Θυμάται κανείς τον Στάθη Παναγούλη να
αγορεύει στην Βουλή των Ελλήνων, απειλώντας αυτούς που κυβερνούσαν τότε με
ειδικά δικαστήρια, κρεμάλες και λιντσαρίσματα όμοια μ’ αυτό του αμερικανού
πρεσβευτή στην Λιβύη;
Θυμάται κανείς την Ραχήλ Μακρή καθήμενη
οκλαδόν σε μια κολώνα στην Αγία Παρασκευή, να δίνει τον «αγώνα» υπέρ της ΕΡΤ ως
στυλίτης της πρωτοχριστιανικής εποχής;
Θυμάται κανείς την Ζωή Κωνσταντοπούλου με
υψωμένη τη γροθιά έξω από την Βουλή ως άλλη Πασιονάρια; Όταν κατέθετε λουλούδια
στο παγκάκι του Συντάγματος όπου είχε αυτοκτονήσει κάποιος δύστυχος; Όταν
φώναζε «βοήθεια-βοήθεια» στην πόρτα της κρατικής τηλεόρασης δίχως να την
ακουμπάει κανείς;
Φυσικά τα θυμόμαστε. Αλλά αχνά, σαν συμβάντα
κάποιου μακρινού παρελθόντος, σαν κομμάτια κάποιου πολιτικού παραμυθιού που
έφτασε ως εμάς από τις προγιαγιάδες μας. Τα διηγούμαστε ενίοτε, αλλά σα να τα
έχουμε διαβάσει σε κάποιο τόμο της ευρωπαϊκής ιστορίας του Χόμπσμπαουμ. Κι όμως
έγιναν από 2012 ως το 2015, πάει να πει χθες.
Τώρα ο Στάθης έγινε «παράφρων», με επίσημη
ανακοίνωση του υπουργού Τόσκα. Η Ραχήλ είναι πλέον άξια μόνο για ένα «θα
βγάλεις επιτέλους τον σκασμό;» του Τσακνή. Και η Ζωή, το μόνο που είναι
ικανή να κερδίσει από τους πρώην συντρόφους της είναι μερικά ειρωνικά κουνήματα
της κεφαλής τους, όταν την βλέπουν από τηλεοράσεως να εμποδίζει τον Γερμανό πρέσβη
να καταθέσει στεφάνι στο Δίστομο.
Οι «σοβαροί» της κυβέρνησης και του κόμματος,
ενδεδυμένοι πλέον με τα ιμάτια της εξουσίας, της σοβαροφάνειας και του
πολιτικού ρεαλισμού, αποστρέφουν σήμερα το βλέμμα τους από τους
Σταθοπαναγούληδες, τις Ραχηλομακρήδες και τις λογής-λογής Ζωές. Κι αν
στριμωχτούν σε καμιά συζήτηση, αποστασιοποιούνται από τα τότε λόγια και πράξεις
των σημερινών αποσυνάγωγων, με την αφελή δήλωση «από μένα, τέτοια δεν
ακούσατε».
Σωστά, δεν ακούσαμε. Διότι έκαναν άλλοι τη
δουλειά για σας. Άλλοι χάιδευαν τ’ αυτιά του όχλου, άλλοι είχαν αναλάβει να
τροφοδοτήσουν με ψέματα και όνειρα την πλέμπα, άλλοι είχαν προσφερθεί να
συνομιλούν με τους έξαλλους ψεκασμένους και να στρατολογούν το λουμπεναριό στις
τάξεις του «αντιμνημονιακού αγώνα». Και ο υπερσύμβουλος (και μετέπειτα
υπερυπουργός) καλοπλήρωνε τότε τα τρολάκια, τις χρυσές εφεδρείες αυτής της
άθλιας στρατιάς, πλην κι αυτό γινόταν στα μουλωχτά και δεν υπάρχουν αποδείξεις,
μόνο σκόρπιες μαρτυρίες.
Και αφού οι χρήσιμοι ηλίθιοι ολοκλήρωσαν το project,
αφού τους βοήθησαν αποφασιστικά να καβαλήσουν την εξουσία, οι σοβαροί και οι
ρεαλιστές τους ξωπέταξαν σαν πετραδάκια που είχαν χωθεί λάθρα στο παπούτσι
τους. Τώρα, οι πρώην συν-αγωνιστές ανήκουν στην χορεία των ανισόρροπων, των
παραφρόνων, των γραφικών. Φυσικά. Φυσικά…
Δημήτρης Καμπουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου