Αμείλικτο όπλο η ειρωνεία. Αν πετύχει τον στόχο
της, εξουδετερώνει το θύμα της. Αν όμως πέσει στο κενό, εκθέτει αυτόν που τη
χρησιμοποίησε. Επειδή το ύφος που παράγει ειρωνεία είναι γυμνό, και γι’ αυτό
είναι τόσο δύσκολο να περιγραφεί και να προσδιορισθεί, απαιτεί και λεπτότητα
και κάποια, έστω ελάχιστη, ευφυΐα. Ίνα μη είπω στοιχειώδη ψυχική και πνευματική
ποιότητα. Αλλιώς μετατρέπεται σε καρικατούρα του εαυτού της, σε χυδαία χλεύη.
Αρκεί μια σύντομη περιήγηση στα βαθιά του διαδικτύου για να διαπιστώσετε πως τα
αχαρτογράφητα μυαλά που προσπαθούν να ειρωνευτούν απλώς χυδαιολογούν.
Η ειρωνεία αποστρέφεται, αν μη τι άλλο, τη
σοβαροφάνεια και τον ξύλινο λόγο. Κι όταν μια ζωή έχεις εθισθεί στη
σοβαροφάνεια και τον ξύλινο λόγο και πας να τη χρησιμοποιήσεις, αυτή στρέφεται
εναντίον σου και σε εκδικείται...
Πολύ μελάνι έχει χυθεί στη διάρκεια των αιώνων
για εκείνον τον Ελληνα που μετέτρεψε την ειρωνεία σε φιλοσοφικό εργαλείο, τον
Σωκράτη. Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας πάσης φιλοσοφίας καταχράστηκε το όπλο
του, με αποτέλεσμα οι συμπολίτες του, για να τον ξεφορτωθούν, να του δώσουν να
πιει το κώνειο. Πολύ φασαρία γίνεται για την προσπάθεια ενός απογόνου του
Σωκράτους, του υπουργού των Εσωτερικών κ. Κουρουμπλή, να υπηρετήσει την τέχνη
της ειρωνείας.
Αναφέρομαι στην περίφημη δήλωσή του για τους
δικηγόρους: «Καλά κάνουν και κατεβαίνουν στους δρόμους, μήπως χάσουν και κάνα
κιλό.» Οι δικηγόροι δεν εξετίμησαν την προσπάθεια που έκανε ο άνθρωπος να
ανεβάσει το επίπεδο. Εξεμάνησαν και τον κατήγγειλαν, ενώ σ’ αυτές τις
περιπτώσεις απαιτείται η θαλπωρή της συμπόνιας.
Προσπαθώ να καταλάβω ποιες νοητικές διαδικασίες
και πόσες αποστάξεις των νευρώνων του εγκεφάλου του απαιτήθηκαν για την παραγωγή
του ευγενούς λικέρ. Σίγουρα περισσότερες από όσες χρειάστηκε ο κ. Τσίπρας για
να πει στους αγρότες των Φαρσάλων, που τον επισκέφθηκαν, το μνημειώδες: «στα
Φάρσαλα έχω φάει χαλβά». Θα μπορούσε να προσθέσει και «στο Χρυσό κριάρια».
Είναι η διαφορά ανάμεσα στην αμεσότητα του ηγέτη, ο οποίος με μία μόνο βολή
χτυπάει την καρδιά του προβλήματος, και τη σκέψη του επιτελούς, η οποία κατ’
ανάγκην είναι αναλυτική. Τον φαντάζομαι μόνον να συλλογάται πώς η συνέντευξη
στη γερμανική εφημερίδα θα γίνει πανευρωπαϊκό γεγονός. Κι όταν του κατέβηκε η
ιδέα, ήταν τόσο ευχαριστημένος από τον εαυτό του, που δεν την είπε σε κανέναν.
Και για να σοβαρευθούμε. Φοβάμαι πολύ ότι ο κ.
Κουρουμπλής αποπειράθηκε να κάνει χιούμορ, να αστειευθεί, να κάνει τον
χαριτωμένο. Εζήλωσε τη δόξα της κ. Χριστοδουλοπούλου για τους μετανάστες που
λιάζονται. Μικρό το κακό, θα μου πείτε. Λίγο μεγαλύτερο, όχι επειδή
αστειεύονται με τα σοβαρά οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, αλλά επειδή ακόμη και
στο επίπεδο αυτό αποδεικνύουν πόσο βαθιά έχει περάσει μέσα τους η ποιότητα
Λαζόπουλου.
Θα μου πείτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια
κοινωνία που γιορτάζει την κακόηχη και δύσοσμη Τσικνοπέμπτη για να φάει κρέας,
όπως έφαγε την παραμονή και θα φάει την επομένη. Οσο κρέας δεν είχαν φάει οι
Ελληνες στους αιώνες της Τουρκοκρατίας, όπως έλεγε και ο μακαρίτης Γιάννης
Τσαρούχης. Αυτός, βέβαια, ήταν χορτοφάγος. Παρ’ όλα αυτά είχε χιούμορ.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου