Τα σαπρόφυτα της δημοσιογραφίας …

H ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες της. Σαπρόφυτα φύτρωσαν στο χώρο, εκβιασμοί έγιναν ουκ ολίγοι, στοχευμένα δημοσιεύματα υπήρξαν, πληρωμένοι κονδυλοφόροι έκαναν τη δουλειά τους, έβγαλαν περιουσίες κοροϊδεύοντας τον κόσμο.

Και βεβαίως, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά επιχειρηματίες και εφοπλιστές, αμφιβόλου ποιότητας και με πολύ βρόμικο ποινικό μητρώο που διείσδυσαν στα μίντια προκειμένου να τύχουν ασυλίας πληρώνοντας σε «μαύρες» σακούλες απίστευτα ποσά ώστε να προστατεύονται οι ίδιοι και να χτυπιούνται οι εχθροί...

Ο κόσμος έχει πάρει χαμπάρι τους περισσότερους από αυτούς, κάτι αποβράσματα της δημοσιοκαφρίλας που ακόμη και σήμερα διάγουν βίο τρυφηλό, πέραν πάσης αμφιβολίας. Όλοι αυτοί οι κοινοί εκβιαστές, οι ψεύτες που γράφουν δημοσιεύματα τα οποία δεν στηρίζονται πουθενά, επιβεβαιώνουν την παροιμία που λέει «μια του ψεύτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του ώρα».

Θυμόμαστε ένα φυντάνι της δημοσιογραφίας που βρίσκεται στην επικαιρότητα. Έγραψε μια ολόκληρη σελίδα για υπουργό, τον κατασυκοφάντησε με αστήρικτα επιχειρήματα, δεν έκανε τον κόπο να ελέγξει τις πηγές του, ό,τι φράση κι αν χρησιμοποίησε ήταν ψέματα. Η σελίδα δημοσιεύτηκε, προκλήθηκε πάταγος, υπήρξαν άμεσα διαψεύσεις, ο θιγόμενος πήρε τηλέφωνο και απείλησε με μηνύσεις αν δε γίνει διόρθωση. Ξέρετε τι απάντησε ο εν λόγω κάφρος που έχει εκατομμύρια τώρα; «Έλα μωρέ, δεν έγινε τίποτε. Γράψε λάθος. Θα κάνουμε μια διόρθωση στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας».

Ήρθε το επόμενο φύλλο και η διάψευση ήταν 100 λεξούλες θαμμένες σε κάποια παραπολιτική στήλη, όταν το ρεπορτάζ που ήταν εντελώς ψεύτικο και συκοφαντικό έπιανε 1.000 λέξεις. Όταν ο θιγόμενος ρώτησε αν πρέπει να κάνει μήνυση του είπαν: «Που να μπλέκεις τώρα με το… μεγάλο αφεντικό. Αυτός είναι μούτρο, κάτσε στα αυγά σου μην έρθουν οι μπράβοι του».

Ο όμορφος αγγελικά πλασμένος κόσμος της δημοσιοκαφρίλας είναι αυτός. Σίγουρα δεν είναι αυτή η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, αλλά είναι ένα σύμπτωμα που θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί. Αλλά σε μια χώρα διαλυμένη, γιατί να λειτουργούν καλά και τα μίντια;

Αυτό είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι οι «θιγόμενοι» πολιτικοί που κάνουν τσαμπουκά διώκοντας με τον χειρότερο τρόπο όποιον τολμά να τους πάει κόντρα. Απειλούν, βρίζουν, παίρνουν τηλέφωνα και ζητούν την απόλυση καλών δημοσιογράφων, κάνουν μηνύσεις και στέλνουν στρατιές αστυνομικών σε γραφεία εφημερίδων. Εκβιάζουν με δάνεια εκδοτικές επιχειρήσεις, στήνουν διαγωνισμούς για τις τηλεοπτικές άδειες εμφανώς αντισυνταγματικές, κάνουν μυστικά ραντεβού με λαμόγια εκδότες και καναλάρχες και ταυτόχρονα το παίζουν απηνείς διώκτες της διαπλοκής.

Κλασικό παράδειγμα ο Παύλος Πολάκης που θα έχωνε κάποτε έναν δημοσιογράφο στα δύο μέτρα. Αυτός που βρίζει, φωνάζει, απειλεί όποιον δεν του αρέσει. Αυτός που έχει κάνει καριέρα συνδικαλιστή φωνάζοντας και στοχοποιώντας. Άλλο κλασικό παράδειγμα ο Πάνος Καμμένος που έχει στήσει βιομηχανία μηνύσεων κατά βουλευτών, δημοσιογράφων, εκδοτών, ο ίδιος που έχει στήσει δικό του δίκτυο υποστήριξης των… σπουδαίων του επιτευγμάτων στην Άμυνα κι έχει διορίσει αμφιβόλου αξίας και ποιότητας «συνεργάτες».

Στο ίδιο μήκος κύματος κι άλλοι υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Όταν κάτι δεν τους αρέσει, όταν η κριτική που γίνεται εναντίον τους δεν είναι αυτή που θα ήθελαν βγάζουν φωτιές. Απειλούν, στοχοποιούν, ονοματίζουν δημοσιογράφους δίνοντάς τους βορά σε κάθε λογής ημίτρελο ψευτοτρομοκράτη των Εξαρχείων.

Η κυβέρνηση της «Αριστεράς» και των ψεκασμένων έχει αλλεργία με την ελευθεροτυπία, με την αντίθετη φωνή, με την κριτική. Και διολισθαίνει επικίνδυνα σε πρακτικές Ερντογάν όσο βλέπει ότι χάνει την εξουσία. Η προσπάθεια των παπατζήδων να ελέγξουν την τηλεόραση με τα τέσσερα κανάλια είναι ενδεικτική κι ευτυχώς που στην Ελλάδα λειτουργούν ακόμη τα δικαστήρια, σε αντίθεση με την Τουρκία. Όμως, δεν βάζουν μυαλό και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να ελέγξουν τον τύπο. Χαρακτηριστική η απαγόρευση δημοσιογράφων και φωτογράφων που θέλουν να μπουν στη Μόρια και να καταγράψουν το δράμα των παγωμένων προσφύγων. Για το Μαξίμου μόνο η Συριζαίϊκη ΕΡΤ και το "ξεπουλημένο" ΑΠΕ είναι τα μέσα που μπορούν να έχουν παντού πρόσβαση. Μαζί με την Αυγή, το Κόκκινο, το Left, το Έθνος και δύο – τρία troll του διαδικτύου, κάτι απίθανους σαλτιμπάγκους της δημοσιοκαφρίλας της «Αριστεράς» έχουν στήσει το μαγαζάκι τους. Όλοι οι άλλοι είναι οι εχθροί. Το αποδεικνύουν οι προσπάθειες φίμωσης κάθε ρεπορτάζ που βγαίνει στο φως με τα γνωστά πλέον σε όλους βρόμικα non paper του Μαξίμου.

Για να δούμε ποιος θα νικήσει; Οι εκβιαστές της δημοσιογραφίας; Οι Σταλινικοί της κυβέρνησης ή η ενημέρωση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά μόνο να ξεμπροστιάζει τα κακώς κείμενα και να βοηθά στο να γίνει λίγο καλύτερη η Ελλάδα;

Antinews