Περί Σπαλιάρα…

Το φετινό σαρβάιβορ, σε αντίθεση με τα παλιά (που οι περισσότεροι σημερινοί νέοι δεν πρόλαβαν καν) έχει να παρουσιάσει μια ολόκληρη σειρά από πραγματικά «ενδιαφέροντες» νεοελληνικούς χαρακτήρες, συν μια δυο καρικατούρες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «ράπερ» Μπο, την Λάουρα, και κυρίως τον attention whore μάνατζερ ράγκμπι(;) τον μαϊντανό των πάνελς, τον Μπαρουφάκη δηλαδή του Αγίου Δομίνικου, που όχι μόνο έμαθε στους Έλληνες την ύπαρξη του αθλήματος αυτού, αλλά δημιούργησε και μόδα τόσο με την αμφίεσή του, όσο και με το γλαφυρό στυλάκι του δολοπλόκου χαρακτήρα του. Χώρια τα σάιτς, οι ομάδες,  και οι σελίδες στο ΦΒ, που ξεπήδησαν κατά δεκάδες από τους τρελαμένους οπαδούς του.

Δυστυχώς όμως η χώρα μας δεν είναι ακόμη έτοιμη για τέτοιου είδους sui generis γκραν περσόνες, οπότε ο ραδιούργος μάνατζερ «εξεδιώχθη» από το κοινό με την πρώτη ευκαιρία, περιοριζόμενος σε τουρνέ (αρπαχτές) στην επαρχία για σέλφις επί πληρωμή (όπως άλλωστε εξεδιώχθη με συνοπτικές διαδικασίες από την κυβέρνηση και ο Μπαρουφάκης), αφήνοντας το πεδίο ανοικτό σε άλλου τύπου «σουπιές» στυλ Γιακουμή, Στέλιου, Ορέστη, και της αρχιέρειας της υπόγειας λοβιτούρας, την μονίμως κακιασμένη  Βαλαβάναινα, που έπαψε πια να ζωγραφίζει καρδούλες στην άμμο για τον αγαπημένο της, και αν πιστέψω τους κακόβουλους του ΦΒ, το μόνο που σκέφτεται τώρα είναι τα μωρουδιακά στο ΤΖΑΜΠΟ…

Από κει και πέρα, το παιχνίδι αυτό, που εγώ το παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή καθώς όπως κουράστηκα να λέω στους «ελιτιστές»,  το θεωρώ ένα σύγχρονο κοινωνικό-ψυχολογικό in vivo πείραμα, εφάμιλλο των διάσημων πειραμάτων περασμένων δεκαετιών στα πανεπιστήμια Yale, Stanford, κ.ά. άνοιξε τον δρόμο για να λάμψει το αστέρι της φυγόπονης Λάουρας, η οποία διδάσκει πως μπορεί κάποιος να ζει λάθρα, και όχι μόνο να επιβιώνει εις βάρος των άλλων, αλλά να είναι και αγαπητός… να είναι η μασκότ της ομάδας (η οποία ομάδα είναι μια γροθιά, μπλα μπλα…). Και να μην εκπλαγείτε αν η εν λόγω μπαχαντέλα, που είναι πιο αργή στα αγωνίσματα κι από τον Επιτάφιο, στο τέλος κερδίσει το μεγάλο έπαθλο, αφού η Ελλάδα έχει πείρα σε τέτοιου είδους κουτσουκέλες, όπου εντελώς ακατάλληλα άτομα, με την βούλα του σοφού λαού,  κερδίζουν θέσεις και οφίτσια, με τρανό παράδειγμα τον σημερινό πρωθυπουργό μας. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι είμαστε η μόνη χώρα που έχει σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού!!!!! έναν «τελειόφοιτο» ΤΕΙ και φυγόστρατο βοηθό μπάρμαν… από τον Γιδά. Τι να λέμε; 

Μετά όμως από σχεδόν τρεις μήνες ενδελεχούς παρακολούθησης του παιχνιδιού, αυτό που εξέπληξε κι εμένα τον ίδιο, είναι η περίπτωση Σπαλιάρα, που μου έφερε τα πάνω κάτω, αλλάζοντας την «κοσμοθεώρησή» μου. Τον εν λόγω «ηθοποιό-μοντέλο» δεν τον ήξερα καν, ούτε φατσικά, εκτός από κείνη την περίπτωση πριν από μερικά χρόνια όταν διάβασα στα σόσιαλ μίντια ότι ο μερακλής αυτός «κουτούπωσε» 4.000 γυναίκες, αφήνοντάς με ενεό, αφού τέτοια νούμερα ίσα που τα κατάφεραν «ήρωες» όπως ο Τζον Χόλμς, ίσως ο Μικ Τζάγκερ, ο Τζακ Νίκολσον, ο Γουόρεν Μπίτι, ο Πέτρος ο Τατσόπουλος, και άλλοι τέτοιου βεληνεκούς «θηρευτές»… Ο Σπαλιάρας από πού κι ως που;

Μιλάμε για μέσο όρο μια δυο γυναίκες την ημέρα χωρίς ρεπό και άδειες, … και δυο τρία κιλά φουντούκια και φρέσκα κυδώνια την εβδομάδα… χώρια το ψυχικό στρες να αναγκάζεσαι να συνοδεύεις την κάθε μπίμπο στα κατά τόπους κωλάδικα, να μιλάς ατέλειωτες ώρες για ζώδια και για τούρκικα σίριαλ,  και να αναγκάζεσαι να ακούς πρωί και βράδυ Μαζονάκη και Κιάμο, για να το παίξεις κουλ και ιν, μέχρι να καταφέρεις να καταλήξεις στο στρώμα για τα δια ταύτα. Και μετά, άντε να τις ξεφορτωθείς… αφού η όλη διαδικασία ενέχει τον κίνδυνο της «καψούρας» και το ρίσκο να σε κολλήσει η λεγάμενη σαν τσιμπούρι, και να μην έχεις τον χρόνο να πας για το επόμενο kill… Πλάκα πλάκα, για όσους γνωρίζουν, πρόκειται για μια επικίνδυνη και «ανθυγιεινή» εν πολλοίς ενασχόληση άσχετα με την «αμοιβή» της.

Τέλος πάντων, και τις μισές να κατάφερε ο Σπαλ, μιλάμε για πραγματικό ήρωα της καθημερινότητάς μας, και μάλιστα χωρίς την λάμψη ενός ροκ σταρ, ενός σούπερ αθλητή, ενός «σκυλά», ενός εγκεφαλικού διανοούμενου, ή κάτι παρόμοιο. Δεν είναι δα κι ο ομορφάντρας ο ΛεΠα εδώ που τα λέμε, που επίσης «καθάρισε» χιλιάδες ξελιγωμένες, όπως λέει. Οπότε, με βάση αυτό το σκορ,  εξηγείται και το aloof στυλάκι του, οι κοινοτοπίες που ξεστομίζει, το κρύο χιούμορ του, η βαριεστημάρα και η τεμπελιά που επιδεικνύει στον αγωνιστικό χώρο, οι εκ του ασφαλούς (πάγκου) οδηγίες και συμβουλές του, η άσεμνη χειρονομία που έκανε τις προάλλες με τον Γιακουμή να αφρίζει, αλλά πάνω απ όλα η ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του, αφού τα λέει και τα κάνει όπως του ’ρχονται, και δεν συμμετέχει σε κλίκες,  σε υποομάδες, και σε «διαδρομισμούς». Κοινώς, τους έχει όλους γραμμένους στα απαυτά του, κι ότι κάτσει. Ούτε στρατηγικές, ούτε κολπάκια, ούτε τίποτα. Κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς στον τάκο, εύκολος στόχος για τους επιτήδειους «γνήσιους» συμπαίκτες του, και να «εκδιωχθεί» από την ομάδα των «διασήμων» με την πρώτη ευκαιρία, άσχετα αν ο ίδιος ήταν ο πιο διάσημος όλων. Τους άλλους ούτε καν ακουστά δεν τους είχα… 

Με το καμάκι επ ώμου...

Εν ολίγοις, ο Σπαλιάρας είναι χορτασμένος από κοκό, οπότε δεν μασάει από τις χαριτωμενιές της Λάουρας, ούτε από την συμπαντική ενέργεια της Πασχάλη, ούτε από το λάγνο βλέμμα (όταν τον κοιτάει) της χόμπιτ Ελισάβετ, ούτε καν από τα λόγια που βάζει σε όλους η αόρατη δικτάτωρ της παραλίας  Ευριδίκη. Σαν κι αυτές, ο Σπαλ έχει περάσει (με πριονοκορδέλα) απ’ το κρεβάτι του Προκρούστη χιλιάδες άλλες, οπότε τι να μασήσει ο αρχηγός; Τι να του πει η αξύριστη «τσιγγάνα» με τα 16 τατουάζ; Τι να του πει η φυσική ξανθιά χαρχάλω με την μαύρη τη ρίζα και τα μπόλικα ξύγκια που ανεβοκατεβαίνουν όταν «τρέχει» (λέμε τώρα); Παρεμπιπτόντως, ο Σπαλιάρας, αν και σελέμπριτι, αν και της ανάλογης ηλικίας, εν τούτοις ΔΕΝ έχει κανένα τατού στο κορμί του, κι αυτό για μένα λέει πολλά για την προσωπικότητά του.

Εν κατακλείδι, και εντελώς πρόχειρα, να πω πως όποιος διάβασε Φρόιντ, θα ξέρει ότι οι θεωρίες του τεράστιου αυτού πρωτοπόρου της ψυχιατρικής επιστήμης βασίζονται στο ότι όλοι ανεξαιρέτως κάνουμε τι κάνουμε, σε όλα μα όλα τα επίπεδα, επειδή κατά βάθος βασανιζόμαστε και καταπιεζόμαστε σεξουαλικά. Ο όλος πολιτισμός μας, τα επιτεύγματά μας,  (κατά τον Σιγμούνδο) είναι απόρροια της σεξουαλικής μας καταπίεσης λόγω των πάμπολλων ταμπού που μας πλακώνουν από παντού. Η αγαμία είναι κακός σύμβουλος. Εξάλλου, όποιος είχε την τύχη να γνωρίσει κάποια «μητρομανή» κοπελιά, σύντομα θα αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για απλές, πραγματικά άκακες, και απίστευτα αγαθές και ειλικρινείς γυναίκες, πλην όμως με κάποια «αδυναμία» που δυστυχώς η κοινωνία μας δεν συγχωρεί. Οι καταθλίψεις, οι κακίες, οι ζηλοτυπίες, τα κουτσομπολιά, οι «πουτανιές», και οι «βασανισμοί» των ανδρών  χαρακτηρίζουν τις άλλες… τις καθώς πρέπει.

Ένι γούει… όποιος διάβασε κάποια βιογραφία οποιουδήποτε διάσημου ροκ σταρ, ηθοποιού, ζάπλουτου,  (κλπ) θα ξέρει ότι αυτός έκανε ότι έκανε, έφτασε εκεί που έφτασε, επειδή από έφηβος ήθελε να «πηδάει». Και χρησιμοποίησε το έμφυτο ταλέντο του με αυτόν και μόνο τον σκοπό (ούτε οι Ρόλινγκ Στόουνς, ούτε οι Μπιτλς, ούτε οι Ντορς, ούτε κανείς εξ αυτών, παλιών αλλά και σημερινών,  δεν σπούδασε μουσική σε κάποιο ωδείο. Ο Ωνάσης, ο Λάτσης, ο Γκέιτς, και άλλοι παρόμοιοι Κροίσοι ΔΕΝ σπούδασαν οικονομικά, ούτε είχαν ΜΒΑ. Αυτοδίδακτοι ήταν όλοι τους, που κυνήγησαν το πάθος τους από έφηβοι… κυνήγησαν δηλαδή το αδοίο. Περιέργως, ο Τζάγκερ, δεν ξέρει κανένα όργανο, αλλά  έχει πτυχίο Οικονομικών από το LSE, ενώ ο Μόρρισον, που ούτε κι εκείνος έπαιζε κάποιο όργανο είχε  μεταπτυχιακό στην Αγγλική Λογοτεχνία ).

Όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα θα γνωρίζει ότι όλα γύρω μας γίνονται είτε μέσω του «πηδήματος» είτε με αυτό ως σκοπό. Συνεπώς, ένας τύπος, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, που έχει διαπρέψει σε αυτόν τον τομέα, έχει ξεπεράσει (ίσως και άθελά του, χωρίς να το καταλάβει) όλα εκείνα τα μικροκουσούρια, τις ζήλειες, τις μικροπρέπειες, και άλλα τέτοια τιποτένια,  που καθορίζουν την μίζερη καθημερινότητά μας. Έχει περάσει δηλαδή σε άλλα επίπεδα, όχι απαραίτητα πνευματικά, αλλά ικανά να του φέρουν μια εσωτερική ισορροπία, που βγαίνει προς τα έξω, κι ας μην είναι δάσκαλος γιόγκα (όπως εκείνο το σούργελο που έφυγε απ’ το παιχνίδι προ πολλού).

Υπ’ αυτήν την έννοια, και πάντα με μέτρο το μέσο επίπεδο όσων συμμετέχουν στο παιχνίδι, ο Σπαλιάρας ίσως να είναι η πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα, που να αξίζει να το κερδίσει, άσχετα αν οι συμπαίκτες του θα τον βγάζουν στον τάκο με την πρώτη ευκαιρία, διότι η «αθώα» ατσούμπαλη συμπεριφορά του τους βραχυκυκλώνει και τους χαλάει τα σχέδια. Τους μπερδεύει τα κουτάκια που ο καθένας έχει φτιάξει στο μυαλό του με σκοπό τα 100.000 ευρώ. Ο Σπαλιάρας, μέσα στην «ανεμελιά» του, ούτε καν τα σκέφτεται. Τα έχει ξεπεράσει… Εξάλλου όταν με το καλό φύγει, θα έχει πολύ catching up να κάνει, διότι τα νούμερα είναι αμείλικτα και χρειάζονται συνεχή ανανέωση. Εκτός κι αν αποσυρθεί από το άθλημα, δώσει τη σκυτάλη (και το τοτέμ του θηρευτή) σε κάποιο νέο παιδί,  και πιάσει στασίδι κι αυτός στα μεσημεριανάδικα, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι εγχώριοι μαϊντανοί «σελέμπριτις», που η κρίση και οι ανάλγητοι «σαμαροβενιζέλοι» τους γονάτισαν και τους έγδαραν τα όνειρα, όπως λένε. Ίδωμεν…

Strange Attractor

ΥΓ- Δυο εντυπωσιακά (για μένα) στοιχεία: Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι ο Σπαλιάρας είχε ένα σούπερ γυμνασμένο αρμονικό κορμί, που σε συνδυασμό με το ύψος του τον έκανε να φαίνεται ως «αρχαίος Θεός». Τον φαντάζομαι να μπαίνει σε μπαρ ή σε σκυλάδικο και οι γυναίκες σε πρώιμη κλιμακτήριο να ξελιγώνονται, λέγοντας μέσα τους «τι άντρακλας Θεέ μου»! Ναι, αλλά όπως αποδείχθηκε στο διά ταύτα, στα αγωνίσματα, ο Μάριος, ή ο μισθοφόρος, με απλά αγύμναστα κορμιά, που στο εν λόγω μπαρ δεν θα τους κοιτούσε καμία μπίμπο, απέδειξαν ότι θέλουν δέκα Σπαλιάρες ο καθένας στο καθισιό τους… Τα φαινόμενα απατούν.

Το δεύτερο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση είναι η μεταμόρφωση του Σπαλιάρα, μέσα σε τρεις μόνο μήνες, από αρχαίο άγαλμα, από Κούρο, σε…  «Ιησού του Τζεφιρέλι». Από εντυπωσιακή κορμάρα με φουσκωτά μούσκουλα σε αξιολύπητο καχεκτικό κορμάκι που θυμίζει λιτοδίαιτο κυνηγό Μασάι, ή λιμοκτονούντα ζητιάνο στη Μπιάφρα… σε άμεση ανάγκη γερής δόσης λίπους και μουρουνέλαιου…

ΥΓ2- Το έπαθλο θα πρέπει (για μένα) να το πάρει ο «τρελοκύπριος», για πολλούς λόγους,  ασχέτως των «επικίνδυνων» πολιτικών του πεποιθήσεων, όπως αυτές αποκαλύφτηκαν από  τα σόσιαλ μίντια.