Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…

Και καλά οι ναζί της Χρυσής Αυγής. Τι άλλο να πούνε από το ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και τους τοκογλύφους;

Και καλά τα σταλινικά απολιθώματα του ΚΚΕ. Τι άλλο να πούνε από το ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και τον νεοφιλελευθερισμό;

Και καλά οι πεινασμένοι για εξουσία ακροαριστεροί και ακροδεξιοί τυχοδιώκτες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τι διαφορετικό να πούνε από το φαιοκόκκινο σόι τους;

Η συμπαγής αυτή εθνικολαϊκιστική αγέλη απόκτησε ιδεολογική κατεύθυνση με το θόρυβο του  «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», που έβαλε τα θεμέλια του σύγχρονου αντιδυτικισμού/αντιευρωπαϊσμού στη χώρα μας, εδραιώθηκε με την «αντιιμπεριαλιστική» φάρσα συμπόρευσης με τους αδέσμευτους Τίτο-Αραφάτ-Καντάφι και καταξιώθηκε με το νόμο 1264 του ’82 που στρέβλωσε τη θεσμική συγκρότηση της δημοκρατίας μας, αποπατώντας πάνω στις έννοιες των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και των εργασιακών σχέσεων. Ταυτόχρονα, από το 1980 μέχρι το 1996 το κρατικό χρέος αυξανόταν κάθε χρόνο περισσότερο από την αύξηση του ΑΕΠ, μια αύξηση πλασματική και «άρρωστη», αφού μεγάλο μέρος της βασιζόταν στην αύξηση της κατανάλωσης και μάλιστα με κρατικά δάνεια που διανέμονταν με τρόπο που σκανδαλωδώς ευνοούσε πελατειακές σχέσεις, κομματοκρατία και νεποτισμό.

Ακολούθησε η περίοδος Σημίτη και η ένταξη στην ΟΝΕ, η μοναδική μεταπολιτευτική περίοδος που το ΑΕΠ αυξανόταν γρηγορότερα από το κρατικό χρέος αν και η αύξηση οφειλόταν και πάλι κυρίως στην κατανάλωση, αφού τον τόνο στην ΠΑΣΟΚική σοσιαλιστική πολιτική έδιναν διάφοροι –όπουλοι, αρπαχτούρηδες των κρατικών δανείων, των εισροών από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία και των φόρων από την ιδιωτική οικονομία.

Τον κύκλο των χαμένων ποιητών της υπερχρέωσης του κράτους και της γιγάντωσης των διορισμών έκλεισαν Καραμανλής-Παυλόπουλος, επανιδρύοντας το κράτος από το σουβλατζίδικο του Μπαϊρακτάρη και διαβεβαιώνοντας το 2008, ότι τα δημοσιονομικά οχυρωματικά τους έργα θα εμπόδιζαν την παγκόσμια κρίση χρέους να περάσει τα σύνορά μας

Ακολούθησε η σύντομη φουτουριστική διετία 2008-2010 όπου ο ΠΑΣΟΚοτραφής  αριστερός, κεντρώος και δεξιός ψηφοφόρος συνέχισε να καταναλώνει με ομόψυχη ελληνοπρέπεια όλο και περισσότερα παράγοντας όλο και λιγότερα, αφού ο εξ ίσου φουτουριστής Γιώργος έδωσε αυξήσεις στο δημόσιο καθώς η κρίση ήδη είχε διασπάσει το μέτωπο της πολιτικής υποκρισίας και ανευθυνότητας όλου του κομματικού στερεώματος.

Οι αγορές χρήματος δεν τολμούσαν πια να δανείσουν το μεταπολιτευτικό μας κράτος οπότε η μεταπολίτευση είχε από εκείνη τη στιγμή, ουσιαστικά, κλείσει τον κύκλο της.

Η χώρα μας, για έβδομη φορά από την γέννηση του νεοελληνικού κράτους έμπαινε στη νεφελώδη περιοχή της κρατικής χρεοκοπίας και της διεθνούς επιτροπίας.

Η έλευση των δανεικών από τους αλληλέγγυους Ευρωπαϊκούς λαούς που δέχθηκαν να ρισκάρουν δανείζοντας ένα κράτος ακυρωμένο από την αναποτελεσματικότητα, τη διαπλοκή και τη διαφθορά, συνοδεύτηκε, όπως ήταν φυσικό, από τις δεσμεύσεις του πρώτου μνημονίου. Αλλά επειδή του «Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» μαζί με το μνημόνιο φάνηκαν στο βάθος οι πρώτες αχνές φιγούρες να αργοσαλεύουν αγαναχτισμένες στην πλατεία ζητώντας με φαιοκόκκινη ομόφωνη ομοβροντία «να καεί-να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».

Η πρώτη περικοπή εισοδημάτων έφερε την έκρηξη του μεταπολιτευτικού εθνικολαϊκιστικού ηφαιστείου που έβγαλε στην επιφάνεια το ΣΥΡΙΖΑ, το 3% του πιο αυθεντικού, του χειρότερου, του πιο αδίστακτου εκπρόσωπου του Ανδρεοπαπανδρεϊκού και του Κωστοκαραμανλικού κρατισμού.

Ο «μέσος Έλληνας ψηφοφόρος», το υβριδικό αυτό βολεμένο ΠΑΣΟΚοτραφές καθαρματάκι ανταποκρίθηκε, τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ με μία πρωτοφανή εκλογική μετανάστευση επειδή σταμάτησε επιτέλους να δανείζεται και να υπονομεύει τις ζωές μας(!), κάνοντας πρωθυπουργό ένα άεργο μειράκιο από τα αζήτητα της ΚΝΕ, που του υποσχέθηκε ότι θα φέρει όλη την «αντιδραστική, νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη στα μέτρα της εθνικής λεβεντιάς μας, υπογράφοντας το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο λόγω της πρώτης περήφανης διαπραγμάτευσης και προχτές το τέταρτο, λόγω της δεύτερης εξίσου περήφανης.

Η πρωτοτυπία του τέταρτου, είναι ότι είναι μνημόνιο χωρίς λεφτά!

Και ώ του θαύματος: Τη στιγμή που ακόμα και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν οι ελάχιστοι κάπως τίμιοι να αναρωτιούνται μήπως το mail Χαρδούβελη ήταν καλύτερο,  όλη η αντιπολίτευση πέφτει στη λούμπα του Τσιπραίικου αντιπερισπασμού και τσακώνεται με την κυβέρνηση για το πόσες Κυριακές και που θα είναι ανοικτό το κοστοβόρο νεοελληνικό λιανοπούλι, που το μόνο του πια αποτέλεσμα είναι να εμποδίζει τη δημιουργία μεγάλων εμπορικών κέντρων ανοικτών στον ανταγωνισμό προς όφελος του καταναλωτή. Πρόκειται για μία ακόμα εκδήλωση της υποκριτικής οπτικής όλου του κομματικού μας συστήματος.

Και καλά όλο το φαιοκόκκινο μέτωπο. Δεν περιμένουμε κάτι καλό από αυτούς.

Αλλά να μην έχει από το 2010 μέχρι σήμερα υπάρξει έστω ένα στέλεχος της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς που να υπερασπιστεί τη θέση ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια, ότι Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ με την συγκυβέρνησή τους κατάφεραν να κρατήσουν τη χώρα μας έξω από καταστάσεις Βενεζουέλας, ότι τα μνημόνια, η Τρόικα και τα δανεικά τους δεν είναι αναγκαίο κακό αλλά η καλύτερη από τις επιλογές που είχαμε όταν το κράτος χρεοκόπησε για έβδομη φορά, έ αυτό είναι ακραία πολιτική δειλία.

Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Κωνσταντίνος Σοφούλης «Στην ουσία, ο διάχυτος αντιευρωπαϊσμός καλύπτει με τον μανδύα της ιδεολογίας έναν αβυσσαλέο συντηρητισμό.  Τον συντηρητισμό μιας φατριαστικής κοινωνίας, που δεν θέλει να μετακινηθεί από την ισορροπία των πελατειακών κατακτήσεών της. Είναι μια κοινωνία δραματικά κατακερματισμένη, χωρίς συνδετικό κρίκο «κοινού συμφέροντος», χωρίς κοινό όραμα και ορίζοντα πέρα από την διαχείριση μιας θλιβερής καθημερινότητας. Μια κοινωνία που οι ελίτ της τρέφονται από τις προσόδους που εξασφαλίζουν παίζοντας το ρόλο εκπροσώπου και ηγέτη διαφόρων φατριών (επαγγελματικών, πολιτικών, τοπικών ακόμη και εμπορίας ιδεολογικών αγορών) και σε ανταπόδοση φουσκώνουν τις σεχταριστικές και συντηρητικές προσδοκίες της πελατείας τους. Μιας πελατείας που, προκειμένου να χάσει τα κεκτημένα της, θρυμματίζει κάθε έννοια κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος».

Από αυτόν τον νεοελληνικό ζόφο δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει απόδραση.

Ο Κωνσταντίνος Μάνος είναι πια μεγάλος ο Κώστας Σημίτης αθεράπευτα σοσιαλδημοκράτης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν είναι καν σε κάποιο κόμμα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξαιρετικά μόνος, να προσπαθεί να αναδιοργανώσει το κόμμα του και ταυτόχρονα να το εμπνεύσει να ηγηθεί ενός πανεθνικού εκσυγχρονιστικού κινήματος να γλυτώσουμε από την πλήρη καταστροφή και την κοινωνική αποσύνθεση.

Όμως η ΝΔ είναι το μόνο κόμμα που άντεξε στην εθνικολαϊκιστική λαίλαπα και στον αντιευρωπαϊσμό που και το ίδιο δημιούργησε. Είναι το μόνο κόμμα που μπορεί σήμερα να ηγηθεί μιας κυβέρνησης με ένα και μόνο εκκινητικό της σκοπό.                                                    

Να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Θόδωρος Ζαρέτος

Μεταρρύθμιση