Σαμαράς λένε και κλαίνε, με το δίκιο τους…

Δεν έχω να σας πω κάτι για το σημερινό Eurogroup, που πέρασε «άπρακτο» κι αυτό, όπως και όλα τα προηγούμενα. Ό,τι είχα να πω σχετικά το έχω γράψει, εδώ και καιρό. Δεν κλείνει η αξιολόγηση, πρώτον γιατί δεν μιλάμε πια για μια απλή αξιολόγηση, αλλά για τη μετάβαση στο επόμενο Μνημόνιο! Και δεύτερον, γιατί ο Τσίπρας δεν μπορεί να το κλείσει!

Ξέρει πια καλά, πως ό,τι κι αν δεχθεί, θα του ζητήσουν κι άλλα. Και το ΔΝΤ θα προσθέσει από πάνω κι άλλα, ακόμα…

--Το παραμύθι της «πολιτικής συμφωνίας», που μας είχαν εξαγγείλει την 20η Φεβρουαρίου, κατέρρευσε…

--Το παραμύθι με τα «αντίμετρα», που θα ήταν τάχα «δημοσιονομικά ουδέτερα», διαψεύστηκε κι αυτό…

--Το παραμύθι, πως είχε συντελεστεί τάχα «πρόοδος στις διαπραγματεύσεις» πριν δύο εβδομάδες, κατέρρευσε κι αυτό.

Τώρα μάθαμε από ευρωπαίους αξιωματούχους πως «οι διαφορές» που χωρίζουν ακόμα τις δύο πλευρές είναι πολύ μεγάλες! Κι από δημοσιογραφικές πληροφορίες, πως η εξάωρη τηλεδιάσκεψη της περασμένης Παρασκευής, ήταν εντελώς «άκαρπη»…

Σας είχα προειδοποιήσει πως, αν δεν υπήρχε «υπέρβαση αδιεξόδου» (breakthrough) ως τις αρχές Μαρτίου, τότε το ενδεχόμενο εκλογών είναι πια πάνω από 50%. Τώρα αρχίζουν να τα βλέπουν σιγά-σιγά, ακόμα κι όσοι πριν λίγο το απέκλειαν… Πολύ απλά, ο Τσίπρας δεν θα «επιλέξει» να πάει σε εκλογές. Θα τον εξαναγκάσουν σε εκλογές! Γιατί του βάζουν συνεχώς «όρους» που δεν μπορεί να ικανοποιήσει… Κι αν ακόμα τους ικανοποιήσει, θα του βάλουν κι άλλους.

Κι αν ακόμα τους υπέγραφε «λευκό χαρτί», τώρα πια έχει χάσει τη χρονιά!

Έχει δημιουργήσει τέτοια αβεβαιότητα στην οικονομία και τέτοια ανασφάλεια στην κοινωνία (έχει χάσει και τις διορίες για «ποσοτική χαλάρωση) που αν μείνει, θα πηγαίνει πια από το κακό στο χειρότερο! Δεν θα έχει τίποτε να προσδοκά…

Παρά μόνο μεγαλύτερη και περισσότερη φθορά. Περισσότερα και χειρότερα μέτρα.

Τα έχω γράψει καιρό τώρα. Και τα βλέπετε πια… Τώρα τα βλέπουν και τα γράφουν και άλλοι… Το μόνο που μπορεί να συμβεί ίσως, είναι, αφού υπογράψει τα πάντα, να του δώσουν μια προσωρινή «γέφυρα», για να πληρώσει τα ομόλογα που λήγουν τον Ιουλίου! Αλλά κι αυτό αν συμβεί, δεν θα αίρεται πια η αβεβαιότητα. Δεν θα ανοίξει ο δρόμος για ποσοτική χαλάρωση. Δεν θα εξασφαλίζεται έστω και ένα ευρώ για πληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου, που έχουν εκτοξευθεί πάλι, καθώς η κυβέρνηση Τσίπρα δεν πληρώνει τίποτε. Δεν θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για ανάκαμψη φέτος. Η οικονομία θα εξακολουθήσει να βουλιάζει.

Και δεν θα αποφύγει πια και νέα μέτρα λιτότητας, αφού με τέτοια παράλυση δεν πρόκειται να πιαστούν οι φετινοί στόχοι. Χώρια που θα του αμφισβητηθούν και οι περσινοί στόχοι των πλεονασμάτων. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν ο πλήρης και οριστικό θάνατος του Τσίπρα. Αν σήμερα έχει πιθανότητα να πλησιάσει το 20%, σε περίπτωση εκλογών, το Σεπτέμβριο θα έχει πρόβλημα να ξεπεράσει το 10%.

Κι αυτό το καταλαβαίνει πια. Και κυρίως – το καταλαβαίνουν οι δικοί του (που δίνουν στα ξένα πρακτορεία «πληροφορίες» ότι ετοιμάζει διάγγελμα)…

Η διέξοδος που μπορούν να του δώσουν οι δανειστές (με συμφωνία-«γέφυρα» μόνο για αποπληρωμή των ομολόγων του Ιουλίου), είναι ουσιαστικά θανατική καταδίκη για τον Τσίπρα! Και γι’ αυτό το πιθανότερο είναι να πάει σε εκλογές τώρα. Σήμερα, όμως έχω μια - κάπως «άσχετη» με όλα αυτά, αλλά πολύ σημαδιακή - παρατήρηση α κάνω σήμερα: Είδα την παρέμβαση Λεβέντη, προχθές στη Βουλή… «Εκπληκτική» παρέμβαση, πράγματι… Εκεί που μέχρι τώρα έβριζε σκαιότατα - και ανόητα - το Σαμαρά, άρχισε ξαφνικά να τον εκθειάζει…

Για τον «ενωτικό» ρόλο που έπαιξε την άνοιξη του 2012, «όταν έβαλε το εθνικό συμφέρον πάνω από το παραταξιακό συμφέρον» και δέχθηκε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ για το Μνημόνιο, πληρώνοντας το «τίμημα» να πέσει το Κόμμα του στο 18% (στις εκλογές του Μαϊου του 2012).

Και πόσο «πατριώτης» αποδείχθηκε τότε ο Σαμαράς και πόσο «θυσιάστηκε» τότε, κι άλλα τέτοια… Τάδε έφη Λεβέντης! Περίεργα πράγματα, έτσι; Επιτρέψτε μου να… διαφωνήσω! Βέβαια, καλά κάνει και εγκαταλείπει ο Λεβέντης, το εμπαθές υβρεολόγιό του κατά Σαμαρά. Αλλά ακόμα και τώρα, φοβάμαι πως δεν έχει καταλάβει τίποτε! Γιατί τότε ο Σαμαράς έκανε τον πιο εντυπωσιακό και επιτυχημένο πολιτικό ελιγμό που έχει γίνει στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες…

Πράγματι, ο Σαμαράς, μέχρι το Νοέμβρη του 2011 έκανε έντονη κριτική στα λάθη του πρώτου Μνημονίου. Και ύστερα δέχθηκε να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου για να εφαρμόσει το PSI, δηλαδή το κούρεμα χρέους (που ο Τσίπρας το προσπαθεί ματαίως, αλλά… τίποτε) και να επιτύχει το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους που έχει υπάρξει ποτέ στην παγκόσμια ιστορία! Και σε ονομαστικούς όρους και σε σχετικούς όρους (ως ποσοστό Χρέους προς ΑΕΠ) και σε πρόσθετους όρους «παρούσας Αξίας» (δραστική μείωση επιτοκίων, επέκταση περιόδου χάρητος, επέκταση αποπληρωμής κλπ). Ενώ εξασφάλισε τότε και πρόσθετη αλλαγή μείγματος στο δεύτερο μνημόνιο, ώστε να είναι εφικτοί οι στόχοι του.

Αυτό δεν ήταν «αυτοθυσία»! Ήταν υπολογισμένη κίνηση που του βγήκε κι έφερε αποτέλεσμα: Το δεύτερο μνημόνιο ήταν πολύ διαφορετικό από το πρώτο, ακριβώς γιατί ο Σαμαράς επέμενε τα δύο προηγούμενα χρόνια πως το πρώτο ήταν λάθος κι έπρεπε να το αλλάξουν. Και με την επιμονή του το άλλαξαν!

Μόνο από το PSI κόπηκαν τότε καθαρά 100 δισεκατομμύρια χρέους σε ονομαστική αξία! Και επιπροσθέτως, κόπηκαν από τότε κι άλλα 10 δισεκατομμύρια κάθε χρόνο από τόκους. Αυτό πέτυχε ο Σαμαράς τότε. Μόνο αυτό να πετύχαινε, δεν ήθελε τίποτε άλλο!

Γιατί 10 δισεκατομμύριο το χρόνο επί 4,5 χρόνια μέχρι σήμερα, σημαίνει ότι ο Σαμαράς γλίτωσε τους Έλληνες από 45 δισεκατομμύρια προσθήκη στο χρέος!

Που τους τα γλίτωσε... Μαζί με τα 100 δισεκατομμύρια που τους κούρεψε τότε «επί τόπου» (Και σε αυτά ειδικά, για να είμαστε δίκαιοι, πολύ σημαντική ήταν και η συμβολή του Βαγγέλη Βενιζέλου. Αλλά ο Σαμαράς ήταν που στήριξε αποφασιστικά τότε την όλη προσπάθεια. Κι ανέλαβε να τη διαχειριστεί αμέσως μετά! Και κούρεψε άλλα 20 δισεκατομμύρια ονομαστικό χρέος με την «επαναγορά» το Δεκέμβριο του 2012…)

Και βεβαίως, όπως το λέει και ο Λεβέντης σήμερα, εκεί που μέχρι τις αρχές του 2012 η ΝΔ του Σαμαρά βρισκόταν (ως αντιπολίτευση ακόμα) στο 33% δημοσκοπικά, στις εκλογές του Μαϊου του 2012 πήρε 19% (κι όχι 18%...)

Ναι, 19% πήρε στις πρώτες εκλογές. αλλά βγήκε πρώτο κόμμα!  Με το ΠΑΣΟΚ τότε να έχει καταρρεύσει από 44,5% (πριν δύο χρόνια), στο 13,5% Και ενάμιση μήνα αργότερα, στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 (που τις «έβγαλε πέρα» μη βλέποντας ουσιαστικά από το ένα μάτι, που πήγαινε κατευθείαν για «αποκόλληση») ο Σαμαράς έφτασε τη ΝΔ στο 29,65%! Ουσιαστικά στο 30%! Ενώ το ΠΑΣΟΚ βυθιζόταν ακόμα περισσότερο.

Το 19% του Μαϊου του 2012, το θυμούνται! Το 30% ενάμιση μήνα αργότερα, περιέργως το ξεχνούν…  Κι όμως, δεν έχει γίνει ποτέ ως τώρα, μέσα σε ενάμιση μήνα, ένα κόμμα να αυξήσει τη δύναμή του κατά 58%! Και μάλιστα κόμμα εξουσίας, όταν τα άλλα παραδοσιακά κόμματα βουλιάζουν. Κι ύστερα από δύο χρόνια διακυβέρνησης, ο Σαμαράς κράτησε το 28%, ενώ το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στο 6%!

--Ο Σαμαράς την περίοδο 2010-2012, κράτησε όρθια τη ΝΔ και την επανέφερε στη διακυβέρνηση…

--Στην περίοδο 2010-2015 ενέγραψε. στις πιο δύσκολες συνθήκες, αληθινές υποθήκες αποτελεσματικής διακυβέρνησης, που σήμερα δικαιώνεται πλήρως…

Και το πιο εκπληκτικό: με τις μικρότερες απώλειες διακυβέρνησης, που έχουν υπάρξει ποτέ!

Για να το δούμε λίγο διαφορετικά:

--Η «μνημονιακή» διακυβέρνηση «στοίχισε» στο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ να καταρρεύσει από το 44,5% στο 13,5%! Κι ύστερα ακόμα παρακάτω.

Και στο μεταξύ κατακερματίστηκε το κόμμα του.

--Η «μνημονιακή» διακυβέρνηση «στοίχισε» μέχρι στιγμής στο ΣΥΡΙΖΑ, να καταρρέει από το 36% στο 17-19% που του δίνουν σήμερα!

Ενώ έχει διασπαστεί ήδη μια φορά (τον Αύγουστο του 2015) κι είναι άγνωστο τι θα απογίνει μετά από μια συντριπτική ήττα. Κόμματα και κομματίδια που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια της κρίσης, αποδεικνύονται «διάττοντες αστέρες». Οι ΑΝΕΛ ήδη δεν μπαίνουν στη Βουλή. Το ΠΟΤΑΜΙ το ίδιο. Η ΔΗΜΑΡ εξαφανίστηκε. Η Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη κι αυτή δεν φαίνεται να μπαίνει στη Βουλή. Όλα αυτά, στην καλύτερη, βρίσκονται «μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας». Αλλά η ΝΔ του Σαμαρά άντεξε. 

Και δικαιώθηκε πολλαπλά:

* Δικαιώθηκε ως «αντιμνημονιακό» κόμμα! Αφού όλη η κριτική που έκανε στο πρώτο μνημόνιο αποδείχθηκε σωστή, ακόμα και κατά την παραδοχή του ίδιου του ΔΝΤ εκ των υστέρων.

*Δικαιώθηκε και ως «μνημονιακό» κόμμα! Αφού εφάρμοσε επιτυχώς το δεύτερο μνημόνιο, έπιασε τους στόχους του και έφερε αποτελέσματα που αναγνωρίστηκαν και τότε και εκ των υστέρων από τους δανειστές.

*Δικαιώθηκε και για τη μαχητικότητα του και για την υπευθυνότητα του.

--Για τη μαχητικότητα του: Δεν υπάρχει προηγούμενο στην Ιστορία 68 χρόνων του ΔΝΤ, να πάει να εφαρμόσει πρόγραμμα σε μια χώρα, και να βρεθεί κόμμα της χώρας αυτής να του κάνει κριτική που αποδεικνύεται σωστή! Κανείς άλλος ποτέ, δεν είχε τα κότσια να το κάνει αυτό. Και σε κανένα άλλο δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, ότι είχε δίκιο…

--Αλλά δικαιώθηκε και για την υπευθυνότητα του: Ακόμα κι όταν διαφωνούσε με το Μνημόνιο, την περίοδο που ήταν στην Αντιπολίτευση (2010-12) τα σωστά τα ψήφιζε όλα! Και μερικά τα πρότεινε κι όλα… Και τώρα, αυτή την υπευθυνότητα Σαμαρά ήλθε να τους την αναγνωρίσει και ο Λεβέντης που μέχρι πριν λίγο τον έβριζε… Αλήθεια, για σκεφτείτε:

--Φανταστείτε να ψήφιζε η ΝΔ το πρώτο Μνημόνιο του ΓΑΠ το Μάϊο του 2010! Που αποδείχθηκε πέρα για πέρα λάθος…

Θα είχε καταρρεύσει και η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Ή ακόμα πιο κάτω από το ΠΑΣΟΚ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε έλθει πολύ νωρίτερα. Χωρίς να προλάβει η Ελλάδα να βγει στην ανάκαμψη ή να βγάλει πρωτογενή πλεονάσματα. Ουσιαστικά θα ήμασταν πια εκτός ευρώ.

--Φανταστείτε, από την άλλη πλευρά, να μην έκανε ο Σαμαράς τη στροφή στήριξης στο PSI και την κυβέρνηση Παπαδήμου, το Νοέμβριο του 2011.

Πιθανόν θα έπαιρνε τις επόμενες εκλογές, και θα… κατέρρεε στη συνέχεια, υπό το βάρος ενός αναπόφευκτου grexit. Γιατί, αν δεν στήριζε ο Σαμαράς την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν θα ήταν εφικτό να μας κόψουν 100 δισεκατομμύρια μονομιάς τότε (και πρόσθετα 10 εκατομμύρια ετησίως από τόκους).

Κι αν δεν είχε γίνει αυτό το διπλό κούρεμα χρέους τότε, η Ελλάδα δεν θα είχε αποφύγει το grexit, ήδη από τότε! Μόνο που θα το είχε «χρεωθεί» η ΝΔ! Η οποία θα είχε διαλυθεί πλήρως…

Οι τακτικές κινήσεις του Σαμαρά σε όλο αυτό το διάστημα, έσωσαν και τη χώρα και την παράταξη. Κι οδήγησαν σε ένα πρωτοφανές αποτέλεσμα: Να είναι σήμερα ο Σαμαράς ο πιο δικαιωμένος εν ζωή Πρωθυπουργός που υπήρξε ποτέ! Και μάλιστα τόσο σύντομα μετά από την απομάκρυνσή του. Και να του το αναγνωρίζουν, ακόμα και οι ως χθες υβριστές του. Και να έχει συμβάλει τόσο στην ενότητα του κόμματός του, παρά το γεγονός ότι δέχθηκε τόση και τέτοια εσωτερική υπονόμευση. Αν σήμερα ο Κυριάκος είναι σίγουρος νικητής των επόμενων εκλογών, είναι μεταξύ άλλων, γιατί ο Σαμαράς πρώτον κράτησε τη ΝΔ όρθια με ελάχιστες απώλειες διακυβέρνησης το 2015, γιατί δεύτερον, ο Σαμαράς κράτησε τη ΝΔ ενωμένη (παρά τον εσωτερικό πόλεμο φθοράς που του έκαναν μετά τον Ιαννουάριο του 2015) και γιατί τρίτον, στήριξε το Μητσοτάκη τον Ιαννουάριο του 2016 και τον στηρίζει συνεχώς έκτοτε. Πράγμα που δεν έκανε ποτέ κανείς αρχηγός για τον επόμενο. Ούτε στη ΝΔ ούτε σε άλλο κόμμα.

Δικαίως, λοιπόν, ο Σαμαράς παραμένει ακόμα και τώρα ο χειρότερος εφιάλτης του Τσίπρα.  Κυριολεκτικά, Σαμαρά λένε και… κλαίνε, εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ!

Με το δίκιο τους εδώ που τα λέμε…

Θανάσης Κ.

Facebook