Τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται μια
ιλαροτραγωδία που, πέραν του ότι εκφράζει και το επίπεδο της πολιτικής ζωής και
του διαλόγου στη χώρα, αποδεικνύει την περαιτέρω διάβρωση των στηριγμάτων του
Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ: Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης «αποκαλύπτει» τις κρυφές
επαφές του με τον Τσίπρα που πραγματοποιήθηκαν τέσσερις φορές στη διάρκεια του
2014 και οι οποίες επισφράγισαν τη στροφή του συγκροτήματός του προς τον ΣΥΡΙΖΑ
και τον Τσίπρα προσωπικά.
Το Μέγαρο Μαξίμου εξέδωσε ανακοίνωση η οποία όχι
μόνο αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτών των συναντήσεων, διότι προφανώς φοβάται πως
έχουν ηχογραφηθεί, αλλά και παρακάμπτει εντελώς τις αναφορές για τη στήριξη των
Αμερικανών στον Τσίπρα…
Το χρονικό ενός έρωτα
Εν τούτοις, η στροφή του ΔΟΛ υπέρ του
ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια του 2014 διαπιστώνεται από την ανοικτή υποστήριξη, που
απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαιτέρως ο Τσίπρας από τις εφημερίδες του –αρχικά
από τα Νέα και εν συνεχεία από το Βήμα–, αλλά σε μεγάλο
βαθμό και του τηλεοπτικού σταθμού Mega, υπέρ του Τσίπρα. Για να ξαναθυμηθούμε
τους σταθμούς αυτής της διαδρομής, διαβάζουμε σε μερικά από τα
περισπούδαστα(sic) άρθρα του κυρ Σταύρου μετά το Φθινόπωρο του 2014:
«Ο κ. Αντ. Σαμαράς βαδίζοντας στη δεξιά όχθη του
ποταμού, προσπαθεί να συγκλίνει προς το Κέντρο, αλλά τον φρενάρει το φάντασμα
της Ακροδεξιάς. Στην άλλη όχθη, την Αριστερά, βαδίζει ο κ. Αλ. Τσίπρας µε
βήματα ασυντόνιστα µεν, αλλά σταθερά ως προς την τελική τους κατεύθυνση, το
Κέντρο». («Η αποστρατεία του καραγκιόζη», Το Βήμα, 09/11/2014). Απόλυτα
αντικειμενικός, όπως πάντα, ο «κυρ Σταύρος» έβρισκε τον Σαμαρά «να φρενάρεται»
από την «Ακροδεξιά» και τον Αλέξη να είναι «φερέγγυος», ως κατευθυνόμενος προς
το «Κέντρο», που εκπροσωπεί διαχρονικά το Συγκρότημα.
Ένα μήνα μετά, σε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο
«Εκλογές-εκλογές», καθησυχάζει τους αναγνώστες του, μια και οι «ξένοι»,
δεδομένου ότι μάλλον υπονομεύουν τον Σαμαρά, δείχνουν να έχουν επιλέξει
τον Τσίπρα: «Αν οι ξένοι βοηθήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για
επίσπευση των εκλογών, θα το κάνουν επειδή θα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον» (Το
Βήμα, 07/12/2014). Επειδή δε διάφοροι «κινδυνολόγοι», ανάμεσά τους και ο
υποφαινόμενος, θεωρούσαμε καταστροφική την επιλογή της επίσπευσης των εκλογών
για τον Ιανουάριο του 2015, η «γάτα» της δημοσιογραφίας μας λοιδορούσε ανοικτά
και καθησύχαζε τους αναγνώστες-θύματα της οξυδέρκειάς του: «Τις τελευταίες
ηµέρες παριστάµεθα µάρτυρες µιας νέας από σκηνής διδασκαλίας της πολιτικής
κωµωδίας: Κινδυνεύει η Ελλάς! [ ] Καθώς όλοι γνωρίζουµε τα όριά µας, λογικό είναι να
περιµένει κανείς ότι, µετά τις εκλογές, ψήφω και αποφάσει του Λαού, όλα θα πάνε
καλύτερα…» («Κινδυνεύει η Ελλάς», Το Βήμα, 28/12/2014), στον καλύτερο
δυνατό κόσμο βεβαίως!
