Παρατηρώ ότι οι ξένοι φίλοι μας, που
προσπαθούν να καταλάβουν το τσίρκο της ελληνικής πολιτικής, κάνουν συχνά ένα
λάθος. Λάθος κοινότατο, που το κάνουμε όλοι μας, πολλές φορές κάθε μέρα, τις
περισσότερες χωρίς επίγνωση: νομίζουν ότι οι άλλοι (και μάλιστα Ελληνες...) αποφασίζουν
ή δεν αποφασίζουν, κρίνοντας με τη λογική τους. «Δεν μπορώ να καταλάβω», έλεγε
σχετικώς ένας φίλος με αληθινή αγάπη για τη χώρα, «γιατί δεν συνεργάζονται τα
μεγάλα κόμματα για να βγείτε από την κρίση;».
Οταν με ρώτησε, δεν είχε συμβεί το επεισόδιο
μεταξύ του βουλευτή του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλου και της Ρουμάνας επιτρόπου
Κορίνας Κρέτσου. Αν το γνώριζα, θα απαντούσα παραθέτοντας τα λόγια του
Καραθανασόπουλου: «Το ΚΚΕ είναι πραγματικά υπερήφανο για τα τεράστια
επιτεύγματα τα οποία γνώρισε η ανθρωπότητα στις χώρες όπου οικοδομούταν (sic) ο
σοσιαλισμός, για τα τεράστια επιτεύγματα, των λαών των σοσιαλιστικών χωρών. Η
Ε.Ε. αποτελεί τον θύτη των λαών και τον παράγοντα της αύξησης του
μεταναστευτικού και προσφυγικού ρεύματος. Από αυτή την άποψη, αποτελεί μόνο
υποκρισία η ανησυχία της για την κρίση του προσφυγικού». (Παρεμπιπτόντως,
αναρωτιέμαι αν ο βουλευτής του ΚΚΕ είχε στον νου του, την ώρα της επίθεσης, το
γεγονός ότι η Ρουμανία του Τσαουσέσκου, λόγω των κακών σχέσεών της με τη
Σοβιετία, χρηματοδοτούσε το ΚΚΕ εσ., από το οποίο προέρχονται διάφορα στελέχη
της κυβερνώσας Αριστεράς...).
Σε ποια άλλη χώρα της Ευρώπης, 28 χρόνια μετά
την παταγώδη κατάρρευση του κομμουνισμού, ένα μέλος της Κομισιόν, προερχόμενο
από μια χώρα που μαρτύρησε υπό τη δικτατορία του Τσαουσέσκου, θα μπορούσε ποτέ
να δεχθεί παρόμοια επίθεση, βασισμένη μάλιστα σε τέτοια χαζά και παιδαριώδη
επιχειρήματα; Αυτή είναι όμως η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά στην
Ελλάδα. Βλέπει δικτατορία στην Ε.Ε., ενώ ακόμη δεν έχει καταφέρει να δει τις κομμουνιστικές
δικτατορίες που γνώρισε η Ευρώπη. (Και ούτε πρόκειται ποτέ να τις δει, αφού
εξέλιπαν διά παντός...).
Το πιθανό αντεπιχείρημα ότι το ΚΚΕ είναι ένα
γραφικό απολίθωμα δεν ευσταθεί. Κατ’ αρχάς, διότι δεν έχει τίποτε γραφικό –
είναι μάλλον αποκρουστικό. Επειτα, επειδή η επιρροή του ΚΚΕ και των αξιών του
στην ελληνική κοινωνία υπήρξε πολύ μεγαλύτερη του εκλογικού μεγέθους του –
πρώτα, εξαιτίας της χούντας των βλακών της Δεξιάς και, μετά, λόγω ΠΑΣΟΚ. Στην
ιδιαιτερότητα της περίπτωσης του ιστορικού κόμματος της ελληνικής Αριστεράς
(αντιδημοκρατικό κόμμα, που λειτουργεί νομίμως σε δημοκρατικό καθεστώς, το
οποίο και θέλει να ανατρέψει) εντοπίζεται η ρίζα του παράδοξου της ελληνικής
Αριστεράς, όπως αναπτύχθηκε μετά τη Μεταπολίτευση. Ενα παράδοξο, το οποίο
διαχέεται και σε στρώματα της κοινωνίας εκτός του περιχαρακωμένου χώρου της
Αριστεράς και μας θέλει όχι απλώς να απολαμβάνουμε, αλλά να απαιτούμε σαν
κακομαθημένα τα αγαθά του καπιταλισμού, ενώ συγχρόνως νοσταλγούμε μια νίκη των
κομμουνιστών στον Εμφύλιο, που ευτυχώς δεν συνέβη ποτέ. Πώς να μην τρελαίνεται
μετά η Κρέτσου; Αλλά και πώς να συνεργαστείς με μια Αριστερά που έχει ακόμη
ανοικτά θέματα τέτοιου είδους;
Το τραγικό επεισόδιο είχε και την κωμική
επανάληψή του, με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Διέκοψε φωνάζοντας τη
δημόσια συζήτηση και κατηγορούσε την επίτροπο ότι φέρνει τη δικτατορία στην
Ελλάδα. (Αξίζει να δείτε το σχετικό βίντεο στο Ιντερνετ, ει μη τι άλλο για τη
σιωπηλή φρίκη που βιώνει εκείνη την ώρα ο μικρός Αλέξανδρος Χαρίτσης, υφυπουργός
ΕΣΠΑ. Κουκουβισμένος σαν τον Ολιβερ Τουίστ, με το κεφαλάκι του τελείως χωμένο
στους ώμους και το σώμα του να γέρνει όλο και περισσότερο προς την αντίθετη
πλευρά από την Κωνσταντοπούλου, λες και περιμένει ανά πάσα στιγμή να πάρει
αμυντική στάση για να αποκρούσει τίποτε αέρος-εδάφους...)
Ανατριχιάζεις με τη σκέψη ότι αυτή η γυναίκα
επελέγη από τον Αλέξη Τσίπρα ως πρόεδρος της Βουλής. Αλλά, γιατί όχι; Μόλις τις
προάλλες, στα εγκαίνια των έργων της εθνικής οδού, δεν ήταν ο Τσίπρας αυτός που
είπε «θα θρέψουμε τους καρπούς»;
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου