Παλεύοντας με τον … εαυτό τους!

Χρόνια τώρα εγώ (και πολλοί άλλοι) γράφουμε και ξαναγράφουμε για το πόσο ανίκανοι έως πολιτικοί απατεώνες είναι όλοι εκείνοι οι ιδεοληπτικοί «αριστεροί» του Κολωνακίου που απαρτίζανε το συνονθύλευμα των 13 και βάλε συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, και  που στο τέλος έγιναν κυβέρνηση.

Άτομα που μεγάλωσαν και έκαναν καριέρα «επαναστάτη» στα εύκολα χρόνια της μεταπολίτευσης, ασκώντας ανέξοδη κριτική επί των πάντων, περιφερόμενοι από διαδηλώσεις σε τηλεοπτικά πάνελ, παριστάνοντας τους αδικημένους της ιστορίας, τους άφθαρτους, που αν ποτέ κυβερνούσαν θα άλλαζαν και θα έσωζαν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και τον πλανήτη ολάκερο…

Παρακάμπτοντας τεχνηέντως το ότι η αριστερή ιδεολογία που πρεσβεύουν, όχι μόνο κυβέρνησε την μισή Ευρώπη και πολλά άλλα μέρη του κόσμου, αλλά παντού τα έκανε μπάχαλο, καταλήγοντας να αυτοκαταργηθεί, και να σκάσει (χωρίς μπαμ) η φούσκα της. Εκτός βέβαια από τα προπύργια του γνήσιου σοσιαλισμού, την Βόρεια Κορέα και την Βενεζουέλα, που παραμένουν ως φάροι ελπίδας για την ανθρωπότητα … να τα λέμε αυτά.

Οι δικοί μας όμως οι άφθαρτοι και άδολοι αγωνιστές, μεταξύ τυριού και (χύμα) κρασιού, πέρασαν σαράντα και βάλε χρόνια πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, και χωρίς κανένα ρίσκο για τις παπαριές που έλεγαν, και με τις οποίες έπεισαν στο τέλος έναν  ολόκληρο καλομαθημένο και μαμόθρεφτο λαό να τους εμπιστευτεί με τη ψήφο του και να τους στείλει στο Μαξίμου για να κυβερνήσουν κι αυτοί επιτέλους, μπας και σωθεί ο τόπος! Μπας και δούμε προκοπή, μπας και γονατίσουμε κι εμείς επιτέλους με τη σειρά μας τους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι» που μας πίνουν το αίμα με μπουρί!

Και το αποτέλεσμα το είδαμε και το βλέπουμε καθημερινά όλοι μας, με μόνη εξαίρεση το κλασικό ποσοστό ηλιθίων, και όλους τους υπόλοιπους που το σημερινό μπάχαλο βολεύει, στον καθένα για τους δικούς του λόγους. Σε άλλον διότι διορίστηκε, σε άλλον διότι ευελπιστεί να διοριστεί, σε κάποιον τρίτο διότι διορίστηκε η γκόμενα ή ο γκόμενός του, και πάει λέγοντας.

Προς τιμήν όμως των πούρων ιδεοληπτικών παλαβιάρηδων, όπως π.χ. η Βαλαβάναινα, ο σπινθηροβόλος Στρατούλης, ο Παλαβίτσας, και άλλοι τέτοιοι φωτισμένοι αγαναΧτιστές, ακόμη και η Ραχήλ η επονομαζόμενη «ζαβή», να σημειώσω ότι αυτοί τουλάχιστον είχαν τα κοχόνες να παραιτηθούν από το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ όταν διαπίστωσαν την μεγαλειώδη κωλοτούμπα του αρχηγού τους, και συνειδητοποίησαν ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να σκιστούν τα μνημόνια και να καταργηθούν τα ΜΑΤ, αλλά ότι πάμε για ακόμη πιο σκληρά μέτρα, και εν πάση περιπτώσει τα ΜΑΤ είναι απαραίτητα για να φυλάνε το Μαξίμου από την οργή του λαού (λέμε τώρα).

Κλασικό παράδειγμα της σχιζοφρένειας που δέρνει τους εν λόγω ανισόρροπους, εκτός από τον μονίμως δακρυσμένο Σπίρτζη, που όμως παραμένει σταθερά στα τέσσερα,  είναι και ο πολύς δραχμαζάνης, αυτός που επί δεκαετίες ολόκληρες πλασάρονταν σαν η αριστερή ελπίδα του τόπου. Ο οποίος έφαγε τα νιάτα του στα πεζοδρόμια, διαδηλώνοντας επί παντός επιστητού, με την προσδοκία πως κάποτε αυτός και η παράταξή του θα κυβερνούσαν και ο ήλιος θα ανέτειλε επιτέλους πάνω από την Ελλάδα. Ήρθε λοιπόν η κρίση, και το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Μόνο που είχε (γι αυτόν) την μορφή εφιάλτη. Διότι πως αλλιώς να εξηγηθεί το ότι ως σούπερ υπουργός Ανάπτυξης, με πολλά κρίσιμα υπουργεία υπό την επίβλεψή του, όχι μόνο δεν υλοποίησε όλα αυτά που χρόνια ολόκληρα διακήρυττε, όχι μόνο τα έκανε όλα μούσκεμα, όχι μόνο έκανε κυβιστήσεις ανάλογες του Ιωάννη Μελισσανίδη, αλλά στο τέλος τα βρόντηξε και επανήλθε στα γνώριμά του πεζοδρόμια, παρέα με δυο τρεις άλλους παρόμοιους και ανεπαρκείς ιδεολόγους του χάους, να διαδηλώνουν με πανό κατά των πάντων (π.χ. ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων, διόδια, κλπ). Με τι σκοπό; Μα να αναλάβουν την κυβέρνηση και να εφαρμόσουν την αριστερή τους αγνή ιδεολογία!

Και εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Μα καλά, όταν ήσουν υπουργάρα γιατί δεν τα έκανες ρε συ Παναγιώτη; Τώρα σε τι σκοπεύεις; Τι ελπίζεις δηλαδή;

Όλα αυτά τα γελοία ανθρωπάκια, τους επαναστάτες της φακής, τα θυμήθηκα χθες διαβάζοντας στον τύπο δυο ενδεικτικές περιπτώσεις της ψυχοπάθειας των κυβερνώντων μας. Διότι, άντε καλά, ο δραχμαζάνης μέσα στη τρέλα του είχε το κουράγιο να παραιτηθεί και να επανέλθει σε αυτό που ξέρει καλύτερα, την διαμαρτυρία, όμως ο άλλος; Κοτζάμ υπουργός Οικονομικών; Ο Τσαλακώτος ντε… που μέσα στην παραζάλη του από τις πολλές κωλοτούμπες τι πήγε και είπε; Απείλησε ευθέως τους δανειστές μέσα στο Χίλτον, λέγοντας, απευθυνόμενος στη Ντέλια Βελκουλέσκου και στα τεχνικά κλιμάκια: «Θα πάμε σε εκλογές, θα πέσουμε και μετά θα μας βρείτε στους δρόμους»!!!!!

Σε απλά ελληνικά «είμαστε άχρηστοι, αλλά μη μας ζορίζετε για εκλογές, αφήστε μας να ρημάξουμε την χώρα, διότι αν πέσουμε τότε θα μας ξαναβρείτε στο πεζοδρόμιο, να σαμποτάρουμε τα πάντα όλα»! Αυτό καταλαβαίνω εγώ ο ποταπός. Σαν τον κακομαθημένο έφηβο δηλαδή, που απειλεί τον μπαμπά «δώσε μου το αμάξι να κάνω κόντρες, διότι αλλιώς θα αρχίσω τα ναρκωτικά μέσα στο σπίτι»!

Αυτόν λοιπόν τον εκβιαστή, αυτόν τον δολιοφθορέα ψήφισε ο σοφός λαός για να γλιτώσει από τους «μπροδώτες»  σαμαροβενιζέλους που τον κυβερνούσαν μέχρι πρότινος. Μια περίπτωση δηλαδή που στο μέλλον θα διδάσκεται, όχι μόνο στις σχολές Πολιτικών Επιστημών, ή στα οικονομικά τμήματα των απανταχού πανεπιστημίων του πλανήτη, αλλά κυρίως στις σχολές Ψυχολογίας, και γιατί όχι σε αυτές της Ψυχιατρικής;

Και βέβαια, να μην ξεχάσω και τον έτερο σεληνιασμένο συριζαίο σωτήρα, τον γνωστό σπερματεγχύτη Μπαλαούρα, που όπως μαθαίνω μίλησε στο ρ/σ Παραπολιτικά 90.1 και επεσήμανε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτή τη στιγμή κυβέρνηση, θα διαδήλωνε κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ! «Δεν θέλουμε την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να την υλοποιήσουμε» εξήγησε στη συνέχεια ο τεράστιος αυτός στοχαστής του γένους, καταλήγοντας πως  «οφείλουμε να υλοποιήσουμε τη συμφωνία διότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παλέψαμε και δεν τα καταφέραμε»… παρακαλώντας από μέσα του να πέσει η κυβέρνηση μπας και ξαναζήσει τις παλιές καλές αγωνιστικές στιγμές, με πανό και ντουντούκες έξω από το λιμάνι… να θυμηθεί δηλαδή τον άλλοτε γνήσιο εαυτό του… Βέβαια, όταν αναλογίζεται ότι κάτι τέτοιο θα του στερήσει τον παχυλό βολευτικό μισθό, και πως αν πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος και πολλοί άλλοι ομοϊδεάτες του θα επανέλθουν στην ανεργία και στη αφραγκία, καθότι οι αφισοκολλήσεις δεν πληρώνουν και πολύ καλά, τότε ανασυντάσσει τις σκέψεις του, και πάει στο Κολωνάκι να πιει κανένα φρέντο ενθυμούμενος τα νιάτα του, τότε που ήταν κι αυτός ένας ακόμη γιαλαντζί Τσε (Παπάρα).

Αυτά ζούμε δυο και βάλε χρόνια τώρα, ανεχόμενοι την κάθε είδους βλακεία, που προσωπικά, παρατηρώντας την πολιτική σκηνή εδώ και δεκαετίες, ένα έχω να ομολογήσω: Τέτοια ανεπάρκεια, τέτοια απατεωνιά, και τόση σαχλαμάρα δεν είδα ποτέ… όσο για την πλέρια δημοκρατία του Αλέξη; Έχω να δω τόση από την εποχή της χούντας… όπως λένε και οι μπαχαλάκηδες.

Άντε λοιπόν κουράγιο, και καλή λευτεριά (αν και αμφιβάλλω πολύ, αφού είναι πολλά τα λεφτά. Και αν πέσουν δεν θα τα ξαναδούν).

Strange Attractor