Η παγωμένη τσιμινιέρα, ο Καρανίκας, και η μπίζνα της καθ’ ημάς Αριστεράς…

Όσο και να τους απεχθάνομαι πλέον, τους καταλαβαίνω τους «αριστερούς» της γενιάς μου. Τους καταλαβαίνω διότι, όπως κι εγώ, μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν με τα ερεθίσματα της μεταπολίτευσης, μιας εποχής δηλαδή που είχε (ειδικά στην Ελλάδα) ως σύμβολα της την αντίσταση στην χούντα, τους «ηρωικούς» ηττημένους του εμφυλίου, και που σηματοδοτούνταν από 30 χρόνια (τουλάχιστον) πλήρους επιβολής της σκληρής εκδικητικής δεξιάς σε όλες τις κοινωνικές, πολιτικές, και οικονομικές εκφάνσεις της χώρας.

Ήταν δηλαδή η εποχή που οι περισσότεροι νέοι που θέλανε να είναι «ιν», άφηναν γένια, φορούσαν στρατιωτικά αμπέχονα, άκουγαν Σαββόπουλο, Παπακωνσταντίνου, και ξένη ροκ, και οργανώνονταν ή απλά εντρυφούσαν σε αριστερές ομάδες, νεολαίες, γκρουπούσκουλα, σέχτες, κόβες, κόμματα, κλπ, κυρίως στην ΚΝΕ, στον Ρήγα Φεραίο, αλλά ακόμη και στο τότε πανίσχυρο μαοϊκό  ΕΚΚΕ…

Μιλάμε για μια ατμόσφαιρα και ένα κλίμα, που αν δεν το έχει ζήσει κανείς, δύσκολα μπορεί να το καταλάβει, ειδικά σήμερα 40 χρόνια μετά, όπου έχει μεσολαβήσει μια τεχνητή-επίπλαστη ευμάρεια, στη διάρκεια της οποίας ο λαός κιότεψε, και η πολιτική με τους πολιτικούς απαξιώθηκαν, έχοντας ταυτιστεί με την ρεμούλα, τις μίζες, και την διαπλοκή.

Εκείνα τα χρόνια όμως, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, τα πάντα όλα ήταν διαφορετικά. Οι εφημερίδες έγραφαν ολημερίς για τους βασανιστές της ΕΑΤ-ΕΣΑ, για τους ηρωικούς αντιστασιακούς και τους φοιτητές του πολυτεχνείου, με τα (πειρατικά) ραδιόφωνα να παίζουν συνεχώς αντάρτικα και παρόμοιου είδους επαναστατικά τραγούδια. Ήταν η εποχή που ο Νταλάρας μάζευε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στα στάδια για να ακούσουν την τσιμινιέρα, ενώ και οι μπουάτ ήταν κάθε βράδυ γεμάτες από ανθρώπους που ήθελαν να ακούσουν τόσο τα απαγορευμένα τραγούδια επί χούντας, όσο και τα πάμπολλα καινούργια που έβγαιναν με ρυθμό πολυβόλου. Τα βιβλία που πουλούσαν σαν ζεστό ψωμί είχαν όλα να κάνουν με την εξιδανίκευση της ηττημένης αριστεράς, ενώ ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, η πόλωση μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης ήταν τέτοια, που τα περισσότερα ντόπια ΜΜΕ πίστευαν ειλικρινά ότι οι σοβιετικοί πυρηνικοί πύραυλοι ήταν καλοί, ενώ οι αμερικανικοί κακοί. Υπήρχε μάλιστα μια ολόκληρη συζήτηση, με την αντίστοιχη βιβλιογραφία, για το «πετυχημένο» πείραμα της κομμουνιστικής Αλβανίας του Ενβέρ!!!!!! Απίστευτο; Κι όμως αληθινό.

Εν ολίγοις, στην Ελλάδα υπήρχε μια τεράστια κολυμβήθρα του Σιλωάμ που μέσα της ξεπλένονταν κάθε αριστερή αμαρτία, και που όποιος βουτούσε σε αυτήν έβγαινε άμωμος, άσπιλος, και με ένα αγωνιστικό φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του.

Η καθημερινότητα στα κομμουνιστικά καθεστώτα!

