Ποιος θα ξαναμιλήσει στον Γιάννη Αναξιοπρεπή;

Βράδυ Δευτέρας, η πιο κρύα νύχτα του χειμώνα στην Αθήνα. Στο κέντρο φιλοξενίας αστέγων του Δήμου Αθηναίων ο υπάλληλος βάρδιας μαθαίνει ότι ο αντικαταστάτης του δεν θα έρθει. Αποφασίζει να κλειδώσει το κέντρο και να αφήσει τους άστεγους στο δρόμο. Τι συμβαίνει στο μυαλό του;

Προσπάθησα να έρθω στη θέση αυτού του ανθρώπου, που χάριν ευκολίας ας τον πούμε Γιάννη Αναξιοπρεπή. Ο Γιάννης πληρώνεται έναν μέτριο μισθό, από τον οποίο δεν θα είναι ικανοποιημένος, αλλά κανείς δεν τον εμποδίζει να βρει έναν καλύτερο. Ο Γιάννης, στη σημερινή εποχή της ανεργίας στο 25%, πληρώνεται έναν καλό μισθό. Τα ίδια λεφτά με τον Γιάννη που φυλάει μία αίθουσα παίρνει ένας δάσκαλος που καλείται να διαπλάσει ανθρώπους, τα ίδια και ένας αστυνόμος που κυνηγάει κακοποιούς με ένα πιστόλι...

Ο Γιάννης εργάζεται στο Δήμο Αθηναίων με μια μόνιμη σύμβαση, καθ’ ότι οι καθαιρέσεις των τελευταίων ετών έχουν αφήσει στη θέση τους μόνο τα ακρογωνιαία τούβλα του συστήματος. Ο Γιάννης μάλλον αγχώνεται για τους λογαριασμούς, δεν αγχώνεται όμως αν θα έχει χρήματα τον επόμενο μήνα. Ο Γιάννης δεν είναι σαν τα 2 εκατομμύρια εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, συχνά δεν έχουν ούτε ασφάλιση και φορολογούνται ανηλεώς για να μπορεί ο Γιάννης να είναι στη θέση του.

Ο Γιάννης δεν έχει και την πιο εύκολη θέση στο Δήμο Αθηναίων, συγκρινόμενη με κάποιες άλλες επικές αργομισθίες που γνωρίζουμε. Ο Γιάννης πρέπει να είναι στο πόστο του απόγευμα και να συγχρωτίζεται με αστέγους, άτομα που ενίοτε μπορεί να γίνουν δυσάρεστα στον καθημερινό άνθρωπο. Αντίθετα με πολλούς συναδέλφους του, ο Γιάννης δεν μαζεύει τα σκουπίδια στον ψόφο, δεν διαχειρίζεται το ταμείο του δήμου για να είναι υπόλογος για εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, δεν κάνει ελέγχους νομιμότητας σε μαγαζιά που έχουν νονοί της νύχτας, δεν ξεβουλώνει βρωμερά φρεάτια σε πλημμύρες.

Ο Γιάννης δεν διανοείται ότι έπρεπε να κάνει κάτι παραπάνω στη δουλειά του, να γράψει μερικές υπερωρίες, έστω και απλήρωτες, για το καλό των ανθρώπων που βρίσκονταν στο έλεος της αναισθησίας του. Δεν σκέφτηκε ότι το νοσοκομείο της μητέρας του, το σχολείο του γιου του, το συνεργείο για το παπάκι του, η ίδια του η μισθοδοσία λειτουργούν χάρη στην καλή διάθεση των εργαζομένων σε αυτά. Ο Γιάννης γνωρίζει ότι, βρέξει-χιονίσει, δεν πρόκειται να έχει καμία ουσιαστική συνέπεια που αφήνει ανθρώπους στο πεζοδρόμιο στην άγρια νύχτα.

Ο Γιάννης δε σεβάστηκε ούτε το έργο του Δήμου που πασχίζει να προσφέρει από τους πενιχρούς του πόρους στους αναξιοπαθούντες. Ο Γιάννης δε σεβάστηκε ούτε τη σκληρή δουλειά που βάζουν οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους του Δήμου για να μπορεί η Αθήνα να λειτουργεί. Ο Γιάννης δε σεβάστηκε τα γιγάντια προνόμια της θέσης του. Ο Γιάννης δε σεβάστηκε ούτε τη μόρφωσή του, ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Ξέρω γιατί φέρεται με τόση αναίδεια στη δουλειά του ο Γιάννης Αναξιοπρεπής. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι πώς τον ανέχονται οι υπόλοιποι.

Αντώνιος Κουρής

The Books' Journal