Νιώθω ότι σε αυτή τη χώρα έχουμε αρχίσει να
ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα. Συζητάμε για λάθος πράγματα, τσακωνόμαστε
για λάθος πράγματα, η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται πάνω σε λάθος πράγματα.
Είναι σαν να κυκλοφορούμε όλοι με μία από αυτές τις μάσκες VR στο κεφάλι και να
πολεμάμε αόρατες εικονικές μάχες.
"Σκοτωνόμαστε", αλλά στην ουσία απλώς
χάνουμε την πίστα και άντε πάλι κι από την αρχή. Γιατί συζητάμε λάθος πράγματα;
Πάρτε για παράδειγμα το Χρέος. Έχει αναχθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα από την
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Και οι προηγούμενοι για το Χρέος
κόπτονταν. Και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι το ύψος
του Χρέους. Είναι ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη. Ο... αριθμητής είναι το
πρόβλημα στο κλάσμα που ταλαιπωρεί τη ζωή μας, όχι ο παρονομαστής. Όμως εκεί.
Το Χρέος...
Μετά τσακωνόμαστε για ψευτοδιλήμματα. Ποιο
κοινωνικό "μέρισμα" είναι καλύτερο. Εκείνο που έδωσε ο Σαμαράς, ή
εκείνο που δίνει τώρα ο Τσίπρας; Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή
του. Είναι σα να έχεις έναν καρκινοπαθή και να τσακώνονται οι γιατροί για ποια
αλοιφή θα του δώσουν για ένα σπυρί που έχει βγάλει στο πόδι... και δώσε
του καβγάς και τσιμπάνε και οι ξένοι... Οι οποίοι βέβαια, προσπαθούν να
καταλάβουν πώς η κυβέρνηση κάνει χρήμα τα εικονικά πλεονάσματα. Πώς την
εικονική πραγματικότητα προσπαθεί να την περάσει για απτή. Μαγικά
πράγματα... Προϋπολογισμός με εικονικά στοιχεία. Και με αυτά γίνονται
υπολογισμοί για το αύριο... Ήμαρτον!
Αμ το άλλο; Δίνεται μάχη, λέει, για τα εργασιακά
δικαιώματα και τις συντάξεις. Μάλιστα. Για ποιες συντάξεις; Για εκείνες που το
ΙΚΑ και ο ΟΑΕΕ που έχουν ήδη πέσει έξω, δεν θα δύνανται πολύ σύντομα να δίνουν;
Γι΄ αυτές συζητάμε πόσο θα είναι η κατώτατη; Μα σε λίγο, έτσι όπως το πάνε,
δεν θα υπάρχει ούτε καν σύνταξη... Στα δε εργασιακά, γίνεται
μακελειό για τις ομαδικές απολύσεις. Έχουν το θράσος και ασχολούνται με αυτό,
όταν στη χώρα υπάρχουν 120 χιλιάδες άνθρωποι που αμείβονται επισήμως με 100
ευρώ τον μήνα. Καλά, να μην κάνουν τίποτε τα συνδικάτα και οι αρμόδιοι υπουργοί
για τους ανέργους. Μα για την εργασία με συνθήκες σκλαβοπάζαρου δεν ασχολείται
κανείς;
Νομίζετε ότι εκεί εξαντλείται η εικονική
πραγματικότητα σε αυτή τη χώρα; Λάθος. Έχετε δοκιμάσει να αξιοποιήσετε τα
περίφημα "χρηματοδοτικά – αναπτυξιακά εργαλεία" που διατίθενται; Να
αξιοποιήσετε για παράδειγμα ένα ΕΣΠΑ, μία χρηματοδότηση από την ΕΤΕπ, τα
επενδυτικά ταμεία, κάτι... Μα για να συμμετάσχεις σε ΕΣΠΑ, πρώτη
προϋπόθεση είναι η ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα. Γεγονός που ακυρώνει
εξ αρχής την βοήθεια σε εκείνους που υποτίθεται ότι προσφέρεται... Αυτούς
που θέλεις να βοηθήσεις, τους πετάς έξω.
Και φυσικά ούτε λόγος για προσωρινή ενημερότητα
ή έστω για χαλαρές προϋποθέσεις ξεπαγώματος της άρσης υπό προϋποθέσεις. Ή
το άλλο; Με τις δόσεις; Τις 100 για παράδειγμα. Και το πώς μπορεί να χαθεί η
ρύθμιση. Δηλαδή έχουν μεταβληθεί οι συνθήκες στην αγορά και την οικονομία ώστε
κάποιος που είχε ανάγκη να μπει στη ρύθμιση μπορεί αν είναι συνεπής στις
τρέχουσες υποχρεώσεις του; Μην το ψάχνετε. Ακόμα και οι κάθε λογής ρυθμίσεις,
μία "φούσκα" είναι. Μία εικονική πραγματικότητα η πλήρης εξυπηρέτησή
τους, με τόσα που φορτώνεται πλέον ο μέσος πολίτης...
Μην το ψάχνετε. Αυτή η χώρα ζει πράγματι σε μία
εικονική πραγματικότητα. Μία πλάνη που όμως συμφέρει απόλυτα τους κυβερνώντες.
Ποιο είναι το αντίδοτο; Λύσεις... Προτάσεις... όχι μία από τα ίδια.
Με συγκεκριμένες δράσεις. Και χωρίς να επαναλαμβάνονται κλισέ. Γιατί
κουράστηκε. Πόσοι νομίζετε μπορούν να ακούσουν άλλη φορά ότι το καλύτερο αύριο
θα έρθει μέσα από την... πάταξη της φοροδιαφυγής. Την ακυρώνει η ίδια η
καθημερινότητα άλλωστε. Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι από όσους διαβάζετε αυτές
τις γραμμές επιλέγεται να πληρώσετε ας πούμε στον γιατρό 100 ευρώ με απόδειξη
αντί για 70 χωρίς απόδειξη; Οι περισσότεροι; Μακάρι, αλλά δεν το νομίζω...
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου