Ένας λαός «ότι να ‘ναι»…

Παρακολουθώντας από την αρχή το Σαρβάιβορ, για λόγους που έχω «αναλύσει» σε διάφορα προηγούμενα παραληρηματικά σημειώματά μου, και το οποίο όχι μόνο είναι μάθημα ζωής αλλά προσφέρει μαθήματα ζωής, επιβεβαίωσα κάτι για το οποίο ήμουν πεπεισμένος από μικρό παιδί. Ότι σαν λαός είμαστε «ότι να ‘ναι», και κάθε άλλο παρά σταθεροί στις απόψεις μας.

Θα μου πει εύλογα κάποιος, μα τι σχέση έχει το Σαρβάιβορ με τον χαρακτήρα και την μενταλιτέ του λαού μας ρε συ ξύπνιε; Έχει και παραέχει. Κι αυτό φαίνεται από τις πρόσφατες εξελίξεις στο τηλεοπτικό αυτό παιχνίδι (που έχει γίνει βάιραλ), και πιο συγκεκριμένα από τις σχέσεις της Βαλαβάναινας με τον Γιακουμή…

Σαν χθες θυμάμαι, τότε που οι «διάσημοι» το έπαιζαν και καλά (άσχετα αν η «διασημότητα» ήταν μόνο μέσα στο μυαλό τους, αφού εγώ εκτός από τον Σπαλιάρα τον σφάχτη πιπινιών και καρυδών, κανέναν τους δεν είχα ακουστά)… θυμάμαι λοιπόν πως η «πρησμένη τσιγγάνα» με τα 42 τατουάζ, που κάθε φορά που «κέρδαγε» ζωγράφιζε καρδούλες στην άμμο, έβλεπε τον Γιακουμή και γυάλιζε το μάτι της από την απέχθεια. Γι αυτό και κάθε φορά που της δίνονταν η ευκαιρία, σε συνεννόηση με το «φίδι» τον Χανταμπάκη, τον έβγαζε στη σέντρα, στάζοντας χολή,  με διάφορες γελοίες δικαιολογίες του τύπου «δεν ήρθαμε κοντά», «δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της ομάδας», και λοιπά φληναφήματα. Άσχετα αν ο κοντοπόδαρος Σκιαθίτης ξεσκίζονταν για την ομάδα, φέρνοντας νίκες, ψάρια, και διάφορα άλλα καλούδια.

Σήμερα, κι αφού όλο το παρεάκι της μαϊμού σελέμπριτι Ευρυδίκης έχει πάρει την άγουσα για την Ελλάδα, και η καψερή έχει μείνει μόνη στο νησί με τον ευλαβή λεβέντη (και τον Ματσούκα), είναι όλο γλύκες, και όλο παινέματα για τον Ντάνο τον τσολιά! Ή όντως κέρδισε τελικά την εμπιστοσύνη της ομάδας ο ζουμπάς (μιλάμε για 2-3 άτομα δηλαδή), ή η μελαμψή  χαρχάλω άλλαξε ρότα και παίζει έναν νέο (κατευθυνόμενο) ρόλο μπας και την συμπαθήσει επιτέλους το κοινό, που περιέργως στο Σαρβάιβορ, εν αντιθέσει με έξω,  «ψηφάει» σχετικά σωστά.

Έτσι λοιπόν συμβαίνει και  στον έξω κόσμο, με όλους εκείνους δηλαδή που έχουν δικαίωμα ψήφου στην μπανανία μας. Οι οποίοι, σαν χθες το θυμάμαι ο άτιμος, πίνανε νερό στο όνομα του Τσε Παπάρα, λάτρευαν μετά μανίας τον Δρα Μπαρουφάκη, σεληνιάζονταν με κάθε εμφάνιση της ζουρλής, ψήφιζαν με δυο χέρια την Ραχήλ την «ασταθή καγκελάριο», άσχετα με  ποιο κόμμα κατέβαινε στις εκλογές, κρέμονταν από τα χείλη του Κατρούγκαλου, και είχαν ηρωοποιήσει ακόμη και κείνον τον φαιδρό παλιάτσο, τον Χαϊκάλη ντε, που πρόλαβε και έζησε το όνειρο της υπουργοποίησης για έναν μήνα θαρρώ…

Σήμερα, όλα αυτά τα σούργελα που βοήθησαν στην καταστροφή μας, έχουν περάσει στο περιθώριο, και η όποια συμβολή τους στην δημόσια ζωή είναι σε επίπεδο φαιδρών «χάπενινγκς», όπως κάνουν π.χ. κάθε τόσο ο μίστερ Εθνικά Μπούτια, ο Εθνικός μας Σταρ, η Ελένη Λουκά, η Θώδη, η Ντούβλη, και λοιποί ήρωες της καθημερινότητάς μας.

