Παλαιότερα, στα ένδοξα χρόνια της σχεδόν
γενικευμένης αριστεροσύνης, βλέπαμε και ακούγαμε νεολαίους κομμάτων να ξεκινούν
σε “μπριγάδες” (τι φαιδρός όρος) να πάνε να μαζέψουνε τον καφέ ή δεν ξέρω τι,
στην Κούβα και στη Νικαράγουα, για να βοηθήσουν, υποτίθεται, τους λαούς ή την
επανάσταση ή εν πάση περιπτώσει να κάνουν ένα ταξιδάκι τζάμπα, με πολλές
υποσχέσεις για κάποια ενδεχόμενη σεξουαλική, ταξική εμπειρία.
Μας έκανε εντύπωση, που ποτέ δεν πήγαν να
βοηθήσουν τους έλληνες χειμαζόμενους αγρότες, να μαζέψουν γιαρμάδες στη Σκύδρα
ή κεράσια στην Κατερίνη (το τρένο φεύγει στις οκτώ), να σπάσουνε καπνά στην
Ξάνθη, όπου φύεται ο περίφημος Κιρέτσιλερ ή να συνδράμουν τους ψαράδες στις
άγονες γραμμές για να μάθουνε, τουλάχιστον, από πού αερίζεται το μπαρμπούνι...
Προτιμούσαν να πάνε, δωρεάν βεβαίως, στου
διαβόλου τη μάνα, δώδεκα ώρες με το αεροπλάνο και να δουλέψουνε στα
κακαόδεντρα, τρόπος του λέγειν εν πάση περιπτώσει, μαζί με τις πληθωρικές
μουλάτες, Κουβανές ή άλλες, στο όνομα της επανάστασης, που δεν ήταν βεβαίως
παρά μια δικτατορία καραμπινάτη, με κανονικές καραμπίνες. Καθάριζαν στα ειδυλλιακά
αυτά καθεστώτα τους ομοφυλόφιλους, τουφέκιζαν, εξόριζαν ή βασάνιζαν τους
αντιφρονούντες, δεν έκαναν ποτέ εκλογές, δεν υπήρχε αντιπολίτευση, αλλά οι
δικοί μας δεν τα έβλεπαν αυτά, παρά το ότι πήγαιναν εκεί κι έκαναν -υποτίθεται-
αυτοψία, αν έκαναν, διότι είναι λογικό πως είχαν άλλα ενδιαφέροντα, συν την
κομματική-ιδεολογική στουθοκαμηλίαση, που δεν σ’ αφήνει να δεις τίποτε, δεν
μπορείς καν να βρεις πόρνη σε οίκο ανοχής της Ταϊβάν.
Όλοι αυτοί οι νεολαίοι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι,
γαλουχήθηκαν μέσα στο συνειδητό ψέμα και στη θεληματική στρέβλωση, σε ρεφλέξ
στρεψοδικίας και συγκάλυψης, στην επιλεκτική ευαισθησία, στη διπλή όραση με
διπλά σταθμά και σε μεθόδους προπαγάνδας, γελοίας μεν, αλλά πάντα
αποτελεσματικής σε νέους και άσχετους που είναι έτοιμοι, σε κάθε νέα γενιά, να
μπούνε αφελώς και με τις ίδιες μεθόδους απάτης στο παιχνίδι. Κορόιδα υπάρχουν
πάντα και κάθε μέρα γεννιούνται φρέσκα, καινούργια, ετοιμοπαράδοτα.
Η μεταφυσική της δήθεν επανάστασης, ο ιδεαλισμός
της γενικής ιδέας ερήμην του πραγματικού, ο διεθνιστικός αυτισμός, ο αφηρημένος
ουμανισμός στη θέση της πραγματικής και απροκατάληπτης αλληλεγγύης έθρεψαν μια
δυο γενιές ιδεολογικών λαμόγιων, που συνεχίζουν να βασανίζουν τη χώρα. Συνήθως,
με το αζημίωτο βέβαια, μιλώντας τουλάχιστον για τα στελέχη, γιατί οι υπόλοιποι
απλώς υπέστησαν την πνευματική ζημιά, απ’ την οποία, καθώς λέγεται, ποτέ δεν
συνέρχεσαι εντελώς. Και καμαρώνεις επιπλέον. Σήμερα, συνεχίζουν να υπάρχουν
τέτοιοι φερέλπιδες νεολαίοι, με καλή πρόθεση ας δεχτούμε, όπως και πριν, με
καθαρή καρδιά, όπως και πριν, που όμως καθοδηγήθηκαν και καθοδηγούνται ύπουλα,
στρεβλά και κυρίως με βάση, όπως αναφέρθηκε, την επιλεκτική ευαισθησία.
Διότι, αν δεν είναι έτσι και υπάρχει όντως ο
υποτιθέμενος ουμανισμός που διαλαλούν, τότε θα βλέπαμε, αυτές τις άγριες μέρες
του χειμώνα, που ψοφάνε ακόμα και τα αδέσποτα σκυλιά απ’ το κρύο, θα βλέπαμε
τις ευαίσθητες κομματικές νεολαίες να τρέχουν, να είναι παρούσες στους
προσφυγικούς καταυλισμούς με τους γέροντες, τις γυναίκες και τα παιδιά που
πεθαίνουν απ’ το ψύχος, τη βροχή, τα χιόνια και την ταλαιπωρία.
Θα μας έπειθαν ότι πήγαιναν στην Κούβα από
ευαισθησία, αν τους βλέπαμε τώρα με προθυμία να παραστέκονται στους Έλληνες και
στους πρόσφυγες που είναι δίπλα μας, κοντά μας, που είναι κάθε μέρα στην οθόνη
της τηλεόρασης και όλοι ξέρουμε τι τραβάνε. Πολύ περισσότερο θα έπρεπε να είναι
εκεί οι νεολαίοι που μας γάνωναν το κεφάλι περί ανοιχτών συνόρων (διεθνιστική
παραλλαγή) και αγάπης για τους εκπατρισμένους και τώρα τουμπεκιάζουν, και δεν
έχουν εμφανιστεί σε κανέναν καταυλισμό, κάνουνε πως δεν καταλαβαίνουν. Δεν
υπάρχουνε, βέβαια, μουλάτες στα Hot Spots, που θα ήταν κάποιο επιπλέον κίνητρο.
Κατανοητόν.
Ίσως, θα έπρεπε κάποιοι πρόσφυγες της Θέρμης να
πάνε στην Κούβα, όπου ίσως τους βοηθούσε από σπόντα κάποια ελληνική νεολαιίστικη
μπριγάδα. (Τι γελοίος όρος).
Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου