Από τον πολίτη-καταναλωτή στον πολίτη-πολεμιστή…

Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, η Ευρώπη, η Δύση γενικότερα, βρίσκεται σε κατάσταση μαζικής πολεμικής αντιπαράθεσης με την ισλαμική τρομοκρατία, το μακρύ χέρι του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ο οποίος θάλλει και χρηματοδοτείται αφειδώς, όχι από κάποιους φανατικούς ή παράφρονες ιδιώτες, αλλά από τα ουαχαμπιτικά  καθεστώτα των πάμπλουτων μοναρχιών του Περσικού Κόλπου.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις που ξεκίνησαν πέρσι τον Ιανουάριο με τη δολοφονία των συντακτών του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo και κατέληξαν στις πολύνεκρες επιθέσεις στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες, δεν είναι άλλο από τις προκεχωρημένες καταδρομικές επιδρομές, που προηγούνται πάντα των μαζικών επιθέσεων. Παράλληλα, βρίσκεται σε εξέλιξη μια μαζική εισροή πληθυσμών από την περιοχή της Μέσης Ανατολής, είτε ως πρόσφυγες είτε ως χωρίς χαρτιά μετανάστες, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν στην Ισλαμική ομολογία πίστεως (και είναι προφανές ότι, σε έκτακτες συνθήκες, ο δυτικός κόσμος αυτή την παράμετρο πιθανόν να χρειαστεί να τη λάβει υπ’ όψη του).

Η απόπειρα που γίνεται να προσεγγιστεί το εν λόγω φαινόμενο με βάση την ιουδαϊκή - χριστιανική αντίληψη περί ευθύγραμμης κίνησης των κοινωνιών στην ιστορία, σε συνδυασμό με την απελπιστικά ενοχική θεώρηση της Δύσης ως υπαιτίου όλων των δεινών της οικουμένης, αν δεν ήταν τόσο τραγικές οι στιγμές, θα ήταν ένα καλαμπούρι συνοικιακού καφενείου μιας απομακρυσμένης βαλκανικής κωμόπολης.

Οι γνωρίζοντες τόσο την ιστορία του Ισλάμ, όσο και την κυρίαρχη ιδεολογία του, περί παγκόσμιας ηγεμονίας, αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα, είναι κατά τι πιο περίπλοκα απ’ όσο μας τα παρουσιάζουν οι οπαδοί και οι κληρονόμοι  «πνευματικών ταγών» που στο παρελθόν υπέκυψαν με περισσή ευκολία στον πειρασμό της γοητείας δικτατόρων και σφαγέων των λαών τους, όπως ο Ι. Β. Στάλιν (Ζίζεκ), ο Μάο Τσε Τουνγκ (Ζ. Π. Σαρτρ) ή ο Πολ Ποτ (Αλαίν Μπαντιού).

Επιπλέον, οι γεωπολιτικές δυναμικές και οι συσσωρευμένες εντάσεις που αναπτύσσονται στην ευρύτερη περιοχή την οποία καταλαμβάνει το Ισλάμ, στο μαλακό υπογάστριο του άξονα της Ευρασίας, αναζητούν «διέξοδο» προς βορειοδυτικά και, στην προσπάθειά τους αυτή, βρίσκουν πρόθυμα ώτα στους γαλουχημένους με την ιδέα της εκδίκησης μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς οι οποίοι κατοικούν στις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Η άποψη ότι η Ευρώπη πληρώνει τις αμαρτίες της έχει βάση. Όχι όμως τις αμαρτίες που θέλουν οι οπαδοί της σχολής σκέψης η οποία βασίζεται σε μια αέναη και αυτοτροφοδοτούμενη μαζοχιστική τυραννία της μεταμέλειας (κατά τον Πασκάλ Μπρυκνέρ), αλλά εκείνες που έχουν να κάνουν με την ανόητη (εκ του αποτελέσματος) φιλοδοξία ενσωμάτωσης ανθρώπων προερχόμενων από πολιτισμούς, οι αξίες των οποίων όχι μόνο διαφέρουν ριζικά από τις ευρωπαϊκές, αλλά, επιπλέον, βρίσκονται στον αντίποδά τους.

Το πολυπολιτισμικό μοντέλο που προωθήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, αντί να ενσωματώσει τους μέτοικους, κατέληξε στη δημιουργία ξεχωριστών κοινωνιών - γκέτο μέσα στις κοινωνίες. Αυτό έγινε γιατί οι μέτοικοι, απλώς, δεν θέλησαν ποτέ να ενσωματωθούν στις φιλόξενες κοινωνίες που τους υποδέχτηκαν. Έτσι, αντί να επιτευχθεί μια συνεργατική σχέση ανάμεσα στους γηγενείς και τους μετοίκους, έχουμε τη δημιουργία ανταγωνιστικών και εχθρικών θυλάκων των μετοίκων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την κοινωνική συμβίωση.

Η Ευρώπη, υπό την κυριαρχία της ενοχικής προσέγγισης του παρελθόντος της, θεωρούσε πως μπορεί, με τη δημιουργία δικτύου παροχών προς τους κατοίκους των πρώην αποικιών της, να «εξαγοράσει» τις αμαρτίες του παρελθόντος και να τους εντάξει στις κοινωνίες της.

Η πολιτική αυτή απέτυχε παταγωδώς. Το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας πέθανε οριστικά το 2007, όταν φανατικός μουσουλμάνος δολοφόνησε εν ψυχρώ τον σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκονγκ επειδή δεν του άρεσε μια ταινία ντοκυμαντέρ που είχε γυρίσει ο τελευταίος. Έκτοτε, αργά αλλά σταθερά, η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Ισλάμ και την Ευρώπη επεκτάθηκε από τα προάστια των μεγαλουπόλεων στο κέντρο των πόλεων.

Οι μεταναστευτικές ροές από τις μουσουλμανικές χώρες απλά επιτάχυναν τους πολλαπλασιαστικούς ρυθμούς στρατολόγησης νέων «πολεμιστών της Τζιχάντ» στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η Ευρώπη έχει, ουσιαστικά, να πολεμήσει από το 1945. Οι κάτοικοί της, με σκληρή δουλειά, επούλωσαν τις πληγές του τελευταίου μεγάλου πολέμου και δημιούργησαν εύρωστες οικονομίες και κοινωνίες ευημερούσες. Η ήπειρος αυτή έγινε συνώνυμη του σεβασμού των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, δίνοντας το παράδειγμα σε όμορους ή απομακρυσμένους πολιτισμικούς οργανισμούς. Η Ευρώπη ήταν και παραμένει η ήπειρος μοντέλο για τους ανθρώπους πολλών πολιτισμών, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία. Απέδειξε δε τη μεγαλοσύνη της με τη δημιουργία θεσμών υποδοχής, φιλοξενίας και διαβίωσης προσφύγων και κατατρεγμένων εδώ και εβδομήντα χρόνια, χωρίς να βαρυγκομάει. Πρωτοστάτησε δε στη δημιουργία θεσμών συλλογικής και περιφερειακής ασφάλειας, οι οποίοι, όμως, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ράγισαν και δεν έχουν μέχρι σήμερα καταφέρει να επανέλθουν σε ένα αποδεκτό από όλους σύστημα κατανομής ισχύος. Αυτή ακριβώς η ρωγμή είναι εκείνη που εκμεταλλεύεται ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και επιχειρεί με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει ιστορικά, τον πόλεμο, να επεκτείνει τη ζώνη επιρροής του και να επιβάλει τη δική του, ιστορική - θεολογική αλήθεια, δηλαδή τον ισλαμικό νόμο.

Η Ευρώπη θα υποχρεωθεί πλέον να πολεμήσει. Θα πολεμήσει τόσο σε ασύμμετρους πολέμους μέσα στις πόλεις και τα χωριά της, όσο και σε τακτικούς πολέμους με χαρακώματα, γραμμές πολεμικών αντιπαραθέσεων, χάρτες κ.λπ. Στον πόλεμο αυτό, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, αναγκαστικά πλέον, θα χρειαστεί να επανεκπαιδευτούν για να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες. Αυτό θα απαιτήσει την απόκτηση ικανοτήτων και νοοτροπίας που πιο πολύ θα ταιριάζει στο μοντέλο του πολίτη - πολεμιστή, παρά στο μοντέλο του πολίτη - καταναλωτή το οποίο έχουμε συνηθίσει.  Επιπλέον, με τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνιών, θα οπισθοχωρήσουν τα κεκτημένα των προσπαθειών της μεταπολεμικής προσπάθειας στον τομέα των ατομικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σταθούμε, να υπερασπιστούμε αυτά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, καθ’ όσον ο πόλεμος στον οποίο εκόντες-άκοντες συρόμαστε γίνεται γι’ αυτά ακριβώς. Αυτά έχουν στοχοποιηθεί, σε αυτά δέχονται τις επιθέσεις, αυτά μισούν οι φανατικοί τόσο του Ισλάμ, όσο και εκείνοι των διαφόρων δυτικής κοπής ολοκληρωτισμών.

Αυτή η στροφή της Ευρώπης δε θα γίνει χωρίς προβλήματα ή αντιδράσεις. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι, λόγω του μίσους που έχουν για τις ανεπτυγμένες οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά κοινωνίες, επειδή οι τελευταίες δεν υιοθέτησαν τις παρανοϊκά ολοκληρωτικές ιδεολογίες τους, θα προσπαθούν να υπονομεύσουν τόσο την άμυνα, όσο και αντίσταση στις πιέσεις που θα ασκήσουν ευαγγελιζόμενοι κάποιον αφηρημένο ουμανισμό, σύμφωνα με τον οποίο θα θρηνούν για τα θύματα των πολέμων στη Μέση Ανατολή, αλλά θα επιχαίρουν για τα θύματα των τρομοκρατικών ενεργειών, θεωρώντας τα ως λογική και φυσιολογική Νέμεση.

Ο πόλεμος βρίσκεται ακόμη στην αρχή του. Οι εξελίξεις είναι άδηλες και απρόβλεπτες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εποχή της ανέμελης ζωής στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

The Books' Journal