Πανεπιστήμια ελευθέρας βοσκής…

Αφού ψηφίστηκε από τους μνημονιοσχίστες  το τέταρτο μνημόνιο που δεσμεύει την χώρα  και τις επόμενες γενιές προς χάριν της διατήρησης της εξουσίας της Πρώτης Φοράς Αριστερά, αφού κατέρρευσε εντός μερικών ωρών η απάτη των δήθεν αντιμέτρων, αφού εξαερώθηκε εντός εικοσιτετραώρου η αισιόδοξη στυλιστική προοπτική  του πρωθυπουργού να φορέσει γραβάτα, για να δώσει ένα ακόμα πλαστό άλλοθι στους βουλευτές του, αφού γενικώς όλα τα αφηγήματα αποδείχθηκαν φτηνή λογοτεχνία φαντασίας και ούτε μείωση χρέους καταφέραμε να πάρουμε, ούτε ποσοτική χαλάρωση, άλλαξε για χιλιοστή φορά η κυβερνητική ρητορική κατά την προσφιλή της τακτική.  

Τώρα πλέον εκλιπαρούμε και ικετεύουμε αυτούς που θα χόρευαν στο ρυθμό των ζουρνάδων μας, να μας διευκολύνουν να στήσουμε ένα θέατρο ακόμα ότι τάχα μου θα βγούμε δοκιμαστικά στις  αγορές! Με τι επιτόκια, ούτε κουβέντα, ενώ τώρα δανειζόμαστε από τους γνωστούς τοκογλύφους με περίπου 1,50%...  

Στο ενδιάμεσο ακούσαμε τον αξιότιμο κο Ζαχαριάδη να μας δηλώνει ότι τις συμφωνίες που προκύπτουν από τις θρυλικές πλέον σκληρές διαπραγματεύσεις, «μας τις υπαγορεύουν και εμείς τις υπογράφουμε». Πολύ γενναία στάση και ιδιότυπη όντως διαπραγμάτευση.  Ανάμεσα σε όλα αυτά θα έρθουμε και σε ρήξη με τους δανειστές μας και καλό είναι να σκεφτούμε την στρατηγική αυτή, όπως μας προτείνει ο πάντα πρωτότυπος κος Ξυδάκης. Γενικά, η κυβέρνηση απέκτησε τον δικό της τρόπο να υπογράφει μνημόνια…  

Ταυτόχρονα, μέσα στην πολυπραγμοσύνη της, αποφάσισε να   απευθυνθεί στο αμιγώς επαναστατικό της κοινό που διψά για τον εκσυγχρονισμό των πανεπιστήμιων. Αφού κατατρόπωσε την αντιδραστική αριστεία, τώρα θα παραδώσει εκ νέου στις κομματικές νεολαίες την ουσιαστική διοίκηση των πανεπιστημίων, θα επαναφέρει το άσυλο, που στάθηκε τροχοπέδη στην καλλιέργεια των φοιτητών -όσο ελάχιστα εφαρμόστηκε- ώστε τα μπάχαλα να επιδοθούν απρόσκοπτα στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος.  

Όλα θα ξαναγίνουν όπως τον παλιό καλό καιρό και η κομματική φοιτητική πρωτοπορία των πανεπιστημίων θα επανασυνδεθεί με τις ριζοσπαστικές της αξίες πλειοδοτώντας στην ανακαίνιση των κτιριακών εγκαταστάσεων επαναφέροντας καινοτόμες πρακτικές όπως το ελεύθερο χτίσιμο των πρυτάνεων στα γραφεία τους με οικολογικά  οικοδομικά υλικά, την απρόσκοπτη ανακύκλωση των απορριμμάτων στα κεφάλια των καθηγητών στο πλαίσιο πάντα μιας εναλλακτικής παιδείας που προωθεί την ελεύθερη διακίνηση σκουπιδιών. 

Θα υπάρξει φροντίδα δια βίου για όλους τους αιώνιους φοιτητές ώστε να προσηλώνονται στις  μπυροκατανύξεις και τους φραπέδες απρόσκοπτα μερικές δεκαετίες κι άλλες τόσες, μέχρι τα παιδιά να ωριμάσουν για τα καλά και να βρουν με την άνεσή τους και δίχως να αγχώνονται την πραγματική τους κλίση –που μπορεί να τους οδηγήσει και στον πρωθυπουργικό θώκο!  Αυτές τις ρηξικέλευθες αλλαγές προτείνει ο κος Γιαβρόγλου  συμβάλλοντας στην εθνική ανασυγκρότηση της παιδείας.   

Και μιας και το έφερε η κουβέντα, ο αξιότιμος κύριος υπουργός,  σύμφωνα με το βιογραφικό του, έχει σπουδάσει Φυσική στα Πανεπιστήμια του Λάνκαστερ, του Κέμπριτζ και του Λονδίνου από όπου έλαβε το διδακτορικό του. Στα διακεκριμένα πανεπιστήμια που σπούδασε, υπήρχαν κομματικές νεολαίες, έκτιζαν τους καθηγητές στα γραφεία τους, έμπαινε στο πανεπιστήμιο όποιος μικροπωλητής ή διακινητής ναρκωτικών γούσταρε ελευθέρα και με την άνεσή του (πρόσφατο συμβάν, η κοπέλα που βρέθηκε νεκρή από ναρκωτικά στο ΑΠΘ…), έδειχναν τόση κατανόηση, τρυφερότητα και ευαισθησία στους αιώνιους φοιτητές ή μήπως τελικά πρόκειται για αντιδραστικά ιδρύματα;

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Το Ποντίκι

Υ.Γ. 1 : Αυτή η γελοιότητα ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ελεύθερης διακίνησης ιδεών, τι ακριβώς σημαίνει; Στις δημοκρατίες, η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών είναι αυτονόητη παντού, από τα ψηλά βουνά και τις ραχούλες ως τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Τι βλακώδες επιχείρημα είναι αυτό πάλι; 

ΥΓ 2 : Υπολογίζεται ότι η άρνησή μας να δεχτούμε να δημιουργηθούν ξενόγλωσσα τμήματα για να έρχονται να σπουδάζουν στα πανεπιστήμιά μας φοιτητές του εξωτερικού -αντί να φεύγουν οι δικοί μας- θα μπορούσε να φέρει έσοδα 50 δισ. σε μια δεκαετία. Αντίθετα, η χώρα αιμορραγεί από χαμένο κεφάλαιο και τα παιδιά μας (όσα από αυτά έχουν την οικονομική δυνατότητα) αναγκάζονται να στραφούν στο εξωτερικό όπου βρίσκουν ανθρώπινες συνθήκες φοίτησης. 

Πόσο ασύλληπτο εθνικό κεφάλαιο μας έχει κοστίσει τελικά αυτή η φάμπρικα της ανομίας και της διάλυσης των πανεπιστημίων όπου ασκείται επαναστατική γυμναστική  προκειμένου να μένουν ζωντανά τα ιστορικά απολιθώματα της Αριστεράς;