Αμετροέπεια και μετρημένα ψωμιά…

Λιγότερο από ενάμιση χρόνο πριν η εφημερίδα “Γκάρντιαν” εγκωμίαζε τον νεοεκλεγέντα Έλληνα πρωθυπουργό ως αντικομφορμιστή και ριζοσπάστη Αριστερό που τα βάζει με τους (ανεπαρκείς) ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Εκείνο το φεγγάρι οι προσωρινοί ένοικοι του Μαξίμου αγαλίαζαν από ικανοποίηση για το δημοσίευμα. Το ίδιο πανηγύριζαν έξαλλα ως στελέχη της αντιπολίτευσης όταν η ίδια εφημερίδα υποστήριζε - το 2012 αν θυμάμαι σωστά - πως τα συλληφθέντα άτομα μιας αντιφασιστικής μοτοπορείας κακοποιήθηκαν από Έλληνες αστυνομικούς…

Ήταν εκείνη η περίοδος που επίσης έξαλλος ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης δήλωνε στη Βουλή πως θα μήνυε την αγγλική εφημερίδα. Πράγμα που τελικά δεν έκανε. Διότι, ο τακτικός ανακριτής που ανέλαβε την υπόθεση επιβεβαίωσε με πόρισμα του πως το δημοσίευμα της ήταν ακριβές.
Και να οι ύμνοι από τους Συριζαίους υπέρ της αχειραγώγητης ελευθεροτυπίας, της ανεμπόδιστης δημοσιογραφικης έρευνας, της ανεπηρέαστης αντικειμενικότητας - έννοιες που, κατά του ίδιους, το εγχώριο “διαπλεκόμενο εκδοτικό κατεστημένο” περιφρονούσε.
Στη περίπτωση τους ταιριάζει πια η παροιμία “μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες”. Αντί λοιπόν να κάνουν σήμερα “τουμπεκί”, τα ίδια χορτασμένα εξουσία στελέχη εγκατεστημένα πλέον στο μεγαλοπρεπές κυβερνητικό μέγαρο χαρακτηρίζουν βαρύγδουπα ως «κατευθυνόμενο» και «καταστροφολογικό» ένα άλλο ρεπορτάζ της συγκεκριμένης εφημερίδας για την δημόσια νοσοκομειακή περίθαλψη στην Ελλάδα.
Τι άλλαξε; Όχι, προφανώς, η καθημερινή βρετανική εφημερίδα. Στα 195 χρόνια της ανεξάρτητης δημοσιογραφικής ζωής της είναι μάλλον πολύ αργά για να γίνει τώρα κολαούζος της κάθε εξουσίας που κάνει χατίρια, μπλέκεται σε νταραβέρια εξυπηρετήσεων και κυβερνητικές ομηρίες στη χώρα της.
Πόσο μάλλον στο εξωτερικό; Κυρίως, όμως, είναι αδιανόητο για τη δεοντολογία που έχει υπηρετήσει πιστά, κοντά δυο αιώνες, να μεταστραφεί από υπεύθυνη και αδέσμευτη σε κυνικά καιροσκοπική απέναντι στους αναγνώστες της. Τη προπαγάνδα , έτσι κι αλλιώς, την αφήνει στου ειδήμονες του είδους.
Σε εκείνα τα κυβερνητικά παπαγαλάκια που κελαηδούν ευχάριστα μόνο όταν έχουν απόλυτο έλεγχο του περιεχομένου μιας είδησης και πεταρίζουν ικανοποιημένα στις μονομερώς ωραιοποιημένες παρουσιάσεις της. Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν εικόνα, πεποιθήσεις και ,στο μέτρο του δυνατού, εκλογικές προτιμήσεις μέσω των υπάκουων σε αυτά ΜΜΕ.
Αντιθέτως, τσιρίζουν ενοχλημένα όταν κάτι τους χαλάει, τους αντιπολιτεύεται και τους κριτικάρει την παραποιημένη εικόνα της πραγματικότητας που πλασάρουν. Τότε αντιδρούν σαν γελοιογραφημένα όρνια που γραπώνονται στη μυθολογημένη αφήγηση της, υποτιθέμενης, φιλολαϊκής κυβέρνησης που την επιβουλεύονται και την πολεμάνε οι κακοί. Ντόπιοι και ξένοι. 

Λογικά, μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση θα άντεχε στη κριτική, θα ανεχόταν την τεκμηριωμένη αντίθετη άποψη, θα κουβέντιαζε την επισήμανση των παραλείψεων και των λαθών της. Όχι η σημερινή, με τις παραληρηματικές νευρώσεις, την μνησίκακη εκδικητικότητα, τη παροξυμένη ροπή της προς το δεσποτισμό.
Από το ύφος κιόλας του non paper που εξέδωσαν είναι ενδεικτική η επιδίωξη των σμπίρων του Μαξίμου να απομονώσουν την κοινωνία από την πραγματικότητα, υποκαθιστώντας της δημόσια ενημέρωση με μια πλασματική εικόνα που έχουν επιτηδείως κατασκευάσει προς καθησυχασμό της κοινής γνώμης.
Δεν χρειάζεται να μπω στην ουσία των στοιχείων και των αριθμών που παραθέτει το ρεπορτάζ του “Γκάρντιαν”. Άπαντες οι Έλληνες, υγιείς κι ασθενείς, γνωρίζουν το μαύρο χάλι των δημόσιων νοσοκομείων. Και έχουν διαμορφώσει άποψη για την ανεπάρκεια, την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση τους.
Έχουν επίγνωση για την υπολειτουργικότητα τους κάτω των ορίων ασφαλείας, χωρίς τον απαραίτητο αριθμό νοσηλευτικού προσωπικού, με ελλειπή και κακοσυντηρημένο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό. Δεν ήταν ανάγκη να ψάξουν και να παρουσιάσουν οι Άγγλοι δημοσιογράφοι το ζοφερό παρών τους και το άδηλο μέλλον τους.
Το ερώτημα για την κυβέρνηση είναι από ποιους είναι «κατευθυνόμενο» το δημοσίευμα το οποίο ανταποκρίνεται με πλήρη ακρίβεια στην αλήθεια. Δυστυχώς, οι κυβερνητικές ορντινάντσες έχουν μαζί με τα παραμύθια τους εγκλωβιστεί στο δικό τους στεγανό κόσμο με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό ακόμη και της ηθικής τους πυξίδα.
Αν ήθελαν να είναι τουλάχιστον ρεαλιστές ας ρώταγαν κάποιον από εκείνους τους συγγενείς που πάνε τον άνθρωπό τους υποβασταζόμενο μεν, αλλά όρθιο, στο νοσοκομείο και τον παίρνουν από εκεί τέζα για το νεκροταφείο. Αν δεν αφουγκραστούν τα δίκαια παράπονα της κοινωνίας και συνεχίσουν να λοιδορούν τα ΜΜΕ επειδή αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα που δεν τους συμφέρει, τότε και τα δικά τους τα πολιτικά ψωμιά είναι λίγα.

Βαγγέλης Πήλος

Matrix 24