Αλέξης: Από μικρός στον όμορφο αγώνα για την επανάσταση…

Η νύχτα ήταν παγερή… το κρύο αφόρητο, και το μαύρο σκοτάδι αδιαπέραστο. Στους δρόμους της πόλης δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ακόμη και τα αδέσποτα είχαν εξαφανιστεί, ως δια μαγείας.  Μόνο που και που, κάποια τζιπ με τα στρατιωτικά περίπολα του καθεστώτος έκαναν μια γρήγορη περατσάδα για τον εντοπισμό ανταρτών. Όμως ήταν τέτοιος ο χειμώνας, που πέρα από τη βλάστηση είχε παγώσει και τις ψυχές των ανθρώπων, που κουρνιασμένοι μέσα στα φτωχικά τους μετρούσαν τις ώρες και τις μέρες για την πολυπόθητη επανάσταση, ανήμποροι να κάνουν το οτιδήποτε. Τσακισμένοι … γονατισμένοι…

Όλοι; Όχι. Διότι μέσα στο μικρό δωματιάκι του σχολείου, δίπλα στο πλυσταριό, εκεί που σε κάποια άλλη χούντα, πιο μακρινή, οι Εσατζήδες βασάνιζαν τους μπαμπάδες τους, μια μικρή παρέα από νέα παιδιά, με το χαμόγελο μόνιμα αποτυπωμένο στα πρόωρα γερασμένα πρόσωπά τους… οργάνωνε την αντεπίθεση...

Μια χούφτα νέων εφήβων, σχεδόν αμούστακων,  ιδεολόγων, που αρνούνταν να σκύψει το κεφάλι (όπως έκαναν οι μεγαλύτεροι) στην νέα αυτή χούντα που κυβερνούσε με βία τον τόπο τους. Έναν τόπο τον οποίο οραματίζονταν ελεύθερο… με έναν λαό χαρούμενο… γι αυτό και πάλευαν το καθεστώς… για «την προκοπή του τόπου» όπως τους έλεγε καθημερινά ο 17χρονος αρχηγός τους, ο χαμογελαστός Αλέξης… που ότι έκανε, έλεγε, ότι διακινδύνευε, είχε ως «επίκεντρο τον άνθρωπο… το μέλλον»!

Η μικρή παρέα, κουρνιασμένη γύρω από μια αυτοσχέδια σόμπα, έπινε το ζεστό κονιάκ που είχε φέρει ο σύντροφος Σβίγκος, ενώ στο βάθος του παγερού χώρου ακούγονταν τραγούδια του Πάνου Τζαβέλα, μέσα από ένα «προπολεμικό» κασετοφωνάκι που οι σύντροφοι είχαν απαλλοτριώσει από το γραφείο του διευθυντή. Ενός ξετσίπωτου συνεργάτη της κυβερνητικής χούντας, που για την καρέκλα του, για τον μισθουλάκο του, έπνιγε καθημερινά τον νεανικό τους ενθουσιασμό και έγδερνε τα όνειρά τους. Ένας Μένγκελε της εκπαίδευσης, όπως έλεγε ο Αλέξης.

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσαν οι νέοι αυτοί ονειροπόλοι ήταν συνθήκες που μόνο σε ανθρώπινα χοιροτροφεία έμοιαζαν… που μόνο σε άβουλα πρόβατα άρμοζαν. Όχι σε ανθρώπους όρθιους, που έχουν το μέλλον μπροστά τους. Αποθήκες ψυχών, καταδικασμένων να μαθαίνουν ανούσια πράγματα, όπως αρχαία ελληνικά, γραμματική, ιστορία, και άλλα τέτοια εργαλεία ποδηγέτησης που επέβαλλε το καθεστώς στις άγουρες ψυχές τους…

Γι αυτό και η παρέα του Αλέξη βγήκε στο κλαρί. Με την ενθουσιώδη έγκριση των συμμαθητών τους, εκπροσωπώντας τους, και παλεύοντας για ένα πιο δίκαιο αύριο… για ανθρώπινες συνθήκες μάθησης. Κι  όλα αυτά προς το παρόν, διότι αργότερα, απαλλαγμένοι από τα δεσμά του καταναγκασμού των καθεστωτικών σχολείων, η παρέα θα έβαζε πλώρη και για μια άλλου είδους επανάσταση… πιο γενική… πιο πλέρια… μια επανάσταση που θα άλλαζε την κοινωνία, θα άλλαζε την χώρα, θα άλλαζε το μέλλον της πατρίδας τους, μπορεί και της ίδιας της Ευρώπης... Μια σπίθα μόνο χρειάζονταν.

Όμως τώρα ήταν ακόμη νωρίς. Προείχε η ριζική μεταρρύθμιση του σχολείου. Του γκρίζου αυτού μορφώματος που παίρνει γελαστά παιδιά και τα μετατρέπει σε σκυθρωπά ρομπότ… κρέας για τα κανόνια των μεγαλόσχημων κεφαλαιοκρατών… άβουλα παιχνιδάκια στα χέρια επιτήδειων κερδοσκόπων. Για να στελεχώσουν την γενιά των 700 ευρώ… μια γενιά καταδικασμένη να υπηρετεί το κεφάλαιο.

Αυτό δεν μπορούσε να περάσει. Όσο ο Αλέξης και η οργισμένη παρέα του στέκονταν στα πόδια τους, η χούντα δεν θα άγγιζε το δικό τους σχολειό. Γι αυτό και κήρυξαν αποχή, προχωρώντας σε κατάληψη. Μια κατάληψη, που παρά την οργιώδη αντίδραση των συμβιβασμένων δασκάλων τους, μετρούσε ήδη τρεις βδομάδες. Τρεις βδομάδες όμορφου αγώνα…

Και τι δεν έκανε το βρώμικο κατεστημένο για να τους γονατίσει. Στην αρχή με λόγια και αργότερα με πράξεις, ο μίσθαρνος διευθυντής τους προσπάθησε να τους «βάλει μυαλό», όπως έλεγε. Όταν είδε όμως ότι τα παιδιά είναι αποφασισμένα ακόμη και να πεθάνουν για τα δίκια τους, άλλαξε βιολί. Προχώρησε σε ύπουλες μεθόδους… έκλεισε δηλαδή την παροχή νερού, και διέκοψε την ηλεκτροδότηση του σχολικού κτιρίου, πιστεύοντας πως έτσι θα τσακίσει τα όνειρα της νιότης τους.

Πόσο έξω έπεσε… ο Αλέξης και τα συντρόφια του ήξεραν πολύ καλά με ποιους είχαν να κάνουν, και γι αυτό είχαν προετοιμάσει καλά το δικό τους Σούλι, όπως το έλεγαν. Είχαν προμηθευτεί δηλαδή όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα τους επέτρεπαν να συνεχίσουν την κατάληψη, χωρίς να αναγκαστούν να υποχωρήσουν στη μαύρη αντίδραση. Είχαν φέρει μαζί τους κούτες με κρουασάν, μικρά κουτάκια με κόκα κόλες, γαριδάκια, καριόκες, γαλέτες, κονιάκ, και μισό κιλό μπάφο… προσφορά του συναγωνιστή Αρμάν, από ένα γειτονικό λύκειο.

«Αφήστε τους να βράζουν στο ζουμί τους» είπε με νόημα ο χαμογελαστός Αλέξης, την ώρα που ρουφούσε λαίμαργα το τσιγαρλίκι του. «Ο χρόνος είναι με το μέρος μας… όπως είχε πει κι ο Λένιν, η ιστορία θα μας περιμένει…»…

Τα νεανικά πρόσωπα γύρω του φωτίστηκαν. Ο Αλέξης είχε αυτό το χάρισμα… να σκορπίζει ζεστασιά και ελπίδα. Όλα εκείνα τα παιδιά, γύρω από την σόμπα, μέσα στο καμαράκι, ήξεραν πως μια μέρα στο μέλλον, ο φίλος τους και αρχηγός τους, θα γίνονταν το ίνδαλμα ολόκληρου του λαού… ο φάρος της παγκόσμιας επανάστασης, όπως έλεγε κι η κολλητή του, η Περιστέρα… που όταν την κοίταζε στα μάτια έλιωνε, και αισθάνονταν … γυναίκα.

«Πρέπει όμως να δουλέψουμε σκληρά… γι αυτό απόψε, και σε πρώτη φάση, τώρα που οι φασίστες εκεί έξω άρχισαν να κουράζονται, πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, θα πρέπει να τους δώσουμε τους όρους μας… γραπτώς… είναι έτοιμο το χαρτί»;

Με το που τελείωσε τη φράση του ο Αλέξης πετάχτηκε από τη θέση του σαν ελατήριο ο συναγωνιστής Καρανίκας. Ένα νέο παιδί, που με επαναστατικό ζήλο και με μια σοβαρότητα που δεν την συναντούσες ούτε σε 50αρη βετεράνο του ΕΚΚΕ, συντρόφευε τον Αλέξη από καιρό τώρα στο κυνήγι της δημοκρατίας… τηςεπανάστασης…

«Ετοιμο το έχω σύντροφε» βροντοφώναξε, με τον Αλέξη να του  κάνει νόημα να σωπάσει, αφού όπως πάντα  έλεγε: «και οι τοίχοι έχουν αυτιά… οι φασίστες μας παρακολουθούν καθημερινά».

Ο Αλέξης άφησε στην άκρη το τσιγαρλίκι, και πήρε στα χέρια του το τσαλακωμένο Α4 χαρτί, πάνω στο οποίο ο σύντροφός του είχε απαριθμήσει με σαφήνεια τους όρους της ομάδας τους. Όρους, με τους οποίος αν δεν συμφωνούσαν οι φασίστες καθηγητές τους, τότε η κατάληψη θα συνεχίζονταν… μέχρι να πάρουν κουράγιο και έμπνευση και όλοι οι άλλοι μαθητές, όλων των άλλων σχολείων, και η σπίθα που έβαλε ο Αλέξης να μετατραπεί σε φλόγα, σε πυρκαγιά, που θα έκαιγε το βδελυρό καθεστώς που κυβερνούσε με το μαστίγιο τον τόπο…

Κοίταξε την λίστα από πάνω μέχρι κάτω, με κείνο το γερακίσιο βλέμμα του, που έκανε πολλούς συντρόφους του να αναρωτιούνται αν τον γέννησε μάνα ή … γερακίνα, όπως έλεγαν μεταξύ τους… Ένα απροσδιόριστο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του… «Είναι καλό», είπε, δίνοντας το χαρτί στην Περιστέρα, και ζητώντας της να το διαβάσει δυνατά για να ακούσουν όλοι…

Με μπόλικο τρακ, πλην όμως ενθουσιασμένη και υγραμένη, που ο Αλέξης την ξεχώρισε γι αυτό το σημαντικό γεγονός, η Περιστέρα με τρεμάμενη φωνή άρχισε να διαβάζει τα αιτήματα της αντάρτικης παρέας, αιτήματα που υπόσχονταν να γκρεμίσουν το σαθρό λούμπεν καπιταλιστικό εκπαιδευτικό σύστημα:

-Να επιτρέπονται τα σκουλαρίκια στη μύτη, στα χείλη, και τα τατουάζ

-Να επιτρέπεται ελεύθερα το κάπνισμα μέσα στις σχολικές τάξεις

-Να μην παίρνονται απουσίες

-Οι τυρόπιτες και οι κόκα κόλες να είναι δωρεάν

-Να υπάρχουν μαθήματα για την ωφέλεια της χρήσης της κάνναβης

-Να τοποθετηθούν ηχοσυστήματα στο σχολικό κτίριο, που να παίζουν την ώρα των μαθημάτων OASIS, BLUR, και Σφακιανάκη, ώστε να χαλαρώνουν οι μαθητές

-Να μην γίνονται ούτε εξετάσεις, ούτε διαγωνίσματα

«Καρανίκα σε παραδέχομαι» είπε γελώντας ο Αλέξης… «το έχεις… κι αν ποτέ έρθουμε στα πράγματα θα σε κάνω δεξί μου χέρι… να το θυμάσαι»!

«Έλα εσύ στα πράγματα Αλέξη και μην ανησυχείς για μένα… κάπου θα βρω να τρουπώσω κι εγώ… η επανάσταση πάνω απ όλα, κι όχι το προσωπικό μας βόλεμα»!

«Έτσι»! είπαν όλοι με μια φωνή, ενώ ο Αλέξης άναβε έναν ακόμη μπάφο για να τον δώσει στην ζουμερή Περιστέρα… με όλα τριγύρω του να αναψοκοκκινίζουν…

«Είναι ωραία η επανάσταση ρε…» φώναξε, κλείνοντας το μάτι στον Καρανίκα, πριν την αγκαλιάσει με «αγωνιστικό» πάθος… κι εκείνη του παραδόθηκε βουβά…

Strange Attractor