«Στην πεθερά μου μιλάω στον πληθυντικό κι ο
Τσίπρας μίλησε στον ενικό στον Ομπάμα. Τι ζούμε, ρε φίλε». Αυτό ήταν ένα από τα
πιο εύστοχα tweets στον καταιγισμό που ακολούθησε της επιλογής του κ. Τσίπρα να
μιλήσει στον Μπαράκ Ομπάμα στον ενικό σαν να ’ταν παλιόφιλοι. «Η επίσκεψή σου
στην Αθήνα στέλνει σημαντικά μηνύματα στη διεθνή κοινότητα κι είναι μεγάλη η
χαρά και η τιμή να έχεις επιλέξει την Ελλάδα ως τελευταίο σταθμό της περιοδείας
σου» τού είπε, κάνοντας έναν άλλον χρήστη να προσθέσει ότι «θα έπαιζε και το
κομπολόι του, αλλά τού έπεσε όταν έκανε πατ-πατ στην πλάτη του Ομπάμα».
«Δόξα τω Θεώ στα αγγλικά κανείς δεν καταλαβαίνει
τη διαφορά ενικού πληθυντικού» καθησύχαζε ειρωνικά ένας τρίτος, ενώ το Twitter
ξαναπήρε φωτιά όταν προέκυψε αργότερα μια φωτογραφία του κ. Τσίπρα να έχει
στρογγυλοκαθίσει στο τραπέζι του δείπνου, πριν από τον Αμερικανό πρόεδρο...
Θα ήταν όλα αυτά ανάξια σχολιασμού, αν δεν ήταν
και χθες συνολικά απογοητευτική η εικόνα του πρωθυπουργού. Διότι πέραν του
περιεχομένου των συνομιλιών, στις συναντήσεις αυτές έχει πάντα τεράστια σημασία
και η εικόνα. Και αυτή ήταν για μια ακόμη φορά ντροπιαστική για τη χώρα μας.
Τα έχουμε ξαναγράψει, αλλά έχει προφανώς νόημα να ξαναλεχθούν. Δεν θα σταθούμε στον κωμικό τρόπο που επιβεβαιώθηκε χθες ότι προφέρει το «ρ» ο κ. Τσίπρας, όταν συναντάται με ξένους ηγέτες σαν να θέλει ανεξηγήτως με μια γαλλικοαμερικανική εσάνς να κάνει πιο οικεία την ελληνική γλώσσα. Ας δει ο πρωθυπουργός μαζί με έναν σύμβουλο επικοινωνίας το βίντεο στο Μαξίμου, μήπως και καταλάβει επιτέλους το πόσο παράταιρη φαίνεται ακόμη και η γλώσσα του σώματός του. Το πώς χύθηκε στην πολυθρόνα του με ανοιχτά τα πόδια, το πόσο αλλόκοτο φαινόταν να κοιτά το ρολόι του, έτοιμος να χασμουρηθεί, το πόσο αφελής έμοιαζε όταν χασκογελούσε αναιτίως. Κι όλα αυτά ξέροντας ότι έχει δίπλα του ένα πρόσωπο που απέδειξε εδώ και οκτώ χρόνια ότι έχει το πραγματικά σπάνιο ηγετικό χάρισμα να ακτινοβολεί κύρος και σοβαρότητα ακόμη και όταν φοράει το σορτς του.
Για να σταθούμε, όμως, στη νέα απροσδόκητη γκάφα του κ. Τσίπρα, ο ενικός οικειότητας έναντι του προέδρου οποιασδήποτε χώρας δεν νοείται on camera. Οχι μόνον γιατί ο πρωθυπουργός είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να αισθάνεται κολλητός του Μπαράκ Ομπάμα έχοντας μόλις δύο ολιγόλεπτες συναντήσεις μαζί του. Αλλά γιατί απλούστατα στις έξωθεν αυτές μαρτυρίες του ο κ. Τσίπρας θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει ότι δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του και την παρέα του, αλλά θεσμικά τη χώρα του. Και οι πολίτες της χώρας του νιώθουν ντροπή, όταν τον βλέπουν να καμώνεται τον υπεράνετο, όταν η συμπεριφορά του είναι εξόφθαλμα fake. Ψεύτικη που λένε.
Ειλικρινά έχω πολλές φορές προσπαθήσει να εξηγήσω την αλλόκοτη αυτή συμπεριφορά του κ. Τσίπρα και τείνω πια να καταλήξω σε δύο μόνον ερμηνείες. Η πρώτη σχετίζεται με την αμηχανία που εμφανώς νιώθει όταν συναντάται με ξένους ηγέτες λόγω της γνωστής (και διεθνώς πλέον) ανακολουθίας των λόγων και των επιλογών του. Χθες, για παράδειγμα, η μέχρι πρότινος «go back madame Μerkel» μετεβλήθη αίφνης απ’ τον ίδιο σε «ηγέτη με αίσθηση ευθύνης για την Ευρώπη και όχι μόνον για τη χώρα της», ενώ ο κ. Τσίπρας αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει δημοσίως τον Μπαράκ Ομπάμα για τη βοήθεια που προσέφερε «στην κυβέρνησή μου» (ασχολίαστο), ξεχνώντας ότι αυτή χρειάστηκε επειδή ο ίδιος είχε επιλέξει έναν ανόητο (κατά δήλωσή του) νάρκισσο που κόντεψε να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Αν αυτός είναι ο λόγος της αμηχανίας Τσίπρα, μπορούμε να έχουμε ελπίδες ότι συν τω χρόνω θα διορθωθεί.
Φοβάμαι, ωστόσο, ότι για την αλλόκοτη συμπεριφορά του μάλλον ισχύει η δεύτερη εξήγηση. Η προσωπική ανάγκη του να επιδεικνύει διαρκώς μια αντισυμβατική συμπεριφορά έναντι των τύπων και της εθιμοτυπίας, την αμφισβήτηση των οποίων θεωρεί αυτοσκοπό του. Είναι πια εμφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν καταλαβαίνει ότι κανείς εκ των ομολόγων του δεν εκλαμβάνει π.χ. το ντύσιμό του ως αντισυμβατικό, αλλά ως μια γραφική επιλογή του. Δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι κάποιους απ’ τους ομολόγους του η επιμονή του π.χ. να μη φοράει γραβάτα τους προσβάλλει ή ότι για μας που τον έχουμε καταλάβει, ως το θλιβερό απομεινάρι μιας τάχα επαναστατικής αριστεροσύνης.
Θα το πω με ακόμη πιο απλά λόγια μήπως και οι σύμβουλοί του επιτέλους το συνειδητοποιήσουν. Το να έχει ο κ. Τσίπρας συμβιβαστεί με την «ανάγκη» να συνοδεύει το πανάκριβο κοστούμι του με ένα λευκό ποσέτ (αλλά με τίποτα γραβάτα) δεν φαντάζει πια σε κανέναν αντισυμβατική. Είναι απλά μια γελοία εικόνα.
Τα έχουμε ξαναγράψει, αλλά έχει προφανώς νόημα να ξαναλεχθούν. Δεν θα σταθούμε στον κωμικό τρόπο που επιβεβαιώθηκε χθες ότι προφέρει το «ρ» ο κ. Τσίπρας, όταν συναντάται με ξένους ηγέτες σαν να θέλει ανεξηγήτως με μια γαλλικοαμερικανική εσάνς να κάνει πιο οικεία την ελληνική γλώσσα. Ας δει ο πρωθυπουργός μαζί με έναν σύμβουλο επικοινωνίας το βίντεο στο Μαξίμου, μήπως και καταλάβει επιτέλους το πόσο παράταιρη φαίνεται ακόμη και η γλώσσα του σώματός του. Το πώς χύθηκε στην πολυθρόνα του με ανοιχτά τα πόδια, το πόσο αλλόκοτο φαινόταν να κοιτά το ρολόι του, έτοιμος να χασμουρηθεί, το πόσο αφελής έμοιαζε όταν χασκογελούσε αναιτίως. Κι όλα αυτά ξέροντας ότι έχει δίπλα του ένα πρόσωπο που απέδειξε εδώ και οκτώ χρόνια ότι έχει το πραγματικά σπάνιο ηγετικό χάρισμα να ακτινοβολεί κύρος και σοβαρότητα ακόμη και όταν φοράει το σορτς του.
Για να σταθούμε, όμως, στη νέα απροσδόκητη γκάφα του κ. Τσίπρα, ο ενικός οικειότητας έναντι του προέδρου οποιασδήποτε χώρας δεν νοείται on camera. Οχι μόνον γιατί ο πρωθυπουργός είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να αισθάνεται κολλητός του Μπαράκ Ομπάμα έχοντας μόλις δύο ολιγόλεπτες συναντήσεις μαζί του. Αλλά γιατί απλούστατα στις έξωθεν αυτές μαρτυρίες του ο κ. Τσίπρας θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει ότι δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του και την παρέα του, αλλά θεσμικά τη χώρα του. Και οι πολίτες της χώρας του νιώθουν ντροπή, όταν τον βλέπουν να καμώνεται τον υπεράνετο, όταν η συμπεριφορά του είναι εξόφθαλμα fake. Ψεύτικη που λένε.
Ειλικρινά έχω πολλές φορές προσπαθήσει να εξηγήσω την αλλόκοτη αυτή συμπεριφορά του κ. Τσίπρα και τείνω πια να καταλήξω σε δύο μόνον ερμηνείες. Η πρώτη σχετίζεται με την αμηχανία που εμφανώς νιώθει όταν συναντάται με ξένους ηγέτες λόγω της γνωστής (και διεθνώς πλέον) ανακολουθίας των λόγων και των επιλογών του. Χθες, για παράδειγμα, η μέχρι πρότινος «go back madame Μerkel» μετεβλήθη αίφνης απ’ τον ίδιο σε «ηγέτη με αίσθηση ευθύνης για την Ευρώπη και όχι μόνον για τη χώρα της», ενώ ο κ. Τσίπρας αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει δημοσίως τον Μπαράκ Ομπάμα για τη βοήθεια που προσέφερε «στην κυβέρνησή μου» (ασχολίαστο), ξεχνώντας ότι αυτή χρειάστηκε επειδή ο ίδιος είχε επιλέξει έναν ανόητο (κατά δήλωσή του) νάρκισσο που κόντεψε να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Αν αυτός είναι ο λόγος της αμηχανίας Τσίπρα, μπορούμε να έχουμε ελπίδες ότι συν τω χρόνω θα διορθωθεί.
Φοβάμαι, ωστόσο, ότι για την αλλόκοτη συμπεριφορά του μάλλον ισχύει η δεύτερη εξήγηση. Η προσωπική ανάγκη του να επιδεικνύει διαρκώς μια αντισυμβατική συμπεριφορά έναντι των τύπων και της εθιμοτυπίας, την αμφισβήτηση των οποίων θεωρεί αυτοσκοπό του. Είναι πια εμφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν καταλαβαίνει ότι κανείς εκ των ομολόγων του δεν εκλαμβάνει π.χ. το ντύσιμό του ως αντισυμβατικό, αλλά ως μια γραφική επιλογή του. Δεν του περνάει καν από το μυαλό ότι κάποιους απ’ τους ομολόγους του η επιμονή του π.χ. να μη φοράει γραβάτα τους προσβάλλει ή ότι για μας που τον έχουμε καταλάβει, ως το θλιβερό απομεινάρι μιας τάχα επαναστατικής αριστεροσύνης.
Θα το πω με ακόμη πιο απλά λόγια μήπως και οι σύμβουλοί του επιτέλους το συνειδητοποιήσουν. Το να έχει ο κ. Τσίπρας συμβιβαστεί με την «ανάγκη» να συνοδεύει το πανάκριβο κοστούμι του με ένα λευκό ποσέτ (αλλά με τίποτα γραβάτα) δεν φαντάζει πια σε κανέναν αντισυμβατική. Είναι απλά μια γελοία εικόνα.
Κωνσταντίνος Ζούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου