H TV, oι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί και ο «Πάμπλο Εσκομπάρ»!

Η τρέχουσα απόπειρα ελέγχου του τηλεοπτικού τοπίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται προφανώς σε μια στρατηγική ολοκληρωτισμού η οποία, παραδόξως, από πρώτη άποψη, δεν συναντά κάποια ιδιαίτερη αντίδραση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους δανειστές, που συνήθως τόσο κόπτονται για την «πολυφωνία».

 

Δεν πέρασε στη Β' φάση του διαγωνισμού...

Τωόντι, ενώ αρκετοί ανέμεναν μια σθεναρή αντίδραση των ευρωπαϊκών οργάνων, και είχαν εναποθέσει πολλές ελπίδες στην «επέμβαση της Commission», ώστε να βάλει φραγμό στον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης, τέτοια αντίδραση δεν υπήρξε...

Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με τη συμπεριφορά των ίδιων οργάνων απέναντι στην πολύ ηπιότερη προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή, παλαιότερα, με τον «βασικό μέτοχο», να παρέμβει στο χάος της διαπλοκής κατασκευαστών, καναλαρχών και πολιτικής εξουσίας. Τότε, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αντέδρασαν με πρωτοφανή βιαιότητα και τελικώς εμπόδισαν οποιαδήποτε παρέμβαση.

Γιατί λοιπόν, σήμερα, ποιούν την νήσσαν και αφήνουν ανενόχλητο τον Παππά στις κυριολεκτικά σκανδαλώδεις –και συνάμα γελοίες– μεθοδεύσεις του; Απ’ όσες πλευρές και αν εξετάσουμε τις πιθανές αιτίες αυτής της παράδοξης «χαλαρότητας», δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα, το οποίο συνδέεται γενικότερα με τη σκανδαλώδη στήριξη που απολαμβάνει η «κυβέρνηση της Αριστεράς» από τους εταίρους και δανειστές:

Η κυβέρνηση αυτή υλοποιεί μέχρις κεραίας το σχέδιο της οριστικής υπαγωγής της Ελλάδας –ως εσωτερικής αποικίας– στη νέα ευρωπαϊκή γεωμετρία, χωρίς πλέον κανένα πεδίο αυτονομίας. Αν στο παρελθόν η Ελλάδα αντιμετωπιζόταν ως ένας υποδεέστερος, αλλά πάντως υπαρκτός, εταίρος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, τώρα πλέον, μετά την καταστροφή των τελευταίων εφτά χρόνων και τη διαφαινόμενη ολοκλήρωσή της από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θεωρείται ως ένα απλό αποικιακό προσάρτημα της Ε.Ε., που γίνεται ανεκτό στο εσωτερικό της Ευρωζώνης αποκλειστικά και μόνο για γεωπολιτικούς λόγους.

Έτσι, μια κυβέρνηση χωρίς κανένα παρελθόν και κανένα μέλλον, όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (εξήλθε από την αφάνεια του 3%, για να εισέλθει στα τάρταρα της καταισχύνης, μετά το τέλος του κυβερνητικού της κύκλου), συνιστά το καταλληλότερο όργανο για την πραγματοποίηση και ολοκλήρωση όλων αυτών που οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις δεν αποτόλμησαν. Ακριβώς γιατί και κάποιο μέλλον προσδοκούν και κάποιες κοινωνικές τάξεις εκπροσωπούν (κατ’ εξοχήν η Νέα Δημοκρατία).

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο τυχάρπαστος εταίρος του, για να διατηρηθούν στην εξουσία, την οποία νιώθουν ότι κατέχουν ως παρείσακτοι, είναι ικανοί να εκτελέσουν όλα τα πιθανά «συμβόλαια» και να μεταβληθούν στους πλέον πειθήνιους μισθοφόρους: Και να εκχωρήσουν το σύνολο της εθνικής περιουσίας, όπως ήδη έκαναν· και να διαλύσουν το μόνο σοβαρό ελληνικό κεφάλαιο, εκτός από το εφοπλιστικό, δηλαδή το τραπεζιτικό, που ήταν ενοχλητικό για Γερμανούς και Αυστριακούς στα Βαλκάνια· και να αποσαθρώσουν την τόσο απεχθή για τα ξένα μονοπώλια ελληνική μικροϊδιοκτησία, μέσω της υπερφορολόγησης· και να εξαλείψουν κάθε προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως ετοιμάζονται να πράξουν· και, εν τέλει, να εξαφανίσουν κάθε παραδοσιακό πόλο εξουσίας, όπως τα παλιά «τζάκια» της ενημέρωσης, που είναι συνδεδεμένα, έστω στρεβλά, με την όποια αστική τάξη διέθετε η χώρα και την ιστορική της διαδρομή.

Μετά, λοιπόν, το πέρασμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από την εξουσία, το τοπίο θα έχει μείνει ελεύθερο για την ανοικτή κατακυριάρχηση των ξένων, κατ’ εξοχήν των Γερμανών. (Κατέχουν ήδη τα αεροδρόμια, τον ΟΤΕ, μεγάλο μέρος των τραπεζών, τις οποίες πρώτα εκτόπισαν από τα Βαλκάνια, του μαζικού λιανεμπορίου και έπεται συνέχεια).

Οι αυταπάτες των παλιών τζακιών

Θεωρώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ και υπερτιμώντας τη δύναμη του συγκροτήματός του, την «πάτησε» βλακωδώς και η «γάτα» Ψυχάρης. Πίστεψε, πράγματι, πως με την προσχώρησή του στους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ –ψυχή τε και σώματι μετά το Φθινόπωρο του 2014– θα μεταβληθεί σε ευνοούμενό του ή, τουλάχιστον, θα εξευμενίσει τη νέα εξουσία, στην άνοδο της οποίας εισέφερε αποφασιστικά. Όμως ο ΔΟΛ, έστω και στην ψυχαρική παρακμή του, αντιπροσωπεύει έναν θεσμό της παλιάς αστικής τάξης της χώρας –με τις «κωλοτούμπες» της, αμέτρητες, αλλά παρ’ όλα ταύτα έκφρασή της– και, επιτέλους, από αυτόν είχαν περάσει ο Παπανούτσος ή ο Κοσμάς Πολίτης.

Παρά το ότι, λοιπόν, προσέφερε γην και ύδωρ στο σύγχρονο κακέκτυπο του Αλκιβιάδη, δεν επρόκειτο να του τη «χαρίσουν». Εξάλλου, χρησιμοποιούν επιτηδείως διάφορα νεαρότερα «συγκροτήματα» και κάποιους υπερφιλόδοξους δημοσιογράφους και υποψήφιους «ολιγάρχες» του Τύπου, ώστε να εξαφανίσουν τα παλιά τζάκια. Όμως και αυτοί κινδυνεύουν να πέσουν στην ίδια παγίδα με τον Ψυχάρη και δεν πρόκειται να μακροημερεύσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να δεχτεί παρά μόνο αναλώσιμους ή πολύ… ισχυρότερους από αυτόν (όπως κάποιους εφοπλιστές). Εν τέλει, όπως υπογράμμισε ο ευρωβουλευτής του… ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Χρυσόγονος, προτιμούν τους μαφιόζους, και τον «Εσκομπάρ», διότι αυτοί έχουν κάτι πολύ κοινό με την κυβέρνηση, είναι τυχοδιώκτες εύκολα αναλώσιμοι και δεν εκπροσωπούν τα παλαιά τζάκια.

Τουλάχιστον η «Καθημερινή» και ο Σκάι, παρά τις ξυδακικές και άλλες προσαρμογές τους στη συριζαίικη σαγήνη, δεν διευκόλυναν την άνοδο του Τσίπρα στην εξουσία, παρέμειναν στον χώρο τους και απέρριψαν τις συνήθεις, άλλωστε, στον ΔΟΛ κυβιστήσεις. Γι’ αυτό και αποτελούν τον δεύτερο στόχο της κυβέρνησης μετά το Mega Channel.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, οι προσδοκίες του Πρετεντέρη ή του Ψυχάρη πως θα επέμβουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, για να θέσουν φραγμό στο κυβερνητικό όργιο της αυθαιρεσίας και του ολοκληρωτισμού σχετικά με τις τηλεοπτικές άδειες, δεν επέπρωτο να επιβεβαιωθούν. Οι «θεσμοί» τους μισούν βαθύτατα, τους θεωρούν κομμάτι της «διεφθαρμένης ελληνικής ελίτ», την οποία θέλουν να εξοντώσουν, ώστε να κυβερνούν μέσω ανοικτών εντολοδόχων. Η εποχή των «συμβιβασμών» με τις ελληνικές ελίτ ανήκει στο παρελθόν, σήμερα απαιτούν απόλυτη υπακοή, και ποιοι είναι πιστότεροι από τους τυχάρπαστους και τους «αποστάτες»; Προτιμούν λοιπόν και αυτοί τον «Πάμπλο Εσκομπάρ» διότι, όταν δεν θα τον χρειάζονται πλέον, θα μπορούν να τον εξαφανίσουν. Πιθανώς, λοιπόν, όταν αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ περάσει στα αζήτητα, ίσως να ξαναθυμηθούν τη δημοκρατική δεοντολογία, αλλά ο κυρ-Σταύρος θα είναι ήδη παρελθόν.

Γιώργος Καραμπελιάς

Άρδην/Ρήξη