Έτσι λοιπόν κι εγώ, προερχόμενος από οικογένεια παπανδρεϊκών και αριστερών, έπεσα θύμα αυτής της κυρίαρχης περιρρέουσας ατμόσφαιρας, εξιδανικεύοντας με το μυαλό μου την αριστερή κοσμοαντίληψη, και βάζοντας στην άκρη ή αγνοώντας τις όποιες μαρτυρίες για τα δεινά που επιφύλαξε ο κομμουνισμός, όπου έγινε καθεστώς. Και για να πάρετε μια ιδέα για ποια ατμόσφαιρα μιλάω, όταν ως έφηβος μαθητής πηγαίναμε εκδρομή με το γυμνάσιο, ακούγαμε σε ολόκληρη την διαδρομή μέσα στο πούλμαν Πάνο Τζαβέλα, και εκεί που πηγαίναμε αναλωνόμασταν σε καφενειακές συζητήσεις περί ρεβιζιονισμού, τροτσκισμού, ευρωκομουνισμού, κλπ. Τόσο μυαλό είχαμε. Όποιος δε συμμαθητής μας δεν συμμετείχε, και ήταν ελάχιστοι αυτοί, αμέσως καταγράφονταν στην συνείδησή μας ως δεξιός αντιδραστικός φλώρος, ή απλά ένα ακόμη απολιτίκ χαϊβάνι, και εξοστρακίζονταν. Μια «ποινή» ιδιαίτερα σοβαρή στην άγουρη εκείνη ηλικία, όπου σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται ανάλογα με την «πίεση των ομοίων» μας (peer group pressure).

Τους καταλαβαίνω λοιπόν όλους τους συνομήλικους μου «αριστερούς», που σήμερα στελεχώνουν τον σύριζα, την ΛΑΕ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΠΑΜΕ, τις συνιστώσες, τις συλλογικότητες, και άλλα παρόμοια μορφώματα, αφού έτσι μεγάλωσαν, έτσι έμαθαν, και έτσι κάνουν.

Δεν δικαιολογώ όμως την εμμονή τους, και την συνεχιζόμενη ιδεοληπτική προσκόλληση σε μια κοσμοθεωρία που έχει χρεοκοπήσει παντού, ειδικά όταν μετά από κάποια ηλικία, με την πληροφόρηση να είναι απόλυτα ελεύθερη, αυτοί όχι μόνο δεν είδαν το φως αλλά συνεχίζουν να υπηρετούν το σκοτάδι. Σαν κάτι αγόρια που αρνούνται να γίνουν άνδρες. Αρνούνται να ενηλικιωθούν. Σίγουρα, η αριστεροσύνη στην Ελλάδα είναι μια καλή αφορμή για να φτιάξει κάποιος καριέρα, να πουλάει φούμαρα εκ του ασφαλούς, να κουνάει το δάκτυλο χωρίς καμιά ευθύνη , και να πολιτεύεται παραγοντίζοντας με το άλλοθι του «άφθαρτου» αριστερού, που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, αφού η κακιά δεξιά και τα συμφέροντα (ντόπια και ξένα) δεν αφήνουν… αλλά είναι αυτός λόγος για να είσαι Αριστερός; Ειδικά όταν δεν είσαι επαγγελματίας «επαναστάτης»;

Ένα χαστούκι βέβαια το έφαγαν όλοι αυτοί με την εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, που μετά από λίγα χρόνια έγινε πιο δεξιό κι από την δεξιά, αλλά δεν ήταν αριστερό μας λένε… ένα χλιαρό σοσιαλδημοκρατικό πείραμα ήταν, και πάλι αν ήταν κι αυτό…

Έλα όμως που εν έτει 2015(!)  ήρθε και η ριζοσπαστική Αριστερά στα πράγματα, με τον πούρο κομουνιστή Αλέξη στο τιμόνι… και ποιος είδε το χάος και δεν φοβήθηκε; Μια ασυνάρτητη διακυβέρνηση, η οποία σε ενάμιση μόνο χρόνο διέλυσε τα πάντα, και υπάρχει και συνέχεια. Με αποτέλεσμα, είμαι σίγουρος γι αυτό, στο μέλλον να καταγράφεται ως η πιο καταστροφική περίοδος της σύγχρονης Ελλάδας.

Και όμως… έβαλαν μυαλό οι 50something γιαλαντζί Αριστεροί; Μπα!

Αν κρίνω από την ΑΥΓΗ, την Εφημερίδα των Συντακτών, και λοιπά εργαλεία της αριστερόστροφης πορείας του τόπου, βόδια ξεκίνησαν, μοσχάρια συνεχίζουν… Και άντε οι επαγγελματίες εξ αυτών, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, καλά κάνουν, αφού έτσι βγάζουν το παντεσπάνι τους… οι υπόλοιποι όμως; Όλοι εκείνοι που πίστεψαν στο όραμα και πάλεψαν ανιδιοτελώς για την προκοπή του τόπου; Που φάγανε τα νιάτα τους σε πορείες και διαδηλώσεις, για να φτάσουμε να μας κυβερνά ο καταληψίας παρέα με τον Καρανίκα, και για να νομοθετεί ο Πάντζας και η Βαγενά, μαζί με τον Τέρενς Σπένσερ Κουίκ, και τον συγκαμένο;

Και άντε σε όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν είχαν παρωπίδες, και δεν κατάλαβαν τι παίζει. Δεν πήραν χαμπάρι την πείνα, τις ουρές, τα δελτία, τις στερήσεις, την καταπίεση, και γενικά την δικτατορική διακυβέρνηση τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στα κράτη δορυφόρους της… Αλλά μετά; Όταν κατέρρευσε από μόνος του ο κομμουνισμός, και όταν όλα αυτά τα δυστυχισμένα κράτη τον αποκήρυξαν οριστικά; Όταν εν πάση περιπτώσει γνώρισαν τον κωλοτούμπα Αλέξη… ακόμη δεν κατάλαβαν τίποτα; Ακόμη συνεχίζουν να επιμένουν στην αριστερή στροφή του τόπου, με μπροστάρηδες ποιους; Τους επιτήδειους πρώην πασόκους που κάνουν κουμάντο στον Σύριζα, ή τον Κουτσούμπα και την γνωστή κασέτα του, με ένα ΚΚΕ που θυμίζει κατσαρίδα… πυρηνικός πόλεμος να γίνει, αυτό θα επιβιώσει καθότι μεγάλη μπίζνα (όπως και πολλά άλλα στην Ελλάδα).

Και εν πάση περιπτώσει, τι σόι Αριστερά είναι αυτή στην οποία συνεχίζουν να πιστεύουν όλοι αυτοί οι αμετανόητοι γερομπεμπέκοι με τα σκουλαρίκια και τις κοτσίδες; Εκτός κι αν είναι κάποιο είδος Αριστεράς, χωρίς Μαρξ, διότι αν κατάλαβα καλά (και τον μελέτησα με το παραπάνω) ο Μαρξ απεχθάνονταν τους δημοσίους υπαλλήλους, κατέκρινε τους λαθρομετανάστες της εποχής του, και πίστευε στο εργατικό βιομηχανικό προλεταριάτο και μόνο αυτό.

Τι από όλα αυτά βλέπετε στην σημερινή νεοελληνική γιαλαντζί εκδοχή της μαρξιστικής Αριστεράς; Έχουμε μήπως βιομηχανικό προλεταριάτο και δεν το πήρα χαμπάρι; Χώρια που ο Μαρξισμός-Λενινισμός τόσο ως θεωρία όσο και ως πράξη μιλάει για ισχυρό κράτος, ισχυρή οργάνωση, τάξη, ασφάλεια, και πάνω απ όλα μονοκομματική πειθαρχία… μέχρι βέβαια να περάσουμε στην τελική φάση του κομμουνισμού, ανήμερα του Αγίου Π…ου, και να ολοκληρωθούμε ως … σκλάβοι. Εκτός κι αν γίνονταν διαδηλώσεις και πορείες για ψύλλου πήδημα στην ΕΣΣΔ, και πάλι δεν το πήρα χαμπάρι.

Γι αυτά όλα λοιπόν, θα συμφωνήσω με εκείνον που είχε πει ότι στα 20 σου είναι φυσιολογικό να είσαι κομμουνιστής, αλλά αν είσαι κομμουνιστής στα 50 σου, τότε είσαι βλαμμένος (ή κάπως έτσι). Εκτός και αν  έχεις ζήσει στη χώρα όπου ο κομμουνισμός ήταν και είναι εφαλτήριο πετυχημένης καριέρας, ειδικά για άτομα που θέλουν την καριέρα να είναι συνυφασμένη με την χολέρα… Στην χώρα δηλαδή του υπαρκτού σουρεαλισμού… στην Σομαλία του Βορρά, με τον Τσε Παπάρα των Βαλκανίων στο πηδάλιο του Τιτανικού!

Strange Attractor