Η ΕΕ δεν διαλύεται. Στη Γαλλία, στην Ολλανδία,
στην Ισπανία, παντού όπου επένδυσαν οι αριστεροδέξιοι ψευδοπροφήτες, οι
κοινωνίες βρήκαν αντισώματα για τη μόλυνση από το λαϊκισμό. Η Ευρώπη που “δεν
θέλουμε”, είναι το μέρος όπου όλοι οι αδικημένοι του πλανήτη θαλασσοπνίγονται
για να φτάσουν. Για τον πλούτο, το κοινωνικό κράτος, τον πολιτισμό, τα
ανθρώπινα δικαιώματα. Και η Ευρωζώνη όχι μόνο δεν καταρρέει, αλλά έχει
υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από Ιαπωνία και ΗΠΑ.
Ενώ η Ελλάδα παραμένει η μόνη ευρωπαϊκή χώρα σε
ύφεση, οι οικονομίες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης τρέχουν με ρυθμό πάνω από 3%,
το κατά κεφαλήν εισόδημά τους συγκλίνει με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και πολύ
σύντομα, χώρες που αντιμετωπίζαμε με οίκτο, θα ζουν καλύτερα από εμάς…
Χαλάλι τους! Έζησαν μια περιπέτεια που ούτε τους
άξιζε, ούτε επέλεξαν. Πλήρωσαν με φτώχεια, ανελευθερία και διαφθορά την ατυχία
να βρίσκονται στη λάθος πλευρά της γραμμής. Αλλά τώρα, ξέρουν! Επίσης, ξέρουν
να βάζουν στη θέση τους κομμουνιστές πολυτελείας, όπως έβαλε την Κωνσταντοπούλου
και τον Καραθανασόπουλο η ρουμάνα επίτροπος Περιφερειακής Πολιτικής, Κορίνα
Κρέτσου.
Για το καθεστώς Τσαουσέσκου δεν δικαιούνται να
μιλήσουν οι “Μπανιάδες” από τα μπαράκια των Εξαρχείων και τα τσιπουράδικα της
Καισαριανής. Μπορεί, όμως, να μιλήσει η ίδια που, όπως τους είπε ορθά – κοφτά,
διάβαζε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με μηδέν βαθμούς θερμοκρασία.
Αρέσει – δεν αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια: αν η
γραμμή στη Γιάλτα είχε τραβηχτεί αλλιώς και όχι έτσι, σήμερα οι Έλληνες θα
έψαχναν μεροκάματο στο Σλίβεν και θα τραβούσαν όσα εκείνοι επιφύλαξαν στους
εξαθλιωμένους Βαλκάνιους, στα χρόνια του Cayenne και του “προσεχώς Βουλγάρες”.
Το 90-10, που ο Τσόρτσιλ συμφώνησε με τον Στάλιν και η αποφασιστικότητα με την
οποία το υπερασπίσθηκε στα Δεκεμβριανά, επέτρεψαν στη χώρα να παραμείνει στον
δυτικό κόσμο, να ζήσει πλουσιότερα από τους γείτονές της και να αναπτύξει
θεσμούς δημοκρατίας, που ήταν μοναδικοί στην περιοχή, παρά τις κατά περιόδους
υπαναχωρήσεις. Αλλά δεν υπέγραψε συμβόλαιο με την Ιστορία ότι θα είναι πάντοτε
πλουσιότερη από τη Βουλγαρία, όπως νόμιζαν εκείνοι που λίγα χρόνια κατήγγελλαν
ότι “θα γίνουμε Βουλγαρία” και ταυτοχρόνως πρότειναν τις πολιτικές λύσεις που
κατήντησαν τη Βουλγαρία, Βουλγαρία.
Η Ελλάδα
ευνοήθηκε χωρίς ρήτρα αιωνιότητος. Κάτι που γρήγορα λησμόνησε, γι’ αυτό στη
χώρα ευδοκίμησε ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου, που θαύμαζε τον κομμουνισμό
απολαμβάνοντας τα αγαθά του καπιταλισμού. Στο συλλογικό υποσυνείδητο, το
γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έγινε δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης και η Μακεδονία
δεν ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος, αντιμετωπίσθηκε με λύπη και ενοχή. Όταν οι βουλευτές της
ελαφρολαϊκής δεξιάς αισθάνονταν υποχρεωμένοι πριν μιλήσουν για ο,τιδήποτε να
πουν “σέβομαι την Αριστερά και την ιστορία της”, εξέφραζαν με τον πιο μίζερο
τρόπο τον φόβο των δημοκρατικών κομμάτων, που μπορούσαν και να καταπίνουν
αγκάθια προκειμένου να μην κατηγορηθούν για “αντικομμουνισμό”.
Έπρεπε να
γνωρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να κουνηθεί το μυαλό μας και να καταλάβουμε ότι το
αριστερό φωτοστέφανο είναι οφθαλμαπάτη. Αυτοί που χυδαιολόγησαν, συκοφάντησαν,
εξύβρισαν κάθε ιδεολογικό τους αντίπαλο, υπογράφουν με δύο χέρια όσα χθες
κατήγγελλαν ως πράξη προδοσίας. Και κανένας τους δεν έχει την ευθιξία να πει
“πηγαίνω στο σπίτι μου”.
Δεν πειράζει! Η Ιστορία μάς συμπεριφέρεται πάλι
προστατευτικά, σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου. Θα πληρώσουμε την ανοησία, αλλά
με “γραμμή στήριξης”. Όσο η χώρα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορεί να
ισοπεδώσουν την οικονομία, αλλά δεν μπορούν να την κάνουν Βενεζουέλα. Που πολύ
θα ήθελαν…
Μάκης Βοϊτσίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου