Η μάχη πλέον θα είναι σκληρή. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ
–αυτό που φέρει πρωτογενώς τεράστια ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας– είναι
ανεπίδεκτο μαθήσεως, αλλά ούτε και ενδιαφέρεται για μάθηση. Αυτή είναι για τους
… άλλους! Σήμερα, όμως, παίζει τα τελευταία του χαρτιά. Και αυτό εγκυμονεί
κινδύνους.
Το βαθύ ΠΑΣΟΚ ήταν κυρίαρχο στους αρμούς της
εξουσίας την πρώτη πενταετία Ανδρέα Παπανδρέου –τότε που η χώρα, από 6
δισεκατομμύρια δολλάρια εξωτερικό χρέος το 1981, έφθασε το 1989 να χρωστά 80
δισεκατομμύρια δολλάρια. Την ίδια δε περίοδο το δημοσιονομικό έλλειμμα, από
2,6% του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ), έφθανε αισίως το 1989 το 12% του
ΑΕΠ και ήταν το υψηλότερο στην τότε ΕΟΚ. Ας σημειωθεί επίσης ότι, παρά την
παραπληροφόρηση, η ανεργία την περίοδο που το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ ήταν στην
κυβέρνηση είχε τριπλασιαστεί (από 4% του ενεργού πληθυσμού είχε φθάσει στο 12%
όταν σχηματίστηκε η υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα οικουμενική κυβέρνηση, τον
Δεκέμβριο 1989)…
Στην συνέχεια, το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, αφού έκανε
ό,τι μπορούσε για να διαλύσει την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία
τελικώς επλήγη εκ των ένδον, όταν ανέλαβε το «Κίνημα» ο Κώστας Σημίτης
κυριολεκτικά λούφαξε. Ο εκσυγχρονισμός δεν τού πήγαινε, όμως η εξουσία ήταν
γλυκειά. Εξάλλου, ο κομμουνισμός είχε καταρρεύσει, οι τριτοκοσμικοί «αδελφοί»
Καντάφι και Σία παρέπαιαν και η τότε Ευρωπαϊκή Ένωση έδινε χρήματα. Συνεπώς,
παρά την αποστροφή τους για την δημοκρατία και την Ευρώπη, είχαν ιδεολογικό
άλλοθι να υποστηρίξουν τον «εκσυγχρονισμό» και την σοσιαλδημοκρατία.
Από την άλλη όμως έκαναν και ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν την κυβέρνηση Σημίτη. Έβρισκαν έτσι την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν κατά του ασφαλιστικού νόμου Γιαννίτση –που αν είχε τότε περάσει, ίσως η Ελλάδα να μην βρισκόταν σήμερα υπό μνημονιακή επιτήρηση. Λεπτομέρειες, όμως, όλα αυτά για τους ανθρώπους του ζόφου… Από το 2010 και μετά, αφού πήδησαν από το πλοίο του Γιώργου Α. Παπανδρέου, οι άνθρωποι αυτοί άνοιξαν τον δρόμο προς την εξουσία στους Αλέξη Τσίπρα και Νίκο Παππά.
Αλλά σήμερα βρίσκονται σε αδιέξοδο. Ο υπουργός Επικρατείας, που τους χρησιμοποίησε για να «στήσει» το δικό του υπερκράτος, ως φαίνεται σε κάποια φάση θα συγκρουσθεί μαζί τους. Έχει συγκεντρώσει πολλές εξουσίες πάνω του και τώρα θέλει να έχει και τον πλήρη έλεγχο ενός επενδυτικού υπερταμείου, μέσα από το οποίο ελπίζει ότι θα διέρχονται κάποια δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεων.
Η προοπτική αυτή έχει πολύ σοβαρά θορυβήσει κάποιους ανθρώπους του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, που βλέπουν το μέλι να περνά από μπροστά τους χωρίς να μπορούν να βάλουν το δάχτυλο εκεί που πρέπει.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Νίκος Παππάς εξελίσσεται ο ίδιος σε επικοινωνιακό μονοπώλιο. Ελέγχει πλήρως το τηλεοπτικό τοπίο με άλλοθι έναν αντίθετο στον ΣΥΡΙΖΑ τηλεοπτικό σταθμό και παράλληλα ετοιμάζεται να καταθέσει ένα νομοσχέδιο μέσω του οποίου ουσιαστικά κρατικοποιείται και η διαφημιστική δαπάνη. Πρόκειται για έναν νόμο-έκτρωμα, που εκπόνησαν νοσηροί εγκέφαλοι και τον οποίο φαίνεται να αποδέχεται ένας χώρος οι άνθρωποι του οποίου βρίσκονται σε κατάσταση «γκρόγκι».
Την ίδια στιγμή –μοιάζει δύσκολο να το πιστέψουμε, αλλά έτσι είναι– κάποιοι άλλοι εγκέφαλοι του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης προωθούν την κατάργηση της προστασίας στην προσωπική περιουσία των μετόχων υπερχρεωμένων εταιρειών. Ωστόσο, για την ώρα δεν αναγγέλλουν τίποτε, περιμένοντας να δουν πώς θα αντιδράσουν οι θεσμοί!
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την υπό εξευτελιστικές συνθήκες άλωση της Δικαιοσύνης από την πολιτική εξουσία, τότε –πέρα από το πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων του Μοντεσκιέ και της περίφημης θεωρίας του για την διάκριση των εξουσιών– βλέπουμε να δημιουργείται ένα αυταρχικό, σκληρά κομματικό κράτος, το οποίο όμως δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον.
Αυτή την διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας έχουν πλέον αντιληφθεί πλήρως και οι εταίροι-δανειστές μας, οι οποίοι δεν πρόκειται να κάνουν νέες υποχωρήσεις.
Από την άλλη όμως έκαναν και ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν την κυβέρνηση Σημίτη. Έβρισκαν έτσι την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν κατά του ασφαλιστικού νόμου Γιαννίτση –που αν είχε τότε περάσει, ίσως η Ελλάδα να μην βρισκόταν σήμερα υπό μνημονιακή επιτήρηση. Λεπτομέρειες, όμως, όλα αυτά για τους ανθρώπους του ζόφου… Από το 2010 και μετά, αφού πήδησαν από το πλοίο του Γιώργου Α. Παπανδρέου, οι άνθρωποι αυτοί άνοιξαν τον δρόμο προς την εξουσία στους Αλέξη Τσίπρα και Νίκο Παππά.
Αλλά σήμερα βρίσκονται σε αδιέξοδο. Ο υπουργός Επικρατείας, που τους χρησιμοποίησε για να «στήσει» το δικό του υπερκράτος, ως φαίνεται σε κάποια φάση θα συγκρουσθεί μαζί τους. Έχει συγκεντρώσει πολλές εξουσίες πάνω του και τώρα θέλει να έχει και τον πλήρη έλεγχο ενός επενδυτικού υπερταμείου, μέσα από το οποίο ελπίζει ότι θα διέρχονται κάποια δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεων.
Η προοπτική αυτή έχει πολύ σοβαρά θορυβήσει κάποιους ανθρώπους του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, που βλέπουν το μέλι να περνά από μπροστά τους χωρίς να μπορούν να βάλουν το δάχτυλο εκεί που πρέπει.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Νίκος Παππάς εξελίσσεται ο ίδιος σε επικοινωνιακό μονοπώλιο. Ελέγχει πλήρως το τηλεοπτικό τοπίο με άλλοθι έναν αντίθετο στον ΣΥΡΙΖΑ τηλεοπτικό σταθμό και παράλληλα ετοιμάζεται να καταθέσει ένα νομοσχέδιο μέσω του οποίου ουσιαστικά κρατικοποιείται και η διαφημιστική δαπάνη. Πρόκειται για έναν νόμο-έκτρωμα, που εκπόνησαν νοσηροί εγκέφαλοι και τον οποίο φαίνεται να αποδέχεται ένας χώρος οι άνθρωποι του οποίου βρίσκονται σε κατάσταση «γκρόγκι».
Την ίδια στιγμή –μοιάζει δύσκολο να το πιστέψουμε, αλλά έτσι είναι– κάποιοι άλλοι εγκέφαλοι του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης προωθούν την κατάργηση της προστασίας στην προσωπική περιουσία των μετόχων υπερχρεωμένων εταιρειών. Ωστόσο, για την ώρα δεν αναγγέλλουν τίποτε, περιμένοντας να δουν πώς θα αντιδράσουν οι θεσμοί!
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την υπό εξευτελιστικές συνθήκες άλωση της Δικαιοσύνης από την πολιτική εξουσία, τότε –πέρα από το πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων του Μοντεσκιέ και της περίφημης θεωρίας του για την διάκριση των εξουσιών– βλέπουμε να δημιουργείται ένα αυταρχικό, σκληρά κομματικό κράτος, το οποίο όμως δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον.
Αυτή την διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας έχουν πλέον αντιληφθεί πλήρως και οι εταίροι-δανειστές μας, οι οποίοι δεν πρόκειται να κάνουν νέες υποχωρήσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, υπό τις παρούσες συνθήκες, το
πιθανότερο σενάριο τους μήνες που έρχονται είναι να κορυφωθεί η αντιπαράθεση,
τόσον εντός του ΣΥΡΙΖΑ όσο και εντός της κυβέρνησης, του τριτοκοσμικού ΠΑΣΟΚ με
την ηγεσία, καθ’ όσον η ελληνική οικονομία βρίσκεται ήδη σε φάση διαρθρωτικής
κατάρρευσης. Και για την τελευταία, κάποιοι έχουν ευθύνες και μάλιστα
σοβαρότατες.
Τί θα κάνει λοιπόν το βαθύ ΠΑΣΟΚ; Θα συγκρουσθεί με τον Τσίπρα και το κόμμα του, ή θα λουφάξει περιμένοντας να δει τις εξελίξεις στον κεντροαριστερό χώρο; Από το τί θα συμβεί στο επίπεδο αυτό, πολλά πλέον εξαρτώνται. Η δε τύχη του διδύμου Τσίπρα-Παππά τελικά εξαρτάται από αυτούς που το έφεραν στην εξουσία, οι οποίοι όμως σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.
Τί θα κάνει λοιπόν το βαθύ ΠΑΣΟΚ; Θα συγκρουσθεί με τον Τσίπρα και το κόμμα του, ή θα λουφάξει περιμένοντας να δει τις εξελίξεις στον κεντροαριστερό χώρο; Από το τί θα συμβεί στο επίπεδο αυτό, πολλά πλέον εξαρτώνται. Η δε τύχη του διδύμου Τσίπρα-Παππά τελικά εξαρτάται από αυτούς που το έφεραν στην εξουσία, οι οποίοι όμως σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου