Είναι ντροπή; Ήταν ένας διάλογος, που ξεκίνησε
καιρό πριν. Όπου από τη μια μεριά, διάφοροι τσιπλάκηδες και αγράμματοι, όρμηξαν
ακάθεκτοι «κατακεραυνώνοντας» την καθημαγμένη αριστερά και από την άλλη,
διάφοροι άρτι ανανήψαντες, που αρέσκονται στο να επιδεικνύουν, στους νέους
κολλητούς τους, την δήθεν απελευθέρωσή τους.
Στη δεκαετία του ’60, πιτσιρικάς ήμουν, αλλά στο σπίτι μας θαυμάσαμε τον Πατρίς Λουμούμπα και στεναχωρηθήκαμε για την δολοφονία του. Ενθουσιαστήκαμε με τον Μπεν Μπελά… Ο πατέρας μας μας εισήγαγε στην διαφορετικότητα του Καμύ και σε κάθε περίπτωση, όλη αυτή η συνθήκη, περιέγραφε στο μυαλό μου, το τι μπορεί να σημαίνει αριστερά. Μετά από κοντά ήταν ο Ράσελ, ο Λαμπράκης, το κίνημα ειρήνης…
Μεγαλώνοντας και έχοντας την χούντα απέναντι, με
όλον εκείνο τον κόσμο, που συνενογιόμασταν περίπου με τα μάτια και την
ενσυναίσθηση, βρεθήκαμε να έχουμε διαβάσει τα ίδια βιβλία, να πήγαμε και να
είδαμε τα ίδια θέατρα, να περπατήσαμε στα ίδια στέκια, ακόμα και αν
διαφωνούσαμε, έτσι για να υπάρχει και η αντίθετη γνώμη.
Ύστερα ο καθένας πήρε το δρόμο του, είχε τη δική του προσωπική πορεία και φτάσαμε στη σημερινή κατάντια και φταίμε όλοι μας γι’αυτό. Άλλος για την οκνηρία του, άλλος για την αθλιότητα της λαμογίλας του και της εκποίησης της συνείδησής του, άλλος για την παραίτησή του και πάει λέγοντας…
Το τελευταίο διάστημα όμως, φοβούμαι ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο, βρισκόμαστε σε μια συνθήκη πολτού και το μόνο που αισθάνομαι είναι ντροπή.
Μου έλεγε σήμερα ο σοφολογιότατος «είναι υγεία που αισθάνεσαι ντροπή, πράγμα που σημαίνει πως πριν, κάποια στιγμή χάρηκες, άρα πέρασες και από την χαρά, συμμετείχες δηλαδή στην εξέλιξη και φυσικά είσαι συνυπεύθυνος, γι’ αυτό το να νιώθεις ντροπή, δείχνει υγεία και ευγένεια». Αυτά όμως που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα σε συνθλίβουν, γιατί αισθάνεσαι ότι ξεφεύγουν κατά πολύ από κάποια κοινή στόχευση, από κάποιον κοινό σκοπό, που θα επέβαλε η όποια κινηματική λογική.
Ο Λυκούδης ψήφισε για Αντιπρόεδρο στη Βουλή ένα βδέλυγμα, περίτριμμα της αγοράς, έναν άθλιο που προσβάλει το Κοινοβούλιο και τη Δημοκρατία.
Κάποιοι παραξενεύτηκαν. Εγώ που το έμαθα, απλώς δεν τρόμαξα. Είχα τρομάξει νωρίτερα, όταν διαγράψανε τον Ψαριανό, επειδή μιλούσε τον λόγο της αλήθειας. Και δεν το λέω αυτό επειδή είμαι κολλητός αυτού του βουλευτή, αλλά γιατί αυτό διαμορφώνει συνειδήσεις και γιατί γι’αυτό δεν αντέδρασαν όλοι όσοι θα έπρεπε τότε να είχαν αντιδράσει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Δείχνει μιαν άμβλυνση των ανακλαστικών, κυρίως όμως μια άμβλυνση του ήθους στην πολιτική, όχι με την λογική ότι γενικά μας ενοχλεί ο αμοραλισμός. Αλλά με την λογική ότι η πολιτική παιδεύει και διαμορφώνει συνειδήσεις, άρα δεν μπορεί να κυλιέται εδώ κι εκεί. Παρακολουθώ τις εξελίξεις και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν διάφορες ομάδες, δημοσίως περί την πολιτική προοπική. Και για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να νιώθουν και τόσο ευτυχισμένοι οι όψιμοι οπαδοί της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είδαν τα καμάρια τους να ψηφίζουν το ίδιο πολιτικό έκτρωμα.
Επίσης είμαι απολύτως σίγουρος, πως κανένας εχέφρων, ορθοτέμνων τον πολιτικό λόγο, υπήρχε πιθανότητα, να νιώσει την παραμικρή έλξη, από τον πασοκικό δήθεν μεταμοντερνισμό προχθές στο περίφημο συνέδριο.
Και οι πολίτες αγωνιούν, είμαι σίγουρος ότι και αυτοί αισθάνονται ντροπή, όπως κι εγώ, γιατί σίγουρα σε καμιά περίπτωση δεν θα ‘θελαν να οδηγηθούν σε κάποια κάλπη, διά της εις άτοπον απαγωγής ή και να μην παν καθόλου.
Και για όσους αναρωτιούνται, ο «χώρος» που θα διαμορφώσει τους νέους συσχετισμούς δεν έχει, ούτε προτίθεται να αποκτήσει τοπογραφική σήμανση.
Είναι το σύνολο των πολιτών που απεγνωσμένα θέλουν να εξαφανιστεί, εάν ήταν δυνατόν, το σημερινό κυβερνών συνονθύλευμα, αλλά να μην πάρει την θέση του, κάποιο άλλο, που θα είναι αποτέλεσμα φανερού, είτε υφέρποντος εκβιασμού προς το εκλογικό σώμα.
Και αυτό που υποθηκεύεται με τρόπο άθλιο είναι το μέλλον της δημοκρατίας και της πολιτικής, που έχει αρχίσει ήδη να αποκτάει άλλα χαρακτηριστικά. Σίγουρα το παιχνίδι παίζεται με κανόνες διαφορετικούς, τους οποίους δεν γνωρίζουμε και γι’αυτό καθόμαστε παράμερα.
Αλλά, ήμαρτον πια εάν τους νέους κανόνες, με κάθε τρόπο, προσπαθήσουν να ποδηγετήσουν, αλλοιώσουν, διαμορφώσουν και επί της ουσίας μασκαρέψουν, όλα αυτά τα σκύβαλα του παρελθόντος που παρελαύνουν μπροστά μας.
Ύστερα ο καθένας πήρε το δρόμο του, είχε τη δική του προσωπική πορεία και φτάσαμε στη σημερινή κατάντια και φταίμε όλοι μας γι’αυτό. Άλλος για την οκνηρία του, άλλος για την αθλιότητα της λαμογίλας του και της εκποίησης της συνείδησής του, άλλος για την παραίτησή του και πάει λέγοντας…
Το τελευταίο διάστημα όμως, φοβούμαι ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο, βρισκόμαστε σε μια συνθήκη πολτού και το μόνο που αισθάνομαι είναι ντροπή.
Μου έλεγε σήμερα ο σοφολογιότατος «είναι υγεία που αισθάνεσαι ντροπή, πράγμα που σημαίνει πως πριν, κάποια στιγμή χάρηκες, άρα πέρασες και από την χαρά, συμμετείχες δηλαδή στην εξέλιξη και φυσικά είσαι συνυπεύθυνος, γι’ αυτό το να νιώθεις ντροπή, δείχνει υγεία και ευγένεια». Αυτά όμως που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα σε συνθλίβουν, γιατί αισθάνεσαι ότι ξεφεύγουν κατά πολύ από κάποια κοινή στόχευση, από κάποιον κοινό σκοπό, που θα επέβαλε η όποια κινηματική λογική.
Ο Λυκούδης ψήφισε για Αντιπρόεδρο στη Βουλή ένα βδέλυγμα, περίτριμμα της αγοράς, έναν άθλιο που προσβάλει το Κοινοβούλιο και τη Δημοκρατία.
Κάποιοι παραξενεύτηκαν. Εγώ που το έμαθα, απλώς δεν τρόμαξα. Είχα τρομάξει νωρίτερα, όταν διαγράψανε τον Ψαριανό, επειδή μιλούσε τον λόγο της αλήθειας. Και δεν το λέω αυτό επειδή είμαι κολλητός αυτού του βουλευτή, αλλά γιατί αυτό διαμορφώνει συνειδήσεις και γιατί γι’αυτό δεν αντέδρασαν όλοι όσοι θα έπρεπε τότε να είχαν αντιδράσει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Δείχνει μιαν άμβλυνση των ανακλαστικών, κυρίως όμως μια άμβλυνση του ήθους στην πολιτική, όχι με την λογική ότι γενικά μας ενοχλεί ο αμοραλισμός. Αλλά με την λογική ότι η πολιτική παιδεύει και διαμορφώνει συνειδήσεις, άρα δεν μπορεί να κυλιέται εδώ κι εκεί. Παρακολουθώ τις εξελίξεις και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν διάφορες ομάδες, δημοσίως περί την πολιτική προοπική. Και για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να νιώθουν και τόσο ευτυχισμένοι οι όψιμοι οπαδοί της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είδαν τα καμάρια τους να ψηφίζουν το ίδιο πολιτικό έκτρωμα.
Επίσης είμαι απολύτως σίγουρος, πως κανένας εχέφρων, ορθοτέμνων τον πολιτικό λόγο, υπήρχε πιθανότητα, να νιώσει την παραμικρή έλξη, από τον πασοκικό δήθεν μεταμοντερνισμό προχθές στο περίφημο συνέδριο.
Και οι πολίτες αγωνιούν, είμαι σίγουρος ότι και αυτοί αισθάνονται ντροπή, όπως κι εγώ, γιατί σίγουρα σε καμιά περίπτωση δεν θα ‘θελαν να οδηγηθούν σε κάποια κάλπη, διά της εις άτοπον απαγωγής ή και να μην παν καθόλου.
Και για όσους αναρωτιούνται, ο «χώρος» που θα διαμορφώσει τους νέους συσχετισμούς δεν έχει, ούτε προτίθεται να αποκτήσει τοπογραφική σήμανση.
Είναι το σύνολο των πολιτών που απεγνωσμένα θέλουν να εξαφανιστεί, εάν ήταν δυνατόν, το σημερινό κυβερνών συνονθύλευμα, αλλά να μην πάρει την θέση του, κάποιο άλλο, που θα είναι αποτέλεσμα φανερού, είτε υφέρποντος εκβιασμού προς το εκλογικό σώμα.
Και αυτό που υποθηκεύεται με τρόπο άθλιο είναι το μέλλον της δημοκρατίας και της πολιτικής, που έχει αρχίσει ήδη να αποκτάει άλλα χαρακτηριστικά. Σίγουρα το παιχνίδι παίζεται με κανόνες διαφορετικούς, τους οποίους δεν γνωρίζουμε και γι’αυτό καθόμαστε παράμερα.
Αλλά, ήμαρτον πια εάν τους νέους κανόνες, με κάθε τρόπο, προσπαθήσουν να ποδηγετήσουν, αλλοιώσουν, διαμορφώσουν και επί της ουσίας μασκαρέψουν, όλα αυτά τα σκύβαλα του παρελθόντος που παρελαύνουν μπροστά μας.
Μιχάλης Γ. Τριανταφυλλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου