Αυτ-απατεώνες…

Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ με ένα, ασήμαντο κατά τα άλλα περιστατικό, που δείχνει ωστόσο πολύ σοβαρά πράγματα για την πνευματική κατάντια της χώρας. Και την αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑίκου ήθους.  Ο νέος υπουργός οικονομικής ανάπτυξης, υπεύθυνος για τις επενδύσεις κλπ., στο παρελθόν είχε συγγράψει και υπογράψει πονήματα για τη μετάβαση της Ελλάδας σε διπλό νόμισμα! Κι όχι μία φορά, αλλά τέσσερις τέτοιες «εργασίες» φέρουν την υπογραφή του, όπως μαθεύτηκε εκ των υστέρων.

Μέχρις εδώ καλά. Καθένας έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του. Και να κάνει και λάθη, βρε αδελφέ…  Όμως, το πρόβλημα αρχίζει από δω και πέρα.

Την άποψη αυτή ουδέποτε αναθεώρησε δημόσια (όπως δημόσια τη διατύπωνε επί χρόνια), μέχρι που τον έκανε ο Τσίπρας υπουργό! Οπότε, όταν ο Τύπος εντόπισε τις απόψεις που εξέφραζε ως πρόσφατα, απάντησε το όντως …αποστομωτικό:

--Αυτή ήταν η «ακαδημαϊκή μου άποψη, τότε. Τώρα κατάλαβα πως ήταν λάθος. Και δεν την υποστηρίζω πια.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι έκανε σταδιοδρομία πιστεύοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να βγει από το ευρώ με «όχημα» το διπλό νόμισμα. Και τώρα που έγινε υπουργός, κατάλαβε ότι ήταν λάθος και είναι πρόθυμος πια να υπηρετήσει την αντίθετη άποψη, σε μια κυβέρνηση που έχει αναλάβει τη δέσμευση να παραμείνει στο ευρώ. Και δανείστηκε άλλα 50 δισεκατομμύρια από τους Ευρωπαίους, με αυτή ακριβώς τη δέσμευση.

Προσέξτε, δεν έγινε υπουργός αφότου άλλαξε την προηγούμενη (καταστροφική του) άποψη…  Το ακριβώς αντίθετο: Άλλαξε άποψη, όταν έγινε υπουργός!

Ωραία! Όπως λέμε «Αριστερό ήθος» αλά ΣΥΡΙΖΑ, ως τα μπούνια.

Μ’ άλλα λόγια: κάνω καριέρα με ό,τι «φοριέται πολύ»!

Και για να συνεχίσω την καριέρα μου προσχωρώ στο ακριβώς αντίθετο…

Ή λέω κάθε φορά ό,τι εξυπηρετεί την προσωπική μου ανέλιξη.

Ή, όταν ήμουν ακαδημαϊκός έλεγα και καμιά… μακακία για να περνάει η ώρα. Τώρα, όμως που με έκανε υπουργό ο Τσίπρας σοβαρεύτηκα. Αμέ….

Μια μικρή ερώτηση: Για τις ανοησίες που έλεγε τότε, πότε θα ζητήσει συγγνώμη; Διότι καθένας έχει το δικαίωμα για την γνώμη του, αλλά και καθένας έχει την ευθύνη για όσα λέει.

Αν αυτά που υποστηρίζεις κάποια στιγμή αποδειχθούν πέρα για πέρα λάθος, και το παραδεχθείς, οφείλεις να ζητήσεις συγγνώμη. Έτσι δεν είναι;

Γιατί όταν έλεγες τις ανοησίες σου, κάποιοι ήταν απέναντι σε και σε πολεμούσαν. Αν αυτοί δεν φρόντιζαν να αντισταθούν σε όσα υποστήριζες τότε, η χώρα θα πλήρωνε πολύ ακριβά το λάθος σου.

Γιατί αλλιώς, τι εμπιστοσύνη να δείξουμε σε ένα τύπο που επί χρόνια λέει ανοησίες και κάποια στιγμή μας ξεφουρνίζει:

--Ξέρετε, ό,τι σας έλεγα ως τώρα ήταν λάθος, αλλά τώρα γίνομαι υπουργός για να εφαρμόσω τα ακριβώς αντίθετα…

Τελικά τι χώρα είναι η Ελλάδα; Όσο μεγαλύτερες βλακείες έχει πει κανείς στο παρελθόν, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει υπουργός!

Αμ αυτό δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας εν γένει… Είναι πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Τσίπρας διαλέγει για υπουργούς διάφορους καιροσκόπους, που προκειμένου να αποκτήσουν δημοσιότητα και εξουσία είναι ικανοί να πούνε τα πιο τρελά πράγματα και… τα αντίθετά τους!

Άλλωστε, τι να λέμε τώρα για τον φουκαρά τον νεόκοπο υπουργό, όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τα ίδια μας είπε πριν λίγους μήνες: -Ξέρετε όταν ήλθαμε στην εξουσία είχαμε ψευδαισθήσεις!

Τι μας λες μεγάλε; Είχατε ψευδαισθήσεις, έ; Αυταπάτες, έτσι; Κι εμείς τι φταίμε; Και τις αυταπάτες σας ποιος θα τις πληρώσει; Ο Ελληνικός λαός! Ποιος άλλος; Και τι θα λέμε τώρα; Ότι ο Τσίπρας δεν διέπραξε απάτη, απέναντι στον Ελληνικό λαό, που του έταζε 13η σύνταξη και «να βαρά τα νταούλια να χορεύουν οι αγορές».

Όχι! Δεν διέπραξε απάτη… Ήταν «θύμα» της δικής του… αυταπάτης!

Δεν είναι απατεώνας! Είναι… «αυτ-απατεώνας»!

Κι εμείς οι υπόλοιποι που δεν είχαμε αυταπάτες, τι φταίμε;

Κι απ’ όσους σας προειδοποιούσαν τότε ότι έχετε τραγικές αυταπάτες, πότε βγήκατε να ζητήσετε συγγνώμη, που μας βρίζατε και μας ελεηνολογούσατε τότε; Κι αφού ομολογείτε πια ότι τότε είχατε αυταπάτες, μήπως – λέω μήπως – και σήμερα έχετε επίσης αυταπάτες;

Τι σας κάνει να νομίζετε πως σήμερα δεν κάνετε αντίστοιχα λάθη με εκείνα που κάνατε πριν ένα δύο χρόνια;

«Αυταπατεώνες» ήσασταν τότε, το ίδιο μπορεί να παραμένετε και τώρα!

Για τον κύριο υπουργό, επίσης, να του πούμε πως υπάρχει μια λέξη στα ελληνικά: αξιοπρέπεια! Στα αγγλικά το λένε dignity.

Που για τους διανοούμενους και τους επιστήμονες σημαίνει, πως δεν υποστηρίζεις κάτι δημόσια, αν δεν το έχεις βασανίσει πολύ κι αν δεν το πιστεύεις σοβαρά. Και κυρίως, δεν αλλάζεις κάτι που υποστήριξες δημόσια τα προηγούμενα χρόνια, αν δεν μπορείς να εξηγήσεις που έκανες λάθος προηγουμένως.

Για να μπορέσουν και οι υπόλοιποι να ελέγξουν την ειλικρίνειά σου.

Φανταστείτε ένα γιατρό που του φέρνουν ένα πολύ-τραυματία. Κι αυτός τον βλέπει και εισηγείται αμέσως να του…ακρωτηριάσουν του πόδι!

Τρομάζουν οι συγγενείς, πάνε σε άλλους γιατρούς, τελικά βρίσκεται άλλη πιο «ήπια» θεραπεία, αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός, ο ασθενής γλιτώνει τον πόδι του κι ύστερα έρχεται ο σκιτζής γιατρός να αναλάβει την… αποθεραπεία του ασθενούς, λέγοντας:

--Εντάξει, πριν έκανα λάθος! Τώρα όμως (που γλίτωσε ο φουκαράς τον ακρωτηριασμό) θα τον αναλάβω να τον κάνω καλά.

Όχι μεγάλε, άστο καλύτερα…

Κοιτάξτε: Όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι κάνουν λάθη. Ακόμα και οι πιο φτασμένοι. Αλλά κανείς δεν διατυπώνει απόψεις τόσο αβασάνιστα και μάλιστα σε τόσο σοβαρά θέματα για να κάνει το «κομμάτι» του.

Και κανείς δεν αλλάζει άποψη τόσο εύκολα για να πάρει υπουργείο.

Αυτή η ευκολία διαχωρίζει τους πνευματικούς ανθρώπους από τους σκέτους καιροσκόπους. Κι έχουμε πήξει από τέτοιους τελευταία.

Γι’ αυτούς τους καιροσκόπους έγραψε ο Καβάφης το ποίημα: «Ας φρόντιζαν»…

Για ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν όποιο αφεντικό τους κάτσει κι όποια άποψη τους δίνει, έστω και εφήμερη, προβολή και δύναμη. Και το ομολογούν με αφοπλιστικό κυνισμό (με την ανεπανάληπτη δύναμη του Καβαφικού στίχου):

Σε ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω  να είμαι στη χώρα ωφέλιμος.  Αυτή είναι η πρόθεσίς μου…   Θα απευθυνθώ προς το Ζαβίνα πρώτα.  Κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,  θα πάγω στον αντίπαλό του το Γρυπό.  Κι αν ο ηλίθιος αυτός δεν με προσλάβει,  Πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.  Κι είναι η η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής Βλάπτουν κι οι τρείς τους τη Συρία το ίδιο!   Αλλά κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ; Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.  Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί,  Να δημιουργήσουν ένα τέταρτο καλό.  Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν…  

Συμπέρασμα: όσοι ψάχνουν αφεντικά να υπηρετήσουν με τη βεβαιότητα ότι έτσι κι αλλιώς «όλοι βλάπτουν τη Συρία το ίδιο» κι ότι απλώς ζητάνε «να μπαλωθούν», είναι καιροσκόποι του κερατά!

Κι όσοι αλλάζουν απόψεις σαν τα πουκάμισα, χωρίς ποτέ να ζητάνε συγγνώμη για τα προηγούμενα λάθη τους ή να εξηγούν γιατί άλλαξαν, δεν είναι καλύτεροι. Είναι πολύ χειρότεροι…

Γιατί ο ταλαίπωρος πτωχοπρόδρομος του Καβάφη ήταν τουλάχιστον «κατεστραμμένος άνθρωπος», κατά δήλωσίν του.

Οι καιροσκόποι για λόγους επιβίωσης, δεν έχουν ελαφρυντικά, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι λιγότερο απεχθείς από τα… «ψώνια» που αλλάζουν απόψεις ως χαμαιλέοντες, απλώς για να αναρριχηθούν σε αξιώματα.

Από ματαιοδοξία και φιλαυτία και μια ιδιάζουσα αλαζονεία της φαυλεπίφαυλης έπαρσης!

Εδώ δεν τους λείπει μόνο η αξιοπρέπεια, το integrity που λένε και οι αγγλοσάξονες. Τους λείπει κυρίως το φιλότιμο, λέξη που ως γνωστόν δεν μεταφράζεται… Όπως το «ήθος της Αριστεράς», ένα πράγμα. Άλλα ασύλληπτη μπαρούφα, χειρότερη ακόμα κι από το… παράλληλο νόμισμα.

Όντως, από το πολύ «ήθος της Αριστεράς» γεμίσαμε «αυτ-απατεώνες»!

Θανάσης Κ. 

Facebook