Η ελληνική εξαίρεση...

Σήμερα σε όλο τον κόσμο ένα μόνο από τα καθεστώτα του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» δεν αντιμετωπίζει προβλήματα. Το καθεστώς της Ελλάδας. Πού οφείλεται αυτό;

Στην Βραζιλία η Ντίλμα Ρούσεφ αποπέμφθηκε από την Προεδρία. Ο Νικολάς Μαδούρο στην Βενεζουέλα αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να αποφύγει ένα δημοψήφισμα που θα σημάνει σίγουρα το τέλος της Προεδρίας του. Στην Αργεντινή η περίοδος Κίρχνερ έχει οριστικά τελειώσει και το μόνο που αναμένει κανείς είναι να δει αν η Κριστίνα Κίρχνερ θα καταλήξει στην φυλακή για τα σκάνδαλα  για τα οποία κατηγορείται. Ο Εβο Μοράλες δεν πρόκειται να επαναζητήσει την επανεκλογή του στην Βολιβία μετά τα αρνητικά για αυτόν αποτελέσματα του τελευταίου δημοψηφίσματος. Στο Εκουαδόρ ο Ραφαέλ Κορρέα έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να επανεκλεγεί. Στην Κούβα -σύμβολο αναφοράς της πανταχόθεν Αριστεράς- το τέλος του «καστρισμού» έχει ημερομηνία, 2018, όταν θα αποσυρθεί από την εξουσία ο Ραούλ Κάστρο…

Ομως υπάρχει μια «εξαίρεση» σε αυτή την συνολική κατάρρευση που αντιμετωπίζουν τα αριστερά καθεστώτα. Η «ελληνική εξαίρεση». Πράγματι το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν φαίνεται να έχει αποδυναμωθεί ιδιαίτερα -σε σχέση με τα καταστροφικά μέτρα που υιοθετεί- αλλά πιθανότατα θα ξανακερδίσει τις μελλοντικές εκλογές.

Αυτό δεν οφείλεται απλά στις εξαιρετικές ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα αλλά και στο απλό γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχει αντιπολίτευση στην Ελλάδα που να προωθεί αξιόπιστα εκλογές και την κατάργηση των καταστροφικών μέτρων της κυβέρνησης… με αλλά λόγια που να προβάλει αξιόπιστα το σύνθημα της «αλλαγής». Μα ίσως να αντιπαραθέσει κανείς: «Δεν είναι γεγονός ότι ο ηγέτης της ΝΔ όπου σταθεί και όπου βρεθεί ζητάει εκλογές; Δεν είναι επίσης γεγονός ότι σε πολλές ομιλίες του καταγγέλλει τα καταστροφικά φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης;»

Ασφαλώς. Μόνο που δεν είναι αξιόπιστος. Αν πραγματικά επιθυμούσε εκλογές δεν θα περιοριζόταν στις ομιλίες στη Βουλή αλλά θα προωθούσε ένα γενικευμένο πρόγραμμα «πολιτικής ανυπακοής» ζητώντας πχ από τους πολίτες να σταματήσουν την καταβολή φόρων και από τους επιχειρηματίες να πάψουν να κόβουν αποδείξεις (για το πώς η πολιτική ανυπακοή αποτελεί ουσιαστικό μέρος της Δημοκρατίας παραπέμπω τον αναγνώστη στα κείμενα του γερμανού φιλόσοφου Γιούργκεν Χάμπερμας).

H ανυπακοή των μαζών που κήρυττε ο Λόπεζ ήταν εκείνη που γονάτισε τον τσαβισμό στην Βενεζουέλα, όχι οι ομιλίες στη Βουλή. Ομως όλα αυτά είναι άγνωστα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη (καθώς και στην κυρία Φώφη Γεννηματά και στον Σταύρο Θεοδωράκη) που δεν έχει τολμήσει καν να οργανώσει μια ανοιχτή συγκέντρωση στην Αθήνα! Διότι προφανώς δεν θα γέμιζε ούτε την πλατεία!

Οσον αφορά τώρα το θέμα της φορολογίας δεν γνωρίζω ούτε μια ομιλία του αρχηγού της ΝΔ στην οποία να υπόσχεται ότι μια κυβέρνηση ΝΔ θα καταργήσει αμέσως όχι μόνο κάθε νέο φόρο που έχει επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλους τους νέους φόρους που έχουν ψηφίσει οι λεγόμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις. Πώς λοιπόν να πιστέψει κανείς τα αντιφορολογικά tweets του;

Η «ελληνική εξαίρεση» στην γενικότερη κατάρρευση της Αριστεράς παγκοσμίως, λοιπόν, οφείλεται στην έλλειψη αξιόπιστης αντιπολίτευσης. Κάτι που είναι απόλυτα λογικό στον βαθμό που τόσο η αντιπολίτευση όσο και η κυβέρνηση υιοθετούν ουσιαστικά το ίδιο πρόγραμμα, δηλαδή την τυφλή προσήλωση στις προϋποθέσεις που θα επιτρέπουν στην Ελλάδα να πληροί τους όρους παραμονής στη Αντιαναπτυξιακή Ζώνη Νομισματικού Στραγγαλισμού.

Ενωμένοι στην  αντιαναπτυξιακή προοπτική τους κυβέρνηση και αντιπολίτευση περιορίζουν την πολιτική τους αντιπαράθεση σε ανταλλαγές ανούσιων tweets που δεν πείθουν  απολύτως κανέναν ότι πρόκειται για πραγματικές διαφοροποιήσεις στην οικονομική και πολιτική φιλοσοφία.

Τάκης Μίχας

Protagon