Πάνε δηλαδή οι εποχές που σοβαροί (λέμε τώρα) δημοσιογράφοι καλούσαν στα πάνελ τους τον σπινθηροβόλο Στρατούλη για να παρουσιάσει την κοστολογημένη δημοσιονομική πολιτική του Σύριζα, ή τον Παλαβίτσα, για να μας εξηγήσει τα πολλαπλά οφέλη της δραχμής… Πάνε οι εποχές που έβγαινε στο δρόμο η Ραχήλ και έτρεμε η γης…

Σήμερα, όλοι αυτοί, αν τους καλούσαν πουθενά, θα ήταν στην εκπομπή της Ανίτας, ή το πολύ πολύ σε καμιά εκπομπή του Χίου… Δυστυχώς όμως η ρημάδα η κρίση, που όλα τα σάρωσε, πήρε μαζί της κι όλα αυτά τα τηλεοπτικά «διαμάντια» που τις καλές εποχές ήταν άφθονα. Τώρα, ποιον καραγκιόζη να πρωτοκαλέσει η Πάνια; Είναι τόσοι πολλοί, ακόμη και μέσα στη βουλή, οπότε; 

Οπότε στερούμαστε τον μεστό λόγο του Δραχμαζάνη, του Λεουτσάκου, και όλων εκείνων των χαμένων ηρώων της καθ ημάς γιαλαντζί αριστεράς, περιοριζόμενοι στο να περιμένουμε με αγωνία καμιά σοφία να ξεχυθεί από τα χείλη του Μπαλάφα, του Μπαλαούρα, του Πάντζα, της Βαγενά, της Φωτίου, και όλων εκείνων των ανυπότακτων αριστερών που συνεχίζουν ακάθεκτοι τον όμορφο αγώνα για το πλήρες γονάτισμα του λαού μας…

Για τέτοια σταθερότητα απόψεων του λαού μιλάμε. Για έναν λαό που έδωσε στον Σωκράτη να πιει δηλητήριο, που χαιρέτησε την δολοφονία του Καποδίστρια, που έστειλε τον Γέρο του Μοριά στη φυλακή, κλπ κλπ.

Για έναν λαό που την μια καπνίζει Κοχίμπας (ειδικής παραγγελίας) πίνοντας μαύρο Τζόνι σε πρώτο τραπέζι πίστα, και την άλλη αποφασίζει να ψηφίσει … κομουνισμό, διότι δεν θέλει να μας πατάνε σαν χταπόδια οι κακοί ξένοι τοκογλύφοι, και να μας γδέρνουν τα όνειρα οι ντόπιοι δοσίλογοι.

Που την μια βγάζει Πασόκ με 44%!!!! (2009), την άλλη το στέλνει στα τάρταρα, και στο ενδιάμεσο καθιστά την Χρυσή Αυγή τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα, όντας σε καθεστώς Πρώτης Φοράς Αριστεράς αλά Σύριζα  (ο οποίος παρεμπιπτόντως αποτελείται κατά 60% από το κακό Πασόκ που διώξαμε), που συγκυβερνά με τους καραδεξιούς εθνολαϊκιστές του συγκαμένου!

Τουρλουμπούκι; Μιλάμε για καταστάσεις που ούτε ένας έμπειρος και καταρτισμένος πολιτικός αναλυτής δεν μπορεί να ερμηνεύσει, ούτε να παρακολουθήσει, εκτός κι αν έχει κάνει και παράλληλες σπουδές ψυχολογίας, ή τυγχάνει εμπειρικός «ψυχίατρος».

Με αυτά και με αυτά λοιπόν συνεχίζουμε να πορευόμαστε σε αυτό το τρενάκι του τρόμου στο οποίο επιβιβαστήκαμε μετά χαράς, πληρώνοντας βαρβάτο εισιτήριο που όμως μας βγαίνει ξινό, με τιμονιέρη το γελαστό παιδί, υποφέροντας από τις συνεχείς απότομες στροφές, και ευχόμενοι μη τυχόν και εκτροχιαστούμε για τα καλά, και οι κακές και μαύρες μέρες των σαμαροβενιζέλων φαντάζουν στην μνήμη μας σαν μια  παραδεισένια χαμένη Σάνγκρι Λα…

Όπως και να ’ναι …κερδάμε! Το λέει και ο Ζαχαριάδης… Πάω να ζωγραφίσω καρδούλες και σφυροδρέπανα στην άμμο!

Strange Attractor