Δυο χρόνια μετά: Πάπαλα η Ελπίδα…

Αύριο κλείνουμε δυο χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα, που ο πάντα σοφός και (σχεδόν) πάντα κυρίαρχος λαός επέλεξε τον Σύριζα για να μας σώσει από τους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι». Ακόμη θυμάμαι (σαν χθες) την ηρωική ατμόσφαιρα που είχε τυλίξει την χώρα μας απ’ άκρη σε άκρη.

Ακόμη θυμάμαι όλα εκείνα τα γελαστά πρόσωπα γύρω μου, που περίμεναν την Ελπίδα να εγκατασταθεί στο Μαξίμου, και να αρχίσει επιτέλους να σκίζεται το μισητό μνημόνιο, να αυξάνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να καταργούνται τα διόδια και ο ΕΝΦΙΑ, να σηκώνουν κεφάλι οι ραγιάδες, και να διαγκωνίζονται οι βελανιδοφάγοι εταίροι παρακαλώντας μας για το ποιος θα μας δανείσει πρώτος. Το έλεγε και ο σπινθηροβόλος Στρατούλης άλλωστε...

Ήταν μια επαναστατική εποχή. Μια εποχή ηρώων. Η χώρα, με μπροστάρη τον Αλέξη,  έβγαινε επιτέλους από το σκοτεινό τούνελ στο οποίο την είχε βάλει ο ξενόδουλος Γιωργάκης, και μέσα στο οποίο την κρατούσαν σιδηροδέσμια οι σαδιστές εχθροί του λαού σαμαροβενιζέλοι. Οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω έπαιρναν (όπως μαθαίνω) κάθε πρωί εντολές από την σύγχρονη γκεστάπο του Βερολίνου για το πώς θα μας βασανίσουν πιο αποτελεσματικά. Για το πώς θα μας τσακίζουν τα όνειρα.

Όλα αυτά όμως θα τέλειωναν, μας έλεγαν τότε οι άφθαρτοι συριζαίοι, μαζί με τα περισσότερα εξίσου άφθαρτα και άδολα ΜΜΕ. Ακόμη θυμάμαι τον Τράγκα να ουρλιάζει κάθε πρωί στο ραδιόφωνο «Αντωνάκηηηηηηηη…. Πες αλεύρι. Ο Αλέξης σε γυρεύει»! Και άλλα τέτοια πολλά, από ουκ ολίγα κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι «δημοσιογράφοι» των οποίων σήμερα κάνουν το… παγόνι.

Ακόμη θυμάμαι συγγενείς, φίλους, και συναδέλφους, να έχουν ένα χαμόγελο σαν του Τζόκερ στον Μπάτμαν, ή καλύτερα σαν να κέρδισαν το τζόκερ, και να με επιπλήττουν δριμύτατα που δεν συμμεριζόμουν το όνειρο, και πως ήμουν ένας ξεπουλημένος ραγιάς, έρμαιο των τοκογλύφων. Με άλλους, φεϊσμπουκικούς και διαδικτυακούς «φρεντς», να με καταριούνται νυχθημερόν με μηνύματα στο ινμπόξι, αλλά και στον ΟΡΘΟΓΡΑΦΟ. Όπως επίσης θυμάμαι εκείνη την παιδική μου φίλη, αδιόριστη εκπαιδευτικό, που χόρευε σαν τρελή μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, διότι επιτέλους θα σώζονταν η πατρίδα, αλλά το κυριότερο θα διορίζονταν επιτέλους κι αυτή στα 50 φεύγα της…  Το τι μπάφος μπήκε στα πνευμόνια της εκείνο το βράδυ δεν λέγεται. Σήμερα, με έχει διαγράψει, και  ποστάρει μόνο Ρέμο και χαριτωμένες φωτό από κουταβάκια. Ο Αγώνας της μάλλον δικαιώθηκε, εκτός κι αν έφαγε κι αυτή την παπάρα της, που είναι και το πιο πιθανό.

Εν ολίγοις, ήταν μια εποχή χαράς, ελπίδας, προσμονής, προσδοκιών, και πάνω απ όλα αριστερής … παπαρολογίας. Όπου ο κάθε πικραμένος πρώην αφισοκολλητής, με πλούσια εμπειρία στα καφέ, στα κινήματα, και στις συλλογικότητες, αποκτούσε οντότητα, ακόμη και αξίωμα. Ήταν η εποχή που ο Δρ Μπαρουφάκης δεν τολμούσε να βγει στον δρόμο διότι τον πολιορκούσαν δεκάδες δροσερά κορίτσια, λες και ήταν ο Ρουβάς. Ήταν η εποχή που όλοι κρέμονταν από τα χείλη του τότε υπερυπουργού Λαφαζάνη, του δανδή Κατρούγκαλου, και της αγαπημένης μας ζουρλής!

Και βέβαια, για όσους είχαν κάποιες αμυδρές αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των αδοκίμαστων συριζαίων, υπήρχε και η παλιά φρουρά, πανέτοιμη να κυβερνήσει. Όλοι εκείνοι οι πρώην τριτοκλασάτοι πασόκοι δηλαδή, που ο Ανδρέας τους είχε για γελωτοποιούς του, και που έγκαιρα, σαν ποντίκια που είναι,  εγκατέλειψαν το βυθιζόμενο καράβι και την έκαναν κατά σύριζα μεριά, μπας και συνεχισθεί ο μπουλκουμές. Αυτοί λοιπόν είχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία, και όπως αποδείχθηκε αυτοί είναι οι μόνοι που παρέμειναν στον σημερινό σύριζα, αφού οι γνήσιοι αριστεροί ιδεοληπτικοί την κοπάνησαν μετά τα ρεζιλίκια και την μεγάλη κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος, μιας και ο σέξι Αλέξης δεν τους έκανε το χατίρι να μετατραπούμε σε Σομαλία του Βορρά.

Και έτσι λοιπόν, με αυτά και με αυτά, αύριο κλείνουμε δυο ολάκερα χρόνια γιαλαντζί ελπίδας, και φαντασίας στην εξουσία. Μια φαντασία που όμως δεν τραβάει και πολύ, αφού το μόνο στο οποίο περιορίζεται είναι η άνευ όρων υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών, και η συνεχής αύξηση τη φορολογίας, σε κάθε επίπεδο.

Όσο για την ελπίδα, αυτή άλλαξε χέρια, και σήμερα όλοι εκείνοι οι σοφοί που επέλεξαν Αλέξη, ή απέχουν, ή στηρίζονται στο νέο πουλέν της κεντροαριστεράς, τον άφθαρτο … Γιωργάκη, που επανήλθε δριμύτερος για να μας ξανασώσει. Μιλάμε για μυαλά όχι αστεία. Εξάλλου, λεφτά υπήρχαν… αυτό αποδείχτηκε, άσχετα αν πρόλαβαν και  τα έβγαλαν όλα έξω οι συριζαίοι μεγαλόσχημοι.

Πάντως, προσωπικά, όπου και να κοιτάξω γύρω μου βλέπω κατεβασμένα κεφάλια, ξινισμένες φάτσες, και νεύρα τσατάλια. Το μόνο που δεν βλέπω, όσο και να ψάχνω, όσο και να προγκίζω, είναι ψηφοφόρους του σύριζα! Πράγματι, δυο χρόνια μετά, και σχεδόν κανένας δεν ψήφισε σύριζα. Ο ένας ήταν διακοπές, ο άλλος βαριόταν, και ο τρίτος ψήφισε Ποτάμι. Το πώς πήρε 36% ο σύριζα αποτελεί μυστήριο! Μάλλον νοθεία θα έγινε, αλλά αυτό θα το βρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Οι μόνοι που συνεχίζουν να ζουν το όνειρο είναι όλοι εκείνοι οι φανατικοί δραχμολάγνοι, που είχαν προλάβει να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, και οι χιλιάδες των πρόσφατα διορισθέντων στο ευρύτερο δημόσιο (άνευ ΑΣΕΠ και λοιπών αηδιών), και όλοι οι οργανωμένοι οπαδοί του συγκαμένου που δεν έχουν αφήσει καρέκλα για καρέκλα που να μη την καβαντζώσουν, με τον αρχηγό τους όχι μόνο στα τέσσερα, αλλά μπρούμυτα και κολλημένος βεντούζα στο πάτωμα.

Εν κατακλείδι, πάπαλα η ελπίδα, πάπαλα οι υποσχέσεις, πάπαλα και το αριστερό όνειρο για μια λεύτερη Ελλάδα χωρίς αφεντικά και χωρίς χαράτσια. Το μόνο που μας έμεινε είναι οι φλογερές αναμνήσεις από κείνες τις ηρωικές μέρες που ο Αλέξης, το γελαστό παιδί,  θα άλλαζε τον κόσμο… και οι κλειστές τράπεζες… και οι φόροι… και η ανεργία… και τα ψέματα… και οι διορισμοί… και ο Καρανίκας με την Σβίγγου… και ο Ζουράρις… χώρια οι εκατοντάδες χιλιάδες «πρόσφυγες πολέμου» που μας άφησε πεσκέσι η κυρά Τασία.

Strange Attractor

ΥΓ- Οσονούπω, εκτός από τα παραπάνω επιτεύγματα,  θα μας μείνει πεσκέσι και ο νέος συνδικαλιστικός νόμος, που αποτελεί προϋπόθεση της αξιολόγησης, και που θα καταργήσει οριστικά τον όποιον συνδικαλισμό στην χώρα μας όπως τον ξέραμε. Επί Αριστεράς παρακαλώ. Κάτι είναι κι αυτό, δεν λέω…

ΥΓ2- Ένα άλλο κέρδος που θα βγει από την θλιβερή εμπειρία της Πρώτη Φορά Αριστεράς, είναι που επιτέλους θα υπάρξει μια νέα γενιά η οποία θα ακούει αριστερά και θα στρίβει, χωρίς να μασάει από τις ανέξοδες πομφόλυγες των γιαλαντζί αριστερών διανοουμένων, όπως έκανε η δική μου γενιά...  μεγαλώνοντας με ένα ψέμα.