This is the story of ΠΑΣΟΚ...

Με αφορμή τα σημερινά γενέθλια του Πασόκ, αναδημοσιεύουμε άρθρο που είχε αναρτήσει το Antinews το μακρινό 2009.

S.A.

Το πολιτικό κλίμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας χαρακτηρίστηκε από τη πόλωση,  αλλά και την  απόλυτη επικράτηση σε όλες τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές  εκφάνσεις, της δεξιάς παράταξης, που ήταν και η νικήτρια του εμφύλιου σπαραγμού.  Η «αριστερή» μερίδα του πληθυσμού, οι ηττημένοι δηλαδή του πολέμου, είχαν πλήρως απομονωθεί. Εκτός από μερικά βραχύχρονα διαλείμματα,  που σηματοδότησαν η εκλογική άνοδος της ΕΔΑ και η εκλογική νίκη του Γιώργου Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου, η δεξιά παράταξη συνέχισε να κυριαρχεί παντοιοτρόπως, με ολέθρια ολοκλήρωση της πορείας της, την επιβολή της επτάχρονης χούντας των συνταγματαρχών, και τα τραγικά για το έθνος αποτελέσματά της...

Έχοντας ζήσει σε τέτοιες εποχές, επόμενο είναι οι κεντρώοι, «σοσιαλίζοντες», Έλληνες, να αγκαλιάσουν το ΠΑΣΟΚ, που ιδρύθηκε μεταπολιτευτικά,  και να το οδηγήσουν μέσα σε 7 χρόνια από τη ίδρυσή του, στη πολυπόθητη κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Τόσο η προσωπικότητα του ιδρυτή του, όσο και οι αναγκαίες πολιτικές ανακατατάξεις της εποχής, κατέστησαν την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ βέβαιη...

Το 1981 ήταν η χρονιά που «οι ουρανοί της Ελλάδας άνοιξαν». Όσο περίεργο φάνηκε σε πολλούς, η πριν από ένα χρόνο εκλογή μαύρου, στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, άλλο τόσο απίθανο είχε θεωρηθεί τότε από κάποιους,  η άνοδος  ενός «σοσιαλιστικού» κόμματος στην εξουσία της Ελλάδας.

Οι προσδοκίες ήταν πολλές, όπως πολλοί ήταν και οι φόβοι. Άλλοι μιλούσαν για γενικευμένες κρατικοποιήσεις ή κοινωνικοποιήσεις, άλλοι για επιβολή σοβιέτ ή κολχόζ, άλλοι πάλι περίμεναν από μέρα σε μέρα την εισβολή των ΗΠΑ, ή τουλάχιστον κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα που θα έφερνε τα πράγματα στη προτεραία τους  «φυσιολογική» κατάσταση. 

Τίποτα βεβαίως από όλα αυτά δεν συνέβη. Οι όποιες  «δραματικές» αλλαγές έγιναν, απλά  διότι είχε ήδη έρθει ο καιρός τους, και εν πολλοίς, περιορίστηκαν σε κοινωνικά πλαίσια, μερικά οικονομικά ρετούς, και πολλούς φανφαρονισμούς σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Σε γενικές γραμμές,  η αλλαγή είχε περισσότερο να κάνει με το θυμικό του Έλληνα,  παρά με οτιδήποτε άλλο. Η εποχή άλλωστε δεν σήκωνε και πολλά πολλά. Ήμασταν ήδη ως χώρα, μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, οπότε θα έπρεπε και να συμπεριφερόμαστε  ανάλογα, αν τυχόν θέλαμε (και παραθέλαμε)  να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα διάφορα πακέτα των ευρωπαϊκών οικονομικών ενισχύσεων.
Με αυτά και με αυτά, τα χρόνια περνούσαν και το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο συνέχιζε να κυβερνά, αλλά  όλο και ξέφευγε από την εποχή της γενειάδας και του ζιβάγκο. Είχε πλέον γίνει καθεστώς,  και ως γνωστό «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος».

Οι πειρασμοί πολλοί, τα συμφέροντα περισσότερα και η «σάρκα αδύναμη». Τα σκάνδαλα κυριάρχησαν, με κυριότερο αυτό του Κοσκωτά. Είναι η εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν και τα κότερα ως παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής σκηνής. Και μετά ήρθε το «βρώμικο `89»… Το αποτέλεσμά του, εκτός από την απαξίωση της ιδέας της «σοσιαλδημοκρατίας»,  ήταν και το μικρό, πλην όμως βλαπτικό για τη χώρα,  διάλειμμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και εκεί που νόμιζε κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ πήρε το μήνυμα (όπως δήλωσε ο Ανδρέας), και ότι η δεύτερη αυτή ευκαιρία θα σήμαινε και  κάτι το σημαντικό,  και ότι η επιστροφή του στην εξουσία θα προχωρούσε τη κοινωνία σε όλα αυτά, όσα δεν είχε μπορέσει  να ολοκληρώσει τα πρώτα χρόνια… και πως θα αποκαθιστούσε την έννοια του «σοσιαλισμού»…   είχαμε μια από τα ίδια αν όχι χειρότερα. 

