Σε απελπισία ο Τσίπρας…

Οταν ένας πρωθυπουργός δίνει συνέντευξη σε μια ξένη εφημερίδα και το απόσταγμα της συνέντευξής του -αυτό που δίνει τους τίτλους και τον τόνο- είναι η λαθολογία, τότε αυτός ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε απελπισία.

Οσο κι αν πασχίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ν' αφήσουν πίσω όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015, με την καθιερωμένη σε ανάλογες περιστάσεις φράση: «αυτά κρίθηκαν στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015», βρίσκονται συνεχώς αναγκασμένοι να απολογούνται για τα πεπραγμένα τους το πρώτο εξάμηνο του 2015, τότε που παρουσίασαν το σίριαλ «Σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές»...

Μέχρι τώρα, η προπαγάνδα των συριζαίων περιλάμβανε «αυτοκριτική» για τις «αυταπάτες». Τώρα περιλαμβάνει και κριτική για «λάθη στην επιλογή προσώπων». : «Εχω κάνει λάθη, μεγάλα λάθη. Ισως το μεγαλύτερο να ήταν επιλογή προσώπων σε θέσεις-κλειδιά» είπε ο Τσίπρας στη Guardian. Μολονότι διευκρίνισε ότι δεν αναφερόταν στον Μπαρουφάκη (προφανώς αναφερόταν στην Κωνσταντοπούλου και στους Λαφαζανικούς) όλοι έκριναν ότι σ' αυτόν αναφέρεται κυρίως. Αυτό τον ρώτησε και ο δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας.
Οσο κι αν προσπαθούν, τον Μπαρουφάκη βρίσκουν καθημερινά μπροστά τους, χωρίς ο ίδιος να κάνει καμιά προσπάθεια. Οι αντιπολιτευόμενες φυλλάδες έχουν αγοράσει την αγγλική έκδοση του βιβλίου του και δημοσιεύουν αποσπάσματα σε συνέχειες, κατηγορώντας τη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων ότι είχε σχέδιο εξόδου από το ευρώ, που το είχε επεξεργαστεί ο Μπαρουφάκης, και ζητώντας τη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής. Με το που γίνει ένα τέτοιο δημοσίευμα, παρεμβαίνει αμέσως ο Μπαρουφάκης (που ως γνήσιος νάρκισσος ηδονίζεται με τη δημοσιότητα, έστω και αρνητική) και το ανατροφοδοτεί με δηλώσεις του ή με συνθήματα στο twitter που γνωρίζουν αμέσως τεράστια διάδοση.
Φυσικά, πρόκειται για μπούρδες. Κανένα παράλληλο νόμισμα δεν ετοίμαζε ο Μπαρουφάκης. Τα περιβόητα ομόλογα IOU θα ήταν ένα παράλληλο μέσο πληρωμής, που θα περιοριζόταν σε τμήμα των συναλλαγών του δημοσίου με ιδιώτες. Μια μπούρδα και μισή, αλλά σε καμιά περίπτωση παράλληλο νόμισμα. Ομως, έχοντας ανακαλύψει φλέβα, η αντιπολίτευση σπεκουλάρει συνεχώς μ' αυτό το ζήτημα, εκμεταλλευόμενη κάθε ευκαιρία (ακόμα και τις μπούρδες του Λαφαζάνη, για τις οποίες γράφουμε σε διπλανή στήλη). Και οι Τσιπραίοι είναι αναγκασμένοι ν' απαντούν. Γι' αυτό έχουμε τη λαθολογία του Τσίπρα για την επιλογή υπουργών, γι' αυτό έχουμε -για πρώτη φορά- δήλωση Τσίπρα ότι «αυτό που [ο Μπαρουφάκης] παρουσίασε ως “σχέδιο Β“ ήταν τόσο αόριστο, ώστε δεν άξιζε να μιλάμε για αυτό. Ηταν απλά αδύναμο και αναποτελεσματικό».
Αλλο που δεν ήθελε ο Μπαρουφάκης, επανήλθε με ερωτήματα: αφού ήταν μπούρδα το «σχέδιο Β», γιατί με επέλεξες ως υπουργό Οικονομικών; Ο ίδιος έχει δώσει -με πειστικότατη αφήγηση μάλιστα- περιγραφή για σχετικές συζητήσεις πριν καν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση. Ετσι, κάθε φορά που ο Τσίπρας προσπαθεί να ξεφύγει και ν' αλλάξει την ατζέντα, ο Μπαρουφάκης τον σφιχταγκαλιάζει και τον κρατάει στη συγκεκριμένη συζήτηση. Και τι να πει ο Τσίπρας, όταν ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει τον Μπαρουφάκη «asset για τη χώρα», μετά που τον απομάκρυνε από την κυβέρνηση. Ετσι, κατέληξε να του εύχεται ειρωνικά «καλές πωλήσεις» στο βιβλίο του, αφήνοντας τον Βούτση να προσπαθεί να χαράξει μια τακτική αντιμετώπισης του Μπαρουφάκη ως γραφικού.

Γραφικός, ξεγραφικός ο Μπαρουφάκης θα εξακολουθεί να απασχολεί για ένα διάστημα την επικαιρότητα, μέχρι να πάψει να πουλάει (εκτός αν βγάλει καμιά κασέτα ή κανένα βιντεάκι και ξαναρχίσει το πανηγύρι). Μπορεί ο Βούτσης να τον χαρακτηρίζει  «αρνητικό υπόδειγμα για το πώς κάποιος μπορεί να έχει μια υπεύθυνη θέση υπουργού», όμως το Τσίπρειο «asset για τη χώρα» κανένας δεν το έχει ξεχάσει. Οταν ο Τσίπρας παραδέχεται ότι ο Μπαρουφάκης ήταν ο καταλληλότερος για υπουργός Οικονομικών, την περίοδο της σύγκρουσης με τους δανειστές, δικαίως του απαντά ο Μπαρουφάκης (με επιστολή στη Guardian: «Είτε ήμουν η σωστή επιλογή για να τεθώ μπροστά στη “σύγκρουση“ με την τρόικα επειδή τα σχέδιά μου ήταν πειστικά, είτε τα σχέδιά μου δεν ήταν πειστικά και, άρα, ήμουν η λανθασμένη επιλογή για να γίνω ο πρώτος του υπουργός Οικονομικών».
Η απελπισία του Τσίπρα αποκαλύπτεται και από το άλλο σόφισμα που έριξε στη μιντιακή πιάτσα: πολλοί θα μπορούσαν να μας πουν ότι είμαστε ψεύτες, αλλά κανείς δεν θα πει ότι είμαστε διεφθαρμένοι ή ανέντιμοι ή βάλαμε το χέρι μας στο βάζο με το μέλι!  Δηλαδή, ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχεται ότι γίνεται ανεκτός ως το μικρότερο κακό.
Ομως, ούτε τους άλλους τους έλεγαν κλέφτες. Επί χρόνια. Αρχισαν να μιλούν για κλέφτες όταν κάποιοι πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη. Και πάλι ο κόσμος διαχώριζε τους «έντιμους» από τους «κλέφτες». Ο πρωθυπουργός που παραδέχεται ότι δικαίως τον αποκαλούν ψεύτη, αργά ή γρήγορα θα παραδεχτεί ότι και κάποιοι δικοί του έκλεψαν, αλλά αυτός δεν ήξερε τίποτα (θυμηθείτε τον Σημίτη και τον Καραμανλή). Και βέβαια, ο λαός ξέρει πολύ καλά ότι αυτές οι «δουλειές» γίνονται με πάσα μυστικότητα και εξασφάλιση και πιάνονται μόνο κάποιοι απρόσεχτοι-αχόρταγοι. Οταν βλέπει υπουργούς (λέγε με Φλαμπουράρη, μέντορα του Τσίπρα) να συμπεριφέρονται σαν βασιβουζούκοι προκειμένου να ικανοποιήσουν καπιταλιστικά συμφέροντα, κουνάει με νόημα το κεφάλι του. Εκτός αν ισχύει αυτό που είχε πει ένας προπονητής στίβου, που από φίρμα κατάντησε να βυθιστεί στην ανυποληψία: ντοπαρισμένος είναι μόνον αυτός που πιάνεται ντοπαρισμένος! Υπάρχει κανείς που να τον πίστεψε; 

Κόντρα/Εξέγερση