομικά σου στοιχεία δείχνουν πως πορεύεσαι χωρίς να έχεις άμεση ανάγκη, τότε δικαιούσαι να παίζεις και πολιτικά παιχνίδια, να στριμώχνεις τους εταίρους σου, τους συνομιλητές σου και να διαπραγματεύεσαι με το ειρωνικό μειδίαμα του Νταβούτογλου και το αυτοκρατορικό θράσος του Ερντογάν, που καταδυναστεύει τη δημοκρατία επιβάλλοντας σχεδόν δικτακτορία στον Τύπο αλλά Ευρώπη και Αμερική τον ανέχονται και του χαμογελούν.

Γιατί ο Ερντογάν, αντί να παίζει το chicken game του Βαρουφάκη, προτιμά το παιχνίδι του κόκορα και μέχρι τώρα όλοι κακαρίζουν μαζί του, ακόμη κι όταν καταρρίπτει πολεμικά αεροσκάφη της ρωσικής υπερδύναμης, παρά τους λεκτικούς λεονταρισμούς του Πούτιν και τις τουριστικές κυρώσεις για να μη φανεί πως το έκανε γαργάρα. Αυτό σημαίνει να διαχειρίζεσαι μία ισχυρή οικονομία που έχουν όλοι ανάγκη.

Ας καταλάβουν και ας διδαχθούν αυτοί που μας κυβερνούν και όλο το πολιτικό μας σύστημα, πως διορίζοντας τη μισή Ελλάδα στο δημόσιο και εγκαθιδρύοντας το κρατικιστικό γραφειοκρατικό μοντέλο στη δημόσια διοίκηση που αποψιλώνει τη βιομηχανική παραγωγή και διώχνει τις επενδύσεις, καταντήσαμε ξεβράκωτοι ζήτουλες και διεθνείς ζητιάνοι για δανεικά, να βγάλουμε τον επόμενο μήνα πληρώνοντας συντάξεις σαρανταπεντάρηδων και μισθούς υπεράριθμων. Η περιφρόνηση που μας δείχνουν διεθνώς ως παρίες και στην εξωτερική πολιτική είναι το αποτέλεσμα αυτής της κακοδαιμονίας.

Νίκος Κτιστάκης

Athens Voice