Γράμμα στη κόρη μου…

Δεν είναι που δεν θέλω να ξαποστάσω. που να ξημερώσει η μέρα και να πω δεν έχω τάχατες τίποτα να κάνω. Κενό μπροστά μου μαύρο. Όταν το κεφάλι μου πίσω στη ζωή μου στρέψω τα παλιά να αναπολήσω και μετρήσω, να δω τι έχω κάνει, είναι που με τρομάζει πως κάποια στιγμή μπορεί να πω, είχα τον νου και δεν ονειρεύτηκα δεν έφτιαξα το όραμα, δεν έφτιαξα εγώ τους κανόνες αλλά άλλων νόμους ακολουθούσα.

Και εγώ; Τι; πνευματικά ανήμπορος να φτιάξω τους δικούς μου; Την δικιά μου ζωή εγώ να σφυρηλατήσω; Κακιά η άσχημη δεν με νοιάζει, δική μου όμως θα ήταν…

Δεν θέλω να πω πως μετανιώνω τώρα, και να το’ έλεγα όμως εγώ θα μπορούσα! Και να με δικαιολογήσω και χίλια δυό εμπόδια και ανασφάλειες να βρω εγώ μπροστά μου για να πω καλά είναι και εδώ, γιατί έξω… βρέχει.

Πως είχα τα χέρια και την φαντασία και δεν έφτιαξα…  δεν πήρα το πυρωμένο σίδερο να το κτυπήσω με το σφυρί στ’ αμόνι, παρά περίμενα έτοιμο να μου το δώσουν.

Δεν έχυσα τον αλμυρό ιδρώτα να τον γευτώ στο στόμα μου και το σώμα να λέει όχι πια άλλο, δεν μπορώ Μα η ψυχή να λέει μη σταματάς ξεκίνα... ξεκίνα!

Πως θα είμαι εγώ αν πω πως τα όνειρά μου δύσκολα για να τα κάνεις, πως δεν μπορείς, ανθρώπινα δεν είναι, να λες τα ανθρώπινα για μένα  δεν είναι, μικρός θεός θνητός γεννήθηκα, συγχώρα με Θεέ μου, δεν σε βλαστημώ, μα κράτα με γερό τους στόχους μου να φτάσω, τα όνειρα να φτιάξω. Και άμα φτάσω εκεί που όλοι λένε πιο μακριά δεν έχει, και άλλους ακόμη πιο μακρινούς στόχους και όνειρα μπροστά να βάλω.

Αυτό που η καρδιά και το μυαλό με οδηγεί να είμαι, αυτό μετράει για μένα.
Και εσένα γλυκειά μου γυναίκα να σε βλέπω δίπλα μου και μπροστά μου, και σαν τη Σελήνη να σε κυνηγώ, ανήμπορος να σε φτάσω, όραμα και εσύ, ήλιος λαμπερός το φως μου γλυκά να σβήνεις, στον ατελείωτο κύκλο της ύπαρξης.

Όταν η μέρα γλυκό κυλά και φεύγει στα σκοτάδια, γλυκά τα μάτια μου, εσύ να σφαλίζεις και εγώ ανυπεράσπιστος γυμνός μπροστά στη ζωή που μόνο εσύ δίνεις, να γεύομαι το μέλι που στάζει η ηδονή σου.

Ας μου λένε όλοι, πως δεν είμαστε τίποτα και όλα μάταια είναι σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, τους απαντώ λοιπόν, άλλον κόσμο εγώ δεν είδα, δεν έχουμε, μην ελπίζετε και κανένας μας δεν τον είδε, και σας λέω πως είμαστε τα πάντα και όλα μαζί, και δεν είναι μάταιο τίποτα, όλα μας, ο λόγος μας, οι πράξεις μας… όλα  είναι σπόρος δυνατός που θα βλαστήσει και θα συνεχίσει.

Αυτά είχα να πω μετά από αυτό το ταξίδι και πως δεν είμαι ο καλύτερος αλλά προσπαθώ να γίνω, μπορεί και να αδίκησα, δεν το έκανα από κακία,  ίσως δεν μέτρησα σωστά, ίσως να έτρεχα πολύ, συγνώμη όσους αδίκησα ζητώ. Προτιμώ να με αδικήσουν παρά εγώ να αδικήσω, προτιμώ να με κλέβουν παρά εγώ να απλώσω το χέρι μου έστω και από ανάγκη, προτιμώ με κοροϊδέψουν να με πουν ψέματα παρά εγώ να το κάνω.

Δεν θέλω να υπηρετήσω ποταπά ένστικτα αλλά μόνο ευγενή οράματα. Αυτό θέλω στη ζωή μου όσο μακριά και αν με πάει, και σε θέλω δίπλα μου το χέρι να με κρατάς, να με στηρίξεις, να με οδηγείς , και ‘γω σου υπόσχομαι πως τέτοια ζωή μοναδική κανένας δε θα έχει ζήσει…

Νίκος Αργυρόπουλος