Προέβλεπε μάλιστα ότι, στις επερχόμενες εκλογές,
ο ΣΥΡΙΖΑ θα χτυπήσει «σαρανταπεντάρια», ενώ το ΠΑΣΟΚ θα εξαφανιστεί, θέλοντας
να στείλει και τους τελευταίους Πασόκους στην αγκαλιά του Τσίπρα: «Ο εκλογικός
σχηματισμός της Αριστεράς εκτιμάται ότι θα φθάσει σε ποσοστά άλλων εποχών του
ΠαΣοΚ, ενώ το κόμμα του Α. Παπανδρέου πέφτει στα βράχια» («Εδώ σε θέλω
κάβουρα», Το Βήμα 11/01/2015).
Ακόμα και μια μέρα πριν τις εκλογές, θα
συνεχίσει τον προεκλογικό αγώνα υπέρ του Τσίπρα, ώστε να επισφραγίσει και να
διευρύνει ει δυνατόν το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, μια και η εκλογή του «συμφέρει
τη χώρα»: «Όταν το ΠαΣοΚ ξύπνησε, αυτοί που συγκροτούσαν την Κεντροαριστερά
είχαν ήδη ανοίξει φτερά και προφανώς αποφάσισαν το πρόδηλο: Ότι η
Κεντροαριστερά είναι χώρος ελεύθερης σκέψης και ψηφίζει συνειδητά αυτό που
προφανώς συμφέρει τη χώρα… η Κεντροαριστερά δεν τεμαχίζεται, δεν χαρίζεται και
ασφαλώς δεν κληρονομείται» («Πώς το 3% γίνεται 20, 30, 40…», Το Βήμα,
24/01/2015.) Το μήνυμα ήταν σαφές, ο ΓΑΠ δεν είναι κληρονόμος του Ανδρέα, αλλά
το όνομα αυτού, Αλέξης.
Και το ειδύλλιο δεν έμεινε απλά προεκλογικό.
Μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2015, παρά τη ρήξη, στη διάρκεια του Δημοψηφίσματος
και τις πρώτες αψιμαχίες, ο Ψυχάρης παραμένει «συνεπής». Έτσι, τον Απρίλιο, όχι
μόνο επιχαίρει που νίκησε η «αριστερά» αλλά προσπαθεί και να μπαλώσει τις
καταστροφικές της επιλογές, μια και μαθαίνει στου… κασίδη το κεφάλι: «Ευτυχώς
που νίκησε στις εκλογές η Αριστερά!… Όχι μόνο διότι κάποτε θα ερχόταν και η
σειρά της, αλλά και διότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να αξιοποιήσει την απειρία
της περί το κυβερνάν και να λύσει δομικά προβλήματα της χώρας» («Πολυμορφικά
και αχόρταγα συμφέροντα», Το Βήμα, 04/10/2015 ).
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, χρησιμοποιώντας το
προηγούμενο του Μιτεράν, καλεί τους αναγνώστες του: «Κλείστε τη μύτη και
ψηφίστε τους!» («Ψήφος και προσδοκίες», Το Βήμα, 06/09/2015), ενώ τον
Οκτώβριο βρίσκει πως ο Αλέξης είναι ο νέος Ανδρέας, οι δε ψηφοφόροι «είναι
προφανώς ευχαριστημένοι γιατί το κόμμα που πλειοψηφεί κινείται ήδη στους
δρόμους που οδηγούν στην Κεντροαριστερά» («Τι Ανδρέας, τι Αλέξης», Το Βήμα,
11/10/2015). Ακόμα και τον Δεκέμβριο κάνει εκκλήσεις να τον «αφήσουν» να
κυβερνήσει, μια και «Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι απλώς χρήσιμη: είναι
απαραίτητη», και «Το έργο που επιτελεί είναι βαρύ, πολύπλοκο, ακόμη και,
ορισμένες φορές, αλλοπρόσαλλο». «Γι’ αυτό αφήστε τον κ. Τσίπρα να κάνει
τη δουλειά του» («Αφήστε τον», Το Βήμα, 13/12/2015 )
Το διαζύγιο
Η περίοδος της συμπόρευσης θα λάβει τέλος στις
αρχές του ενεστώτος έτους, για πολλούς και διάφορους λόγους .Αρχικώς, διότι η
κυβέρνηση Τσίπρα μοιάζει να χάνει την πλειοψηφία και την ανοχή που της
προσέφεραν οι πολίτες, οι αγρότες παίρνουν στο κυνήγι τους Συριζαίους βουλευτές
και η Νέα Δημοκρατία, με την εκλογή Μητσοτάκη, εμφανίζεται ως πλειοψηφική
εναλλακτική λύση. Κυρίως, όμως, διότι το καλοκαίρι του 2015, με την απειλή του
Grexit, το δημοψήφισμα, και το κλείσιμο των τραπεζών, η σχέση των παραδοσιακών
ΜΜΕ με τον Τσίπρα διερράγη. Αφού δεν τον στήριξαν τότε, όταν διέθετε
ακόμα τη λαϊκή υποστήριξη, θα τον στηρίξουν τώρα που την έχει απολέσει; Έτσι,
στην προοπτική διατήρησης της εξουσίας όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά και για
να ικανοποιήσουν τους «εταίρους» –που με μεγάλη χαρά αντιμετωπίζουν τη διάλυση
των όποιων ισχυρών πόλων εξουσίας στην Ελλάδα, μετά τη διάλυση των τραπεζών–, ο
Τσίπρας και η συμμορία του Μαξίμου, με ενορχηστρωτή τον Παππά, άρχισαν τον
«ανένδοτο» κατά των ΜΜΕ και κατ’ εξοχήν κατά του Ψυχάρη. Εξάλλου, μια και δεν
μπορούν ούτε καν στους οπαδούς τους να προσφέρουν άρτον, μπορούν να προσφέρουν
το θέαμα της επίθεσης ενάντια στους «νταβατζήδες».
Και ο Σταύρος, που θεωρούσε πως μπορούσε να
επιβιώνει και να επιπλέει με οποιαδήποτε εξουσία, βρέθηκε στριμωγμένος στα
σκοινιά του ρινγκ. Ακόμα και ο σύντροφος Μπόμπολας δείχνει να μην
ταυτίζεται μαζί του, θέλοντας να σώσει το δικό του τομάρι, και, γιατί όχι,
ακόμα και να τον ξεφορτωθεί.
Έτσι, είναι υποχρεωμένος πλέον «να παίξει τα
ρέστα του». Στις 7 Φεβρουαρίου, υπενθυμίζει στον Τσίπρα πως και ο Καραμανλής
έφυγε «με αεροπλάνο της γραμμής» («Με αεροπλάνο της γραμμής», Το Βήμα,
07/02/2016) ενώ, στις 28 Φεβρουαρίου, ξιφουλκεί πλέον ανοικτά εναντίον του.
Αποκαλύπτει τις μυστικές συναντήσεις που είχαν το 2014. Αρχικά υποστηρίζει ότι
έκλεισαν κάποια «αμοιβαία επωφελή» συμφωνία μεταξύ τους. Ισχυρίζεται λοιπόν πως
ο Τσίπρας του υποσχέθηκε πως: «όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα
δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του, και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το
κανάλι στο οποίο συμμετέχει». Ο Ψυχάρης, «αδέκαστος»(!), ισχυρίζεται πως ο
ίδιος «εξακολουθεί να μη (τον) υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το
κανάλι του». Παραθέσαμε πριν αρκετά πειστήρια αυτής της προφανούς έλλειψης
στήριξης!
Εκτός από όλα τα άλλα, παραθέτει πολλά στοιχεία
και υπονοούμενα για τους Αμερικανούς και την πανθομολογούμενη πλέον σχέση του
Τσίπρα μαζί τους:
«Η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της
πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην
αμερικανική πρεσβεία. Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί
και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών
πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε»
(sic). Όσο για την ημέρα που έγινε η συνάντηση, ήταν η 4η Ιουλίου,
εθνική γιορτή των ΗΠΑ, όταν «οι πρεσβείες σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν
δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας,
του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών», και παρ’ όλα αυτά,
«ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα
σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις
εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα, λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν
είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται…)» Και, για να μην υπάρχει
καμία αμφιβολία γι’ αυτές τις μπηχτές, συνεχίζει: «Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε
στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι
πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται
φιλικά προς το κόμμα του»
Ο Ψυχάρης αποκαλεί τον Τσίπρα ανοικτά, «φίλο»,
και συγκεκαλυμμένα ενεργούμενο των Αμερικανών, αλλά το λαλίστατο Μαξίμου δεν
έχει τίποτε να απαντήσει επί του θέματος.
Παράλληλα, σε ενυπόγραφο άρθρο του την ίδια
ημέρα, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου, γράφει και εμμέσως απειλεί τους «αγνώμονες»:
«Αυτή η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν κύριο Τσίπρα. [ ] Οι πλείστοι των πρώην
πρωθυπουργών μένουν ξεχασμένοι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι κανόνες της
Δημοκρατίας είναι διαχρονικοί ως προς την εφαρμογή και αναντικατάστατοι και
αυστηροί. Ιδίως ως προς το προσωρινό της ηγεσίας. Εν ολίγοις, επειδή πάμε και
στην εκκλησία, ουαί σ’ εκείνους που ‘εκίνησαν την πτέρναν κατά του
ευεργέτου’». («Sic transit gloria mundi», Το Βήμα, 28/02/2016). Ο
Σταύρος θυμίζει στον αγνώμονα νεαρό ότι οι πολιτικές εξουσίες είναι προσωρινές,
ενώ τα συγκροτήματα Τύπου, και μάλιστα ο ΔΟΛ, είναι τουλάχιστον αιωνόβια και
πως θα πληρώσει ακριβά για την αχαριστία του.
Προφανώς, αν μπορούσε να μιλήσει και ο καημένος
ο… Μπόμπολας, πολλά θα είχαν να μας πουν τα χειλάκια του, αλλά
αυτός συνεχίζει να κλείνει δουλειές με το Δημόσιο, πράγμα που αντανακλάται στη
στάση του Έθνους και του ποσοστού που διαθέτει στο Μέγκα μέχρι και
σήμερα – όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι διαμαρτύρεται, εξακολουθεί να κατέχει το
κεντρικό στασίδι… Όσο για την αμερικανική πρεσβεία και άλλα ανάλογα ιδρύματα,
τηρούν πάντα την αρχή της εχεμύθειας.
Την πάτησε ο «εκδότης». Ο κύριος «Σταύρος», που
κληρονόμησε το περιώνυμο συγκρότημα, το πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο,
ακριβώς γιατί είναι κοντόφθαλμος. Στήριξε αδίκως έναν τυχάρπαστο, τον Τσίπρα,
και αυτός αντί του μάννα του προσέφερε χολή, δικαστικές διώξεις και απειλεί να
του κλείσει και το κανάλι. Ο κος Σταύρος εξανέστη, διότι το μειράκιο τον έπιασε
κορόιδο. Τόσο κορόιδο αποδείχθηκε ο πονηρός Ψυχάρης ώστε, για να ανοίξει τον
δρόμο στον Τσίπρα, θυσίασε ακόμη και τον γιο του, που παραιτήθηκε από τη
βουλευτική του έδρα με τη Νέα Δημοκρατία, στις 14 Νοεμβρίου 2014.
Αλλά ο Αλέξης έχει αποδειχτεί «γάτα» στο άθλημα
της εξαπάτησης, παριστάνοντας το «καλό παιδί», που δέχεται δήθεν συμβουλές και
τους «ακούει» όλους, ενώ είναι απόλυτα ανενδοίαστος, κυνικός και αμοραλιστής.
Το κατέδειξε με τον Αλαβάνο, με τον Κουβέλη, τον Αβραμόπουλο,
τον Καραμανλή, τον Λαλιώτη, και τόσους άλλους που χρησιμοποίησε
για να ανέβει.
Επιπλέον, οι αποκαλύψεις του Ψυχάρη δεν
συνάντησαν την απήχηση που περίμενε. Δεν υπήρξε κανένα σασπένς, διότι δεν
υπάρχει κανένας Έλληνας που να αμφιβάλλει ότι ο Τσίπρας έχει κάνει μυστικές
συναντήσεις και συμφωνίες με όλους όσους μοιράζουν τα χαρτιά στην ελληνική
πολιτική σκηνή, και προπαντός με τους εντολείς τους. Και ο ίδιος ο κυρ Σταύρος
εμπνέει λιγότερη εμπιστοσύνη και από τον Τσίπρα. Μεταξύ κατεργαραίων…
Το ερώτημα που πρέπει να θέσει ο Ψυχάρης στον
εαυτό του είναι το πώς και γιατί, ενώ υποτίθεται πως εκφράζει τη δημοσιογραφική
παράδοση της βενιζελικής παράταξης (του Ελευθερίου Βενιζέλου προφανώς),
κατάντησε να τρέχει από πίσω και να εξαπατάται από τον τελευταίο Τσίπρα των
τριόδων. Μήπως γιατί ο τελευταίος του θύμισε και κάτι από τον εαυτό του στα
νιάτα του; Απαίδευτο, σαλταδόρο και αμοραλιστή…
Τα καινούργια τζάκια
Ο Νίκος Χατζηνικολάου, που θέλει να γίνει
Ψυχάρης στη θέση του Ψυχάρη, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αυτός, από
την αρχή της κρίσης, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία για να
υποκαταστήσει τα παλιά τζάκια: έφτασε να “παρουσιάζει” με ποικίλους
τρόπους ακόμα και τους υπερασπιστές της δραχμής, «από δημοσιογραφική
δεοντολογία» προφανώς, ενώ έχει συνάψει στρατηγική συμμαχία (!) με τον Κουρή
και άλλα αστέρια της δημοσιογραφίας, και έχει αποδειχτεί εξαιρετικά ευέλικτος
στις στροφές. Περισσότερο και από τον κυρ-Σταύρο. Γι’ αυτό και, στα
δημοσιογραφικά του όργανα, χρησιμοποιεί ανθρώπους όλων των κατευθύνσεων και των
απόψεων και, ανάλογα με τη στιγμή, προβάλλει την κατάλληλη γωνία από τις πολλές
που διαθέτει το μαγαζί του. Μέσα λοιπόν από την «πολυφωνία», την οποία δήθεν
εφαρμόζει στις εφημερίδες και το ραδιόφωνό του (το οποίο μεταδίδει και κάποιες
ειδήσεις για να διανθίζει τις διαφημίσεις του), έχει ταχθεί από τον Νοέμβριο
του 2014, όταν είδε προς τα πού στρέφεται το ρεύμα, ανοιχτά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ –
μέχρι και τον συνεργάτη του, Γ. Τράγκα, επιστράτευσε σε αυτό το θεάρεστο έργο.
Επειδή λοιπόν θεωρεί πως ο στόχος του
περιπόθητου καναλιού και της ανατροπής των ανταγωνιστών του είναι όλο και πιο
κοντά, η δε μακροημέρευση της κυβέρνησης εξαιρετικά αμφίβολη, στηρίζει όλο και
πιο ανοιχτά τον Τσίπρα, διατηρώντας πάντα ένα προσωπείο αντικειμενικότητας. Και
θα πρέπει να του αναγνωρίσει κανείς πως τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από άλλους
να θολώνει τα νερά, με το δήθεν ατσαλάκωτο και αντικειμενικό στυλ του. Ποιος
όμως δεν θυμάται στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το βρώμικο κτύπημα εναντίον του
Μεϊμαράκη με την «έκτακτη» μετάδοση συνέντευξης του Τσίπρα, την ημέρα που η
Ν.Δ. πραγματοποιούσε την κεντρική προεκλογική της εκδήλωση στην Αθήνα;!
Έτσι και τώρα, τη στιγμή που οι αγρότες σχίζουν τις αφίσες του Τσίπρα σε
ολόκληρη την επικράτεια και καταδιώκουν τους βουλευτές του, ενώ εξελίσσεται η
προσπάθεια του Μαξίμου να φιμώσει και να ελέγξει την τηλεόραση, μία μόλις μέρα
μετά τις αποκαλύψεις Ψυχάρη, παρουσιάζει σε «συνέντευξη» και αγιογραφεί, χωρίς
καμία ουσιαστική ερώτηση, τον σε ελεύθερη πτώση πρωθυπουργό. Έναν πρωθυπουργό
που βρίσκεται στο τέλος της σύντομης διαδρομής του, γι’ αυτό και βιάζεται ο
«Νίκος» και αρχίζει να καρφώνεται. Λίγο περισσότερο προσοχή, διότι η αιδώς…
Στο ναδίρ
Το πόσο κοντά βρίσκεται η πτώση μπορεί να το
καταλάβει κανείς από τη διαδρομή των δύο τελευταίων χρόνων. Αρκεί να θυμηθούμε
πως, δύο χρόνια πριν, ο Τσίπρας ήταν υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την
προεδρία της Κομισιόν και, σε ολόκληρη την Ευρώπη, Ζίζεκ και Όλιβερ Στόουν
εκθείαζαν τον νέο αστέρα και την ελπίδα της Αριστεράς στην παγκόσμια πολιτική
σκηνή. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως, στις ευρωεκλογές του 2014, σε μία μεγάλη
χώρα της Ευρώπης, την Ιταλία, η ριζοσπαστική Αριστερά κατέβηκε στις εκλογές με
τον τίτλο «Λίστα Τσίπρα», για να προσμετρήσει όχι μόνο την προφανή αποβλάκωση
αυτής της ευρωπαϊκής Αριστεράς αλλά και την πτώση ενός «ειδώλου». Τον Ιανουάριο
του 2015, ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά, με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και
τα κόκκινα χαλιά που του έστρωνε η Μέρκελ. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, από τα
μεγάλα σαλόνια αγωνίζεται να βρει στηρίγματα στον Χατζηνικολάου, τον Κουρή και
τον… Μαυρίκο, μια και νιώθει πλέον –έστω και αν ακόμα ελπίζει ότι θα κοροϊδέψει
για άλλη μια φορά τους Έλληνες– πως εξαντλείται το λάδι στο καντήλι του.
Ένα κοινό χαρακτηριστικό έχουν όλοι αυτοί οι
ήρωες που διαφεντεύουν τις τύχες του δύσμοιρου έθνους στην πιο κρίσιμη στιγμή
της ιστορίας του: Αδιαφορούν παντελώς για το τι πρόκειται να συμβεί στην
χώρα, αρκεί οι ίδιοι να επιπλεύσουν, μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης παρακμής και
καταστροφής. Όταν ένα έθνος και ένας λαός μοιάζει σχεδόν νεκρός, οι ύαινες
προσπαθούν να αποσπάσουν τα μέλη του. Ωστόσο, δεν είμαστε ακόμα νεκροί για να
μας διαμελίσουν τα πτωματοφάγα σαρκοβόρα. Και αν, κάποτε, ιδίως τα τελευταία
χρόνια, η συμπεριφορά μας θυμίζει όντως νεκροφάνεια, πιστεύω πως είμαστε
έτοιμοι να εκπλήξουμε και πάλι όσους επιτίθενται μονάχα σε νεκρούς. Είμαστε
ακόμα ζωντανοί, μια νεκροφάνεια είναι…
Γιώργος Καραμπελιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου