Όταν τα νήπια παίζουν με τα σπίρτα...

Έχοντας ζήσει και ταξιδέψει πολλά χρόνια στην αναπτυγμένη Εσπερία ήξερα από μικρό παιδί ότι οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι, οι Καναδοί, κλπ δεν είναι και τόσο τσακάλια όσο νομίζουμε. Το αντίθετο μάλιστα. Ο μέσος Αμερικάνος μπορεί κάλλιστα να μην γνωρίζει το όνομα του προέδρου του. Να μην ξέρει κατά που πέφτει η Ευρώπη. Πολλοί μάλιστα θεωρούν τον Καναδά ως μια ακόμη Πολιτεία των ΗΠΑ. Όσον αφορά στο πόσες Πολιτείες απαρτίζουν τις ΗΠΑ, αυτό  είναι για πάρα πολλούς Αμερικανούς ένα ερώτημα … κβαντοφυσικής.

Και δεν αναφέρομαι σώνει και καλά στον «κοσμοπολίτη» κάτοικο της Νέας Υόρκης ή του Λος Άντζελες, όπου κι εκεί υπάρχουν μεγάλα ποσοστά αδαών, αλλά στον μέσο κάτοικο της Αλαμπάμα, του Γουαϊόμινγκ, της Γιούτα, κλπ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω μια έρευνα του Smithsonian Institute η οποία αποκάλυψε ότι το 35% περίπου των Αμερικανών θεωρούν τον Ποπάι υπαρκτό πρόσωπο!!!! Και άλλα τέτοια πολλά…

Όπως επίσης δεν θα ξεχάσω κάποτε, το 1987 αν θυμάμαι καλά, που ήμουν με έναν Έλληνα κολλητό φίλο μου μέσα σε ταξί  στο Leeds, και προκειμένου να τον πείσω για τα παραπάνω ρώτησα τον (40αρη) οδηγό, γεννημένο εκεί, πόσο περίπου πληθυσμό έχει η πόλη του. Απάντησε χωρίς καμιά αιδώ, πως δεν γνωρίζει ούτε κατά προσέγγιση! Και ούτε που τον ενδιέφερε, όπως μας είπε. Φαντάζεστε Έλληνα ταξιτζή, έστω γεννημένο και μεγαλωμένο στην ορεινή Αρκαδία, που  να μην γνωρίζει ούτε κατά προσέγγιση τον πληθυσμό της Αθήνας;

Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι έχουν τα πράγματα στα πολιτισμένα και αναπτυγμένα κράτη, που όταν εμείς γράφαμε ποιήματα εκείνοι μπλα μπλα μπλα… Ναι αλλά οι κοινωνίες τους λειτουργούν, και τα κράτη τους είναι συντεταγμένα και άρτια οργανωμένα. Οπότε δεν χρειάζεται ο μέσος πολίτης να απασχολεί το μυαλουδάκι του με ανούσιες λεπτομέρειες, που όμως για εμάς κρίνουν την καθημερινότητα και το μέλλον μας.

Ο μέσος Αμερικάνος φερ ειπείν έχει τα περισσότερα προβλήματά του λυμένα, όχι επειδή είναι πιο μάγκας, το αντίθετο, αλλά επειδή του τα έχει λύσει προ πολλού το σύστημα. Αυτός, για να επιβιώσει επιτυχώς, αρκεί να ακολουθεί τους κανόνες και να μην βγαίνει από τα κουτάκια που του διαθέτουν οι αρμόδιοι. Οπότε, όσο απολιτίκ κι αν είναι, όσο άσχετος για τα αμερικανικά ή διεθνή πολιτικά ζητήματα, όσο αδιάφορος για το γενικό γίγνεσθαι, αυτό δεν παίζει καμία μα καμία σημασία για την ύπαρξή του, επειδή το όλο σύστημα γύρω του λειτουργεί και τον προστατεύει ακόμη κι από την ίδια του την βλακεία ή ασχετοσύνη.

Και ερχόμαστε στα δικά μας, όπου όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες, όλα τα σφάζουμε κι όλα τα μαχαιρώνουμε, και όπου όλοι έχουμε άποψη για όλα, και μάλιστα ψηφίζουμε. Όλοι; Μέχρι πρότινος όχι. Διότι τα παλιά καλά χρόνια (προ του 2008), είτε κάποιος ήταν βλάκας και αδιάφορος  είτε όχι, είτε ψήφιζε είτε μη, αυτό δεν είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία, όχι επειδή το σύστημα ήταν οργανωμένο και λειτουργούσε αλλά επειδή πολύ απλά τα λεφτά υπήρχαν. Και μάλιστα τόσο πολλά που αρκούσαν όχι μόνο για τον μέσο πολίτη, αλλά και για αστρονομικές μίζες για τους πάμπολλους επιτήδειους πολιτικάντηδες και όχι μόνο. 

Την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας λεφτά όντως υπήρχαν διότι μας δάνειζαν οι ξένοι. Να τα λέμε αυτά. Το ελληνικό κράτος παραδοσιακά ουδόλως ενδιαφέρονταν για την ορθολογική φορολόγηση των πολιτών, αφού η διακίνηση του μαύρου και αφορολόγητου χρήματος τους βόλευε όλους. Υπήρχε κατανάλωση, υπήρχε απασχόληση,  και ο Έλληνας ζούσε σαν … Μονεγάσκος. Όσο για την φορολόγηση, αυτή γίνονταν εις βάρος των συνήθων υπόπτων που δεν μπορούσαν να ξεφύγουν, και με αυτή δικαιολογούνταν η ύπαρξη των εφοριών κλπ. Τα πολλά χρήματα, αυτά με τα οποία λειτουργούσε το κράτος, αγοράζονταν οι εξοπλισμοί, φτιάχνονταν τα δημόσια έργα, έπεφταν οι προμήθειες, κλπ, όλα  έρχονταν από έξω. Χωρίς καμιά ερώτηση από τους «κουτόφραγκους».

Και μετά έσκασε η βόμβα. Οι ξένοι έκοψαν την κάνουλα, και η χώρα αναγκάστηκε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να ζήσει ανάλογα με τα μέτρα και τις δυνατότητές της, και να λειτουργήσει με ίδια κεφάλαια, ήτοι με τα δημόσια έσοδα (τα σχεδόν μηδαμινά). Και τότε ήταν που ξέσπασε ο αγαναΧτισμός, και ποιος είδε τον Σκουρλέτη  και δεν φοβήθηκε. Τότε είναι που όλοι ανεξαιρέτως κατάλαβαν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, αφού και δεν παράγει σχεδόν τίποτα, και δεν υπάρχουν σοβαρά δημόσια έσοδα, αφού κανείς σχεδόν από τους «παραγωγικούς» φορείς ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕ ΠΟΤΕ ΦΟΡΟΥΣ.

Κατηγορίες ολόκληρες «επαγγελματιών», επιχειρηματιών, και λοιπών αεριτζήδων, όλων εκείνων που έκαναν τα Καγιέν Νο 1 σε πωλήσεις στην μπανανία μας, ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι το πάρτι τελείωσε και έπρεπε και αυτοί να αρχίσουν πλέον να κόβουν αποδείξεις, να πληρώνουν εισφορές, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, κλπ κλπ. Ναι, αλλά σε μια χώρα όπου η φοροδιαφυγή αποτελεί επί δεκαετίες την πιο συνηθισμένη πρακτική, άντε εσύ να πείσεις τον πολίτη να πληρώσει ξαφνικά αυτά που του αναλογούν. Αφού αλλιώς τον είχες μάθει, και μάλιστα τον χάιδευες από δέκα πλευρές.

Έτσι, ξαφνικά (σχετικά), ο μέσος αδιάφορος πολιτικά πολίτης, ο «ιδιώτης» κατά τον Αριστοτέλη, αυτός που μπορεί να μην τον ένοιαζε ποιος είναι υπουργός Οικονομικών, αλλά ήξερε απ έξω το πρόγραμμα στα σκυλάδικα, ξαφνικά και βίαια πολιτικοποιήθηκε και άρχισε να διεκδικεί τα «δίκια» του, πρώτα στις πλατείες, και μετά στην κάλπη. Και αυτό είναι που επέφερε το πολιτικό, οικονομικό, και κοινωνικό μπάχαλο το οποίο ζούμε σήμερα. Διότι όταν δίνεις ξαφνικά τα κλειδιά της πόρσε σου σε ένα δωδεκάχρονο που μέχρι χθες δεν είχε οδηγήσει ούτε συγκρουόμενο σε λουνα παρκ … τι περιμένεις;

Εξ ου και οι αγαναΧτιστές, εξ ου και η κατακόρυφη εκτόξευση της Χρυσής Αυγής, εξ ου και η κυριαρχία (δια της κάλπης) του Σύριζα του 3% σε κυβερνητικό κόμμα. Όταν κάποιος δεν έχει καμιά πολιτική παιδεία, και τουναντίον είναι αδιάφορος επί χρόνια ολόκληρα, είναι φυσικό και επόμενο να ψηφίζει λαϊκιστές απατεώνες δημαγωγούς, που του υπόσχονται να τον κάνουν μπρούκλη. Να ψηφίζει δηλαδή την Βαλαβάνη του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, τον σπινθηροβόλο Στρατούλη, την ανακρίτρια Ζωζώ, τον Μπαρουφάκη, τον Λαπαβίτσα, τον Κατρούγκαλο, ακόμη και την σαλεμένη Ραχήλ για να τον σώσουν. Στο εγγύς μέλλον δεν θα εκπλαγώ αν μπει δυναμικά στη βουλή και ο Αρτέμης… Εδώ μπήκε στην ευρωβουλή ο Βουσμάνος… τι να λέμε; Αυτά συμβαίνουν όταν τα νήπια παίζουν με τα σπίρτα.

Γι αυτό πάθαμε όλα αυτά που πάθαμε. Διότι χωρίς οι ξένοι να είναι πιο γάτες από εμάς, έχουν ως κουβέρτα ασφαλείας το σύστημα τους που λειτουργεί, και που το ίδιο προστατεύει τον εαυτό του από τον κάθε βλάκα ατομικά. Κάτι τέτοιο σε εμάς δεν ισχύει, αφού το ίδιο το σύστημα είναι που εξέθρεψε τους βλάκες, και που εδώ και δυο χρόνια αποτελείται από αυτούς. Να αναφέρω ονόματα συγκεκριμένων υπουργών και βουλευτών; Δεν νομίζω πως χρειάζεται. Τους γνωρίζουμε πλέον όλοι. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά, ούτε να κάνουμε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Αρκεί να δούμε ποιον ψηφίσαμε, εμείς ο σοφότερος λαός του κόσμου, για πρωθυπουργό, στην πιο κρίσιμη συγκυρία της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Αυτό από μόνο του τα λέει όλα.

Με τις υγείες μας λοιπόν, και ραντεβού στα γουναράδικα, που θα έλεγε κι ο Σπίρτζης… Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε. Εκτός κι αν αγριέψει κανένας Πάντζας και πάρει το παιχνίδι επάνω του μπας και δούμε χαΐρι! Αλλιώς, Μιχαλολιάκος και πολύ μας είναι…

Strange Attractor