Λίγο η Μιμή με τα κομποσκοίνια  της, λίγο η αρρώστια του προέδρου, λίγο ξανά μανά τα κότερα και οι σαμπάνιες, λίγο το ένα λίγο το άλλο, φθάσαμε στο εκσυγχρονισμένο πλέον ΠΑΣΟΚ με το «λογιστή» Σημίτη στο πηδάλιό του και την «ξερή» και κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική  διαχείριση της εξουσίας, στους ρυθμούς του κάθε ευρωπαίου επίτροπου.

Η περήφανη εθνική πολιτική καταποντίστηκε οριστικά στα βράχια των Ιμίων, όπως και η περίφημη «σοσιαλιστική μεταστροφή» είχε προ πολλού καταποντιστεί στα βάθη των υπογείων των μεγάρων του Στρασβούργου και των Βρυξελλών. Ήταν πλέον η εποχή της γρηγοράδας και του χρηματιστηρίου. Η εποχή των ΕΛΔΕ και των Μπε Εμ Βε. Η εποχή των προμηθειών και του «ζούμε πέρα από τα μέσα μας». Η εποχή του «ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κ…ς μας». Και από κει και πέρα: «Γαία και πυρί μιχθήτω». Ο τηλεοπτικός «ακάλυπτος» ήταν το πρότυπο της κοινωνίας μας.
Πέρα όμως από όλα αυτά τα φαινόμενα που μάλλον παρασιτικό καπιταλισμό θυμίζουν παρά σοσιαλδημοκρατία,  αυτή η εποχή είναι που έφερε στα πράγματα και τα κάθε μορφής ανθρώπινα παράσιτα. Τους πραγματικούς «ακάλυπτους». Ανθρώπους που μυρίστηκαν εξουσία, και που προσκολλήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας το ως τη μόνη διέξοδο για την κοινωνική τους αναγνώριση και την οικονομική τους ανέλιξη.

Το «κίνημα», αντί να παράγει ιδέες και πολιτική, αντί να εκφράζει αυτά για τα οποία και δημιουργήθηκε, μετατράπηκε απλά σε ένα μηχανισμό βολέματος κάποιων ανικάνων, οι οποίοι θεώρησαν πως μπαίνοντας σε αυτό, ξάφνου αποκτούν  οντότητα, κομματική κάλυψη αλλά και συνεργούς, προκειμένου να ζήσουν και αυτοί το όνειρο του καταναλωτισμού. Και η κοινωνία έβλεπε, όχι μόνο τους μεγαλουπουργούς  και τα υψηλόβαθμα στελέχη να πλουτίζουν και να απομακρύνονται από το ταπεινό τους παρελθόν, αλλά και τους μέχρι πρότινος «άχρηστους» πλην όμως βαμμένους «πράσινους» γείτονές τους, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να είναι προϊστάμενοι υπηρεσιών, διοικητές οργανισμών, κεφαλαιούχοι, και  ιδιοκτήτες Καγιέν.   Και όλα αυτά ελέω κομματικής ταυτότητας.

Και εκεί είναι που έπεσε βαριά η ταφόπλακα επάνω στην υπόθεση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα.  Εκεί είναι που χάθηκε για πάντα το παιχνίδι. Και ήταν φυσιολογικό. Η  Ελλάδα δεν είναι Σκανδιναβία και οι Έλληνες δεν είναι Σουηδοί. Η αρπαχτή είναι στο αίμα μας. Θα σεβόμασταν μια παράταξη; Τη στιγμή που έχουν καταρρεύσει ιστορικές επαναστάσεις εκ των έσω, τη στιγμή που πραγματικά επαναστατικά και ριζοσπαστικά  καθεστώτα διαβρώθηκαν και μετατράπηκαν απλά σε «νέες τάξεις» όπου κυριαρχούσε η κάθε λογής νομενκλατούρα, είναι δυνατόν να επιβιώσει το αρχικό όραμα του ΠΑΣΟΚ; Μάλλον όχι.
Και έτσι λοιπόν φθάσαμε στο σήμερα. Σε ένα σήμερα όπου τόσο η πόλωση όσο και ο οποιοσδήποτε ενθουσιασμός, απλά δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο μια μουδιασμένη απάθεια. Και μια απολιτική νέα γενιά. Η κοινωνία έχει απονευρωθεί πολιτικά. Το χρήμα και όχι οι ιδέες είναι το ζητούμενο. Και η σύγκλιση πολιτικών μεταξύ των δυο κομμάτων εξουσίας, είναι πλέον απόλυτη. Οι παρατάξεις διαφέρουν, αν διαφέρουν,  απλά στα πρόσωπα. Τίποτα άλλο. Οι άλλες διαφορές τους είναι πλέον  ασήμαντες. Μεθαύριο θα ψηφίσουμε πρωθυπουργό, όπως θα ψηφίζαμε και διαχειριστή στη πολυκατοικία μας. Αδιάφορα.  Η κατάσταση είναι άνευρη. Και ίσως έτσι πρέπει να είναι. Ίσως είναι ένας τρόπος και αυτός να γίνουμε Σκανδιναβία. Αν όχι στους μισθούς και στις κοινωνικές παροχές, τουλάχιστο στη νοοτροπία. Ίσως αυτό να ήταν και το αρχικό σχέδιο. Η απαξίωση του «σοσιαλισμού». Ποιος ξέρει;

 Strange Attractor

Antinews