Από ενορχηστρωμένη αντίδραση στον δικομματισμό,
οι Γάλλοι ψήφισαν μαζικά κάθε τι το «εναλλακτικό», με αποτέλεσμα να ευνοηθεί
τελικά ο εκλεκτός του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των οικείων του μέσων.
Αυτό συνέβη με προετοιμασία και ζυμώσεις. Για να επιβληθεί το «νέο» ίσχυσε ένα
σκληρό «διαίρει και βασίλευε».
Πρώτα και κύρια, καθ’οδόν προς τις προεδρικές
εκλογές στη Γαλλία δολοφονήθηκαν δύο πολιτικές προσωπικότητες: ο πρόεδρος Ολάντ
και ο Φρανσουά Φιγιόν. Συγχρόνως ενισχύθηκαν τα άκρα. Δημιουργήθηκε, έτσι,
χώρος για έναν κεντρώο υποψήφιο...
Ο τωρινός πρόεδρος οδηγήθηκε στην ανυποληψία (και μαζί του συμπαρέσυρε το
Σοσιαλιστικό Κόμμα) κατηγορούμενος για τις κάθε μορφής δυσκολίες, που η χώρα
αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Λίγο η γερμανική «μπότα» σε
ευρωπαϊκά ζητήματα (με πρώτο την λιτότητα), λίγο η απώλεια του Ηνωμένου
Βασιλείου από την ΕΕ, λίγο το προσφυγικό και το Ισλαμικό Κράτος, πολύ το
εργασιακό, η κοινωνική ασφάλιση και η εξαπλούμενη εξαθλίωση, ο Ολάντ βρέθηκε
απαξιωμένος και βαλλόμενος πανταχόθεν – όχι ότι ο ίδιος βοήθησε τον εαυτό του.
Ο Φιγιόν, από την πλευρά του, κατακρεουργήθηκε επικοινωνιακά κυρίως λόγω της αμοιβόμενης σχέσης της οικογένειάς του με τις πολιτικές του δραστηριότητες. Από τη μία μέρα στην άλλη, σαν έτοιμα από καιρό, μετά τα μέσα Ιανουαρίου δημοσιεύματα κατέκλυσαν κάθε τύπου τύπο – ξεκινώντας από το «γαλλικό Ποντίκι», Le Canard Enchaîné. Υποθέσεις έως εικοσαετίας ανεσκάφησαν και προβλήθηκαν βαριά – και δη την ενδεκάτη ώρα, αφήνοντας στον ηγέτη της γκωλικής παράταξης δύο επιλογές: την παραίτηση, ή την ήττα. Δεν επέλεξε την πρώτη και ήρθε η δεύτερη.
Ο Μακρόν, πάλι, ενισχύθηκε από παντού. Έκανε υπερδιπλάσιο αριθμό εξωφύλλων από τους συνυποψηφίους του και ελάχιστη κριτική αντιμετώπισε για τη σχέση του με έναν από τους πλέον ισχυρούς επενδυτικούς οίκους του πλανήτη. Αντίθετα, η κύρια μομφή που πέρασε στα μέσα εναντίον του σχετίστηκε με την (προβεβλημένη) προσωπική του ζωή. Πρόκειται για θρίαμβο των lifestyle αντανακλαστικών, στα οποία οι κοινωνίες έχουν εκπαιδευτεί συστηματικά: Δεν ασχολούμαστε με το κατά πόσο κάποιος είναι εντολοδόχος συμφερόντων, αλλά με το κρεββάτι του.
Την ώρα που ο Μακρόν έβγαινε ευνοημένος (ως χτυπημένος κάτω απ’τη ζώνη, αλλά έτοιμος για «καθαρές κουβέντες», που κέρδισαν επιπλέον ψήφους από τη δεξαμενή του κοινωνικού φιλελευθερισμού), Λε Πεν και Μελανσόν αποτέλειωναν δεξιά και σοσιαλιστική παράταξη αντίστοιχα. Κι αν ο φασίζων λόγος της Λε Πεν και τα σχετικά της πιστεύω είναι γνωστά, ο Μελανσόν αποτέλεσε αποκάλυψη: Λαϊκισμός στον απώτατο βαθμό, Τσίπρας στα πιο ξεδιάντροπά του – ο αριστερός υποψήφιος έπαιξε το παιχνίδι ενός βαθέως συστήματος με θλιβερή επιτυχία.
Για να είμαστε δίκαιοι, ο ίδιος ο Μελανσόν έδειξε να έχει κάποια συναίσθηση, τουλάχιστον από ένα σημείο και ύστερα, του έργου στο οποίο είχε κεντρικό ρόλο. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις τραπεζικών ιδρυμάτων, που τον ήθελαν στον δεύτερο γύρο, ευνόησαν συγκεκριμένους traders που κέρδισαν από την πτώση και την άνοδο του ευρώ μέσα σε λίγες μέρες. Ίσως, με μια τέτοια αυτογνωσία να είπε τις προάλλες «εγώ δεν είμαι Τσίπρας». Ίσως με αυτό κατά νου να απέφυγε να στηρίξει ρητά τον Μακρόν έναντι και της ίδιας της Λε Πεν.
Ο Φιγιόν, από την πλευρά του, κατακρεουργήθηκε επικοινωνιακά κυρίως λόγω της αμοιβόμενης σχέσης της οικογένειάς του με τις πολιτικές του δραστηριότητες. Από τη μία μέρα στην άλλη, σαν έτοιμα από καιρό, μετά τα μέσα Ιανουαρίου δημοσιεύματα κατέκλυσαν κάθε τύπου τύπο – ξεκινώντας από το «γαλλικό Ποντίκι», Le Canard Enchaîné. Υποθέσεις έως εικοσαετίας ανεσκάφησαν και προβλήθηκαν βαριά – και δη την ενδεκάτη ώρα, αφήνοντας στον ηγέτη της γκωλικής παράταξης δύο επιλογές: την παραίτηση, ή την ήττα. Δεν επέλεξε την πρώτη και ήρθε η δεύτερη.
Ο Μακρόν, πάλι, ενισχύθηκε από παντού. Έκανε υπερδιπλάσιο αριθμό εξωφύλλων από τους συνυποψηφίους του και ελάχιστη κριτική αντιμετώπισε για τη σχέση του με έναν από τους πλέον ισχυρούς επενδυτικούς οίκους του πλανήτη. Αντίθετα, η κύρια μομφή που πέρασε στα μέσα εναντίον του σχετίστηκε με την (προβεβλημένη) προσωπική του ζωή. Πρόκειται για θρίαμβο των lifestyle αντανακλαστικών, στα οποία οι κοινωνίες έχουν εκπαιδευτεί συστηματικά: Δεν ασχολούμαστε με το κατά πόσο κάποιος είναι εντολοδόχος συμφερόντων, αλλά με το κρεββάτι του.
Την ώρα που ο Μακρόν έβγαινε ευνοημένος (ως χτυπημένος κάτω απ’τη ζώνη, αλλά έτοιμος για «καθαρές κουβέντες», που κέρδισαν επιπλέον ψήφους από τη δεξαμενή του κοινωνικού φιλελευθερισμού), Λε Πεν και Μελανσόν αποτέλειωναν δεξιά και σοσιαλιστική παράταξη αντίστοιχα. Κι αν ο φασίζων λόγος της Λε Πεν και τα σχετικά της πιστεύω είναι γνωστά, ο Μελανσόν αποτέλεσε αποκάλυψη: Λαϊκισμός στον απώτατο βαθμό, Τσίπρας στα πιο ξεδιάντροπά του – ο αριστερός υποψήφιος έπαιξε το παιχνίδι ενός βαθέως συστήματος με θλιβερή επιτυχία.
Για να είμαστε δίκαιοι, ο ίδιος ο Μελανσόν έδειξε να έχει κάποια συναίσθηση, τουλάχιστον από ένα σημείο και ύστερα, του έργου στο οποίο είχε κεντρικό ρόλο. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις τραπεζικών ιδρυμάτων, που τον ήθελαν στον δεύτερο γύρο, ευνόησαν συγκεκριμένους traders που κέρδισαν από την πτώση και την άνοδο του ευρώ μέσα σε λίγες μέρες. Ίσως, με μια τέτοια αυτογνωσία να είπε τις προάλλες «εγώ δεν είμαι Τσίπρας». Ίσως με αυτό κατά νου να απέφυγε να στηρίξει ρητά τον Μακρόν έναντι και της ίδιας της Λε Πεν.
Στην αντίληψη των αριστερών η ακροδεξιά και ο φασισμός αποτελούν δεκανίκια του καπιταλισμού – τα επιστρατεύει το σύστημα όταν νιώθει τα θεμέλιά του να τρίζουν. Αυτή τη φορά, ο ισχυρότερος πόλος του γαλλικού και παγκόσμιου καπιταλισμού, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, επέλεξε όχι την Λε Πεν, αλλά τον Μακρόν. Μαζί απόλαυσε τις υπηρεσίες του Μελανσόν, που ισοπέδωσε τους σοσιαλιστές και διέρρηξε την αντιδραστική ψήφο, μη επιτρέποντάς της να συσπειρωθεί ακόμα περισσότερο προς τα άκρα δεξιά – εκλογικά συγκοινωνούντα δοχεία γαρ.
Πρώτος Γάλλος πρόεδρος που προήλθε από την Ροτσίλντ (και δη ως Γενικός Διευθυντής) ήταν ο Ζωρζ Πομπιντού, που ενταφίασε πολιτικά τον Ντε Γκωλ μετά τον «αυθόρμητο» Μάη. Ένας πρώην Γ.Γ. των Ηλυσίων κι ένας διευθυντής του υπουργικού συμβουλίου επί Μπερεγκοβουά έχουν επίσης εργαστεί για την τράπεζα. Κεντρικός, όμως, άνθρωπός της στη σύγχρονη Γαλλία είναι ο Ζακ Αταλί, σύμβουλος του Μιτεράν και κάθε προέδρου έκτοτε, ιδρυτής της EBRD, θεωρητικός της παγκοσμιοποίησης. Ο Σαρκοζί, αφού απέρριψε τα «300 σημεία» της επιτροπής Αταλί, δεν μακροημέρευσε.
Πριν ο Ολάντ υιοθετήσει πολιτικές χαμηλού εργατικού κόστους και αύξησης των μεταναστευτικών ροών, όταν το 2012 δήλωνε προεκλογικά «εχθρός μου είναι το τραπεζικό κεφάλαιο», ο άνθρωπος που σύμφωνα με τον Guardian πετούσε στο Λονδίνο για να καθησυχάσει το Σίτυ ήταν ο μετέπειτα υπουργός οικονομίας, Μακρόν – τότε ακόμα στη Ροτσίλντ και προεδρικός σύμβουλος κατόπιν σύστασεως Αταλί. Τέσσερα χρόνια αργότερα, είχε καταργήσει την αργία της Κυριακής, ξεπουλήσει την πανίσχυρη Alstom και αποκτούσε πολιτική νεολαία εν μια νυκτί. Σε δυο βδομάδες θα είναι πρόεδρος.
Κύρια αντίπαλος της Ροτσίλντ στη Γαλλία (και εκτός) είναι η Λαζάρντ. Δικό της πουλέν ήταν κάποτε η Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόμματος έχασε περαιτέρω προσβάσεις στο προεδρικό μέγαρο. H Λαζάρντ χρημάτισε από Παπανδρέου έως Τσίπρα σύμβουλος του ελληνικού κράτους. Όπως μαρτυρά και το ταξίδι Τσίπρα, η Ροτσίλντ έχει πλέον την πρωτοκαθεδρία. Τη βρίσκουμε παντού, από τον ΟΔΔΗΧ και από μεγάλη τράπεζα, μέχρι στα ΕΛΠΕ και στις Βρυξέλλες, όταν κλιμάκιά της συμβουλεύουν την ελληνική αντιπροσωπία στις διαπραγματεύσεις.
Εξ ου και η χλεύη που δέχεται ο Αλέξης από τον Ζαν-Λυκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφίσει Μακρόν καιρό τώρα.
Κωνσταντίνος Μπογδάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου