Ο Τράμπ νίκησε! Και τώρα τι;

Ο Θανάσης Κρομμύδας ανησυχεί. Κι ανησυχεί πολύ. Οι τελευταίες εξελίξεις στην ΗΠΑ, με την νίκη Τραμπ (ή Τρουμπ, όπως ακούγεται, βαριά-βαριά, από το στόμα του αγαπημένου μας Alejandro Jodorowsky), μοιάζει να τον έχουν θορυβήσει. Να τον έχουν θορυβήσει  πολύ. Πού θα πάει τώρα η Αμερική; Πού θα πάει ο πλανήτης;

Φοβάται καταστροφές ο Κρομμύδας. Τριγμούς και κραδασμούς στο διεθνές στερέωμα. Κι αν αυτός ο παλαβός τρελαθεί κι αρπάξει τα πυρηνικά; Κι αν ρίξει στα κεφάλια της παγκόσμιας κοινότητας καμιά μπόμπα; Όλα αυτά απασχολούν τον Κρομμύδα. Και τον κάνουν να ανησυχεί. Να ανησυχεί και να πονεί. Γιατί ο Κρομμύδας μπορεί να είναι Έλληνας 100%, και να νοιάζεται για την πατρίδα του, ωστόσο είναι και κοσμοπολιτισμένος, οπότε διαθέτει κι ένα διεθνές perspective, που τον κάνει να βρίσκεται δυνατά μέσα και στις διεθνείς εξελίξεις…

Έδωσε για μήνες μάχες ιδεολογικοπολιτικές ο Κρομμύδας. Μάχες σκληρές. Και τις έδωσε παντού: στους χώρους δουλειάς, στους τόπους χαλάρωσης και αναψυχής, στον στενότερο αλλά και ευρύτερο κύκλο του. Τασσόμενος υπέρ της Χίλαρι. Καθαρά. Αντρίκια. Χωρίς να διστάσει στιγμή. Καταδικάζοντας ταυτόχρονα τον Τραμπ (που, πέρα από «επικίνδυνο», τον θεωρούσε και «βλάκα»). Με την τόλμη και τη βεβαιότητα που μόνο ένας Έλληνας μπορεί να διαθέτει. Γιατί πίστευε ότι ένας πολίτης, ένα πολίτης συνειδητός κι ευαισθητοποιημένος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να κιοτεύει. Αλλά, αντιθέτως, οφείλει να βγαίνει μπροστά και με παρρησία να καταθέτει γνώμες και απόψεις. Να παίρνει θέση. Αναλαμβάνοντας, μάλιστα, και το (μεγάλο) κόστος. Αυτό έκαμε κι ο Κρομμύδας. Τίποτε λιγότερο. Και τίποτε περισσότερο.
Κι έτσι, ακόμη και στη δουλειά του στην τράπεζα, στις συζητήσεις με τους συναδέλφους, έπαιρνε θέση. Διαλαλώντας την κάθε στιγμή. Χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Δίχως να υπολογίζει τις αντιδράσεις. Ήταν πολιτικοποιημένος και τολμηρός. Αυτό ήταν όλο. Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Αλλά και στα σοσιαλμήντια έδωσε μάχες ο Κρομμύδας. Στήριξε την υποψηφιότητα Χίλαρι με όλες του τις δυνάμεις. Με σχόλια στο Τουίτερ. Με φωτογραφίες στο Ίνσταγκραμ. Με αναρτήσεις στο Φέισμπουκ. Αλλά τη στήριξε και με πολιτικό λόγο προφορικό. Λόγο ζωντανό. Κουβέντα πρωί και βράδυ. Ατέλειωτη κουβέντα. Με κατάθεση σκέψεων. Με δημοσιοποίηση απόψεων. Η Χίλαρι έπρεπε να νικήσει. Το πίστευε αυτό. Και το πίστευε δυνατά. Με τη δύναμη ψυχής που μόνο ένας Κρομμύδας μπορεί να το πιστεύει.

Τα πράματα, όμως, δεν πήγαν κατ’ ευχήν. Η Χίλαρι ηττήθηκε. Παρόλες τις θεσμικές προβλέψεις. Ίσως κι επειδή δεν υπήρξε μια σχετική δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να δείξει εγκαίρως τις πραγματικές τάσεις. Αλλά και να επηρεάσει με την εγκυρότητά της το εκλογικό σώμα. Κι ο Κρομμύδας κάμφθηκε. Ναι, δεν είχε νόημα να το κρύψει. Ο φίλος αμερικάνικος λαός τον απογοήτευσε. Αυτή είναι η Αμερική; Αυτή είναι η χώρα της ελευθερίας και της πρακτικής σκέψης;

Ο Κρομμύδας τα έβαλε κάτω. Και σκέφτηκε – σκέφτηκε πολύ. Αφουγκράστηκε τις άναρθρες κραυγές των Αμερικάνων και απέδωσε τις εξελίξεις στον λαϊκισμό. Στην αγραμματοσύνη των ψηφοφόρων. Στην οπισθοδρομικότητά τους. Στην απόρριψη του ορθού λόγου και της κοινής λογικής. Κι αυτό ο Κρομμύδας, προοδευτικός και διαφωτισμένος ο ίδιος, δεν μπορούσε να το χωνέψει.

Και τώρα τι; Αυτό αναρωτιέται ο φοβισμένος Κρομμύδας. Που ανησυχεί για την ασφάλεια του πλανήτη. Αλλά που ανησυχεί και για τις αγορές. Στην αρχή θορυβήθηκαν οι αγορές από την εκλογή Τραμπ. Κι έτσι θορυβήθηκε κι ο Κρομμύδας. Λίγο μετά οι αγορές ξεθορυβήθηκαν. Όχι, όμως, κι ο Κρομμύδας. Που παρέμεινε θορυβημένος. Κι όταν άκουσε στο πάρκινγκ τα σχόλια του Πολυκάρπου, του βιοπαλαιστή, τη θέση του προβληματισμού επήρε η οργή. «Η νίκη αυτού του Τραμπ είναι νίκη του απλού λαού, των μη προνομιούχων. Που ψήφισαν για πρόεδρο έναν σαν κι εμάς, έξω απ’ το κατεστημένο. Τα όνειρα σιγά-σιγά παίρνουν εκδίκηση. Είναι και φιλέλληνας ο Τραμπ. Άκουσα ότι ο παππούς του ήταν από την Κύπρο – Τράμπα τονε λέγανε. Θα έχει για δεξί του χέρι κι έναν πατριώτη μας, τον Τζωρτζ Παπαντόπουλος. Κι αυτό λέει πολλά. Μήπως μας μειώσει και το χρέος…»

Του ήρθε να τον κτυπήσει. Δεν του άρεσε να ακούει απόψεις από κείνους που δεν ξέρουν. Εντούτοις κρατήθηκε. Ίσως επηρεασμένος κι από τις σχετικές συστάσεις του συμφιλιωτικού Βακλαβά. Κι επέδειξε ψυχραιμία. Έχε χάρη που ήταν κι από ιδεολογία ανεκτικός και ορθολογισμένος. Και έπειτα από μερικά μόλις λεπτά, μετά από μια μικρή αλλά αναγκαία ανάπαυλα, σαν ξεθύμανε ο θυμός και η πικρία, μπόρεσε και ξαναβρήκε τις δυνάμεις και πήρε τη μεγάλη απόφαση: να συνεχίσει τον αγώνα. Κι ανέλαβε. Στο κάτω-κάτω, μια μάχη είχε χαθεί. Όχι ο πόλεμος. Αγώνας χρειαζόταν τώρα, αγώνας συνεχής. Για να ξαναγίνει η Αμερική αυτό που είχε ο Κρομμύδας στο μυαλό και στην καρδιά του. Μια Αμερική πιο δημοκρατική. Πιο φιλελεύτερη. Μια Αμερική πιο σωστή. Αλλά να γίνει πιο σωστός κι ολόκληρος ο πλανήτης.

Αυτό ήταν το όνειρο του Θανάση του Κρομμύδα και κανείς δεν μπορούσε να του το γκρεμίσει.

Βαψομαλλιάδες