Η (βαθιά) κομπλεξική Αριστερά…

Η ψυχολογία προσδιορίζει δύο προβλήματα: το «κόμπλεξ κατωτερότητας» και το «κόμπλεξ ανωτερότητας». Από προχθές οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Κώστα Γαβρόγλου για τη συνδρομή του στην επιστήμη. Μπορούμε να προσθέσουμε στην επιστημονική έρευνα κάτι εντελώς καινούργιο.

Το «κόμπλεξ μετριότητας».

Πρόκειται για το σύνδρομο που η ελληνική, μαδουρικής υφής αριστερά, αυτοί οι βαθιά κομπλεξικοί με κάθε έννοια προόδου και αριστείας άνθρωποι ανέδειξαν με την υποστολή σημαίας στην οποία υποχρεώνουν τους άριστους, επιβάλλοντας μια λογική ΠΡΟ ΠΟ. Έναν μαθητικό τζόγο...

Όμως θα έπρεπε να είμαστε υποψιασμένοι. Το πρώτο κρούσμα ήταν ο Καρανίκας. Το μήνυμα απλό: «ο γελωτοποίος του βασιλιά Τσίπρα, μπορεί και να βολευτεί μια χαρά στο πρωθυπουργικό γραφείο».

Το δεύτερο κρούσμα επιβολής των μετρίων έναντι των άξιων, ήταν με τον Παύλο Πολάκη. Ο οδηγός σκάφους ανταμείφθηκε για τις βολτίτσες στο Αιγαίο που πήγε το «γελαστό παιδί» της Αριστεράς και πήρε θέση αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Όχι κι άσχημα για έναν ξεχασμένο, μέτριο γιατρό που ελλείψει πραγματικής καριέρας στον κλάδο του το έριξε στην πολιτική και την αυτοδιοίκηση.

Υπάρχουν όμως και άλλες ενδείξεις που οφείλαμε να λάβουμε υπόψιν:

Λησμονήσαμε γρήγορα για παράδειγμα την πολτοποίηση κάθε διαφορετικής φωνής, κάθε αριστείας που το καθεστώς Φιντέλ Κάστρο επέβαλλε. Σάμπως ο πρωθυπουργός της Αριστεράς και της …προόδου (τρομάρα τους) Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν που πήρε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να μοιρολογήσει τον πνευματικό του πατέρα, τον τύραννο που φτωχοποίησε την Αβάνα και που διάχυσε τη μιζέρια και το τίποτα; Που οδήγησε στην εξαθλίωση το λαό του και τα κορίτσια της χώρας του στην πορνεία;

Θα ξεχάσουμε το άλλο μοιρολόι, αυτή τη φορά στον Ούγκο Τσάβες, όταν ο Αλέξης Τσίπρας παραστεκόταν στο θρήνο της κομμουνιστικής Βενεζουέλας παρέα με άλλους «δημοκρατικούς ηγέτες» όπως ο πρώην πρόεδρος του Ιράν Μαχμούτ Αχμπαντινετζάντ που κατέστειλε στα χρόνια του κάθε μορφή ιρανικής πρωτοπορίας καθώς και τις ελευθερίες ή ο ψηφισμένος από το 99,9% των Λευκορώσων πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκασένκο που αποκαλείται ο «τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης»; Ο τελευταίος είναι που έχει κονιορτοποιήσει κάθε προσπάθεια ανάταξης της χώρας, κάθε διαφορετική φωνή, κάθε ποιοτικό πολίτη που αντιστέκεται στον κοινωνικό και δημοκρατικό κατήφορο.

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Όλα αυτά τα ξέραμε. Όλα τα γνωρίζαμε. Απλά για λίγο κάποιοι πείστηκαν πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι το «καλό το παλικάρι» που «ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Ας προσέξουμε όμως τώρα που ξυπνάμε βίαια από τον ύπνο μας. Και η Κοκκινοσκουφίτσα για γρήγορο δρόμο πήγαινε. Μόνο που στο τέλος παρ’ ολίγον να τη φάει ο λύκος.

Δημήτρης Μαρκόπουλος,

Last Point