Τις πταίει για την ζούγκλα της ασφάλτου;

Συγκλονισμένος κι εγώ από το φοβερό τροχαίο ατύχημα της εθνικής οδού, είπα να γράψω μια δυο σκόρπιες σκέψεις, που όμως με απασχολούν πολλά χρόνια τώρα, και που έχουν να κάνουν με το πώς και γιατί η μπανανία μας θρηνεί εκατόμβες νεκρών από τροχαία κάθε χρόνο.

Πως γίνεται δηλαδή κι εμείς, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου να γινόμαστε άβουλα θύματα του Μολόχ της ασφάλτου και παρόλα αυτά να μην διορθώνεται τίποτα; Πως γίνεται και οι «κουτόφραγκοι», που όταν εμείς γράφαμε ποίηση αυτοί κυνηγιόντουσαν στα δένδρα, να οδηγούν σαν παναγίτσες; Είναι θέμα παιδείας, όπως λένε πολλοί; Μπα… δεν συμφωνώ. Και θα σας πω γιατί…

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν διέπομαι από κανένα είδος ζήλειας ή φθόνου απέναντι σε ένα νεαρό γόνο, που έχει την ευκαιρία (και τα χρήματα) να απολαύσει ένα εξωτικό σπορ αυτοκίνητο. Μάλιστα, είναι πεποίθησή μου ότι καλώς ή κακώς αυτού του είδους τα αυτοκίνητα μόνο οι πλούσιοι μπορούν να τα απολαύσουν… οπότε, από φαγητό που δεν τρώω… Εξάλλου, σε αντίθεση με πολλούς συνομήλικούς μου, είχα την τύχη να έχω ανοιχτόμυαλο μπαμπά, ο οποίος όχι μόνο μου έμαθε να οδηγάω στα 15 μου, αλλά μου έδινε το αυτοκίνητό του (όταν αυτό κόστιζε όσο ένα διαμέρισμα) χωρίς καν να έχω δίπλωμα. Μάλιστα, αν ήταν πλούσιος και όχι ένας απλός ιδιωτικός υπάλληλος, σίγουρα θα μου έπαιρνε και Πόρσε. Το αποτέλεσμα αυτής της out of the box πρωτοβουλίας του ήταν αφενός μεν να έχω κλείσει αισίως τα 55 και να μην έχω εμπλακεί ποτέ σε ατύχημα (ούτε καν γρατζουνιά), αφετέρου να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ζω ακόμη, αφού ως και τα 25 μου περίπου διέπραξα  κάθε είδους  οδηγικό έγκλημα. Μετά βέβαια έβαλα μυαλό… ναι αλλά ως τότε, μόνο από σύμπτωση δεν σκοτώθηκα και δεν σκότωσα άλλους.

Από κει και πέρα ακόμη θυμάμαι εκείνη τη μέρα του μακρινού 1980, οπότε και ξεκίνησα μόνος να πάω στον Καναδά (για σπουδές). Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης στη διάρκεια του τσεκ ιν, είδα την κλασική νεοελληνική συμπεριφορά, με τρελαμένους ταξιδιώτες να κόβουν στην ουρά, να βρίζουν την κοπέλα στο γκισέ, να φωνασκούν, να ωρύονται για την χρέωση υπέρβαρου, και όλα αυτά τα ωραία στα οποία έχουμε συνηθίσει όλοι μας ως κάτοικοι της εξωτικής αυτής χώρας. Ποιο είναι το κλου; Ότι μόλις το αεροσκάφος έφτασε στη Φρανκφούρτη, οι ίδιοι επιβάτες, όλοι εκείνοι οι αγριωποί Έλληνες δηλαδή που πριν από 2 ώρες θύμιζαν Μάου Μάου, αμέσως μεταμορφώθηκαν σε καλοκάγαθα νομοταγή και πειθαρχημένα στρατιωτάκια, στοιχημένα στην σειρά πίσω από μια κίτρινη (σχεδόν νοητή) γραμμή, περιμένοντας σαν προβατάκια το νεύμα του Γερμανού τελωνειακού προκειμένου να πλησιάσουν τον έλεγχο. Αυτή η συμπεριφορά με χτύπησε στο μέτωπο σαν διαμαντένια σφαίρα. Με έκανε να αναρωτηθώ για πολλά.

Στη συνέχεια, στον Καναδά, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η οδηγική συμπεριφορά των κατοίκων της αχανούς αυτής χώρας, με τις θηριώδεις κουρσάρες, και τους τεράστιους δρόμους, που όμως οδηγούσαν απαξάπαντες σαν να συμμετείχαν σε νεκρική πομπή. Κλασικό παράδειγμα τα σταυροδρόμια, ακόμη και σε ερημικά προάστια. Ο οδηγός θα σταματήσει στο ΣΤΟΠ, θα κοιτάξει δεξιά κι αριστερά, και μετά θα ξεκινήσει. Μέσα στην απόλυτη ερημιά! Όσον αφορά σε κόκκινα φανάρια; Ούτε κατά διάνοια δεν θα παραβιαστούν. Ταχύτητα; 70 χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, και 110 εκτός. Κάτι που το τηρούν όλοι, άσχετα αν οδηγούν Corvette ή Mustang των 300 και βάλε ίππων! Ακόμη και οι μάγκες Έλληνες και άλλοι) μετανάστες.

Γιατί; Είναι μήπως καλύτεροι άνθρωποι; Έχουν καλύτερη παιδεία; Είναι πιο έξυπνοι από εμάς; Είναι πιο προχωρημένοι; Φταίει το οξυγόνο της εκεί ατμόσφαιρας; Γιατί όλοι γίνονται πειθαρχημένοι πολίτες στο πολιτισμένο εξωτερικό; Τι συμβαίνει; Τίποτα απ όλα αυτά. Οδηγούν σαν πάπιες, με ασφάλεια, διότι πολύ απλά εκεί υπάρχει αστυνόμευση. Διαρκής και συστηματική.

Διότι εκεί κυκλοφορούν παντού περιπολικά της τροχαίας, ακόμη και πολιτικά χωρίς φάρους κλπ, και παρακολουθούν την τροχαία κίνηση, και όποτε διαπιστώσουν παράβαση επεμβαίνουν, και μάλιστα πολύ αυστηρά. Γι αυτό και υπάρχουν γενιές ολόκληρες Καναδών, που ναι μεν βγάζουν δίπλωμα στα 16, ναι μεν μπορούν και αγοράζουν muscle cars, ή όποιο σπορ αμάξι θέλουν (είναι προσιτά από τιμές), πλην όμως έχει εντυπωθεί στο DNA τους ότι στις τρεις φορές που θα περάσουν κόκκινο (ή θα κάνουν κάποια παράβαση), στατιστικά θα τους πιάσουν. Και όταν τους πιάσουν τους παίρνουν το δίπλωμα και πληρώνουν βαρβάτο πρόστιμο. Και όταν λέμε τους παίρνουν το δίπλωμα, αυτό σημαίνει πως αν κάνουν την μαγκιά να οδηγήσουν χωρίς δίπλωμα, και τους πιάσουν (στατιστικά θα γίνει κι αυτό) τότε όχι μόνο δεν θα ξαναοδηγήσουν ποτέ, αλλά ίσως να πάνε και φυλακή. Κανονικά.

Ενδεικτικά, οδηγάω στη Ελλάδα με δίπλωμα από το 1979. Έχω κάνει δεκάδες (μπορεί και εκατοντάδες) παραβάσεις. Με έχουν γράψει όλο κι όλο δυο φορές, μια για διπλή γραμμή στην εθνική οδό (λίγο πριν από μπλόκο), και μια διότι πήγαινα με 100 στον δρόμο προς το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, όπου το όριο είναι 60 χλμ/ω!!!!!!!!! και αυτό το λέει μια διαλυμένη πινακίδα κρυμμένη μέσα στους θάμνους!!!!! Σε ένα δρόμο που κανείς δεν πάει κάτω από 100. Ναι αλλά είχε μπλόκο! Και ναι, πλήρωσα 400 ευρώ, και μου πήραν το δίπλωμα για 30 μέρες. Η τροχαία δηλαδή (με το μυαλό της) έκανε το καθήκον της… την ώρα που στην υπόλοιπη πόλη γίνεται ο κακός χαμός από  σοβαρές παραβάσεις.

Αντιθέτως, ένα βράδυ, για μια δυο σφήνες χωρίς φλας στον Καναδά, συνελήφθην, δικάστηκα, και καταδικάστηκα (για επικίνδυνη οδήγηση) σε 90 μέρες φυλάκιση με αναστολή, 500 δολάρια πρόστιμο, και 200 ώρες κοινωφελούς εργασίας. Δίπλωμα εκεί δεν ξαναείδα. Θα το ξαναέκανα; Ποτέ! Άρα;

Εν ολίγοις, στην Ελλάδα, όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας στους δρόμους, όση παιδεία κι αν έχει κάποιος αυτό δεν παίζει ρόλο διότι θα βρεθούν άλλοι 100 που θα οδηγούν σαν Βουσμάνοι. Οπότε τι χρειάζεται; Συνεχής και συστηματική αστυνόμευση. Να κυκλοφορούν δηλαδή μηχανές και περιπολικά στους δρόμους και να διαπιστώνουν παραβάσεις τιμωρώντας τους οδηγούς. Συστηματικά όμως. Μόνο τότε θα βελτιωθεί (με τον καιρό) η κατάσταση, Όταν δηλαδή γίνει βίωμά μας το γεγονός ότι μια του κλέφτη δυο του κλέφτη…

Ξέρω πως θα διαφωνήσουν πάρα πολλοί με αυτά που λέω. Ξέρω πως στην Ελλάδα η λέξη αστυνόμευση κουβαλάει βαρύ φορτίο, και ο κάθε πικραμένος όταν την ακούει βρίσκει λόγους να ξιφουλκήσει εναντίον του φασισμού … μπλα μπλα … επειδή κάποιος κακός δεξιός ίσως σκότωσε τον παππού του στον εμφύλιο, ή επειδή επί χούντας οι χωροφύλακες βαρούσαν στο ψαχνό. Ναι, αλλά χωρίς αστυνόμευση είμαστε ζούγκλα. Κι αυτό το έχουν καταλάβει ακόμη και στις πιο πολιτισμένες και δημοκρατικές χώρες του κόσμου, διότι έτερον εκάτερον.

Να θυμίσω τι έγινε στη Νέα Υόρκη το 1968 (αν δεν κάνω λάθος) όταν απήργησε επί 48ωρο η αστυνομία; Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. Ρεκόρ ληστειών, επιθέσεων, βιασμών, κλπ. Ή να θυμίζω πως στις πάλαι ποτέ σοβιετίες (πρότυπα των αριστερών) η αστυνομία ήταν όχι μόνο πολύ πιο αυστηρή από οπουδήποτε αλλού, αλλά η κάθε παραβατική κίνηση τιμωρούνταν αυστηρότατα. Και εν κατακλείδι, ο Ζαν Ζακ Ρουσό έπεσε έξω. Πώς να το κάνουμε; Ο άνθρωπος δεν είναι από την φύση του αγαθός. Ο άνθρωπος είναι ένα μοχθηρό είδος, που με την πρώτη ευκαιρία θα «φάει» τον διπλανό του. Εξ ου και η ανάγκη της κοινωνίας, των νόμων, και της αστυνόμευσης. Ειδάλλως θα’ μασταν ζούγκλα. Κι όποιος διαφωνεί, ας πάει ντυμένος Ολυμπιακός στη θύρα 4 της Τούμπας, χωρίς αστυνομική προστασία… ή το ανάποδο. Εκεί θα γνωρίσει την ανθρώπινη φύση (και έμφυτη καλοσύνη) σε όλο της το μεγαλείο…

Strange Attractor