Το ηθικό μειονέκτημα της Aριστεράς …

Η ύπαρξη σκοπών της ιστορίας αποδείχτηκε αυταπάτη. Δεν ήταν όμως αυταπάτη αλλά πραγματικότητα, η δολοφονία της ηθικής, η οποία διαπράχθηκε χάριν της αυταπάτης. Έτσι, μετά την αποκάλυψη της αυταπάτης, έμειναν και χωρίς αυταπάτες και χωρίς ηθική. Κι αυτό τους «έλυσε τα χέρια». Και τους επιτρέπει πλέον να ενεργούν με μοναδικό «προσόν» την έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής, ως τυπικοί κυνικοί της εξουσίας. Με άλλα λόγια, το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, εξέπεσε σε ηθικό μειονέκτημα.

«Στους νικητές αρκεί η νίκη» ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεο αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές...

Και πράγματι, επιτελέστηκε ακόμη μία «πανουργία» της ιστορίας. Αφού, λόγω της στάσης των νικητών, οι ηττημένοι αγιοποιήθηκαν. Και ως άγιοι της ιστορίας, την «έγραψαν» κι από πάνω. Έτσι, η ήττα στο πεδίο της μάχης, μετατράπηκε σε ιδεολογικό και ηθικό θρίαμβο των ηττημένων.

Βεβαίως, στην ιδεολογική και ηθική κυριαρχία της Αριστεράς, έπαιξε σημαντικό ρόλο και η ποιότητα των νικητών. Και δεν εννοούμε μόνον τον εσμό των δωσιλόγων και μαυραγοριτών, οι οποίοι ήταν δευτερεύουσα αριθμητικά ομάδα, αλλά κυρίως τη λούμπεν φιλοβασιλική παράταξη.

Και όπως ήταν φυσικό, ως προϊόν της ηθικής κυριαρχίας της Αριστεράς, προέκυψε και το αντίστοιχο ιδεολόγημα: Ήταν το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Το οποίο, μετά και την αδιάκριτη προληπτική δίωξη των αριστερών από τη χούντα, εγκαταστάθηκε στη συλλογική μας συνείδηση και έκτοτε την υπερκαθορίζει, ως «συλλογικό υπερεγώ».

Δεν είναι τυχαίο ότι, όποιος εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», κατέκτησε και το δικαίωμα να ορίζει ως υπέρτατος κριτής, κεντρικές μας «σημασίες», όπως: Ποιος είναι «με το λαό», ποιος είναι «εχθρός του λαού» κ.ο.κ. Και όχι μόνον, αλλά απένειμε στον εαυτό του και την εξουσία να απαγορεύει την κριτική στις πράξεις του και στις διακηρύξεις του, αφού οι άγιοι δεν κρίνονται.

Η περίπτωση του ΚΚΕ, το οποίο εμφανίζεται ως απώτερος ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», είναι εφιαλτική. Διότι, με την εκμετάλλευσή του, απέκτησε την ασυλία να ενοχοποιεί και να απαγορεύει κάθε κριτική για τις πράξεις και τις διακηρύξεις του. Και όχι μόνον, αλλά πέτυχε να επιβάλει ακόμη και στους αντιπάλους του, να ονομάζουν «συνέπεια» την εκ μέρους του παρανοϊκή εμμονή σε ό, τι διαψεύστηκε και «αγωνιστική συμπεριφορά», οποιαδήποτε πράξη δολιοφθοράς επιχειρεί κατά της οικονομίας της χώρας! 

Ανακύπτει όμως το ερώτημα: Είναι πραγματικό το «ηθικό πλεονέκτημα» που απονεμήθηκε στην Aριστερά ή πρόκειται για φαντασίωση;

Το πρώτο που πρέπει να εκκαθαριστεί, είναι τι όρισε η σταλινική Aριστερά ως ηθική; Η απάντηση είναι γνωστή: Την ταύτιση με αυτό που ονόμασε «σκοπούς της ιστορίας». Οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο, από την εκ μέρους της κατάκτηση της εξουσίας, με όλα τα μέσα, στο όνομα μιας συγκεκριμένης «κοινωνικής τάξης». Την οποία «κοινωνική τάξη» μας διαβεβαιώνει ότι εκπροσωπεί, χωρίς όμως ποτέ να επιδείξει την σχετική «εξουσιοδότηση». Που πάει να πει πως τόσο οι  «σκοποί της ιστορίας», όσο και η εκ μέρους της «εκπροσώπηση» συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, είναι μία φαντασίωση της σταλινικής αριστεράς. Όπου, ως μοναδική «απόδειξη» για την βασιμότητα της φαντασίωσής της, επικαλείται την ίδια τη φαντασίωσή της!

Συνεχίζοντας, ό,τι υπηρετεί τον «σκοπό της ιστορίας», δηλαδή την κατάκτηση της εξουσίας από την Αριστερά, είναι η εκπλήρωση της ανώτατης ηθικής. Γι’ αυτό, ακόμη και τα εγκλήματα -αν υπηρετούν τον συγκεκριμένο σκοπό- ονομάζονται «ηθική».

Έτσι, «ηθική» ήταν τα σαρανταπεντάρια της 17Ν, διότι σκότωναν για να «επιταχύνουν» την πραγμάτωση των «σκοπών της ιστορίας». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κουφοντίνας στο βιβλίο του μιλάει συνεχώς για την «αίσθηση της   ιστορίας», την οποία δήθεν διαθέτει. Και όχι μόνον, αλλά ως «μυημένος» λαμβάνει και μηνύματα από το μέλλον, αφού -όπως λέει- αφουγκράζεται τη «βουή της ιστορίας». Με άλλα λόγια  δηλώνει ότι «ακούει φωνές» από το μέλλον. Είναι οι «φωνές» που θεωρεί ότι του δίνουν το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο των άλλων.

«Ηθική» είναι επίσης, η μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης που γνωρίσαμε ποτέ, η οποία εξαπολύθηκε από τη σημερινή νεοσταλινική Aριστερά. Και είναι «ηθική», επειδή υπηρετεί την άνοδο, αλλά και την διατήρησή της στην εξουσία.  Δεν είναι τυχαίο ότι, η «ηθική» αυτή επέτρεψε τα πάντα. Έτσι, είδαμε να αλλάζει το νόημα των λέξεων, προκειμένου να καταργηθεί η διαφορά αλήθειας - ψέματος. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε να μετατρέπεται στα χέρια τους η γλώσσα, από όργανο επικοινωνίας σε εργαλείο τεχνητής πρόκλησης αντανακλαστικών. Να εκπίπτει δηλαδή σε «παυλωφική γλώσσα». Το χειρότερο όμως ήταν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία μας, το ψέμα που εκφέρεται από αυτούς, δεν είναι ψέμα, αλλά ο «θρίαμβος της αλήθειας», αφού υπηρετεί τη μοναδική «αλήθεια», που είναι η εξουσία της Aριστεράς. Και δεν έχει τελειωμό η έκπτωση. Διότι, για να επιβληθούν οι παραλογισμοί αυτοί, καταργήθηκαν και οι κανόνες της λογικής.

Έτσι, σε ό, τι λέγεται, δεν υπάρχουν πια προκείμενες και συμπέρασμα, όπως «ανόητα» δίδασκε ο Αριστοτέλης, αλλά μόνον συμπέρασμα. Το οποίο ορίζουν και επιβάλλουν αυθαίρετα αυτοί, με την εξουσία του «ηθικού πλεονεκτήματος». Γι’ αυτό άλλωστε, προσπαθούν να δημιουργήσουν μία κοινωνία, από όπου θα έχουν εξοριστεί ακόμη και οι ερωτήσεις.

Η ταύτιση όμως της ηθικής με τους «σκοπούς της ιστορίας», δηλαδή με μία εξωτική ηθική, συνεπάγεται την κατάργηση της ηθικής των ανθρώπων, δηλαδή της ίδιας της ηθικής. Έτσι «καταργήθηκαν» ως μικροαστικές αγκυλώσεις που εμποδίζουν την εκπλήρωση των σκοπών της ιστορίας, όλοι οι κανόνες της ανθρώπινης ηθικής. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε ανήχθη σε καθήκον, ακόμη και η συγκάλυψη σεξουαλικών εγκλημάτων κατά γυναικών, με την απλή μετονομασία της σε «πολιτική ωριμότητα»! (Δεν θα επιδοθούμε σε απαρίθμηση παρεκτροπών, διότι  δεν υπάρχει πτυχή ή κανόνας της ανθρώπινης ηθικής, που δεν παραβιάστηκε).

Και όλα αυτά διότι, καθηλωμένοι στα Ζητήματα Λενινισμού του Στάλιν, δεν έμαθαν ποτέ το προφανές: ότι μόνον οι άνθρωποι έχουν σκοπούς. Και ότι οι σκοποί των ανθρώπων, οι αξίες τους και οι σημασίες τους, είναι αποκλειστικά δικές τους δημιουργίες. Άρα, ως δημιουργοί των σκοπών τους, είναι αυτοί που τους θέτουν. Αντίθετα, η ιστορία δεν έχει σκοπούς.

Η ιστορία δεν σκέφτεται, δεν σχεδιάζει, δεν συνωμοτεί. Άλλωστε, αναφέρεται στο τελεσίδικο παρελθόν. Γι’ αυτό ακριβώς, «η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πράξεις των ανθρώπων, που επιδιώκουν τους δικούς τους σκοπούς» (Κ. Μαρξ - Φ. Εγκελς, Η Αγία Οικογένεια). Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν σκοποί της ιστορίας, «δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων». Γι’ αυτό και ζητούμενο πάντοτε είναι η ικανότητα να καταλαβαίνει κάποιος μέσα στο «χάος των γεγονότων και των πληροφοριών […] περί τίνος πρόκειται», όπως επισήμαινε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Ώσπου, η ύπαρξη σκοπών της ιστορίας αποδείχτηκε αυταπάτη. Δεν ήταν όμως αυταπάτη αλλά πραγματικότητα, η δολοφονία της ηθικής, η οποία διαπράχθηκε χάριν της αυταπάτης. Έτσι, μετά την αποκάλυψη της αυταπάτης, έμειναν και χωρίς αυταπάτες και χωρίς ηθική. Κι αυτό τους «έλυσε τα χέρια». Και τους επιτρέπει πλέον να ενεργούν με μοναδικό «προσόν» την έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής, ως τυπικοί κυνικοί της εξουσίας.

Με άλλα λόγια, το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, εξέπεσε σε ηθικό μειονέκτημα.

Κώστας Κούρκουλος

The Books' Journal