Τι έγινε ρε παιδιά;

Να’σαι αναμπάμ μπαμπαντάμ αριστερός. Κομμουνιστής δηλαδή από κούνια… από τα γεννοφάσκια σου,  σαν τον Κατρούγκαλο ένα πράγμα. Να έχεις μεγαλώσει με ηρωικές ιστορίες των παππούδων σου από την αντίσταση και τον εμφύλιο… να έχεις αγωνιστεί για τα δίκια του λαού, για το δικαίωμα στην αντιγραφή, για το δημοκρατικό πεντάρι…για τα συντρόφια της Νικαράγουας… να έχεις παλέψει μέσα από δεκάδες αριστερά μετερίζια… να έχεις κολλήσει χιλιάδες αφίσες…

να έχεις κάνει καταλήψεις, αποχές… να έχεις εντοιχίσει καθηγητές… να έχεις συμμετάσχει σε πορείες και διαδηλώσεις πολεμώντας με τα ΜΑΤ για τα δίκια του εργάτη… να έχεις ρίξει μολότοφ… να έχεις κάψει κάδους… να έχεις ζήσει όλο το αριστερό όνειρο της επανάστασης… να έχεις φάει δηλαδή την ζωή σου όλη στα κινήματα, αγωνιζόμενος κι εσύ, όπως οι ήρωές σου, για την προκοπή του τόπου…

Και αφού επί πολλά χρόνια, μετά από τόσους αγώνες και λαϊκή πάλη,  συνειδητοποίησες ότι στην μπανανία που ζούμε, με τα καπιταλιστικά γούστα του ανώριμου λαού μας τα κινήματα και οι συλλογικότητες δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν εξουσία… αφού ακόμη και το πανίσχυρο ΚΚΕ μια ζωή βολοδέρνει μεταξύ 5-7%... μόλις δηλαδή το έχεις πάρει απόφαση ότι άλλο η ανιδιοτελής σου ιδεολογία και προσφορά, και άλλο η επαγγελματική σου αποκατάσταση ή η ανέλιξή σου σε φορολογική κλίμακα, αφού οι καρέκλες είναι μετρημένες και πάντα μοιρασμένες στους αφισοκολλητές των κομμάτων εξουσίας… εκεί λοιπόν, γίνεται η μεγάλη ανατροπή, σαν να συνωμότησε το σύμπαν, και σκάει η παγκόσμια κρίση, και τσουπ… εκεί που λίμναζες σε ένα κόμμα γκρουπούσκουλο που πάλευε να περάσει το 3% μπας και μπει στη βουλή, και φάει κανένας κομματόσκυλος κανένα ξεχασμένο κόκκαλο, διοριζόμενος σε βαστάζο κάποιου βΟλευτή… εκεί έρχεται ο χαμογελαστός Αλέξης, σε πλήρη ταύτιση και συγχρονισμό με τον αγαναΧτισμένο λαό, που θέλει κομμουνισμό εδώ και τώρα, και να’σου ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να δικαιωθείς κι εσύ!

Να συνειδητοποιείς δηλαδή ότι εκτός από την σωτηρία της πατρίδας και του λαού, εκτός από τον ήλιο που θα λάμπει για πάντα πάνω από τη χώρα, τώρα που επιτέλους κυβερνά η ελπίδα, υπάρχει και η ευκαιρία να αποκατασταθείς κι εσύ ως άτομο… ως πρωτεργάτης αγωνιστής της «επανάστασης», να αμειφθείς δηλαδή για τα χρόνια που αφιέρωσες στον αγώνα… να βολευτείς κάπου ως σύμβουλος υπουργού, ή να δώσεις νέους λαϊκούς αγώνες μέσα από κάποιο ΔΣ κάποιας ΔΕΚΟ.

Και τι γίνεται; Όχι μόνο δεν υπάρχουν πλέον ΔΕΚΟ, αφού τα συντρόφια σου τις ξεπούλησαν όλες στους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι», αλλά δεν υπάρχουν κι αρκετές θέσεις για να διοριστείς στο ευρύτερο δημόσιο, αφού πρόλαβε και πήρε το φιλέτο ο συναγωνιστής σου στην τρέλα, ο Πάνος, αυτός ο όψιμος κομΟνιστής, χάρη στον οποίο το κόμμα σου κυβερνά! Και που φρόντισε σε χρόνο ντε τε να βολέψει όλα τα στελέχη του σε αργομισθίες.

Όσο για τα υπουργεία που λέγαμε, εκεί να δεις απογοήτευση. Τα περισσότερα πήγαν σε χέρια παλιών πασόκων, από κείνους δηλαδή που μεγάλωσες χαρακτηρίζοντας κλέφτες, και άλλα πήγαν στους κολλητούς του Πάνου, που λέγαμε… Τι μένει για σένα λοιπόν; Που να σε χώσουν σύμβουλο;  Τίποτα… ούτε παιδικός φίλος του Αλέξη ήσουν, ούτε συμφοιτητής του, ούτε έχεις ωραία μπούτια, ούτε δίπλωνες τα μαντιλάκια του Κατρούγκαλου, ούτε τα είχες ποτέ με την Σβίγκου… Την Βαλαβάνη που ήξερες και θαύμαζες, την φάγανε νύχτα τα συμφέροντα… με τον Στρατούλη που είχες κάποια κονέ, χάθηκαν την ίδια ώρα που χάθηκε κι αυτός.

Οπότε τι σου μένει; Ένα πικρό αίσθημα στη γλώσσα, και ένα μεγάλο βάρος στη καρδιά. Σε πνίγει η αδικία… Μετά από τόσα χρόνια αγώνων, να κυβερνά επιτέλους η δική σου αριστερά, και να υπουργεύουν ο Τέρενς Σπένσερ Κουίκ, ο Κουρουμπλής, η Κουντουρά, η Αχτσιόγλου, και ο Σπίρτζης…

Και να αναρωτιέσαι μελανιασμένος: «Τι έγινε ρε παιδιά»;

Έλα μου ντε… είσαι και μεγάλος πια για να αρχίσεις να διαβάζεις Θουκυδίδη...

Strange Attractor